Inleiding

De gebeurtenissen t/m het vijfde boek kunnen als gewoon gebeurd beschouwd worden. Aan het begin van het boek zes zijn er enkele kleine verschillen en vanaf eind boek zes is er een drastische verandering. Boek zeven heeft (afgezien van één klein detail dat misschien helemaal niet genoemd zal worden) nooit plaats gevonden. Hoe en wat er dan wel gebeurd is, zal je al lezende vanzelf wel uitvinden.

Vertaling namen
(Nederlands - Engels)

Leerlingen
Benno Zabini - Blaise Zabini
Draco Malfidus - Draco Malfoy
Ginny Wemel - Ginny Weasley
Harry Potter - Harry Potter
Hermelien Griffel - Hermione Granger
Hildebrand Slakhoorn - Horace Slughorn
Karel Kwast - Gregory Goyl
Loena Leeflang - Luna Lovegood
Marcel Lubbermans - Neville Longbottom
Marten Vilijn - Tom Riddle
Patty Park - Pansy Parkinson
Ron Wemel - Ron Weasley
Vincent Korzel - Vincent Crabbe

Professoren
Banning - Flitwick
Kist - Binns
Koudstaal - Marchbanks
Mijmerzoet - Merrythought
Perkamentus - Dumbledore
Staartjes - Kettleburn
Wafelaar - Dippet

Part 1. Een tijdskwestie
Zo begon het, of was dit hoe het eindigde?

Langzaam liep Hermione Dumbledore's kantoor in. Het was halverwege hun zevende jaar, twee dagen na Kerstmis om precies te zijn, maar het Kerstgevoel was ver te zoeken. Onwillekeurig liep er een rilling over haar rug,toen Hermione terug dacht aan de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. 'Juffrouw Granger? Als u wilt gaan zitten.' Achter haar klikte de deur in het slot.

Hermione bleef enkele seconden stil staan, een meter of twee bij de deur verwijderd, terwijl ze haar blik over de aanwezigen liet gaan. Op de middelste stoel zat, of eigenlijk lag, Ginny. Ze had zichzelf opgerold en haar armen over elkaar geslagen op de leuning gelegd, haar hoofd rustte op haar armen, haar nootbruine ogen waren gesloten.

Op de rechterleuning van haar stoel zat Blaise, hij leunde iets achterover tegen de rugleuning van de stoel en streelde afwezig door Ginny's haar. Zowel Ginny als Blaise leek geen erg te hebben in deze handeling, of ze hadden er beiden vrede mee.

In de stoel direct naast Blaise herkende Hermione het blonde hoofd van Malfoy. Hoewel hij een relaxte indruk maakte, stonden de trekken op zijn gezicht serieus. Hij was op een zachte toon, nauwelijks luider dan een fluistering, met Blaise in een gesprek verwikkeld.

Hermione wendde haar blik af en liep zwijgend naar de stoel naast Ginny. Ginny opende haar ogen toen Hermione zich op de stoel naast de hare liet zakken. Voor een moment keken de twee meisjes elkaar aan, voordat ze allebei hun blik neersloegen, niet in staat om hun gedeeld verdriet samen te verdragen.

Dumbledore schraapte zijn keel en vier paar ogen vlogen onmiddellijk zijn richting uit. 'Wat er de afgelopen twee dagen gebeurd is, is bijzonder tragisch.' Tragisch? Vroeg Hermione zich onwillekeurig af: dat was wel een groot understatement. 'Maar helaas heeft het gebeurde ons niet alleen zeer veel goede vrienden, tovenaars en heksen ontnomen, maar ook de tijd om te rouwen. Nog nooit, en dan reken ik elke gebeurtenis sinds de opkomst van Voldemort mee, heeft het er zo slecht uitgezien.'

Dumbledore zweeg gedurende enkele minuten om zijn woorden door te laten dringen, of misschien omdat zelfs hij niet wist hoe hij verder moest gaan. 'Jullie moeten dan ook beseffen dat wat ik jullie ga vragen, ik alleen vraag omdat ik absoluut geen andere oplossing meer zie en ik niet weet hoe deze oorlog anders tot een goed einde moet worden gebracht.'

Hermione merkte pas dat ze op haar lip beet toen ze bloed proefde, geschrokken ontspande ze haar kaken, maar de spanning trok allerminst weg uit haar lichaam. 'Ik zie geen andere oplossing dan het veranderen van de tijd om te voorkomen wat er gebeurd is.' Als ze niet allemaal zo verdoofd met verdriet waren geweest, had het naar ademhappen ongetwijfeld luider geklonken. Nu waren het slechts nauwelijks waarneembare geluidjes van shock en verbazing.

'Ik vraag jullie,' Dumbledore keek hun één voor één doordringend aan, 'en dat vraag ik aan elk van jullie om een mogelijk nog grotere opoffering te maken dan jullie al gedaan hebben.'

Plots hief Ginny haar hoofd en voor het eerst leek haar blik zich echt te focussen. 'Een nog grotere opoffering? Drie van mijn broers, mijn moeder en vader, meer vrienden dan ik tellen kan en mijn vriend zijn gestorven. Als ik moet sterven om dat ongedaan te maken, dan kan ik dat nauwelijks een opoffering noemen.' Er glansden tranen in Ginny's bruine ogen en met een zachte snik verborg ze haar hoofd weer in haar armen. De stilte die ze achterliet was intens.

'Wat houdt de opoffering in?' vroeg Draco vanaf zijn stoel, zijn blik gleed weg van Ginny naar professor Dumbledore.

Hermione vroeg zich af hoe het mogelijk was dat Dumbledore blauwe ogen geamuseerd konden glinsteren na alles wat er gebeurd was. 'Het zal u ongetwijfeld meevallen dat de opoffering niet uw leven vereist.' Een blik in Malfoys ogen vertelde Hermione dat hem dat inderdaad meeviel. Het vertelde haar ook dat de Zwadderaar op het punt stond om te vragen wat de opoffering dan wel inhield, maar professor Dumbledore was hem voor: 'Jullie kunnen allemaal gelukkig oud worden, maar niet in deze tijd. Eenmaal in het verleden geplaatst is het niet langer mogelijk om nog terug te keren naar de toekomst.' En hoewel er vier paar ogen oplichtten met verbazing, weerklonk er geen enkel geluid.

Uiteindelijk was Hermione de eerste die haar stem en de lust om te spreken hervonden had. 'Dus, om het even duidelijk te maken, u verlangt van ons dat wij vijftig jaar terug reizen in de tijd, op de één of andere manier voorkomen dat een jonge Heer Voldemort aan de macht komt en vervolgens lang en gelukkig verder leven in die tijd.'

Dumbledore glimlachte vriendelijk. 'Dat is inderdaad waar ik op doelde, juffrouw Granger.'

'Dus we hoeven geen heldhaftige dood te sterven,' begon Draco langzaam, 'we hoeven niet langer in een oorlogsgebied te leven, we krijgen de kans op een lang en gelukkig leven en in de toekomst zal onze naam geëerd worden.'

Opnieuw glimlachte de professor. 'Dat heeft u heel goed gezien, meneer Malfoy, maar bedenk wel: eenmaal gekozen is er geen weg meer terug. Hoewel geen van jullie nog meer te verliezen heeft, betekent het wel dat jullie definitief afscheid moeten noemen van alles wat jullie hier gebonden houdt. Eenmaal in het verleden is er geen ruimte meer om heimwee te houden naar een toekomst die nog niet bestaat en mogelijk nooit meer zal bestaan.'

Voor het eerst liet Blaise iets van zich horen: 'Er is niks wat mij nog bindt aan de toekomst hier. Zoals Ginny zei: we zijn onze ouders en vrienden verloren. Ik ben mijn huis en mijn geloof kwijt en alles wat mij hier nog houdt is mijn vertrouwen en loyaliteit aan u.'

'Dat is te vriendelijk,' antwoordde Dumbledore waarderend.

'Hij heeft gelijk,' fluisterde Hermione. 'Met iets wat leek op een knip van zijn vingers vernietigde Voldemort alles wat we lief hadden.' Haar ogen staarden in de verte terwijl haar vingers afwezig lijnen trokken over de stoelleuning. 'Kerst zal nooit meer hetzelfde zijn.' Ze sloot haar ogen en verborg haar gezicht in haar handen. Ginny verplaatste haar hoofd iets en strekte haar vrijgekomen hand uit om Hermione door haar haren te aaien.

Dumbledore zweeg gedurende enkele seconden voordat zijn staalblauwe ogen zich van Hermione naar Draco verplaatsten. 'Meneer Malfoy?'

Ondanks de situatie, ondanks alles wat gebeurd was, had Draco's grijns zowel iets charmants als spottend. 'Anderhalf jaar terug aanvaardde ik uw aanbod om mij en mijn familie te verbergen. Zelfs als dat een fout was, dan is het nu te laat om nog terug te keren. Denkt u werkelijk dat de Heer van het Duister mij nog terug aan zijn zijde zou willen hebben?' Hij haalde zijn schouders op en glimlachte zonder vreugde. 'Hij zou me achter mijn ouders aansturen.'

De oude professor knikte. 'Goed, als dat is hoe jullie er over denken, dan lijkt het mij dat jullie je beslissing genomen hebben. Ik wil jullie echter nogmaals op het hart drukken dat dit niet alleen uitweg is van deze oorlog, maar net zo goed een missie die jullie koste wat kost moeten volbrengen. Voldemort mag nooit meer de hoogtepunt van zijn macht bereiken.'

Ginny's ogen flikkerden met onverholen haat. 'Als ik de kans krijg, zal ik hem in kleine stukjes snijden en dan toekijken hoe hij langzaam doodbloedt.'

'Het lijkt me niet verstandig om hem neer te steken, juffrouw Weasley, buiten het feit dat hij zijn eerst twee Gruzielementen al gecreëerd heeft –'

'Die zijn vernietigd, professor, het dagboek en de ring zijn vernietigd, net als het medaillon van Zwadderich, de beker van Huffelpuf en de diadeem van Ravenklauw,' onderbrak Hermione, tegen al haar gewoontes in, haar professor.

Dumbledore wierp haar een waarschuwende blik toe. 'Vergeet niet waar u heen gaat, juffrouw Griffel, in het verleden zijn de eerste twee Gruzielementen vermoedelijk pas gecreëerd en zeer gekoesterd door een jonge Voldemort. Denk niet dat u zomaar maar de mogelijkheid zal hebben om deze Gruzielementen te vernietigen en daarna Voldemort neer te steken. Al op zeer jonge leeftijd heeft hij bewezen een zeer bekwaam tovenaar te zijn, die zich zonder meer met elk van jullie kan meten.'

Met moeite hield Draco zijn scherpe tong in bedwang. 'Hoe stelt u dan voor om hem te verslaan?'

Dumbledore glimlachte vriendelijk. 'Niet iedere strijd wordt met toverstokken gewonnen. Het is genoeg om Voldemort, Tom Riddle, van zijn pad af te brengen. Verander zijn hart, geef hem iets anders om voor te leven.'

Draco trok een blonde wenkbrauw op. 'Insinueert u nu dat we de Heer van het Duister met zijn allen een knuffel moeten gaan geven?'

Gezien de situatie was een dergelijke opmerking misschien niet gepast, maar het kon de leerlingen niet weerhouden van een lichte glimlach. Zelfs, of misschien wel juist, Dumbledore leek geamuseerd, zijn toon toen hij begon te spreken was echter serieus: 'Ik denk dat als er iemand geweest was die Tom in zijn eerste jaren een knuffel had gegeven, dat er nooit een Heer Voldemort bestaan zou hebben.'

En daar had zelfs Draco Malfoy niet van terug.

'Maar professor,' begon Blaise na enkele seconden, 'als we toch de mogelijkheid hebben om terug te gaan, is het dan niet makkelijker om te voorkomen dat de Heer van het Duister niet geboren wordt, dan hem proberen te veranderen wanneer hij eenmaal geboren is?'

'Ja, jongeheer Zabini, dat zou inderdaad makkelijker zijn, denk je ook niet? Als Merope nooit haar liefdesdrank voor Tom Senior zou brouwen en de twee nooit een baby zouden krijgen die later de gevreesde heer Voldemort zou worden. Ja, dat zou ongetwijfeld veel makkelijker zijn.' Dumbledore zweeg voor enkele seconden, bijna alsof hij serieus nadacht over deze vraag.

Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd. 'Helaas is tijd een bijzonder ingewikkeld iets en vinden sommige dingen zich altijd wel een weg. Als Tom nooit geboren zou worden, zou het niet onwaarschijnlijk zijn dat er op een dag ergens anders een andere Voldemort geboren zal worden en dat de situatie in de toekomst onveranderd blijft.'

Verbaasd opende Hermione haar mond terwijl ze deze mogelijkheid overwoog. 'Maar... En als we dan naar hem toegaan als hij nog in het weeshuis zit? Misschien kan wat liefde hem inderdaad veranderen?'

'Ook dan is het risico dat hij in zijn latere jaren zich tegen jullie en de rest van de wereld keert. Hoewel jullie op dat moment dichterbij zijn leeftijd liggen dan welk ander ouderlijk gezag dan ook, zal hij jullie ongetwijfeld afwijzen.' Dumbledore schudde opnieuw zijn hoofd. 'Dat risico kunnen we niet lopen. Het beste is om hem te ontmoeten als hij even oud is als jullie. Dan zal hij jullie niet afwijzen als volwassenen die hem proberen te bepraten en het is aan jullie om te zorgen dat hij jullie niet afwijst als zijn vrienden.'

Dumbledore keek hen één voor één aan, de blik in zijn blauwe ogen doordringend. 'Ik geloof dat de kans van slagen het grootst is als jullie terugkeren naar het jaar 1944. Om meer precies te zijn naar de 1ste van september, de eerste dag van Toms zevende schooljaar. Tegen die tijd had hij de Geheime Kamer al geopend, drie mensen vermoord. Was hij hoofdmonitor geworden en had hijvermoedelijk al twee Gruzielementen gecreëerd. Daarnaast heeft hij bewezen een uitzonderlijk tovenaar te zijn die, met alle respect voor uw meer dan uitmuntende resultaten, zelfs juffrouw Granger buiten spel kan zetten.

Jullie moeten heel goed begrijpen dat de jonge Voldemort een uitzonderlijk tovenaar was, die behalve slim ook nog bijzonder charismatisch was. Laat je alsjeblieft niet in de luren leggen door zijn uitstraling en mooie woorden en vergeet nooit waarvoor je gekomen bent. Jullie moeten koste wat het kost zijn pad veranderen. Er is geen andere keus en geen andere mogelijkheid. De toekomst van de tovenaars- en dreuzelwereld ligt in jullie handen.'

Dumbledore glimlachte fijntjes, plotseling was alle teken van serieusheid verdwenen: 'Maar dat neemt niet de mogelijkheid weg dat ook jullie af en toe van een boterbiertje mogen genieten. Ik durf zelfs te zeggen dat de toekomst ook voor jullie zal wachten.'

Opnieuw bleef het gedurende enkele minuten stil, Hermione merkte op dat Ginny haar ogen weer gesloten had en dat Blaise's hand weer op haar hoofd rustte. Onwillekeurig vroeg ze zich af of hij haar gerust wilde stellen. Het volgende moment besefte ze dat hij en Malfoy net zoveel verloren hadden als zij en Ginny: ook hun wereld was aan stukjes geblazen door dezelfde, angstaanjagend gek geworden tovenaar.

'Professor?' vroeg Hermione na een minuut of tien en Dumbledore knipperde met zijn ogen alsof hij in een compleet andere wereld geweest was en zich onbewust van het feit dat de tijd wel eens kon dringen. 'Voor zover ik weet is er helemaal geen manier om zo ver terug te reizen in de tijd, laat staan zo nauwkeurig. Hoe komen we ooit in het jaar 1944, op de 1ste van september, bij voorkeur in, laten we zeggen, een Transfiguratie lokaal.'

'En u weet veel, dat is ons allemaal bekend, juffrouw Granger, maar ik denk dat er toch onderwerpen zijn waar ik meer verstand van heb dan u.'

Hermione voelde hoe haar wangen rood kleurden en sloeg snel haar blik neer. 'Met alle respect, professor.' Mompelde ze.

'Natuurlijk. Naar het verleden reizen is, voor zover dat geldt voor de algemene kennis tenminste, onmogelijk. Gelukkig is in de tovenaarswereld lang geleden al bewezen dat dingen zelden echt onmogelijk zijn en voor tijdreizen is dat niet anders. De oplossing bestaat uit een zeer complexe toverdrank, een toverdrank die ik toevallig klaar voor gebruik in de kast heb staan.' Hoewel alle vier de leerlingen er van overtuigd waren dat er niks toevalligs aan was, besloot geen van hen dat ook werkelijk hardop te zeggen.

'Dus we zouden nu kunnen vertrekken?' fluisterde Ginny zonder haar ogen te openen en Hermione besefte dat haar roodharige vriendin niets liever wilde dan uit de huidige tijd verdwijnen. Ze onderdrukte de opkomende tranen en focuste haar blik op haar handen die ineen gestrengeld in haar schoot lagen.

'Dat zou kunnen, maar ik zou u ten sterkste adviseren om eerst uw koffers in te pakken, uw sjaals en andere afdelingstoebehoren bij mij in te leveren en een andere naam te verzinnen.'

'Een andere naam?' herhaalde Hermione, terwijl ze op hetzelfde moment besefte dat de andere drie aanwezigen uit oude tovenaarsfamilies kwamen die al bestonden in de tijd van een jonge Voldemort. 'Oh. Ik begrijp het, moet ik mijn naam ook aanpassen?'

Dumbledore' blik werd onderzoekend. 'Het lijkt me verstandig als u, net als uw medereizigers, door zult gaan voor een volbloed tovenaar. We weten dat Tom al op een zeer jonge leeftijd niks moest hebben van dreuzeltelgen of halfbloeden, ondanks het feit dat hij zelf een halfbloed is.' De professor knikte langzaam. 'Ja, het is verstandig als jullie allemaal volbloednamen uitkiezen uit landen buiten Engeland, zodat er geen mogelijke verwanten op Zweinstein terecht komen.'

Opnieuw keek Dumbledore hen een voor een aan. 'Dan wil ik dat jullie nu je hutkoffers gaan inpakken, een naam bedenken of opzoeken en beslissen wanneer jullie willen vertrekken. Ik wil niet meer aandringen dan absoluut nodig is, of jullie overhaast laten vertrekken, maar de tijd dringt. Kies, maar kies zorgvuldig, want er is geen weg terug.' Daarop klapte het schoolhoofd tevreden in zijn handen en stond hij bijzonder soepel op voor een man van zijn leeftijd. 'De les is afgelopen, u kunt gaan.'