AN: In tumblr, there is an awesome writing challenge, named Panda30writingchallenge. On day 5, the prompt was "You are the star!". We had to participate in our favourite movie but we were the bad guy. A favourite should be mentioned. So here it is, I am a Scar's minion and I meet Timon and Pumba. The original song is written in bold and Italics. Simple Italics are thoughts. The Story is also pasted in Greek. Enjoy :)
I looked up from what, supposedly, was my food. The food was so scarce these days. Even though Scar had promised us an abundance of food and drink, provided all for free, we were hungry. I bet that these filthy lionesses eat better than us. The lions have ever eaten better than the hyenas, but this had to change when we helped Scar overthrow Mufasa.
My belly rumbled loudly. My sister, sprawled on the rock terrain next to me didn't even flinch. She was used to the loud complains of my stomach. It hurt so much I thought I would die.
And then, the most peculiar thing happened. I saw bacon. I saw meat. I saw food. I saw two well fed animals arriving in the middle of a small company, ready for slaughter. Ironically, they started speaking of meat and food as well.
If you're hungry for a hunk of fat and juicy meat
(And bacon please!)
Eat my buddy Pumbaa here because he is a treat
(I can swallow him in one bite)
Come on down and dine
(Oh how generous of you)
On this tasty swine
(I would eat the apple, too)
All you have to do is get in line
(Buh, I bet I can overrun them)
Aaaare you achin'
(Yup, yup, yup)
(Do you have to remind me that?)
Foooor some bacon?
(Yup, yup, yup)
(Wishes come true)
Heeee's a big pig
(Yup, yup)
(Don't wet my appetite)
You could be a big pig too.
Oy!
I and other half hundred brothers and sisters of mine launched after our delicious treats. Because who wants not to be like a big fat pig?
Σήκωσα το κεφάλι μου από που, υποθετικά, ήταν το φαγητό μου. Το φαγητό ήταν σπάνιο αυτές τις μέρες. Αν και ο Σκαρ μας είχε υποσθεθεί ότι θα τρώμε και θα πίνουμε του σκασμού, δωρεάν, όλοι πινούσαμε. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι τα βρωμερά λιοντάρια τρώνε καλύτερα από εμάς. Πάντα έτρωγαν καλύτερα από τις ύαινες, αλλά αυτό υποτίθεται ότι θα άλλαζε όταν θα ανατρέπαμε τον Μουφάσα.
Η κοιλίτσα μου γουργούρισε δυνατά. Η αδερφή μου που ήταν απλωμένη πάνω στο βραχώδες έδαφος δίπλα μου, δεν αντέδρασε. Ήταν συνηθισμένη στα δυνατά παράπωνα της κοιλιάς μου, η οποία πονούσε τόσο πολύ που νόμιζα ότι θα πεθάνω.
Και τότε, έγινε κάτι περίεργο. Είδα μπέικον. Είδα κρέας. Είδα φαγητό. Είδα δύο καλοφαγωμένα ζώα να φτάνουν καταμεσής της συντροφιάς μας έτοιμα για σφαγή. Ειρωνικά, άρχισαν να τραγουδούν για φαγητό.
Αν πεινάς και θες να φας και παχυντικά
(Και μπέικον!)
Φάε τον φίλο μου τον Πούμπα έτσι αμάσητα
(Μια μπουκιά τον κάνω)
Κρέας διαλεχτό, φάτε το σκασμό
(Ω, πόσο ευγενικοί είστε)
Μπείτε στη σειρά παρακαλώ
(Μπα, μπορώ να τους προσπεράσω)
Θεεες κοψίδια;
(Γιαμ, γιαμ)
(Πρέπει να μου το θυμίζεις;)
Θεεες παΐδια;
(Γιαμ, γιαμ)
(Τελικά πραγματοποιούνται οι ευχές)
Θεεεες λιπίδια;
(Γιαμ, γιαμ)
(Τρέχουν ήδη τα σάλια μου!)
Πέσε κατευθείαν στο ψητό!
Εγώ και άλλοι πενήντα αδέρφια μου ορμήσαμε πίσω από τους διαλεχτούς μεζέδες. Γιατί ποιος δεν θέλει να πέσει κατευθείαν στο φητό;