A/N: Dit is een moderne versie van Pride & Prejudice ( trots en vooroordeel ) van Jane Austen. Het is eerder een try-out en ik ben nog niet zeker of ik zal verder doen met het verhaal. Het volgt niet helemaal de verhaallijn van P&P, maar de personages zijn wel hetzelfde, ook al heb ik hier en daar wat aanpassingen gedaan. Jane is bv niet de zus van Liz, maar een goede vriendin. Ik wil zeker verder schrijven als iemand het leuk vindt, maar tot dan zal ik het denk ik gewoon laten rusten. Ik heb ook nog examens tot dinsdag en zal mij dus daarop moeten concentreren. Bedankt & Enjoy!
Een mager en bruinharig meisje kijkt haar angstig aan, haar ogen zijn rond en openhartig en stralen een nieuwsgierige blik uit. Ze is zeker niet groter dan 1m70, maar door haar lange benen geeft ze een grotere indruk. Het meisje heeft een kleine, ronde wipneus en een smalle mond waarvan de mondhoeken lichtjes naar beneden wijzen. Haar donkerbruin haar zit in een warrige knot achter haar hoofd en een paar lokken vallen naar beneden in haar lange, slanke nek. Een jeansbroek met een licht blauwe T-shirt en simpele zwarte sneakers omhullen haar tengere lichaam en kleine vormen. Liz zucht, het beeld in de spiegel ziet er doodnormaal uit, een normale doorsnee tiener, die toevallig nieuw is in de stad. Het zou niemand iets kunnen schelen wie ze is, niemand zou haar opmerken en met een beetje geluk zou ze perfect kunnen opgaan in de schoolmassa. Ze geloofde het nog bijna zelf ook. Liz Bennet werpt haarzelf nog een laatste blik toe in de spiegel en verlaat dan haar kamer.
Haar vader James Bennet zit al aan de ontbijttafel de krant te lezen. Liz gaat zitten in de stoel recht tegenover haar vader en bestudeert hem voorzichtig. Dit doet ze nu al elke dag sinds de scheiding van haar ouders, elke dag opnieuw verwacht ze hem als een gebroken man te zien, maar elke dag opnieuw is hij dezelfde man die ze al 17 jaar kent. Sinds haar vader aan zijn 3 dochters bekend had gemaakt dat hij en hun moeder hadden besloten om te scheiden, was Liz's leven compleet verandert. Haar moeder had haar vader met zijn koffers aan de deur gezet en had daarna haar furie op Liz afgereageerd. Wekenlang had ze de beledigingen en beschuldigingen moeten aanhoren. Liz leek meer op haar vader en haar moeder was daar altijd al chagrijnig over geweest. Haar twee jongere dochters; Lydia en Kitty, leken wel als twee druppels water op hun moeder en ze hadden Liz altijd hoofdpijn bezorgd met hun drukheid. Na 3 weken op haar tanden te hebben gebeten, besloot Liz het op te geven en ze verliet het huis met slechts een klein koffertje waarin haar schrale bezittingen en vooral haar boeken zaten. Ze klopte bij haar vaders nieuwe huis aan en zonder aarzelen werd ze warm ontvangen. Na één week vroeg hij haar of ze wou blijven en zonder aarzelen stemde Liz toe, haar moeder had niets van haar laten weten en van haar stilte leidde Liz af dat ze tevreden was. Eindelijk kon ze haar aandacht volledig leggen op haar tweeling, zonder zich te moeten bekommeren over dat ander wicht in haar huis. Het pijnigde Liz om door haar eigen moeder niet gewenst te zijn, maar ze kon er niet over praten met haar vader. Ook hij had net zijn vrouw verloren, Liz kon hem niet nog meer zorgen geven. Dus ze had zich zich ingeschreven in de plaatselijke middelbare school en ze zou vandaag beginnen. Het is het begin van oktober, het schooljaar is nog maar een maand bezig en Liz zou geen problemen ondervinden met leerstof in te halen, dat is tenminste wat de directeur haar verteld had.
Terwijl ze een boterham naar binnen speelt, gaan haar gedachten naar haar oude school. Ze was daar niets speciaals, gewoon een hardwerkend slim meisje. Ze had een paar vriendinnen en één goede vriendin Charlotte, die ze al begint te missen. Ze hoopt dat ze niet te veel aandacht zou trekken, maar dat verwachte ze eigenlijk niet. Ze zou gewoon een nieuwe leerlinge zijn, niets meer. Volgens de website is het een redelijk kleine school en iedereen kent elkaar en hun familie in deze kleine stad. Stop met jezelf gek te maken. Er zoveel over nadenken lost niets op. Ze zucht, ze kan er niets aandoen. Denken is een tweede natuur voor haar. Haar vader merkt haar zucht op en zijn ogen kijken op van achter zijn krant.
"Nerveus?" James Bennet is een man van weinig woorden, waarom twee als je het met één kan zeggen? Zijn ex-vrouw daarintegen…
"Een beetje, maar ik ben zeker dat alles oké komt." Liz heeft het meer tegen haarzelf dan tegen haar vader. Ze kijkt op de klok aan de muur en schrikt, ze moet nu vertrekken of ze mist haar bus en te laat komen op haar eerste schooldag is zeker geen optie. Met een zwaai neemt ze afscheid van haar vader en ze holt de deur uit. Ze is net op tijd aan de bushalte wanneer de bus komt aangereden. Een paar mensen zitten al op de bus, niemand kijkt echt geïnteresseerd naar haar. De meesten zitten met oortjes naar muziek te luisteren. Liz vindt een vrij zitplaatsje en leunt met haar hoofd naar achter. Ik kan dit, niemand zal je opeten. Wat kan er in hemelsnaam verkeerd gaan? Alles.
Na een kwartiertje stopt de bus aan school en ze stapt af samen met een paar andere mensen, blijkbaar gaan de meeste leerlingen met de fiets of de auto. Ze heeft nog genoeg tijd en ze besluit op zoek te gaan naar het secretariaat om haar aan te melden. Dat blijkt niet moeilijk te zijn en zenuwachtig loopt ze op de balie af, waar een jonge vrouw haar streng aankijkt.
"Euh… Ik ben Elizabeth Bennet en ik ben nieuw hier…" Ze kijkt de vrouw aan en hoopt dat ze zo vriendelijk wil zijn om haar een plan te geven of iets van informatie waardoor ze niet kan verdwalen. "Ah, juffrouw Bennet, ik heb over jou gehoord. Wel, ik zal iemand sturen om jou te helpen. Ik denk dat je liever geholpen wordt door een leerling dan door mij." Liz weet niet zeker of ze daarop moet antwoorden, maar besluit haar mond te houden. Voor iemand als zij is dat soms een hele opgave.
Ze gaat zitten in één van de gele plastic stoelen aan de zijkant en bestudeert de ruimte. Er hangen affiches aan de muur die verschillende verenigingen promoten en verschillende flyers liggen netjes naast haar op een tafel. Liz schrikt op uit haar gedachten als een meisje het secretariaat binnenstormt. Meisje is duidelijk niet het juiste woord, ze lijkt meer op een model dan op een leerlinge en ze heeft een duidelijke flair die haar omringt. Haar kleren stralen geld uit en haar blonde haren vallen op tegen haar bruine huid. Een Gucci handtas bengelt aan haar arm en haar gevoel voor drama doet iedereen in de ruimte naar haar kijken, een glimlach speelt om haar lippen, ze is in haar opzet geslaagd. Ze ziet Liz niet eens zitten en zonder aarzelen stormt ze onmiddellijk door naar de vrouw aan de balie. "Juffrouw Bingley, wat kan ik voor jou doen?" De stem van de vrouw daalt een paar graden terwijl ze de leerlinge voor haar aankijkt. "Is mijn nieuw lessenrooster al in orde?" Haar stem is hoog en schril en Liz vindt dat het perfect past bij het excentrieke uiterlijk van deze juffrouw Bingley.
"Ik heb al gezegd dat het niet zo gemakkelijk is om zomaar iemand midden in het jaar te verplaatsen van klas."
"Vergeet niet wie ik ben, je zorgt dat dit in orde komt of ik zorg er persoonlijk voor dat je nooit meer werk vindt." De vrouw aan de balie lijkt niet onder de indruk van dit dreigement. Liz daarintegen zit met open mond te kijken naar de conversatie. Wat een respectloos kind. "Ik moet geen werk vinden, ik heb al een job." Een smalende glimlach verspreidt zich nu over de vrouw haar gezicht en hij verandert in een grijns als ze ziet hoe juffrouw Bingley met haar kin hoog in de lucht weer naar buiten stormt. Ze heeft Liz niet eens opgemerkt. Misschien wordt deze dag nog niet zo slecht.
"Geen zorgen, je went er wel aan." Een vrolijke, hoge stem doet haar opschrikken. Blijkbaar was ze niet de enige die het gesprek gevolgd had. Een blond meisje stapt op Liz af. Haar huid is licht en haar ogen zijn bijna doorzichtig blauw, maar ze stralen warmte uit. Ze glimlacht en steekt haar hand uit. "Hallo Elizabeth, ik ben Jane, ik zal je rondleiden de komende dagen en zorgen dat je jouw weg vindt." Liz schudt haar de hand en ze kan het gevoel van opluchting niet tegen houden. "Het is eigenlijk Liz." "Goed, Liz, volg mij maar." Haar glimlach is oprecht en Liz kan niets anders doen dan terug lachen. De gangen zijn ondertussen al volgestroomd met leerlingen en iedereen is op weg naar hun eerste lessen van de dag. Ondertussen steekt Jane van wal. "De meeste lessen heb je samen met mij dus volg mij gewoon maar, hier is een lessenrooster samen met een plattegrond, maar die zal je niet nodig hebben. De school is niet zo groot. De leerkrachten zijn beste oké, zolang je geen problemen maakt, zal je geen problemen ondervinden." Jane werpt haar een vragende blik toe en Liz schudt snel haar hoofd. Ze is eerder een stil type dat zoveel mogelijk problemen ontwijkt. Jane knikt goedkeurend. Zonder na te denken vraagt Liz wie dat meisje in de balie was. "Oh, je bedoelt Caroline Bingley? Hmm, je zal haar wel snel genoeg leren kennen. Ik praat niet graag slecht over mensen, maar zij haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. Ze is het meest egoïstische, zelfingenomen en irritantste meisje dat ik ken. En natuurlijk is ze het soort meisje dat alles heeft, een rijke familie, een prachtig uiterlijk en een prachtig vriendje. Sommige meisje hebben echt alles." Jane beseft dat ze zich aan het opwinden is en kalmeert haarzelf snel. "Sorry, ik wil je niet met vooroordelen opzadelen, misschien vindt je haar wel leuk." Liz lacht. "Ik denk het niet, we lijken op elkaar Jane." Jane lacht nu ook en snel haasten de twee zich naar hun eerste les, geschiedenis. Iedereen zit al neer wanneer Jane en Liz binnen komen. Een leerkracht van rond de 50 loopt op het tweetal af en richt zich eerst naar Jane. "Bedankt om op tijd te komen, juffrouw Foster. Ik zie dat je de nieuwe leerlinge ook hebt meegebracht." Jane mompelt iets en gaat vlug op de tweede rij zitten. Liz blijft ongemakkelijk staan en hoopt dat ze zich niet moet voorstellen. "Juffrouw Bennet, ik neem aan dat u zich niet wil voorstellen?" Liz schudt haar hoofd en mompelt: "Nee meneer." De leerkracht knikt en wijst naar de enige lege stoel vanachter. "Neem gerust plaats." Snel loopt ze naar achteren en probeert de starende blikken te negeren. Ze voelt hoe haar buurman ook zijn ogen in haar boort, maar Liz is te bang om terug te kijken. Angsthaas. Schreeuwt haar hoofd. Ze is inderdaad een angsthaas, zelden verlegt ze haar grenzen en het verbaast haar hoe ver sommige mensen kunnen gaan. Liever is ze thuis met een goed boek vol avonturen dan in een avontuur zelf. Vroeger droomde ze ervan om samen met een knappe jongen de wereld te redden, dat is nu slechts een kinderdroom. Liz kan amper haar zelf redden, laat staan de wereld. Dromerig staart ze naar de leerkracht en ze kan zich niet concentreren op zijn verhaal. Geschiedenis is een vak die haar altijd weet te boeien, maar haar gedachten leggen te veel beslag op haar om echt geconcentreerd te zijn. "Elizabeth?" Haar naam galmt door de doodstille klas. Liz voelt hoe het bloed naar haar wangen stijgt, ze heeft de vraag niet eens gehoord. Dit is het dan, mijn eerste dag en ik ga onmiddellijk af voor de hele klas. "Martin Luther." De jongen die haar daarnet nog aanstaarde fluistert haast onhoorbaar de naam. "Euh… Martin Luther?" De leerkracht knikt traag. "Goed zo." Hij gaat verder met zijn verhaal en Liz blaast haar adem uit. "Bedankt." De dankbaarheid is duidelijk hoorbaar in haar stem. De jongen zijn donkere ogen doen haar naar adem happen. Zwarte wenkbrauwen kijken fronsend op haar neer en zijn even zwarte haar ligt rommelig. Een duidelijke kaaklijn geeft hem een scherp gezicht en zijn jukbeenderen zijn zichtbaar. Zijn smalle lippen heeft hij op elkaar geklemd en ze zou hem knap gevonden hebben, moest hij niet zo neerbuigend op haar neerkijken. Liz schrikt, waarom kijkt hij zo naar haar? Heeft ze iets verkeerds gezegd? Oh god, hij haat mij. Perfect, goed gedaan Liz. Maar waarom zou hij mij haten? Ik was alleen maar aan het dromen? En waarom heeft hij mij dan geholpen daarnet? Een ergernis neemt bezit van haar. Wat denkt hij wel?
"Heb ik iets verkeerd gezegd?" Fluistert ze hem scherp toe. Ze laat zich niet zomaar intimideren door een jongen. Hij draait zijn hoofd naar haar toe en zijn uitdrukking wordt nu spottend. "Nee, vergeef mij voor mijn onbeleefdheid." De spot ontgaat Liz niet en ze begint te koken vanbinnen, ze laat zich niet zomaar kleineren. "Wat is eigenlijk jouw probleem?" Een paar mensen beginnen hun conversatie op te merken en draaien zich om.
"Oh, ik heb geen probleem met… jou. Je bent iemand waaraan ik amper aandacht zou besteden, moest je niet naast mij zitten, zou je mij helemaal ontgaan zijn." Liz gelooft haar oren niet, ze is het gewend om niet op gemerkt te worden, maar nog nooit had iemand dit op zo'n manier duidelijk gemaakt aan haar. "Je vindt jezelf beter dan mij?" Een schrille lach ontsnapt haar. "Je denkt dat, omdat je kleren duurder zijn dan mij en je parfum het duurste merk is, je beter bent dan mij? Geen probleem, blijf dit maar denken. Voor geen geld ter wereld zou ik door iemand als jij opgemerkt willen worden." Voor hij nog iets kan zeggen, gaat de bel en stormt Liz de klas uit. Tranen van woede prikken in haar ogen en ze bijt op haar lip om ze tegen te houden. "Liz, alles goed? Ik heb je discussie met Will gehoord…" Jane is achter haar komen staan en ze klinkt oprecht bezorgd. Nonchalant antwoordt Liz: "Oh, dus zijn naam is Will? Dat heeft hij mij niet verteld."
"Wil je erover praten?" Terwijl ze naar hun volgende klas lopen vertelt Liz haar het korte, schokkende gesprek dat ze met Wil heeft gehad. Wanneer ze klaar is, zucht Jane. "Ik had je moeten waarschuwen voor hem. William Darcy is de mannelijke versie van Caroline Bingley en geloof mij, ze zijn perfect voor elkaar. Maak je geen zorgen, je bent zeker niet het eerste meisje dat hij zo beledigt heeft en je zal niet de laatste zijn." Liz haalt haar neus op, een schrale troost.
De rest van de voormiddag gaat snel voorbij, Jane wandelt met Liz naar alle lessen en tijdens de pauze zitten de twee meisjes samen. Tijdens de middagpauze stelt Jane haar voor aan de rest van haar vrienden en niemand maakt een probleem van haar aanwezigheid. Een jongen die naast haar zit, stelt een heleboel vragen en aarzelend antwoordt Liz ze één voor één. Ze vertelt waar ze vandaan komt, waar ze woont, wat haar hobby's zijn. (een kort onderwerp, ze doet alleen aan lezen, films kijken en lopen) Net wanneer de jongen haar vraagt of ze een vriendje heeft, slaat de jongen voor haar zijn haak erin. "Stop het Harry, straks wil ze hier niet meer zitten." Liz kijkt hem aan en is bijna verblindt door zijn blauwe ogen, hij merkt dat ze van slag is door hem en grijnst. "Liz? Ik ben George, aangenaam kennis maken." Ze kan niets meer doen dan knikken en ze voelt dat ze bloost. Hij lacht luidop. Harry werpt hem een boze blik toe en eet de rest van zijn maaltijd verder op in stilte. Wanneer Jane en nog een paar van haar vrienden naar het aardrijkskunde lokaal wandelen na de middagpauze, grijpt Liz haar kans om een meisje waarvan ze de naam niet meer kent, iets te vragen. "Zo… Harry en George… Zijn zij vrienden?" Het meisje gniffelt. Het is een klein bruinharig ding dat altijd lijkt te giechelen en altijd wel iets te vertellen heeft. "Ja, ze zijn vrienden, alleen heeft George veel meer succes bij de meisjes dan Harry en dat zorgt wel eens voor spanning." Liz knikt en mompelt: "Ik kan zien waarom." Dat doet het meisje nog meer giechelen. "Je bent niet de eerste die dat vindt." Iets in haar stem klinkt hard en Liz wil doorvragen, maar besluit het niet te doen. Ze wil niet te geïnteresseerd lijken in George.
Tussen de lessen door voelt Liz de starende blikken van anderen, maar niemand lijkt haar echt aan te spreken en dankzij Jane en haar vrienden loopt ze nooit alleen. Ze is het incident met Will al bijna vergeten en de eerste dag lijkt behoorlijk vlot te zijn gaan. Het brengt Liz in een goed humeur en Jane glimlacht naar haar als ze ziet dat haar nieuwe vriendin zich op haar gemak begint te voelen.
Engels is haar laatste uur en samen met George wandelt ze vrolijk naar buiten wanneer de bel klinkt. Hij heeft haar verteld dat hij niet zo'n grote fan is van musicals en nu zitten ze beiden in een hilarische discussie verwikkelt. "Hoe kan je nu niet van musicals houden? Het is toch de perfecte manier om emoties over te brengen."
"Maar hoe kan je dat nu serieus nemen? Wie begint er nu midden op straat te zingen en na een paar minuten lijkt de hele straat mee te doen? Wat is daar geloofwaardig aan?" Liz wil hem een lectuur geven over het nut van musicals, maar wordt onderbroken door een scherpe gil een paar meter voor haar. "Als dat niet George Wickham is." Caroline Bingley stapt in een overvolle gang recht op George en zij af. In haar kiezeloog loopt iemand die Liz doet ineenkrimpen. Het liefst zou ze nu willen verdwijnen, maar met alle ogen op haar gericht, heeft ze geen enkele kans om ongezien te ontsnappen. De ogen van Will Darcy flitsen van haar naar George en zijn blik is nog harder en killer dan vanochtend in klas. Caroline blijft met opgetrokken wenkbrauwen voor hen staan. "Wel, wel, wel, als dit niet Elizabeth Bennet is." Haar stem is smalend en ze spuwt Lizs volledige naam nog net niet uit. "En in welk gezelschap? De charmante Wickham? Oh hemel, na één dag al beet? Dat moet een record zijn. Maar ja, de beet is niet echt… goed." Neerbuigend kijk ze neer op Liz en die laatste balt haar vuisten in woede, maar houdt zichzelf in en kijkt naar de grond. Ze voelt Wills ogen branden. Iedereen wacht op haar reactie. Liz vermant zichzelf en kijkt op naar de donker harige jongen voor haar. "Hallo Will, ik heb met nog niet deftig kunnen voorstellen. Ik ben Liz Bennet. Fijn kennis met jou te maken." Het is nu haar beurt om hem te bespotten, ze negeert Caroline rechts van haar volledig en gaat verder. "Ik hoop dat je ego niet te veel pijn doet, je wilt vast niet met iemand zoals ik gezien worden in het openbaar." Zijn mond zakt een klein beetje open en Caroline is het beu om zomaar genegeerd te worden en springt voor Will in. "Weet jij wel wie ik ben? Je naam verbleekt bij de mijne en ik heb meer gezag in deze school dan jij ooit zal hebben in je hele leven. En hoe durf je mijn vriendje zo te beledigen? Kruip terug in dat zielige leventje van jou en laat de mensen die hoog boven jou staan met rust " Haar furie zou iedereen bang gemaakt hebben, maar Liz is niet snel van iemand als zij onder de indruk. Ze is normaal een stil meisje dat zelden confrontaties opzoekt, maar deze mensen maken haar woedend en brengen de scherpe tong die ze heeft, los.
"Dus jouw naam moet mij rillingen geven en ontzag opwekken? Dat is dan mooi mislukt. Het enige gevoel dat jij bij mij opwekt is afschuw en ergernis. Hoe kan een meisje als jij zo hard, koud en gemeen zijn? Wat heeft jou zo gemaakt? Ik voel bijna medelijden met jou, in wat voor een wereld leef jij? Hoe kan jij jezelf in de spiegel bekijken en geen afschuw voelen voor wie je daar ziet? Ik heb altijd veel vertrouwen gehad in het goedheid van de mens, maar jij doet mij twijfelen. En ik hoop dat je heel gelukkig wordt met je vriendje, jullie passen perfect bij elkaar. Deel jullie kilheid maar met elkaar, zo heeft niemand anders er last van." Met die woorden duwt ze Wil aan de kant en loopt ze bede gang uit, naar buiten.
De mensenmasse die ze achterlaat is verstomd, dit meisje is nog maar één dag op hun school en ze heeft al gedaan wat niemand ooit durfde: opstaan tegen de tiran Caroline Bingley. Ondertussen kookt zij van woede en ze beseft dat ze net gekleineerd is door die stomme Bennet. Ze keurt George geen blik meer waardig en trekt Will mee naar buiten. Pas in zijn auto barst ze los. "DAT KRENG? HOE DURFT ZE MIJN GEZAG TE ONDERMIJNEN. Ze moet uitgeschakeld worden, ze mag niet denken dat ze hier zomaar mee kan weglopen. Ze zal sterven aan een sociale dood, daar zorg ik persoonlijk voor." Will heeft de hele tijd nog niets gezegd en heeft moeite om zijn lach in te houden, eigenlijk was hij wel onder de indruk van Liz haar uitbarsting. Nog nooit heeft iemand Caroline zo op haar plaats gezet. Hij mag dat meisje wel. Toen hij haar vanochtend ontmoette, was ze slechts één van de vele meisjes. Ze was niet bijzonder knap en niets aan haar was opmerkelijk. Nu begint hij al te twijfelen aan zijn eerste gedachten over haar. Misschien zit er meer verborgen onder dat schuchtere meisje.
"WILL? Luister je zelf naar mij? Kan het je dan niets schelen dat een meisje zomaar onze reputatie beschadigt? Wacht maar tot ik dit vertel aan Charles, hij zal het met mij eens zijn." Will start de auto en rijdt het parkeerterrein af, hij weet zeker dat zijn vriend het even grappig zou vinden als hij zelf. In zijn achteruitkijkspiegel ziet hij nog hoe een mager bruinharig meisje staat te praten met George. Dit kan alleen maar Liz Bennet zijn. Hij lijkt te flirten met haar en het zal hem niet veel moeite kosten om haar in zijn val te laten trappen. Net zoals alle andere meisjes voor hem. Een woede neemt bezit van hem. Wickham moet uit de weg worden geruimd en deze keer zal Will geen genade hebben voor hem.
