Een Doodgewoon Geval van Maanziekte

.

"David?" Olivia aarzelde bij de deur. "David, ben je wakker?"

Er kwam geen reactie. De bult onder de deken lag roerloos in de verduisterde slaapkamer. Voorzichtig, op haar tenen, sloop Olivia naderbij. David lag op zijn buik, met zijn hoofd van haar afgewend. Een vage vrees beving haar. Ademde hij wel?! Ze bleef doodstil staan luisteren. Ja, gelukkig... hij ademde.

"David?" probeerde ze opnieuw, en trok zachtjes aan zijn schouder. "David?"

Hij kreunde en duwde zijn gezicht in het kussen. Maar toen draaide hij zich toch op zijn zij en opende lodderig zijn ogen.

Olivia boog zich naar hem toe. "Ben je wakker?"

David sloot zijn ogen. "Ik slaap," mompelde hij, maar hij verbeterde zichzelf direct: "Ik probeer te slapen."

"Want ik wil je graag alles laten zien van gisteren," verklaarde Olivia alsof ze hem niet gehoord had.

David bromde wat onverstaanbaars.

"Chris zei dat het mocht als je wakker was. Ben je wakker?"

Hij opende één oog. Het zocht de wekker en ging weer dicht. Hij kreunde. "Olivia, het is midden in de nacht...!"

"Niet waar. Het is licht buiten," was het antwoord.

"Het is kwart over zes. Dat is een tijd om te slapen. Om een uur of acht, negen kom je maar terug." Hij draaide zich om, en liet Olivia naast het bed staan.

"Ben je boos?" vroeg ze na een ogenblik. Haar stem trilde.

David zuchtte en draaide zich op zijn rug. Voor het eerst die ochtend keek hij haar echt aan. "Nee, ik ben niet boos. Maar ik zou het fijn vinden als je me nog even een paar uur liet slapen. Dus ga zolang iets voor jezelf doen, of kruip voor mijn part weer in bed. ´t Is nog onbehoorlijk vroeg."

Ze knikte timide. Hij strekte zijn hand naar haar uit. "Hé? Ik ben echt niet boos. Ik ben alleen nog niet uitgeslapen. Dus laat me nog een paar uur met rust en het leed is geleden. Okay?"

Ze knikte, draaide zich om zonder een woord te zeggen, en liep langzaam de kamer uit.

David keek haar na. Twijfel besprong hem toen hij haar haar kamertje binnen hoorde gaan en ze - aan het gekraak te horen - weer in bed kroop. Had hij niet beter...? Hij slaakte een zucht en draaide zich weer op zijn zij. Straks maar even rustig met haar praten; nu was hij nog niet wakker genoeg om daarover na te denken.

Hij sloot zijn ogen. En binnen vijf minuten was hij alweer weggedoezeld.

xxxxx

"En een hele goeie morgen aan alle luisteraars! Dit is Victor Charlie Charlie, het is 8.15, we hebben het nieuws en het weer gehoord; nu is het tijd voor medische zaken! Dus wilt u vandaag een dokter spreken, houdt dan pen en papier bij de hand!" DJ was alweer helemaal in zijn element. "Ten eerste: spreekuur op de basis. Tot twaalf uur vanochtend kunt u terecht bij dr. Standish; wat later op de ochtend zal ook dr. Ratcliffe beschikbaar zijn.

"Ten tweede: het radiospreekuur. Vanmiddag van vier tot vijf staat dr. Randall tot uw beschikking. Iedereen die haar wil spreken wordt verzocht zich in de loop van de ochtend aan te melden bij DJ. Patiënten die gisteren niet geholpen zijn vanwege het uitvallen van het radiospreekuur van dr. Ratcliffe worden verzocht opnieuw contact op te nemen. Zij zullen dan als eersten op de lijst van vandaag geplaatst worden.

"Tenslotte is er vanmiddag tussen twee en zes spreekuur bij Len en Hannah Robson, Robson Station. Daar zal zoals gewoonlijk dr. Ratcliffe dienst doen. Dus ieder die medische hulp nodig heeft, of zin heeft in een praatje met zijn buren, of trek heeft in Hannah´s overheerlijke cakes en koekjes is van harte welkom op Robson Station, vanmiddag van twee tot zes uur."

xxxxx

"O help, was dat vanmiddag?!" Mary Beckett wrong haar handen. "Dat zul je altijd zien: dan komt alles tegelijk... Ik dacht dat die clinic morgen was! Nou ja, ´t is niet anders... Alleen... meisjes, jullie moeten vanochtend maar even zelfstandig studeren. Ik heb geen tijd voor de lessen vandaag; het spijt me."

De twee dertienjarige tieners keken elkaar veelbetekenend aan. Zelf studeren, zonder toezicht, dat stond gelijk aan...!

"Mam, mag ik van tafel?" vroeg de tienjarige Lionel.

"Jawel," zei zijn moeder terwijl ze begon de ontbijttafel af te ruimen. "Als je maar zorgt dat je om negen uur met je boeken en schriften bij de radio zit. En met een pen die het doet!"

"Jaha," zuchtte Lionel nors, maar toen rende hij opgewekt de keuken uit. Het was nog lang geen negen uur!

"Mam, mogen we mee naar de clinic vanmiddag?" vroeg Tammy.

"Hm? Jawel hoor. Wil jij ook mee, Stacey? Eens zien hoe je hier in de Outback naar de dokter gaat?"

Stacey knikte wat onzeker. "Alleen... ik zou niet weten waarom ik naar de dokter zou moeten."

Haar tante lachte. "Daar gaat het niet alleen om, hoor. Het is ook gewoon voor de gezelligheid: iedereen uit de buurt weer even te spreken."

"En lekker te snoepen," vulde Tammy aan. "Citroencake, lemingtons, chocoladecake, scones, truffels..."

"Ja ja," zuchtte haar moeder. "Nou, vort, mijn keuken uit jullie. Ik heb meer te doen. Zorg dat jullie om één uur klaar zijn als jullie mee willen vanmiddag."

"Geen probleem!" grijnsde Tammy, en ze trok haar nichtje mee naar haar kamer.

"Joh, je móét gewoon mee vanmiddag!" vervolgde ze toen ze zich op haar bed geïnstalleerd hadden. "Die dr. Ratcliffe is het grootste stuk van New South Wales! En vrijgezel ook nog, dus daar heb je veel meer aan dan die Tom Cruise van jou!"

Stacey´s ogen begonnen te glinsteren. "Hoe ziet hij eruit?"

"Hij heeft donker, rossigbruin haar. Kastanjebruin. Bruine ogen als van een lieve teddybeer. En een glimlach als... als van een engel. Heel slank; ik schat hem zo 1.75, 1.80 m lang."

"Hoe heet hij?"

"David." Tammy´s stem was hemels.

"Hoe oud is hij?"

Ze zuchtte. "Weet ik niet precies. Ik heb het hem nooit durven vragen. Ik schat hem zo tussen de twintig en de dertig."

"Heb je een foto van hem?"

Tammy steunde over zoveel wanbegrip. "Je kunt toch geen foto van je dokter maken?!"

"Waarom niet?" Stacey grijnsde. "Weet je wat? Ik neem vanmiddag mijn camera mee, en dan vraag ik wel of jij met hem op de foto mag. Ik kom immers uit de stad, dus voor mij is dat hele Flying Doctorsgedoe nieuw!"

Tammy aarzelde tussen hoop en vrees. "Zou je dat kunnen maken? Wat zou hij daarvan denken?"

"Geen idee. Maar we kunnen het toch vragen?"

"Als jij dat dan maar vraagt!" bedong Tammy. "Ik geloof nooit dat ik mijn mond open durf te doen tegen hem."

"Handig als je bij hem op het spreekuur komt!" Stacey lachte. "En als hij je dan vraagt om ´aah´ te zeggen?"

Tammy werd rood. "Nou ja... eh..."

Stacey schoot eensklaps recht. "Weet je wat we doen? We zorgen dat we er vanmiddag superverleidelijk uitzien. Haar opgestoken, make-up, vlotte kleren. Je mag wel wat van mij lenen als je wilt. En dan gaan wij samen naar het spreekuur. En dan verzinnen we gewoon allerlei klachten, zodat hij ons uitgebreid moet onderzoeken." Ze rolde met haar ogen. "Stel je voor: die knappe dokter van jou aan je lijf..."

Tammy zat als versteend. "Je bedoelt...?"

"Ja! En als die David echt zo´n stuk is, ben ik ook wel bereid om dan nog een keer in de rij te gaan staan, met het smoesje dat ik nog iets vergeten was te vragen. Hebben we nog een tweede keer zijn volle aandacht! Nou, wat denk je?"

Tammy aarzelde. "Denk je echt...?"

"Absoluut. Nou ja, voor jou dan. Voor mezelf wil ik eerst wel even zien of hij inderdaad tegen mijn Tommy op kan."

"Tom Cruise is een acteur!" zei Tammy verachtelijk. "Die maakt alleen maar gevaar mee in de filmstudio, met vangnetten en allerhande trucage. En als het maar een beetje gevaarlijk is, dan neemt een stuntman zijn plaats in. Wat een held..."

Stacey grinnikte, niet in het minst beledigd. "Alsof die dr. Ratcliffe van jou zo´n held is... Pillen uitdelen en recepten uitschrijven, ja ja..."

Tammy slaakte een zucht. Haar nichtje had duidelijk niet het flauwste benul hoe het leven in de Outback eraan toeging.

"David Ratcliffe heeft al meer meegemaakt dan die Tom Cruise in al zijn films bij elkaar. Hij heeft een paar keer vastgezeten in een mijn, en hij heeft al een vliegtuigongeluk overleefd. Hij heeft het vliegtuig van de Flying Doctors eens in een noodweer aan de grond moeten zetten toen Debbie de pilote niet goed werd. Hij heeft Mr. en Mrs. Robson eens het leven gered; midden in een bosbrand is hij toen hier naar toe gekomen. Hij heeft Emma van de garage uit het dorp van de verdrinkingsdood gered. Ga zo maar door; hij heeft tientallen, misschien wel honderden mensen het leven gered. En de helft weet ik waarschijnlijk niet eens. Bij de Flying Doctors werken is wel wat anders dan doktertje spelen in de stad, hoor!"

Stacey´s interesse en bewondering groeiden nu toch snel. "Vertel nog eens wat meer van hem."

En Tammy vertelde. Alles wat ze wist: van zijn voorkeur voor appeltaart tot de haar bekende details van de operatie van Mrs. Robson. Van zijn spitse elfenoren tot zijn stoere bruine instappers. Dat hij een meester was in het optrekken van één wenkbrauw, en dat hij er het beste uitzag in zijn perzikkleurige shirt. Dat hij soms een leesbril gebruikte, maar dat ze nog niet had kunnen ontdekken of hij misschien lenzen droeg. Dat hij rechtshandig was, zijn koffie met suiker maar zonder melk dronk, en opvallend vaak ´alsjeblieft´ en ´dank je wel´ zei. En dat hij de knapste, aantrekkelijkste en meest begeerde vrijgezel van de Outback was.

"Wow," verzuchtte Stacey toen haar nichtje was uitverteld. "Ik geloof dat ik toch wat begin te voelen voor die dokter van jou..."

Ze zwegen een tijdje.

"Weet je wat we moeten doen?" zei Stacey uiteindelijk. "We moeten zorgen dat hij ons niet meteen weer vergeet als dat spreekuur is afgelopen. Kunnen we hem niet iets geven of zo? Een aandenken? Een liefdesbrief misschien?"

"Sommige mensen nemen altijd iets lekkers voor de dokters mee. Lemingtons, citroencake, chocoladecake..." vertelde Tammy.

Stacey´s ogen begonnen weer te glinsteren. "Prachtig! En hij houdt het meest van appeltaart, zei je? Dan gaan wij nú een appeltaart bakken; dat scheelt je moeder weer in werk! Of wacht eens..." Ze beet ondeugend op haar lip en liep haar ideetje in gedachten nog eens langs. Toen boog ze zich naar Tammy toe en fluisterde samenzweerderig: "Als we nou eens..." Ze fluisterde en fluisterde... en met een hoop gegiechel zetten de meisjes zich aan Tammy´s bureau.

"Dat is een moordplan!" giebelde Tammy.