Proloog

Aya was geen gewoon meisje. Nee, dat was ze zeker niet, ook al gedroeg ze zich zoals ieder meisje. Haar haarkleur was een vurige kleur, van het donkerste rood tot het lichtste oranje kon je erin herkennen. En haar ogen waren een saffierblauw, net zoals van de waterstam en toch had ze dan weer niet hun huidskleur. Ze was een specialiteit, vooral nadat men haar in een vuur vond en ze 'beschermd' werd door de vlammen.

De eerste naam die Aya had gekregen was Bloom, en dat was ook haar echte naam, maar toen ze rond vijf jaar als een slaaf naar het paleis werd gebracht werd haar naam in Aya veranderd.

Zo leefde ze nu al vijf jaar als een slaaf in het paleis, in het begin schrobde ze de vloeren en hielp ze in de keuken. Maar naarmate ze ouder werd kreeg ze andere taken, nu moest ze eetplateaus naar de eetzaal brengen, de boeken in de bibliotheek afstoffen, niet dat ze het leuk vond, maar ze was er nu eenmaal aan gewend. Het was of je taken uitvoeren of gestraft worden.

Ze was nooit met straffen in contact gekomen, maar ze had verhalen gehoord en ze had ook een paar keer gezien hoe slaven terug werden gebracht na een 'onderhandeling'. Die dingen wou ze nooit meer zien, en zelfs ook nooit ondervinden daarom deed ze dan ook wat er gevraagd werd.

Ze had vrienden onder de slaven en die hadden er niets op tegen dat ze zo anders was, nee, ze vonden het juist leuk. Als ze geen taken te doen hadden, dan konden ze uren naar haar haar kijken, het viel altijd anders en zo zag je iedere keer een ander 'vuur'. Sparky was dan ook haar bijnaam die ze had gekregen. Ze keken niet alleen naar haar haar, de meisjes probeerden verschillende haarstijlen die de jongens dan beoordeelden. Maar meestal droeg ze haar haar in een paardenstaart vanwege het werk.

Aya wist totaal niet wie haar ouders waren en van welke natie ze was, maar hier was dat totaal niet belangrijk, het enige dat belangrijk was was dat je je taken perfect deed zoals gevraagd werd.

Hoofdstuk1: Het groepje vrienden

Het gekletter van lepels op pannen wekte iedereen op, iedereen? Nee, Aya, Emerald, Ivy en Ivo waren al wakker. Iedere ochtend werd iedereen gewekt, maar na verloop van tijd was Aya altijd vlugger wakker geworden dan het oorverdovende gekletter.

"Wel, ik vraag me af wat we vandaag zouden moeten doen?" vroeg Ivy nadat Kurai en Tzen waren wakker geschrokken. "Hm, ja, maar wat het ook is we zullen het moeten doen." zei Aya die rechtstond om naar de nu al drukbezette badkamers te gaan. Emerald en Ivy volgden haar naar de meisjesbadkamer, terwijl Ivo, Kurai en Tzen naar de jongensbadkamer gingen.

Toen iedereen klaar was gingen ze allemaal terug naar de keuken en staken ze hun matjes weg om daarna te luisteren naar de takenverdeling voor vandaag. De stem van Minerva galmde door de grote keuken en iedereen zweeg. "Voor het opdienen deze ochtend; Tina, Solana, …, en tenslotte Emerald." Emerald trok een zuur gezicht, "Hé, bah. Opdienen." de anderen giechelden en luisterden dan weer verder. "Voor het schoonmaken van de kamers van de nobelen die geen persoonlijke slaaf of serveerder hebben; de familie Alanos; Ivy, de familie Kirios; Ivo, …, en omdat de slaaf van prins Zuko ziek is zal Aya zijn kamer opruimen." Ivy en Ivo keken naar Aya en Ivy begon, "Waarom zou ze jou naar de kamer van prins Zuko sturen, ik zou maar oppassen, om niet verbrand te worden." Aya lette er niet op en zei, "Ik hoorde dat de dochter van de familie Alanos het smijten van dolken heeft geleerd." Ivy zweeg meteen, als Mai echt nu al het smijten beheerde dan zou ze misschien het doelwit zijn.

Ivo en Ivy waren een tweeling, alhoewel Ivo een jongen was en Ivy een meisje zag je duidelijk gelijkenissen.

Minerva ging nog steeds verder met het opnoemen van namen en taken; Kurai moest helpen borden afwassen en Tzen moest helpen in de wasserij. "We zien elkaar ten laatste vanavond." Aya was altijd de optimist en al was ze niet de oudste van het groepje ze gedroeg zich zo en zorgde voor hen als het moeilijk was. Vijf antwoorden kreeg ze te horen voordat iedereen zijn weg op ging.

Aya wandelde door de gang die uitmondde in de paleishallen, daarna wandelde ze naar prins Zuko's kamer met een emmer, borstel, vod, water en zeep. Prins Zuko was net zoals haar nu ook tien jaar, maar ze had al vele keren gezien dat zijn zus van acht jaar hem zo op de zenuwen kon werken dat hij bijna huilend wegliep. De meeste tijd spendeerde hij bij zijn moeder.

Toen Aya aan de kamer van de jongste prins kwam, opende ze de deur na een klein klopje. Eenmaal binnen kon ze haar ogen niet geloven, moest ze dit echt opkuisen, ze zou zelfs morgen nog niet klaar zijn. Veren bedekten het bed en de vloer, blijkbaar had zijn zus de kussens op hem uitgeklopt.

Ze nam de tweede emmer en liep naar het bed, alle veren die nog gewoon vast neembaar waren zonder problemen nam ze eerst en stopte ze in de emmer. Daarna begon ze aan de kleinere veertjes. Toen het bed eindelijk gedaan was na zo'n twee uren opende de deur van de kamer. Aya keek op, twee kleine veertjes in haar rechterhand en een emmer veren in haar linkerhand, en zag dat het de kleine prins was, nou ja klein, hij was op zijn minst zes cm groter dan haar.

Zuko kwam binnen en zag dat niet zijn eigen slaaf de veren aan het opruimen was. "Waar is Tonia?" hij lette niet op haar haarkleur of oogkleur omdat hij haar al veel gezien had, maar nog nooit tegen had gesproken. "Ze – ze is ziek uwe hoogheid." altijd beleefd blijven, wat de situatie ook mocht zijn het kon je leven redden van een straf. Hij knikte en ging naar de badkamer, Aya zette de emmer neer en legde de lakens van het bed open. Daarna begon ze met de veren van de grond te rapen, hoelang zou ze hieraan bezig zijn, het bed had haar al twee uur gekost.

Toen Zuko uit de badkamer kwam had hij zijn trainingsbroek aan, geen T-shirt en Aya deed alsof ze het niet opmerkte. Maar de prins merkte wel op dat ze dit had gezien omdat er een lichte blos op haar wangen zichtbaar was. "Wat is je naam?" hij was niet echt geïnteresseerd, maar het kon geen kwaad om dit te weten. "Aya, uwe hoogheid." hij knikte en herhaalde de naam in zijn hoofd. "En wat was je echte naam?" Aya was lichtjes geschrokken, waarom wou een prins dat weten, was het niet haar verleden? Maar wat ze ook dacht ze beantwoorde beleefd, "Bloom was mijn echte naam." hij knikte opnieuw voor hij nog iets zei, een laatste ding voor hij ging gaan trainen. "Je hoeft alleen maar de veren op te ruimen, de rest kan morgen gedaan worden door Tonia, als ze weer beter is tenminste." Aya knikte en prins Zuko verliet de kamer.

Toen de deur sloot blies ze adem uit, ze wist niet hoelang ze die al ophield. Ijverig begon Aya met het oprapen van veren, als dit het enige was dat ze moest doen, dan had ze geluk ook al zou het toch een lange tijd duren voordat ze klaar was.

De stapel borden leek onmenselijk, hoeveel aten die nobelen van het paleis wel niet, dan herinnerde Kurai zich dat er meer dan één gang werd gegeten. Hij was van de Zuiderlijke waterstam en hierheen gebracht na een vuurnatie aanval. Zijn blauwe ogen waren azuurblauw, terwijl die van Aya een saffierblauw waren, zijn haar zat in een wolfstaart die alle waterstam krijgers droegen. Van het hele groepje had hij de donkerste huidskleur, Tzen was lichtjes gebruind sinds hij van het aarderijk was, maar niemand had een donkerdere huidskleur dan Kurai.

Zonder moed begon Kurai, de borden werden in meerdere spoelbakken afgespoeld en dan doorgegeven. Na een halve dag was de stapel al tot de helft afgewerkt, gelukkig dat de nobelen nooit middagmaal namen, terwijl de slaven dit wil deden. Anders zou die stapel weer aangevuld geweest zijn en dat zag hij niet zitten.

Tzen was niet echt een wastype, maar toch zat hij de kleren in de tob voor hem te schrobben op het ijzeren rooster. Er was één voordeel aan de wasserij, er werd veel gossip verteld en alles wat hij hoorde kon hij dan doorvertellen aan de anderen. Ze hoopten altijd dat er iemand in de wasserij zat, omdat er ook de gewone wasserijdames waren die altijd aanwezig waren en zij wisten alle nieuwtjes.

Zijn donkergroene ogen keken opzij naar de mand kleren die nog moest gedaan worden, tot hij iets zag in de mand wat hem interesseerde. Tzen nam de trainingshort uit de mand en zag dat er verscheidene rode vlekken op zaten, roder dan de stof zelf. Alsof er iemand gewond was en de short tegen zijn wonde had gehouden.

Iedereen zag dat Tzen blijkbaar iets interessant had gevonden en ze stopten met wassen en kwamen bij Tzen om de short ook te bekijken. "Dat is de trainingshort van prinses Azula." riep een vrouw achter hem en ook de anderen begonnen met instemmen. "Maar waarom hangt er dan bloed aan?" vroeg iemand anders en weer was er veel geroezemoes. Één van de wasserijvrouwen kwam naar voren en wist al waarom er bloed hing aan de trainingshort van de prinses. Iedereen zweeg, ze wilden allemaal weten wat er gebeurt was. Na een stilte van vijf minuten legde de vrouw het uit. "Prinses Azula had gisteren training en ze wou spreidzit proberen, het resultaat was dat haar maagdenvlies scheurde. Vandaar het bloed." overal werd er naar adem gesnakt en je kon op sommige plaatsen 'oh' horen. "En nu terug wassen." zei de vrouw op een gebiedende stem, ze nam de short uit Tzens handen.

Tzen was blij dat hij dat bloed niet moest afwassen, zeker niet als het vanuit haar jeweetwel kwam. De rest van de ochtend werd er gewassen en gegossipt, meestal over het spreidzitaccident. Daarna gingen ze naar de keuken om te eten en terug te keren.

Emerald droeg de zware plateau met het ontbijt op haar beide handen. Ze volgde de lijn met alle andere personen die ook moesten opdienen. Toen ze toekwamen in de eetzaal wandelde ze naar de tafel en plaatste ze de plateau voor prins Iroh, daarna ging ze tegen de muur staan samen met de anderen. Ze zou hier blijven staan tot iedereen klaar was met eten en daarna zouden ze de tafel schoonmaken en alles terugbrengen naar de keuken.

Hier blijven staan vond Emerald altijd een voordeel omdat je dan dingen kon horen die gezegd werden tijdens het ontbijt. Het opdienen was meer wat ze niet leuk vond.

Haar lichtgroene ogen keken door de zaal, en iedereen was er, zelfs vuurheer Azulon die normaal nooit ontbijt.

Ivy wandelde naar de kamer van de familie Alanos. Ze hoopte klaar te zijn voordat Mai klaar was met ontbijten, omdat de prinses, Mai en Ty Lee meestal naar één van hun kamers gingen, als het deze kamer was, dan was zij de pineut.

Ivy begon de kamer schoon te maken, veel had ze niet te doen omdat gisteren er grote orde was gemaakt in deze kamer. Ze moest alleen nog de bedden opmaken en de douche en het bad uitdrogen en ze was klaar. Gelukkig was ze dus snel klaar en uit de kamer voordat zelfs het ontbijt was beëindigd. Hopelijk hadden Aya en haar broer evenveel geluk.

Ivo opende de deur die hem binnenliet in de kamer van de familie Kirios. Hij bevroor in zijn stappen toen hij iemand hoorde hoesten, hij wachtte en hij hoorde het opnieuw. Ivo wandelde naar het geluid toe en zag één van de zes dochters van de familie Kirios ziek in bed liggen. Het was de oudste dochter, Wai Lee, dit kon hij zeggen omdat ze de grootste van alle zes de meisjes was.

Ivo besloot om terug te keren en de kamer op te ruimen voor ze doorhad dat hij hier was. Het was niet veel werk, de douche en het bad uitkuisen, de andere bedden opmaken en de kaders en muurtapijten afstoffen. Daarna verdween hij nog stiller dan hij was gekomen. Wai Lee had niets gemerkt van Ivo en toen hij uit de kamer kwam blies hij adem uit dat hij niet wist dat hij ze inhield.

Aya wist dat de anderen nu alvast aan het eten moesten zijn, de kamer lag zo vol met veren dat ze beter geen middagmaal nam als ze het wou afkrijgen voor de prins naar bed moest. En ze overdreef niet want het was nu al middag en ze zat nog niet aan de helft van de kamer.

'Waarom moet ik toch altijd de ergste kamers schoonmaken? De ene keer ligt het vol met veren, de andere keer moest er iemand overgeven op alle bedlakens en mocht ik ze dan ook nog naar de wasserij brengen, Emerald moest toen net de wasserij doen, ze heeft me dagen uitgelachen. En dan was er ook nog die keer dat ik een wit plakkerig spul op de beddenlakens van prins Ozai en prinses Ursa vond. En natuurlijk was het allerergste die keer dat ik de kamer van prins Lu Ten moest schoonmaken en de prins vond het net het gepaste moment om met een concubine het bed in te duiken. Resultaat ik MOEST die kamer schoonmaken terwijl hij aan het wel ja, jeweetwel aan het doen was.' Aya stopte met denken en begon weer ijverig veren op te rapen.

"Waar is Bloom?" vroeg Emerald, ook al had Bloom de naam Aya hier gekregen haar vrienden noemden haar soms bij haar echte naam. Iets waar ze dankbaar voor was, omdat dat het enigste was dat ze nog had van haar echte thuis, haar naam.

"Geen idee? Misschien heeft ze weer een probleem in de kamer." zei Tzen. Emerald lachte, "Ja, misschien moet ze weer de lakens vervangen." Kurai moest haar ondersteunen of ze lag in de grond van het lachen. "We wachten nog vijf minuten en dan schuiven we aan om te eten." zei Ivy. Na vijf minuten was het vuurharige meisje nog steeds niet te zien en dus schoven ze aan. "En ik moet straks die borden ook nog afdrogen, ik haat jullie." Klaagde Kurai, ze wisten dat hij altijd grappen maakte sinds dat in zijn bloed zat.

Ze zaten allemaal neer in hun hoek en starten met eten, "Tzen, iets nieuws opgevangen?" Vroeg Emerald, Tzen beantwoorde, "Tuurlijk em, de trainingshort van Azula zat onder het bloed." "Hé bah, ik was wel aan het eten." Zei Ivy. Emerald was al zo opgewonden als wat en vroeg verder. "Ze zou gisteren spreidzit geprobeerd hebben, resultaat; gebroken maagdenvlies." "Hé awtsch, dat moet pijn gedaan hebben." Zei Ivy snel, veel te snel om duidelijk op te vallen. "Zus, is er iets dat wij niet weten? Voor zover ik weet ben jij nog maagd, je bent tien jaar dus denk ik dat je nog maagd bent," verbeterde Ivo het laatste stuk en ging verder, "Waarom zou jij weten dat het pijn zou gedaan hebben?" Ivy antwoordde, "Ik heb vele verhalen gehoord dat het verliezen van het maagdenvlies altijd pijnlijk is." Tzen, Kurai en Emerald gaven haar een moest-ik-echt-niet-horen blik.

Ivo daarentegen boog voorover en nam de kin van zijn zus tussen zijn vingers en keek in haar ogen, de anderen keken nu geïnteresseerd. "Aha!" zei Ivo toen hij terugzat op zijn plaats, "Jij bent je maagdenvlies ook verloren, maar je bent wel nog een maagd is het niet zus?" Emerald keek naar Kurai en dan naar Tzen terwijl zij naar haar en elkaar keken, daarna draaiden ze zich allemaal naar Ivy. "Wat? Wat is er?" vroeg Ivy gepanikeerd toen ze zag dat ze allen naar haar keken.

"Geeft je broer gelijk Ivy?" vroegen ze allemaal gelijktijdig, behalve Ivo zelf natuurlijk. "Euhm, wel ik euh wel – ja." zei Ivy met gebogen hoofd, ze had al helemaal geen zin meer in haar eten. "Ivy, je bent geweldig!" zei Kurai en ze keek op, "Hoe bedoel je ik ben geweldig?" Tzen beantwoorde in Kurai's plaats, "Wel, als jij je maagdenvlies gebroken hebt dan moet je weten hoeveel bloedverlies daarmee gepaard gaat." "Ja – en?" ze snapte niet waar ze naar toe wilden. "Snap je het niet? Als het bloedverlies ernstig was dan moet ze enkele dagen in bed blijven om nieuw bloed te laten aanmaken. Als dat gebeurt dan zijn we veilig op Sakuradag." zei Emerald en nu snapte Ivy het. "Wel, het verliezen kan inderdaad gepaard gaan met veel bloedverlies, maar als je wilt weten hoeveel dan moet je het aan Tzen vragen. Hij is perslot van rekening degene die de trainingshort heeft gezien." "Zeg maar vastgehouden." kuchte Tzen.

"De helft was onder het bloed bedekt." zei de donkergroenogige jongen nadat ze allemaal naar hem keken. "Dan zal ze toch zeker vier dagen in bed moeten blijven, voor zover ik de paleishelers en bloedverliezen ken." stelde Ivy vast. "Yes!! Geen Azula op Sakuradag." schreeuwde Emerald het bijna uit. "Sparky moet hier ook van weten vind ik." zei Kurai. "Ja tuurlijk joh. Denk je nu echt dat we dat gaan verzwijgen. Oh! Wat een genot, ik verlang nu al." zei Tzen die zijn bord naast hem legde en zich achterover liet vallen zodat hij naar het plafond keek, zijn handen gekruist onder zijn hoofd.

Het einde van de dag naderde en dus ook het einde van het opkuisen in de kamer van prins Zuko, hij was een paar keer teruggekomen om terug in zijn normale kleren te veranderen of om een paar tekenbladen te halen voor zijn schetslessen. Schetsen was een deel dat hoorde bij zijn vechtopleiding. Aya bleef doorwerken tot ze alle veren had opgeraapt en in haar emmers had gestoken.

Ze was net klaar toen de prins binnenkwam om te gaan slapen, het moest rond elf uur zijn aangezien het banket meestal tot dit uur duurde. Ze legde de veertjes in de emmer en hof ze op om naar buiten te gaan, voor ze vertrok zei ze uit beleefdheid, "Heb een goede nachtrust uwe hoogheid." hij knikte en probeerde een geeuw te verbergen maar faalde miserabel.

Aya liep naar de containers en smeet de veren erin, de veren lagen nu naast het weggegooide voedsel. En dan te bedenken dat ze van de hele dag alleen maar water had gedronken en een appel had gegeten.

Ze liep naar de keuken en zag dat de laatste personen de borden opstapelden om daarna hun mat te nemen en te gaan slapen. "Hey Sparky, waar bleef je zolang? De kamers hadden gisteren nog een grote beurt gehad." Zei Emerald die het laatste bord op de veel te hoge stapel plaatste.

"Ja, maar iemand had de kamer een nieuwe look gegeven." zei het blauwogige meisje. "Hoezo?" vroeg Emerald nu nieuwsgierig terwijl ze naar de zijkamer wandelden om een matje te halen. "Het hele bed en de hele vloer lag bedekt onder de veren." Emerald liet haar matje vallen, "Dat meen je niet!"

"Toch wel, em. Ik denk dat Azula de kussens op zijn hoofd heeft uitgeklopt." Emerald hield haar handen voor haar mond om haar gelach te verstillen, het hielp echter niet veel. "Oh, ja." Emerald stopte met lachen en ging verder, "Azula zou haar maagdenvlies gebroken hebben, volgens Ivy zou ze toch vier dagen bedrust krijgen van de paleishelers. Dat betekent…" Aya sprong bijna in de lucht van vreugde en ging verder, "Dat Azula niet op het Sakurafeest aanwezig kan zijn. Want meestal waren wij de pineut, hé." Aya porde met haar elleboog in de bovenarm van het oudere meisje. "Helemaal juist." Emerald wreef over de plek waar Aya haar had gepord.

De meisjes namen hun matje en gingen naar de hoek waar de andere vier al lagen te slapen. Zoals altijd kon je door de hele keuken gesnurk horen, meestal van de oudere mannen, maar ze konden ertegen sinds ze het al lang gewoon waren.

's Ochtends vijf uur, Aya wordt wakker en kijkt om haar heen en ziet; Emerald die op haar rug slaapt en haar armen en benen die in een zeer onvrouwelijke positie lagen, Ivy en Ivo die in elkaars armen sliepen, Kurai die in zijn slaap de rekker uit zijn haar had gekregen en dus nu een verwilderde kop haar had en Tzen die in een bolletje lag gedraaid, met zijn duim in zijn mond.

Iedere ochtend zag Aya dit als ze wakker werd, nog een uur en het gekletter op pannen zou weer beginnen. "Morgen Bloom." zei Emerald die nu rechtop zat op haar matje en de slaap uit haar ogen wreef. "Goedemorgen, gedroomd over het Sakurafeest?" vroeg Aya. "Natuurlijk, als Azula nu nog een idee heeft om ons in de zak te zetten, dan weet ik het ook niet meer." Emerald geeuwde het laatste woord luidop en daardoor werden Ivy en Ivo wakker. "Hé, bah. Ik zeg het elke dag en toch word ik altijd wakker met jou armen rond mij." Ivy duwde haar broer van haar af en wreef over haar kleren om onzichtbaar stof eraf te vegen.

"Zeg heb je het al gehoord waarom Sparky er de hele dag heeft overgedaan om de kamer van Zuko schoon te maken?" zei Emerald enorm enthousiast. Dit pikte de interesse van Ivy en Ivo die nu rechtop zaten en zelfs vooroverbogen naar Emerald. "Nee, vertel." zeiden ze beiden gelijktijdig. "Wel," begon het lichtgroenogige meisje. "de kamer had blijkbaar een nieuwe toepassing gekregen; de vloer en het bed…" hier stopte Emerald en vervolgde toen, "zaten onder de veren." Emerald begon meteen opnieuw te lachen, zo stil mogelijk en Ivy plaatste haar hand voor haar mond om haar gegiechel te verstillen. Ook Ivo lag op zijn matje en hield zijn buik vast van het lachen.

"Dat is niet grappig, jongens asjeblieft." maar wat Aya ook zei, ze luisterden niet en bleven maar lachen. Ze haalde haar schouders op, welja als ze het nu zouden uitlachen, dan zou ze er vanavond niet meer aan herinnerd worden.

Toen het zes uur was, werden Kurai en Tzen uit hun slaap gehaald door de kletterende pannen. Na goedemorgen gezegd te hebben verdwenen de meisjes in de badkamer voor de meisjes en de jongens in de jongensbadkamer.

Minerva stond weer energiek vooraan en wachtte tot de laatste slaaf voor haar stond dan begon ze, "Voordat ik de taken afroep is er nog een mededeling." iedereen zweeg en opeens leek het alsof er niemand in de keuken stond, je kon zelfs geen schildmuis horen. "Prins Iroh en prins Lu Ten zullen hier niet meer zijn. We weten niet voor hoelang, ze gaan vechten in de oorlog tegen Ba Sing Se." hier en daar kon je 'oh' en 'ah' en nog wat anders horen, daarna was het weer stil. "En dan nu de taken voor vandaag; …" nadat alle taken werden gegeven zei Emerald, "Daarom zat de vuurheer gisteren aan de ontbijttafel en Lu Ten en Iroh niet meer aan de avondtafel." "Nee maar, ik wist niet dat je zo slim was em." zei Kurai plagend. "Hahaha, heel grappig Kurai." mokte het meisje.

Aya moest de wasserij doen samen met Emerald, Kurai en Ivo hadden borden te doen, Ivy moest opdienen en Tzen moest de kamer van de jongste prins doen.

"Dus, wat gaan we allemaal doen morgen?" vroeg Emerald aan Bloom, die naast haar zat en ijverig de shorts en broeken en andere kleren zat te schuren over het wasbord. "Op Sakuradag? We zullen wel zien zeker, trouwens ik weet iets dat jij niet weet." Emerald keek op naar Aya. "En wat weet jij dan wel wat ik niet weet Sparky?" als er iets is waar Emerald niet tegen kon dan was het iemand die iets wist dat zij niet wist. "Het gaat over jou en…" "En…" vroeg Emerald ongeduldig, Aya keek op. "Misschien moet ik het niet zeggen, iedereen heeft het al drie jaar verzwegen, we kunnen nog wel wat langer zwijgen." Ze nam een short en begon het weer ijverig te schrobben over het wasbord. "Wat?! Jullie weten al drie jaar iets over mij en iemand dat je niet wil zeggen en je hebt het mij nooit gezegd, dat vind ik gemeen Bloom." Emerald lette al niet meer op de rok die ze in haar handen had en ze wou een duw geven op de rechterarm van Aya, resultaat; de kletsnatte rok vloog op Aya's bovenarm en een deel kletste op haar gezicht. Emerald plaatste haar hand voor haar mond, "Oeps." "Em, nu ben je echt te ver gegaan." Aya nam de rok en het kletsnatte shirt dat ze net aan het wassen was en smeet de rok in Emeralds gezicht, daarna wrong ze het shirt uit boven Emeralds hoofd.

"Meisjes genoeg." zei één van de wasserijvrouwen. "Emerald begon." zei Aya vlug, maar Emerald ging in de tegenaanval. "Nee, als jij me gewoon had verteld wat ik wilde weten had ik nooit die rok per ongeluk over je geslaan." Aya wou nu ook tegengaan in Emeralds woorden, "Genoeg!" beide meisjes, stopten hun argumenten en zwegen. "Ik wil hier niets meer van horen, nog één woord van één van jullie twee en jullie blijven hier het langst van allemaal." schuldig keken ze allebei naar hun handen en toen de wasserijvrouw weer weg was, hervatten ze hun werk in alle stilte. Nou ja, alle stilte, naast hen hoorden ze iedereen praten over hun 'gevecht'.

Emerald

oogkleur: lichtgroen
huidskleur: lichte huidskleur
haarkleur: kastanjebruin
geboorteplaats: Aarderijk
haarstijl/lengte: los, tot midweg de rug

A/n: dit was het eerste hoofdstuk plus proloog van Different. Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Bijna weg naar de zee, jippie.