Harry Potter en alle personages, etc behoren tot J.K. Rowling.

Ook dit verhaal behoort niet tot mij. Ik heb de eer gekregen dit fantastische verhaal te vertalen en ik hoop dat ik het goed zal doen. Dit verhaal behoort tot witowsmp.

The Time Meddlers: Om een nieuwe toekomst te creëren, moet je teruggaan naar het begin.

Proloog

Dit verhaal begint met een andere versie van De Relieken van de Dood waar alles fout ging. Het verklapt een aantal dingen van dat boek, dus als je de proloog leest, kan je wat verward zijn, maar normaalgezien is het niet nodig om het gelezen te hebben om de rest van dit verhaal te begrijpen. Het meeste van deze proloog is een samenvatting, hoewel tijdens het verdere verloop van dit verhaal er flashbacks kunnen komen van scènes waar er nu alleen maar licht over wordt gegaan. Het hoofdverhaal begint achter dit.

"Hagrid?" smeekte Harry wanhopig terwijl hij zich worstelde uit de brokstukken dat veroorzaakt was door het neerstorten van Sirius' oude motorfiets. Hij was de Duffelings aan het verlaten voor de laatste keer met behulp van een strategie van 6 dubbelen van zichzelf die wisseldrank hadden ingenomen en al reizend met verschillende bewakers. Harry's bewaker was Hagrid en ze waren gedwongen een noodlanding te maken. Hedwig was al gedood tijdens het transport, geraakt door een verdwaalde Avada Kedavra. De-Jongen-Die-Bleef-Leven bloedde aan het hoofd terwijl hij uit het modderige water stapte naar de grote figuur toe die op de grond lag.

Harry moest de gal inslikken dat in zijn keel kwam door het afschuwelijke zicht dat hem begroette. De bloederige gedaante van zijn eerste vriend lag languit op het gras met een lang, scherp stuk hout dat uit zijn borst stak. Hij was doorboord toen hij op de verkeerde plek was geland – recht bovenop een oude, houten omheining.

"Ha…rry," worstelde de stervende half-reus om te zeggen terwijl tranen zich in de Uitverkorene zijn ogen begonnen te verzamelen.

"Ik ben hier," kon Harry uitbrengen al knielende naast Rubeus. Hij was snel aan het knipperen om huilen te voorkomen.

"Het…spijt me, dat ik je niet de hele weg kon dragen." Hagrid' s ogen werden donker toen zijn lichaam verslapte.

"Nee! Hagrid!" riep Harry en tranen rolden over zijn wangen.

De bijna-zeventien-jaar-oude jongen knipperde en vond zich juist buiten het Nest bevond met Hermelien, Remus en Ginny. Plotseling verscheen een bezem zich boven hen en schoot naar de grond toe. Tops landde met een lange slip dat aarde en steentjes in het rond stuurde, maar de andere passagier van de viavia, een lange jongeman met rood haar, viel plat op zijn gezicht.

"Ron!" schreeuwden Hermelien en Ginny terwijl ze naar de slappe gedaante renden. Harry keek toe in shock.

"Het spijt me zo," zei Tops, die aan het huilen was. "Bellatrix kreeg hem te pakken met de doodsvloek en ik kon zijn lichaam niet achterlaten."

Hermelien begon te beven en viel op haar knieën. Wanneer Harry naar haar toeging, voelde hij opnieuw hoe nieuwe tranen begonnen te vallen tijdens deze verschrikkelijke nacht. Hij knielde tussen Hermelien en Ginny, een arm leggend rond ieder meisje's schouder, terwijl ze samen rouwden voor weer een nieuw verlies op deze afschuwelijke dag.

Hij knipperde opnieuw en stond toen met Hermelien en Marcel wanneer een helder witte wezel sprak met Arthur Wemel 's stem en hen informeerde over Charlie's dood.

xoxox

De beelden bleven sneller en sneller komen, maakten Harry de ergste momenten van het voorbije jaar herleven terwijl hij sliep.

Hij zag Omber, die hij eerder had verlamd, Avada Kedavra Arthur Wemel van achteren op de dag dat Harry, Marcel en Hermelien inbraken in het ministerie om een Gruzielement van Dorothea. Harry had besloten om een aantal dreuzelgeborenen te bevrijden die de voormalige Hoog Inquisiteur aan het ondervragen was. Het was weer eens een dood dat Harry zichzelf voor kon verwijten. Dat was de dag waarop Harry leerde dat alleen maar zijn vijanden verlammen hen toestond om meer mensen te doden. Hij reducto'd Omber in het hoofd, haar dodend terwijl ze nog steeds Arthur's dood aan het vieren was.

Harry vond zichzelf dan kwesties van de Ochtendprofeet te lezen dat Hermelien had kunnen verkrijgen op verschillende momenten tijdens hun reis door het platteland. De één beschrijf hoe de Wemels allemaal waren afgeslacht als bloed-verraders; een ander zei hetzelfde over de Leeflangs. Wanneer ook beide Parvati Patil en Cho Chang waren vermoord, realiseerde Harry zich dat elke meisje waarmee hij ooit is uitgegaan, in het vizier genomen was en nu dood is. Die kwestie verklaarde dat alle voormalige personeel van Zweinstein, met uitzondering van Sneep – het nieuwe schoolhoofd – was vermoord terwijl ze probeerden te voorkomen dat andere studenten vermoord werden. Natuurlijk deed de Profeet het voor als het recht dat plaatsvond in plaats van de gruwelijke Holocaust, dat het werkelijk was. Een andere kwestie zei dat Remus en zijn zwangere vrouw, Tops, ook gedood waren, en prees het Ministerie voor hun strijd tegen weerwolven en hun partners.

Terwijl zijn nachtmerrie verdergaat, bevindt hij zich in Huize Malfidus, kijkend hoe Marcel Bellatrix Van Detta doodt juist voordat hij gesectumsempra'd wordt in de rug door een doodsbange Draco Malfidus. Dobby, die hen kwam redden, greep Harry, Hermelien en de stervende Marcel en verdwijnselde hen uit zijn voormalig huis terwijl hij neergestoken werd door Lucius Malfidus, zijn voormalige eigenaar.

xoxox

"Harry," een stem riep de Jongen-Die-Bleef-Leven uit de droomwereld en in zijn levende nachtmerrie. "Harry!"

Hij opende zijn ogen om de wazige figuur te zien van zijn enige metgezel tijdens deze hele lijdensweg. Hij had het moeilijk niet te huilen toen hij zich herinnerde dat de krulharige jonge vrouw de enige vriend was die hij nog over had op deze wereld. Voorzichtig plaatste ze zijn bril op zijn gezicht zodat hij zijn blik kon focussen. Terwijl hij naar haar staarde, besefte hij - niet voor de eerste keer - dat ze erg mooi was. Tijdens het rouwen van Marcels dood, waren Harry en Hermelien meer naar elkaar toe gegroeid en gaven toe romantische gevoelens voor elkaar te hebben. In het begin had Harry geprobeerd zijn gevoelens te ontkennen om haar te beschermen, maar ze wees hem erop dat ze al dood gewenst was door met hem te associëren of dat ze nu van de voordelen profiteerde of niet.

"Goedemorgen, liefje," antwoordde Harry met een kleine grijns.

Ze glimlachte en gaf hem een klein kusje voordat ze hem vertelde dat "De toverdrank is klaar," met een serieuze uitdrukking.

Zijn gezicht nam een grimmige uitdrukking aan toen hij zei, "Heel goed. Dan veronderstel ik dat het vandaag de dag is."

Ze hebben de laatste maanden gespendeerd, wanneer ze niet aan het kussen waren, aan het leren van zoveel magie als mogelijk is. Harry, Hermelien en Marcel waren beginnen werken aan het bekomen van faunaten net nadat ze het Nest hadden verlaten, maar geen van hen had de transformatie kunnen bereiken tot ongeveer een maand nadat Marcel was gestorven. Nu kunnen Harry en Hermelien allebei transformeren in een dier, voor al het goede dat het hen kon doen. De toverdrank die nu klaar was, echter, was wat ze geloofden de enige mogelijkheid om de oorlog te winnen. Het was een wanhopige maatregel, maar dit waren ook wanhopige tijden.

Tijdens het onderzoeken van enkele boeken die ze had meegenomen van Grimboudplein toen ze daar leefden, stuitte ze op een moeilijke toverdrank dat je toelaat je geest en ziel een bepaald aantal verjaardagen terug te sturen in je eigen lichaam. De hoeveelheid van 1 van de ingrediënten bepaalt het aantal verjaardag terug te gaan. Ze kozen er zeven. Eenmaal ingenomen, zou de reiziger één uur hebben om het te activeren. De enige manier om het te activeren, is te sterven. Wanneer het niet geactiveerd is, zal de drinker hoe dan ook sterven, maar niet terug in de tijd reizen. Hetzelfde zal gebeuren wanneer de drank niet exact juist is gemaakt.

Harry en Hermelien besloten dat deze wereld amper waard was om in te leven zelfs als Voldemort verslagen was. Ze besloten om beiden terug te gaan in de tijd om dingen te veranderen, want geen van beiden wilden achtergelaten worden in deze wereld.

Hermelien zuchtte. "Heb je het briefje klaar?"

Hij knikte en nam een rolletje perkament van de tafel naast hem. Na hun ontsnapping uit Huize Malfidus, hadden ze voor een paar dagen liggen slapen onder de blote sterrenhemel voordat ze op een verlaten hut stuitten. Hermelien was erin geslaagd het onder de Fideliusbezwering te plaatsen met Harry als Geheimhouder, wat hen bewees dat niemand het bezat. Haar opzoekingswerk had aangetoond dat als iemand rechtmatig een eigendom bezat, dan alleen de eigenaar de bezwering kon uitvoeren. Echter, als niemand het bezat, dan kon iedereen het verbergen met die spreuk. De conditie van de hut had aangetoond dat niemand er een voet had ingezet voor zeker honderd jaar. Hoe dan ook, ze hadden snel alles kunnen herstellen met magie, zelfs het fabriceren van hun eigen badkamer dat spreuken gebruikte in plaats van leidingen.

Hermelien knoopte Harry's briefje vast aan een uil die ze hebben kunnen vangen toen het een brief aan het bezorgen was. Ze hadden het zien vliegen met een briefje aan zijn poot en Harry sommeerde het. Hermelien was er boos over geweest totdat ze zag dat de brief een verslag was om meer modderbloedjes te vinden om op te pakken. Het briefje dat Harry had geschreven zei eenvoudig:

Hey Marten-jongen,

Ik dacht gewoon dat ik je het zou laten weten dat ik al je Gruzielementen heb vernietigd behalve Nagini.

Nog een fijne dag toegewenst.

Harry Potter

Het idee achter het briefje was om Vilijn te laten denken over waar zijn Gruzielementen zich bevonden en hopend dat Harry zijn gedachten kon lezen door hun connectie om die informatie te krijgen voordat ze terug gingen in de tijd.

xoxox

Ongeveer een uur nadat de uil naar Voldemort was gestuurd, greep Harry zijn litteken terwijl hij op de vloer zonk in ondraaglijke pijn. Hermelien keek hulpeloos toe wanneer Harry het uitschreeuw van de pijn. Eindelijk sprak hij. "De boodschapper gedood…die de brief gaf. Bescherm Nagini! Aan het controleren Mergel huis… voor ring."

Ze zag hem in ondraaglijke pijn schreeuwen juist voor het zeggen van, "Kwaad…ring verdwenen! Grot controlerend voor medaillon."

Ongeveer vijftig minuten later, schreeuwde Harry wanneer bloed van zijn litteken begon te druppelen, "Goudgrijp of Zweinstein? Allebei veilig. Ik zal Bella haar kluis laten controleren voor mij wanneer ik naar Zweinstein ga… Ahhhh, litteken doet pijn!"

"Dat is genoeg!" zei Hermelien en ze nam Harry in haar armen. "Sluit je geest. We hebben genoeg geleerd. Je had gelijk over Bellatrix' kluis, en we weten nu dat de laatste in Zweinstein is. Dat zou genoeg informatie moeten zijn."

Hij opende langzaam zijn ogen en focuste op Hermelien. "Je hebt gelijk." Hij haalde een diepe adem. "Als…als iets fout gaat, ik wil je laten weten dat," Hij haalde diep adem en keek haar in de ogen. "ik hou van je."

Ze glimlachte naar hem voor te zeggen, "Ik hou van je, ook." En kuste hem.

Toen ze uit elkaar gingen, zei Harry, "Ok, heb je de injecties klaar?"

Ze knikte grimmig. "Ja. Eenmaal we de drankjes hebben ingeslikt, moeten we in staat zijn om, om onszelf snel en pijnloos te doden."

"Afgezien van de naald." voegde hij toe.

Ze zuchtte. "Onvermijdelijk."

Ze ging in een andere kamer en kwam terug met een dienblad met 2 glazen van een smerig ruikend, donkergroene vloeistof en twee medische naalden. Na het neerzetten van het dienblad, overhandigde ze Harry één van de glazen en nam de andere voor zichzelf. "Op tweede kansen."

Hij grinnikte en tikte haar glas met het zijne. "Op tweede kansen." Beiden dwongen ze zichzelf om de volledige inhoud in één slok op te drinken, want ze wisten dat ze nooit meer hun smaakpapillen eraan zouden onderwerpen.

Hermelien nam dan de twee naalden en gaf er één aan haar geliefde. "Herinner je je hoe je een ader vindt?"

Hij knikte alvorens langzaam de naald in zijn linker onderarm te steken terwijl zij hetzelfde deed. Hij kromp ineen, maar slaagde erin om een vaste hand te houden. "Dat was niet zo erg," was zijn commentaar.

"Jah," antwoordde ze.

Hij leegde dan de giftige inhoud van de naald en verwijderde het. Hij keek op om te zien dat zij hetzelfde had gedaan. Het gif was zeer snel werkend en hij kon zijn zicht voelen vervagen terwijl hij heel erg slaperig werd. Harry nam zijn liefste in een omarming en fluisterde in haar oor, "Ik wil in jouw armen sterven, Hermelien."

"Ik ook," zei ze. Dat was het laatste dat Harry hoorde voor hij bewusteloos viel. Een ogenblik later, viel Hermelien naar voren toen Harry verdween. Exact vijf seconden na dat, verdween Hermelien.

xoxox

Harry vond zichzelf op zijn buik liggend op de grond. Na even te luisteren, besloot hij dat hij helemaal alleen was, en stond dan op. Een minuut later besefte hij dat hij naakt was, maar was er niet bezorgd over omdat hij toch alleen was. Hij realiseerde ook dat hij nog steeds zeventien jaar oud was in plaats van elf.

Plotseling hoorde hij een geluid en voelde zich verlegen, wensend dat hij kleren droeg. Hij zag een wit gewaad voor hem verschijnen, greep het en trok het snel aan. Dan volgde hij het geluid dat klonk als een gewond dier, tot hij een stem achter zich hoorde.

"Harry?" Hij zou de stem van zijn geliefde overal kunnen herkennen. De stem dat hem aanmoedigde om de beste persoon te worden dat hij kon zijn voor de laatste zeven jaar klonk onzeker.

Hij draaide zich om haar aan te kijken, opmerkend dat ze een gelijkaardig gewaad droeg. "Hermelien, ik ben zo blij dat je hier bij mij bent, maar weet jij waar 'hier' is?"

Ze keek naar beneden. "Ik, ik vraag me af of iets mis ging, maar, maar ik zag je verdwijnen. Ik…"

"Ik moet toegeven dat ik verrast ben dat jullie beiden op de manier aankwamen zoals jullie deden," kwam een stem dat geen van beiden voor meer dan een jaar gehoord hadden. Ze draaiden zich om Albus Perkamentus voor hen te zien staan. Hij had een neutrale uitdrukking op zijn gezicht en Harry kon zijn dat zijn beide handen ongeschonden waren.

"Zijn we dood?" vroeg Hermelien. "Heeft het drankje gefaald?"

Zijn hoofd schuddend, antwoordde de oude tovenaar, "Nee, het drankje heeft niet gefaald en jullie zijn niet dood. We zijn echter aan wat men kan beschouwen als een kruispunt, waar dood en leven elkaar kan ontmoeten." Hij richtte zijn aandacht op Harry. "Je hebt onbedoeld iets heel goeds gedaan. Zie je, ik had Severus opgedragen…"

"SNEEP!" gromde Harry kwaad, "Hij vermoordde u!"

"Mijn beste jongen, ik ben bang dat je niet alle relevante informatie hebt."

"Wat?" vroeg hij, verward, terwijl Hermelien keek alsof ze een ingeving had gekregen.

"Het maakte deel uit van uw plan," verklaarde ze, en nu glimlachte Albus. "Maar…hoe kan je je eigen dood plannen?"

"Voor de goed georganiseerde geest, de dood is…"

"maar het volgende grote avontuur," vervolledigde Harry. "Maar,"

"Naast het uitstellen van de jonge Malfidus' loopbaan als moordenaar, in de hoop het te voorkomen, het bood ook een barmhartig einde aan mijn eigen lijden." Hij pauzeerde voor een ogenblik alvorens te zeggen, "Ik was aan het sterven van de wonde die mijn hand verwoestte. Het zou extreem pijnlijk geweest zijn. Op die manier was ik in staat om…"

"Te sterven met waardigheid." Vulde Harry aan.

"Ja, juffrouw Griffel." Hij keerde terug naar Harry terwijl het kreunen van de andere gedaante luider werd. "Zoals ik al zei voordat we afdwaalden, Harry, Schoolhoofd Sneep was verondersteld je te informeren dat je litteken een stukje bevat van Voldemort 's ziel…"

"Een Gruzielement?" vroeg Harry verschrikt. Hermelien sloeg verrast een hand voor haar mond.

"Ja," hij knikte, "alhoewel ik hem niet heb verteld dat het dat is. In elke geval, hij moest je vertellen dat je jezelf moet toestaan te sterven. Als je dat deed, geloofde ik dat dat het Gruzielement zou vernietigen, zoals gebleken is." Hij gebaarde naar het afzichtelijke schepsel dat nog steeds geluid maakte. Harry begon er naar te staren tot Perkamentus zijn keel schraapte. "Ik had gepland voor jou om Voldemort je te laten doden. Ik geloof dat het feit dat jullie bloed delen, je zal toestaan te overleven. Hoe dan ook, jullie hebben een manier gevonden om jullie leven op te offeren en te leven. Je zal het Gruzielement niet meer hebben wanneer je terugkeert naar je jongere lichaam. Dat betekent dat je niet zal beschikken over een connectie met Voldemort, noch zal je Sisselspraak kunnen spreken."

"Een klein offer maar," mompelde Harry. Hermelien knikte instemmend.

De voormalige schoolhoofd's uitdrukking werd hard. "Ik moet zeggen dat ik verrast ben dat jij, juffrouw Griffel, deel zou uitmaken van deze regeling. Je kent de wetten van het tijdreizen; verschrikkelijke dingen gebeuren wanneer er met tijd gemoeid is. Het zou me niet verbazen als je de dingen erger maakt."

"Hoe kan dat zijn?" vroeg Harry sarcastisch. "Iedereen waar we om geven is dood."

Somber antwoordde Albus, "Ik hoop dat je het antwoord op die vraag niet zal ontdekken."

"We weten wie Voldemort volgt en wie ze zijn. We weten ook waar de Gruzielementen zijn. Wat kan er fout lopen?" vroeg de Jongen-Die-Bleef-Leven.

"Nu heb je me bang gemaakt." zei Hermelien nerveus.

"Ik moet zeggen dat ik teleurgesteld ben, Harry, dat je een Zwadderaar's uitweg hebt gekozen in plaats van Voldemort te confronteren zoals een Griffoendor." zei Perkamentus bedroefd.

Harry's gezicht verhardde. "Ik ben geen lafaard! Iedereen laat altijd Vilijn de omstandigheden van zijn gevechten bepalen. Nu sta ik tegenover Voldemort op mijn voorwaarden - niet de zijne!"

Hermelien voegde toe, "Hij heeft al te veel schade veroorzaakt. En met niet enkel onze geliefden – iedereens geliefden! Er is toch sowieso geen enkele manier om in te breken in Goudgrijp en Zweinstein!"

Plotseling, realiseerde Harry iets. "Dit was allemaal volgens uw plan, is het niet? U plande voor beide Zweinstein én het Ministerie om onder te gaan zonder slag of stoot. U kon Schobbejak de namen van elke Dooddoener op het Ministerie verteld hebben! Zelfs als hij u niet geloofd had, konden leden van de Order die op het Ministerie werkten ze ontmaskeren of zelfs doden! In plaats daarvan veroordeelde u hem tot de dood!" Perkamentus keek naar beneden, niet in staat om Harry aan te kijken. "U kon brieven gestuurd hebben naar elke ouder om hun kind niet naar Zweinstein te sturen voor u stierf, of Anderling het laten doen hebben achteraf, in plaats daarvan deed u niets!"

"Ik had gehoopt dat Severus in staat zou geweest zijn doden te voorkomen…"

"Zo, dat was uw geweldige plan? Sneep als schoolhoofd hebben om te verzekeren dat studenten alleen maar gemarteld worden en aangeleerd worden om Dooddoeners te zijn in plaats van vermoord te worden!"

Nog steeds niet in staat om Harry onder ogen te komen, zei Albus, "Ik verondersteld dat het wel klinkt…"

"En nu we er toch over bezig zijn, waarom heeft u me niet getraind om te vechten, en magische valstrikken op te sporen? U nam een volledig jaar om me iets te vertellen wat normaalgezien alleen maar een paar uur zou genomen hebben om uit te leggen!" Hij nam diep adem. "U wist dat u niet meer in staat zou zijn om me te trainen na dat jaar, maar u koos ervoor me in het ongewisse te laten over hoe ik Voldemort moest bevechten, hopende dat mijn geluk stand zou houden. Ik kan het niet geloven…"

"Harry," zei Hermelien zacht terwijl ze een hand op zijn schouder plaatste. Hij begon onmiddellijk.

"Ik moet toegeven," zei Albus, "dat ik blij ben dat je liefde hebt gevonden, alhoewel ik verrast was dat het met juffrouw Griffel was."

Harry antwoordde kalm, "Het duurde totdat ik niemand anders meer overhad om te realiseren hoe geweldig ze is." Hij nam opnieuw diep adem." Het spijt me dat ik naar u geroepen heb, mijnheer. Ik ben er zeker van dat u uw redenen had."

"Ik had er inderdaad," zei Perkamentus, "maar ik kan inzien dat ik verschillende fouten heb gemaakt en je hebt het recht om kwaad te zijn. Ik wens bijna dat ik terug in de tijd kon reizen om mijn ergste vergissingen ongedaan te maken." Zuchtend, vervolgde hij, "Ik wens jullie het allerbest met jullie tijd-inmenging, en hoop dat de dingen voor het beste uitdraaien. Goedendag."

Harry knipperde en hoorde plotseling iets groots op een deur bonzen. Hij keek rond zich om te zien dat hij op de vloer van een hut lag en Dirk Duffeling op een zetel vlakbij aan het liggen was met een doodsbange uitdrukking op zijn gezicht.

Oom Herman kwam binnenstormen, een geweer in zijn handen houdend. Hij slikte en zei met een zachte, angstige stem, "Wie is daar? Ik waarschuw je – ik ben gewapend!"

Even was het stil. Toen – KRAAK!

De deur viel naar beneden om een enorme man te onthullen met een grote baard die met een vriendelijke stem zei, "Sorry van dat."

Dit was het dan. Mijn eerste hoofdstuk van een toch wel lang verhaal. Ik moet toegeven dat het langer duurde om te vertalen dan ik verwacht had. Laat me weten hoe ik het heb gedaan en zeker wanneer ik bepaalde Harry Potter begrippen fout heb. Ik ben het namelijk zo gewoon om alles in het Engels te lezen dat ik wel eens vergeet hoe het in het Nederlands genoemd wordt. Ik zoek het wel op, maar niet alles kan je zo direct vinden ;-)

Review alsjeblieft, want ik wil heel graag weten hoe ik het deed voor mijn eerste vertaling en tot de volgende keer!

xxx

LittleMoonlightLover (LML)