To ακόλουθo, σύντομο fanfic είναι βασισμένo στο βιβλίο της Lauren Kate, Fallen (γνωστό ως Άγγελοι, στην Ελληνική έκδοση). Το κείμενο αντανακλά την οπτική γωνία του Κάμερον και τοποθετείται χρονικά μετά το τέλος του πρώτου βιβλίου.
Προειδοποίηση: Εμπεριέχονται αμυδρά spoilers (γεγονότα-κλειδιά της πλοκής του έργου.)
Αναλαμπή
Μου λείπεις.
Πραγματικά, πρέπει να το ουρλιάξω παρακινημένος από απελπισία, ή μήπως η καρδιά σου το υποψιάζεται ήδη;
Οι σκέψεις μου προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από την ανησυχία που έχω για το μέλλον και τις εντάσεις που θα αναδυθούν αργά ή γρήγορα σε έναν πόλεμο που διέπεται μεν από κανόνες αλλά είναι ανελέητος. Η πραγματικότητα είναι παγωμένη, τυλιγμένη σε μια γκρίζα ομίχλη και όταν είμαι μόνος, περικυκλωμένος από το προσωπικό μου σκοτάδι, το νου μου λαχταρά να περιπλανηθεί σε εκείνες τις μέρες που προσπαθούσα να σε γνωρίσω καλύτερα, τότε που ήσουν εκεί, δίπλα σ' εμένα, στ' αλήθεια. Καθετί σχετικά με την παρουσία σου άνοιγε τις πόρτες σε έναν κόσμο που επιθυμούσα να ζήσω και δεν έμοιαζε σε τίποτα με το μαρτύριο, τον πόνο, τα δάκρυα και την αγωνία που έχω γευτεί...
Επειδή ο κόσμος μαζί σου, αγαπημένη Λους, είναι όμορφος, ζεστός, γεμάτος χρώματα και φως που είχα ξεχάσει ολότελα... Αισθήσεις οικείες - μα σκονισμένες πια - από τον καιρό που ακόμη είχα μια θέση στις κατοικίες του Ουρανού. Εσύ φέρνεις το χαμόγελο και τα δάκρυα χαράς μαζί. Μακάρι να βρω έναν τρόπο να σε βοηθήσω να το δεις και να το πιστέψεις.
Είναι γιατί σ'αγαπώ, ακόμη κι αν εσύ απορρίπτεις τον εαυτό σου. Έστω κι αν δεν μπορείς να προβλέψεις πόσο ευτυχισμένοι θα ήμασταν μαζί. Το άγγιγμα σου, η ανάσα που σε κρατά εδώ, το φρέσκο άρωμα και η ζεστασιά από το δέρμα σου, οτιδήποτε μικρό και σημαντικό σε συγκροτεί, αποτελούν τα κομμάτια που συνθέτουν τον προσωπικό μου παράδεισο.
Ελπίζω και προσδοκώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να σε φέρω κοντά μου, να σε εμπνεύσω να μ' αγαπήσεις. Τον καλύτερο μου εαυτό αυτή τη φορά. Αν τα καταφέρω θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος εκπεσών άγγελος που υπήρξε ποτέ, αν όχι, τότε θα καταδικαστώ στη χειρότερη μορφή Κόλασης που βίωσα ως τώρα και η προηγούμενη δεν θα μοιάζει παρα με καταφύγιο σε σχέση με εκείνη που θα έρθει...
Χιλιετίες ολόκληρες πέρασα στην Κόλαση και ξέρω τι σημαίνει. Έπειτα, είχα την τύχη να γνωρίσω εσένα και συνειδητοποίησα τη διαφορά, φωτίστηκα από μια μικρή αναλαμπή λύτρωσης. Θα με άφηνες να γίνω δικός σου; Θέλω τόσο να μάθω την απάντηση. Δεν πρόκειται να παραιτηθώ μέχρι να εκφράσω σωστά τα συναισθήματα μου για εσένα.
Δεν είσαι απλά ένα κορίτσι μέσα σε ένα απρόσωπο πλήθος. Είσαι εκείνη που αγάπησα και θα αγαπώ όσο κι αν ξεφεύγει ο χρόνος, το κύλισμα του δεν θα φθείρει τίποτα από το πάθος, την αφοσίωση, τον ενθουσιασμό και την αγάπη που έχεις ξυπνήσει μέσα μου. Νιώθω σαν να μου έδωσες πίσω τα παλιά μου φτερά... Εκείνα τα κατάλευκα και ακτινοβόλα που είχα κάποτε... Αγαπημένη μου, Λουσίντα.
Είσαι η ελπίδα μου. Η μοναδική. Ο μόνος λόγος για τον οποίο, αν και είμαι μια σκοτεινή ύπαρξη, θα πάλευα να βρω το φως μέσα στη καρδιά μου, μια θερμή, χρυσή φλόγα σε ένα κρύο, εγκαταλλελειμένο δωμάτιο.
Ξέρω πως έχω ακόμη μια ευκαιρία. Πολύτιμη και ουσιώδης.
Λυτρωτική.
Για αυτή την ευκαιρία, ξεκινά η δική μου προσωπική μάχη.