Ik heb nog nooit fanfictie in het Nederlands geschreven. Ik ben benieuwd of er überhaupt Nederlandstaligen zijn die Rizzles fanfictie lezen. Laat maar graag van je horen - ook als je het verder een stom verhaaltje vindt ;-)

Deze korte one-shot speelt zich af tijdens de scène waarin Maura Jane slapend op haar bank aantreft in aflevering 6x14.

Maura liep blootsvoets naar haar keukeneiland en streek over de kaft van haar dagboek. Haar therapeut had haar aangeraden om grote, onbedwingbare gevoelens van zich af te schrijven. Telkens als haar emoties zo hoog op liepen, dat ze niet kon slapen of niet binnen acceptabele parameters kon functioneren, dan zou ze haar dagboek moeten openen en de chaos in woorden moeten proberen te vatten. Dat zou haar dan helpen... Maura vulde haar fluitketel en plaatste hem op het vuur. Espresso was nu geen goed idee; een kopje pandapoepthee (zoals Jane het noemde) zou haar goed doen.

Ze liep weer terug naar haar dagboek, zuchtte en nam plaats op de barstoel. Even speelde ze doelloos met haar pen, opende toen haar dagboek en zette de punt van haar pen op het papier. Hm. Hoe kon ze dit verwarrende gevoel benoemen? Hoe kon ze woorden geven aan de subtiliteit en complexiteit van de emotie die haar momenteel wakker hield? Ze sloot haar ogen en drukte haar vingertoppen tegen haar voorhoofd. Adem uit en relax. Er was maar één woord dat de lading goed dekte. Ze pakte haar pen weer op en aarzelde een moment. Toen schreef ze resoluut en in kleine, regelmatige letters: "Jane." in haar dagboek. Ja, dat woord dekte de lading, maar het was niet voldoende om alle opgekropte gevoelens te ontladen. Ze probeerde het nogmaals. "Jane." schreef ze. "Jane. Jane. Jane!" Het begon iets te helpen. "Jane, jane, jane." Haar handschrift werd onregelmatiger, hoekiger, wilder. "Jane, Jane, Jane jane! jane jane" Correcte interpunctie was nu ver te zoeken, maar haar hart voelde al iets lichter. Misschien zou ze vannacht nog gewoon kunnen slapen. Verwoed krastte ze de naam op het papier. "jane JANE! jane ja" Plotseling hoorde ze een geluid.

Ze sprong op, greep haar dagboek van het kookeiland en liep in de richting van haar zithoek. Ze keek om zich heen, knipte het licht aan, en? Daar lag de vrouw wiens naam zo veelvuldig in haar dagboek gekrast stond. Maura moest al haar wilskracht inzetten om niet hard te gillen; uit verbazing, frustratie en kwaadheid omdat deze vrouw niet alleen ongewild had gezorgd dat ze gekidnapped was, ongewild haar seksleven tot een dor dieptepunt had gebracht, ongewild onder haar huid gekropen was, maar nu ook nog midden in de nacht ongevraagd haar huis in was geslopen.

Even stond Maura stokstijf stil in haar woonkamer; het dagboek nog altijd in haar opgeheven hand. Ze bekeek het gezicht van haar slapende collega, haar vriendin, haar... Weer vond Maura geen enkel woord dat voldoende uiting gaf aan al hetgeen dat Jane voor haar was. Hier lag haar..? Haar Jane. Met een zucht liet ze haar hand zakken. Ze bladerde in het dagboek, totdat ze de laatstbeschreven bladzijde weer vond. Ze liet haar ogen over de woorden - de 'jane's - vallen. Sommigen stonden er vastberaden geschreven. Sommige jane's waren vertwijfeld geschetst. Sommigen ronduit wanhopig gekrast. Ze keek op van haar blad en keek naar de vrouw in kwestie. En ze keek weer naar haar blad.

Toen sloot ze het dagboek zachtjes en liep naar het fornuis. Ze draaide het gas uit onder de fluitketel. Misschien had ze geen kalmerende, zuiverende thee nodig om goed te kunnen slapen vannacht. Ze legde haar dagboek op het kookeiland en knipte de lamp uit. Ze liep om de bank heen en tilde een hoek van de plaid op. Behoedzaam gleed ze eronder, naast Jane.

"Jane?" zei ze.

"Hm?" antwoorde de diepe, slaperige stem. "Maur? Is er iets?"

"Ja," zei Maura zachtjes. "Ja. Maar... wil je me vasthouden?"