De schaduw verscheen de volgende dag weer, dezelfde zwart gewoven cape en dezelfde doordringende blauw-groene ogen. Rusteloos trapte ze in ééntonig ritme tegen de zandkleur-bakstenen van het hoogste gebouw in Seikatsu stad. Met ongeveer 30 meter had je een goed uitkijkpunt over de stad, vanaf hier kon je de vlammen van ongelukken en mislukte diefstallen zien. Het rook er naar as en vuur, zelf voordat charlené Fangs de stad verliet rook het hiernaar. Ze vond dit juist een van de pluspunten van deze stad, dacht Charlené. De schaduw pakte makkelijk een van de losse dakpannen op, voordat ze deze zonder rede het gebouw af gooide rook ze eraan. Dezelfde geur, dezelfde k*t kwaliteit...
Charlené Fangs, noemde zichzelf nu De schaduw van het noorden. Ze trok rond de noordelijke steden van de lightning country. Hier was haar stad, Seikatsu no toshi, ook gevestigd. Wat haar inwoners niet wisten, dat ze terug was.... sterker, zelfverzekerd, wijs en 16 jaar, haar haar net tot onder haar schouders gloeiend als een vlam. Ze voelde zich buitengesloten, nog niemand had zich afgevraagd wat de schaduw was die over de daken kroop. Mijn mensen zijn anders, geen doel in hun leven, dat is wel duidelijk. bedacht Charlené.
-------Later die dag-------
Charlené verwijderde haar rechter handschoen, een zwart-leren met een paarse cirkel over haar knokkels. Deze zelfde paarse cirkel zichtbaar op de vel van haar hand, een litteken van lang geleden... De stad was nu bijna een halve kilometer achter haar, het schitterde vaag in de achtergrond. Charlené hield haar rechterarm vast met haar linker en richtte hem naar de stad, haar stad. Zonder er nog verder bij na te denken bewogen alle vijf vingers tegelijkertijd, ze kneep haar ogen wat dichter en een golf van paars licht schoot richting Seikatsu no toshi. Het leven onttrok uit de stad en een grote paarse vlam verorberde het licht van de eerst zo levendige stad.
Geen spijt, geen gevoel, loop weg en vergeet je verleden...