Hoofdstuk 1:
Samantha keek toe hoe professor Stronk haar door de kassen begeleidde en moest zich inhouden niet spottend te snuiven. Ze was hier zeven jaar student geweest. Ze wist welke planten er zich bevonden in de kassen. Het enigste nieuwe was de schuur waar al het materiaal stond. Meestal als ze les hadden gehad, hadden die materialen klaargelegen voor hun. Ook daar gaf professor Stronk de nodige uitleg. Samantha trok het stuk spinnenrag uit haar haren dat voor de één of andere reden in haar haren was beland en hoopte dat er geen spin had opgezeten. Stronk trok een wenkbrauw op en keek de roodharige jongedame vragend aan. "Is er iets aan de hand?" Samantha schudde haar hoofd en lachte nerveus. "Goed. In de zomer onderhoudt ik meestal de kassen, maar ik heb plaats vrijgemaakt. We gaan planten pogen te planten die helemaal niet makkelijk zijn om te onderhouden. Daarbij krijg je nog extra werk van professor Sneep. De meeste kruiden en planten voor in zijn dranken worden hier geplant. Het is belangrijk dat ze de juiste zorg hebben gekregen anders zullen zijn dranken mislukken," ze keek Samantha doordringend aan, "en dat wil je niet." Samantha slikte en hoopte dat ze het niet zou verknoeien. Het was niet aangenaam om een razende Sneep achter je aan te hebben.
"Waar begin ik mee?" vroeg ze en kreeg een zak met zaadjes in haar handen geduwd. "Ik hoop dat je de ernst hebt verstaan van wat ik jou allemaal hebt gezegd want Severus vroeg me om deze te planten. Geen zorgen, ik help je hier nog bij." Dat kalmeerde Samantha haar zenuwen helemaal niet. Ze kon de zin in haar hoofd al afmaken. 'Maar op een dag ga je het zelf moeten doen,' dacht ze en slikte de krop in haar keel door. Gelukkig had ze Bibi nu nog die leerde onder professor Anderling. Ze had tenminste nu nog iemand waarmee ze haar zorgen kon delen. Ze haalde diep adem en liep de vrouw achterna een andere kas in. Het was hier veel warmer dan in de schuur en Samantha voelde zich ongemakkelijk in haar warme gewaad die ze droeg. Ze droeg daaronder een zwarte jeans en een lichtblauw shirt. Zou het kwaad kunnen als ze haar gewaad uitdeed? Ze keek de vrouw aan die de vraag in haar ogen zag en lachte. "Het kan geen kwaad," zei ze terwijl ze zelf haar gewaad over een stoel hing. Ze haalde opgelucht adem. Het was al een heel stuk frisser en ook veel gemakkelijker te bewegen zonder dat gewaad. Aandachtig keek ze toe hoe professor Stronk de zaadjes plantte en begon haastig ook zelf met planten. Ze vond de stilte tijdens het werken niet onaangenaam. Ze hoorde het ritselen van bladeren van de bomen die zachtjes heen en weer wiegden bij de zachte zomerbries. Hagrid 's hond kon ze vanuit de verte horen blaffen waarop Hagrid de hond probeerde te kalmeren. Ze kon echter niet horen wat de man zei. Ze wreef haar handen af aan haar broek en wilde net opstaan om water te gaan halen totdat de vrouw zei: "Daar zul je Severus hebben!" Samantha verbleekte een paar tinten. Ze was helemaal niet vergeten hoe koel de man zich had gedragen op de diploma-uitreiking. "Ponoma," begroette de lange man,professor Stronk, de vrouw die hem toegrijnsde. Zijn oog viel op Samantha en heel even leek het alsof er verbazing in te zien was. Samantha schudde de gedachte uit haar hoofd. "Severus ik leid jufvrouw Middi op tot mijn opvolger voor volgend jaar. Ik weet dat de opleiding normaal nog een week zou moeten wachten, maar ze kon al meteen beginnen, wat het beste is uiteraard. Ook waren er nog steeds problemen met een aantal leden in het comité." Ratelde de vrouw aan één stuk door. Samantha was niet verbaasd. Het was dan ook niet duidelijk geweest of zij de vrouw zou mogen opvolgen. Velen hadden geprotesteerd dat ze te jong was geweest, maar toen had Anderling met zulk commentaar komaf gemaakt wanneer zij hun had meegedeeld dat ze niet zo hadden geklaagd wanneer Fleur had gesolliciteerd. Toen had ze er ook bij vermeld dat ze Bibi zou opleiden, sinds zij het nieuwe hoofd van de school zou worden. Iedereen had met ogen zo groot als schoteltjes de vrouw aangestaard en professor Perkamentus had zijn collega's een glimlach toegeworpen en verteld over een huis aan de zee. Het comité leek dat helemaal niet verwacht te hebben.
Severus Sneep voelde zich overduidelijk niet op zijn gemak. Samantha had geen idee of het kwam door haar of door de warmte van de kas, maar de man had blijkbaar niet verwacht dat ze hier vandaag al zou zijn. "Severus, waarom ben je eigenlijk hier?" vroeg Ponoma, haar handen in haar zij. "Ik kwam informeren hoe het zat met de zaadjes die ik jou had gegeven, maar je bent daar overduidelijk nu mee bezig," zei hij uiteindelijk en wende zijn blik van Samantha af. "Ook zag ik Hagrid 's hond kas één binnenlopen." Professor Stronk haar ogen werden dubbel zo groot en ze liep gillend naar buiten. Voor iemand die op pensioen wilde gaan, had ze nog heel veel energie in zich vond Samantha en staarde de vrouw na. Haar blik viel op de bleke man voor zich wiens lippen omgekruld waren in een kleine glimlach en overduidelijk van dit schouwspel genoot. "Je had heel gemakkelijk zelf die hond kunnen tegenhouden," zei Samantha stil. Zijn blik gleed terug naar haar en hij deed een stap naar voren. "Besef je dat je aarde op je neus hebt hangen?" vroeg hij spottend. Vooraleer ze het zelf kon wegvegen, had hij zijn hand al uitgestoken en veegde de korrels zand van haar neus. Een blos kroop over haar gezicht en wilde iets spottend terug zeggen, maar wist niets uit te brengen. Een paar kassen verderop hoorden ze professor Stronk gefrustreerd gillen. "Ik denk dat ik maar best een handje ga toesteken," murmelde hij en keek naar de vers geplante zaadjes. "Zorg ervoor dat je ze genoeg water geeft." Samantha wilde gefrustreerd de man achterna schreeuwen dat ze dat wist, maar hield zich in. Een lach kroop over haar lippen. Hij zou zijn ogen uitkijken wanneer hij zag dat Bibi hier ook al was. Dat vrolijkte haar een beetje op en ze ging verder met haar werk.
De dagen erna bleef professor Stronk klagen over de schade die de hond haar planten had aangedaan en waren ze merendeels bezig geweest met de beschadigde planten te verzorgen, tenzij het hopeloos was, dan moesten ze weg en werden er nieuwe geplant. Er stak hier veel meer werk in dan Samantha had verwacht, maar ze vond het niet erg. Tenzij het vroege opstaan in de ochtend om alle planten water te geven, sinds het toen nog fris was, zo konden ze het water beter opnemen en verdampte het niet door de warmte. 's Avonds gaven ze de planten ook water. Soms liet professor Stronk haar dat alleen doen, waardoor er zeker een dik uur tijd in stak. Meestal werd ze vergezeld door Bibi als die niet bezig was met studeren. Sinds ze in de leer was bij Anderling leerde ze nu ook hoe ze een animagus kon worden. Daardoor gingen hun gesprekken de laatste tijd over in welk dier Bibi zou veranderen en in welke ze het liefst zou veranderen en waarom, ook al wisten ze beide dat zoiets niet te raden was of vanzelf te beslissen.
Af en toe kreeg Samantha post van Marcel die zijn belofte had nagekomen om in contact te blijven met haar en nu Europa doorreisde op zoek naar planten die men nog niet had gezien of soms zelfs nog nooit had van gehoord. Ze moest toegeven dat zijn brieven haar soms opvrolijkten. Ze waren luchtig en zorgden voor leedvermaak. Professor Stronk kreeg blijkbaar ook brieven van hem sinds ze altijd enthousiast uitkeek naar de post en ook omdat hij soms zaadjes van de planten die hij benoemde in zijn brief mee opstuurde en ze dan poogden die te planten. Door klimaatverschil en vochtigheidsgraad moesten ze vaak eerst uitzoeken waar ze het best de zaadjes moesten planten en Samantha gaf eerlijk toe dat ze het meer en meer interessanter vond worden. Van haar moeder had ze echter bitterweinig gehoord. Die had blijkbaar nog niet kunnen verwerken dat haar dochter helemaal niet op het ministerie wilde werken. Samantha trok het zich niet te veel aan. Hier op Zweinstein werd onderdak aangeboden, zelfs in de vakanties, al hadden vele professoren een verblijf buiten Zweinstein. Toen het onderwerp te sprake was gekomen, was ze er achter gekomen dat professor Sneep, of was het nu Severus, een huis had buiten Zweinstein. Het had een aantal vragen bij haar opgeroepen. Ze vroeg zich namelijk af wat hij hier deed als hij zelf een huis had buiten Zweinstein. Ze had het echter niet durven vragen en had besloten haar mond wijselijk te houden. Dat waren zijn zaken en ze had het recht niet om hem er achter te vragen. Toch maakte het nieuwsgierig en hoopte ze dat ze ooit meer over hem zou weten.
In de avonden hadden ze vrij en mochten ze doen wat ze wilden. Meestal bleven Samantha en Bibi op Zweinstein, maar soms ging ze naar Zweinsveld waar ze dan ook afspraken met Lumina. Het was er ook veel minder druk dan tijdens het schooljaar waardoor ze op hun gemak door de straten konden slenteren en zich niet doorheen een massa moesten wurmen. Lumina vertelde over het leven buiten Zweinstein, Bibi en Samantha hoe het binnen Zweinstein was. Het voelde een beetje zoals de 'oude' dagen van toen. Het maakte Samantha ontzettend melig en deed haar verlangen naar de zorgeloze tijd die ze toen hadden, of toch hadden voor Voldermort 's verrijzenis.
Toen Samantha echter op een vrije dag ooit tegen Severus Sneep was aangebotst in een boekenwinkel, had dat tot een ongemakkelijke confrontatie geleid. Ze had geen idee gehad wat ze tegen de bleke man had moeten zeggen en had alleen maar een vaag gemompel uitgebracht, terwijl ze langs de man heen was geglipt. Haar hart die ze tot in haar keel had voelen kloppen. Het deprimeerde haar dat ze geen idee had hoe de man over haar dacht en er was ook helemaal niets uit zijn blik te bespeuren. Hij ergerde zich waarschijnlijk aan haar. Het gaf haar een neerhalend gevoel. Ze wist dat het beter was om niet zo hoge verlangens te hebben zodat ze later niet teleurgesteld was, maar was het dan verkeerd om toch een klein beetje hoop te hebben? Ze zou moeten afwachten, besloot ze. Ze haatte alleen het wachten.
Samantha zat onder de boom die het dichts bij het meer was en keek dromerig voor zich uit. Ze had de helft van haar proefperiode doorstaan en vroeg zich af wat ze vanavond zou doen om het te vieren. Als ze het zou vieren tenminste, waarschijnlijk zou ze gewoon op haar kamer blijven sinds ze niets anders te doen had. Draco zou Bibi mee uit eten nemen. Bibi had eerst geweigerd omdat ze Samantha niet alleen wilde laten, maar Samantha had haar vriendin verplicht om niet voor haar op Zweinstein te blijven. Haar vriendin had haar onzeker aangekeken en was overduidelijk niet blij geweest met Samantha haar antwoord. De zure blikken die ze achter Draco zijn rug naar Samantha had toegeworpen, hadden dat bevestigd. Draco zijn lippen hadden zich echter omgekruld in een lach en had de blondine een knipoog gegeven. Met een zuur gezicht had Bibi toegegeven, maar wel nadat Draco het haar voor de vijfde keer gevraagd had. Samantha had het amusant gevonden en had met veel moeite haar glimlach moeten verbergen terwijl die twee met elkaar hadden zitten discussiëren. Ze was blij dat uiteindelijk alles goed was gekomen tussen die twee. Het had er eerst op geleken dat Draco zou uitgehuwelijkt worden met Patty, maar had geweigerd om met 'die trol' uitgehuwelijkt te worden.
"Ik kan niet geloven dat je jou woorden niet terug hebt genomen," zei Bibi geërgerd, maar ging toen plagend verder. "Ik verzeker je dat je daar ooit spijt zult van krijgen." Samantha keek naast zich waar de blondine grijnzend naar haar keek. Ze trok haar wenkbrauw vragend op, maar Bibi liet niets los. In plaats daarvan veegde ze de haren uit haar ogen terwijl ze grijnzend naar Samantha bleef blondine wist iets, dacht Samantha. "Dat zeg je alleen maar omdat je nu met hem opgescheept zit," deelde Samantha haar vriendin mee. "Ik dacht dat je hem leuk vond. Zo leek het er soms wel op." Bibi liet een luid snuivend geluid horen en kruiste haar armen. Samantha besloot dat ze verder best haar mond kon houden. Had ze haar woorden dan moeten terugnemen? Haar ogen gleden over de vlakte en zag een zwart figuur in de verte praten met een kleine vrouw. Professor Sneep en professor Stronk. Ze vroeg zich af waarover ze het hadden. Of hij tevreden was met het gene dat ze tot nu toe voor hem had geplant. "Je zit weer naar hem te staren," deelde Bibi mee en keek dezelfde richting uit als Samantha. Een blos kroop over Samantha haar wangen en probeerde zich te verbergen achter haar haren. Niet dat het de blos van haar wangen deed verdwijnen. De blondine grinnikte bij Samantha 's verlegenheid. "Het is overduidelijk hoe je over hem denkt." Samantha keek vanuit haar ooghoeken naar haar vriendin die met haar wenkbrauwen wiebelde. "Het is duidelijk zichtbaar dat je hem leuk vind." De blondine had al een tijdlang een vermoeden gehad, maar nu pas was ze er zeker van dat haar roodharige vriendin iets voor de man voelde. Ze had opgemerkt dat de twee om elkaar heen leken te dansen alsof ze beide niet goed wisten wat ze wilden. Ze kende Samantha maar al te goed en wist dat die meer dan gewoon een duwtje in de rug nodig had om op haar gevoelens af te gaan. Severus Sneep was gewoon te koppig om toe te geven wat hij voor haar voelde. Samantha liet een zucht horen en trok sprietjes gras uit van het gazon. "Ik heb geen idee wat hij van mij wilt. Ik dacht dat het zou veranderen eenmaal ik geen student meer van hem was." Bracht ze uiteindelijk uit. Het idee was lachwekkend, dat wist ze zelf, maar een klein beetje hoop kon geen kwaad?
"Ik denk niet dat het zo gaat werken Sam," begon Bibi, terwijl ze haar schouders langzaam ophaalde en even voor zich uitkeek. "Je moet er rekening mee houden dat je zeven jaar lang zijn leerling bent geweest en hoewel je een andere band met hem had dan bijvoorbeeld Harry Potter of Lumina zal hij eraan moeten wennen dat je nu geen leerling meer bent. Je bent nu één van zijn collega's en dat is een omslag," zei Bibi op kalme toon en leunde iets achterover terwijl ook zij Severus Sneep in zich opnam. De bleke man beëindigde zijn gesprek en liep het gazon over. Hij had blijkbaar geen idee dat de twee dames hem in het oog hielden, laat staan een gesprek over hem voerden. Haar vriendin keek mokkend naar het water, maar leek tenminste geluisterd te hebben naar haar uitleg. Bibi glimlachte tersluiks naar het achterhoofd van Samantha en zei toen plompverloren: "Misschien moet je bij hem op de thee gaan?"
Samantha keek naar haar vriendin alsof deze zojuist een tweede hoofd had gekregen. Had de blondine soms een eikel op haar hoofd gehad dat ze zoiets voorstelde? Er was geen enkele manier waarop ze thee zou gaan drinken met Severus Sneep!
"Je kunt het altijd doen onder het voorwendsel dat je met hem wilt bespreken wat je voor hem moet kweken?" suggereerde Bibi nu weer met een uitdagende beweging van haar wenkbrauw en keek toe hoe Samantha plots kaarsrecht overeind zat.
"Goed nu ik jou aandacht heb, wil ik meedelen dat je mij gaat helpen met een jurk uitkiezen voor vanavond sinds het jou schuld is dat ik er één moet uitkiezen." Samantha keek haar vriendin met open mond aan. "Daarnet liet je nog blijken dat je het idee van een diner met Malfidus haatte. Ik denk zelfs dat je het niet eens erg vind!" bracht Samantha uit. "Dat betekend niet dat ik helemaal geen moeite wil doen," zei ze terug en stond op. Ze zag Samantha, vanuit haar ooghoeken, glimlachend met haar ogen draaiden. "Goed. Jij wint," zei ze en veegde de grassprietjes van haar broek vooraleer ook zij opstond. "Maar alleen omdat jij me zo goed advies hebt gegeven." Bij dat moest de blondine luid snuiven. "Uiteindelijk was één van jullie twee er ook achter gekomen. Ik bespaar jou alleen heel veel tijd en verdere frustratie." Samantha lachte luid en bedankte Bibi, die het wegwuifde en Samantha meesleurde naar haar kamer voor het uitkiezen van haar outfit die avond.
Hij had niet eens opgemerkt dat het al zo laat was, toen hij het laatste mes afwaste en netjes neerlegde bij zijn ander materiaal. Ach, het maakte niet uit sinds hij toch niet kon slapen. Hij hoefde zich ook geen zorgen te maken over slaap sinds dat maar een bijzaak was in de vakantie. Hij had geen klassen om aan les te geven, dus kon hij morgen zijn dag doorbrengen hoe hij dat wilde. Hij sloot zijn lab af en ging terug naar zijn kantoor, waar hij alles kaarsen doofde en ook afsloot. Eenmaal in de kleine zitkamer liet hij zichzelf neerploffen in de zetel. Zijn gedachten gingen weer naar haar en geïrriteerd wreef hij in zijn ogen. Het was altijd haar en het frustreerde hem enorm. Hij had beter niet hier gebleven. Hij was veel beter afgeweest als hij gewoon naar huis was gegaan in weverseind. Waar hij rust had en niemand hem stoorde. Hij zou echter wel alleen zijn. Hij ging door zijn haar en kon niet geloven dat ze zoveel invloed had op hem. Hij vroeg zich af of ze dat wist. Het was alleszins Albus niet ontgaan wanneer hij Severus in zijn kantoor had geroepen en had gevraagd waarom hij niet naar weverseind ging zoals hij ieder jaar deed.
De twinkelende ogen van het schoolhoofd, ex-schoolhoofd verbeterde hij zichzelf, was hem niet ontgaan. Hoe de man al die dingen wist, was een mysterie voor hem. Natuurlijk had hij de lichte blos op zijn wangen toen niet kunnen verbergen en had de man toegesnauwd dat hij zich niet moest mengen met andermans zaken. Albus had gewoon geglimlacht en hem thee aangeboden, zoals hij altijd deed. "Ik vroeg het mij alleen af," had de oude man gezegd. "Het is trouwens niet goed om je tijd alleen door te brengen in dat huis." Zijn zwarte ogen hadden de man toen bedreigend aangekeken. "Het is niet goed om je af te sluiten van de wereld." Een bittere lach had zich toen op zijn dunne lippen gevormd. "Na een heel jaar leerlingen les geven en lastig gevallen te worden door niet alleen hun, maar ook de staf, verdien ik toch enige rust," had hij de man geantwoord. "Dan ben ik blij dat er dit jaar iets is dat je hier houdt." Het was op dat punt dat hij zich had verslikt in zijn thee. Hij had de oude man weer een zure blik toegeworpen, maar dat leek hem niet te storen. "Wat zou me dan hier houden!" had hij door zijn tanden heen gesist. "Ik denk dat je dat zelf wel weet Severus." Daarmee was het gesprek afgerond geweest.
Een zucht ontsnapte over zijn lippen. Hij had geen zin om weer een rusteloze nacht door te brengen in bed terwijl hij toch niet kon slapen en besloot een wandeling te maken die hem misschien zou kalmeren. Hij trok zijn mantel aan over zijn wit hemd en verliet zijn kamer. De lange wandelingen in Zweinstein zorgden meestal voor rust of aangenaam tijdverdrijf. Alleen waren er nu geen leerlingen die hij kon betrappen uit bed. Hij was waarschijnlijk de enige die nog wakker was, dacht hij. Zo doolde hij een lange tijd de gangen door tot dat hij een zwak licht buiten zag. Verbaasd trok hij een wenkbrauw op en trok zijn toverstok uit zijn mouw. Het verbaasde hem dat er iemand buiten liep en stapte vluchtig de trappen af. Eenmaal buiten moest hij zoeken waar het licht gebleven was en zag dat het zich bij de kassen bevond. Het verbaasde hem dat professor Stronk nog wakker zou zijn sinds ze nooit klaagde over slaaploosheid. Nieuwsgierig liep hij op een snel tempo naar de kassen. Hij hoorde de zachte voetstappen van de persoon die zich binnen begaf en het stromen van water. Voorzichtig duwde hij de deur open en zag Samantha Middi gehurkt voor het bloemenbed zitten. Ze gaf water aan de bloemen en glimlachte. Hij vroeg zich af waarover ze nadacht. Gefascineerd bleef hij haar aankijken vanuit de kleine opening van de deur. Ze had overduidelijk zijn aanwezigheid nog niet opgemerkt en toen ze de kan met water neerzette en haar armen rond haar knieën sloeg, gleed hij naar binnen. Ze was in haar gedachten verzonken aan de blik op haar gezicht te zien en zijn ogen gleden over het dunne nachtgewaad met daaronder een niet bijpassende pyjama broek die ze droeg. Achter hem waaide de deur dicht en Samantha sprong recht, duidelijk geschrokken door de klap. Toen pas viel haar blik op hem. Hij had geen idee wat hij haar moest zeggen en voelde zich niet echt op zijn gemak. "Je deed me schrikken," zei ze uiteindelijk. "Het was de wind die de deur dicht waaide," antwoordde hij. "Ik wilde je helemaal niet doen schrikken." Er viel opnieuw een stilte tussen hun en hij moest weer denken aan die keer dat hij tegen haar was aangelopen in die boekenwinkel. Hij had zich willen excuseren, maar ze was hem voor geweest en langs hem heen geglipt zonder dat hij ook maar de kans kreeg. "Ik zag licht en dacht dat er een indringer was. Het is een gewoonte..." probeerde hij haar uit te leggen. Ze glimlachte en ging weer gehurkt voor het bloemenbed zitten. "Ze groeien al." Zei ze en liet haar vinger teder glijden over de blaadjes van de bloem. Hij nam het aan als een invitatie en liep naar haar toe om het beter te zien. Zijn blik gleed over het bloemenbed. Sommige van de planten had hij haar gevraagd om te planten, maar hij snapte niet waarom ze die andere had geplant. Ze konden wel gebruikt worden in toverdranken, maar omdat ze niet zo vaak hier voorkwamen, waren ze redelijk prijzig. Toch verklaarde dat nog altijd niet hoe ze er aan kwam.
Toen herinnerde hij zich iets dat Ponoma had gezegd tegen hem. Iets over Lubbermans die hun zaadjes toestuurde en contact hield met zowel haar als Samantha. Hij voelde zich wegzakken in een zwart gat. "Marcel stuurde deze twee weken geleden. Het is leuk om te zien dat ze zo snel groeien." Zei ze en keek op. "Ja, heel interessant," zei hij zonder enig enthousiasme. Had ze dan echt iets met Lubbermans? Hij bekeek de jongedame die gehurkt zat op de grond aan. "Je klinkt niet echt enthousiast," merkte ze op, stond op en keek hem strak aan. "We kunnen beter terug gaan naar het kasteel," zei hij. Ze keek heel even geërgerd, maar knikte uiteindelijk haar hoofd. Ze verlieten de kassen en ze sloot de deur achter zich. Hij zag haar rillen, toen een bries over het terrein gleed en snoof. Dwaze meid! Ze had tenminste een trui kunnen aandoen over haar dunne nachtgewaad en trok zijn mantel uit. "Hier," zei hij en legde de mantel op haar schouders.
"Dankje," zei ze verbaasd. Hij zag haar blozen ondanks het zwakke licht of liever gezegd, hij wist dat de huffelpuffer aan het blozen was. "Kom. Ik denk niet dat Ponoma blij zal zijn met het feit dat haar leerling haar tijd tot in de vroege uurtjes van de nacht doorbrengt in de kassen." Hij zag haar met haar ogen draaien en iets binnensmonds mompelen. Hij besloot er niets op te zeggen en beende naar het kasteel met haar op de hielen gevolgd, wenste haar een goede nacht en ging terug naar zijn eigen kamers. Hij was klaarwakker en besloot verder te werken aan het project waar hij mee bezig was sinds slapen er niet meer in zat.
Tot haar ergernis had ze zich een half uur overslapen en rolde vermoeid uit haar bed om op een spoedtempo zich klaar te maken en met een sprint naar de kassen rende. Ze hoopte dat professor Stronk niet kwaad zou zijn op haar. Ze zocht naar een excuus dat ze kon gebruiken en besloot uiteindelijk dat ze misschien gewoon de waarheid moest vertellen. Eenmaal aangekomen zag ze hem. Hij was aan het praten met professor Stronk die half bezorgd, half geërgerd keek. Ze haastte zich naar het duo en excuseerde haar voor haar late komst. "Severus vertelde me juist dat je in het midden van de nacht wakker was en de planten hebt water gegeven en verzorgt," zei professor Stronk en keek van professor Sneep naar Samantha wiens wangen rood kleurden. Ze had niet verwacht dat hij dat zou vertellen, maar het verbaasde haar ook niet. "Het verbaasd mij dus helemaal niets dat je jou nu hebt overslapen. Nu je hier bent kun je Severus helpen. Hij moet ingrediënten gaan halen in het bos en heeft een tweede paar handen nodig."
Verbaasd gleden haar ogen naar de bleke man die haar een mand toestak en gebaarde dat ze hem moest volgen. Eenmaal buiten gehoorbereik deed Samantha haar mond open. "Waarom heb je haar dat verteld?" vroeg Samantha verbaasd. Ze dacht dat de man de moeite niet gedaan zou hebben om het door te vertellen, noch om sympathie voor haar op te wekken bij professor Stronk die, vreemd genoeg, ongerust had geleken. "Sinds ze tijdens het ontbijt zeurde dat ze zich zorgen maakte dat je er niet was," zei hij stil. "Jou vriendin was trouwens geboeid door mijn verhaal, terwijl ze heel hard haar best deed om te doen alsof ze de krant las." Dat verbaasde Samantha niets. Ze had nog niet eens haar deur dichtgedaan gisterennacht of Bibi kwam binnen stormen en weigerde om weg te gaan tot dat ze antwoorden kreeg op haar vragen. De blondine had Samantha niet met rust gelaten tot dat ze toegaf waarom ze nog zo laat buiten was en hoe ze aan Sneep 's jas was gekomen. Om de één of andere reden had Bibi haar ogen een fonkeling getoond.
"We zijn er," deelde hij mee en hurkte voor een bos met raar uitziende bessen. "De bessen zijn giftig, maar het sap in de stengels zelf is bruikbaar." Hij haalde een mes uit en sneed een bosje af, verwijderde de bessen en sneed de bladeren er van af. Toen haalde hij een potje uit zijn jas en perste het sap er in uit. Al gauw volgde ze zijn voorbeeld en werkten ze stilzwijgend door. Het was pas een lange tijd later dat hij de stilte verbrak.
"Misschien kunnen we even pauze nemen," zei hij en stak het mes weg. "Er was trouwens post voor je." Hij haalde een brief uit de achterzak van zijn broek en overhandigde die aan haar. Ze nam de brief aan en zag dat het van Marcel was. Die kon ze straks ook wel lezen en beantwoorden dacht ze en ging uitgeput neerzitten op een boomstronk. "Ben je niet nieuwsgierig naar wat er in staat?" vroeg hij. Haar ogen ontmoetten de zijne en ze trok spottend een wenkbrauw op. "Het is iets dat kan wachten," antwoordde ze hem en grijnsde. "Sinds wanneer bent u zo nieuwsgierig naar mijn post professor?" Ze zag een lichtte blos op zijn wangen en moest lachen. "Ik probeerde alleen een conversatie te voeren jufvrouw Middi," antwoordde hij bits terug. Een zucht ontsnapte uit haar mond en ze draaide haar ogen. Op sommige momenten kon de man echt het bloed vanonder haar nagels halen. "Dus na meneer Tirion komt Lubbermans."zei hij zacht dat het bijna onhoorbaar was voor haar. Het was dan pas dan, dat ze besefte wat hij dacht. Ze stond recht en keek hem razend aan. "U hebt het goed mis professor. Het is overduidelijk dat u van deze keer de foute conclusie hebt getrokken. Er is niets gaande tussen Marcel en mij. Hij schrijft mij en ik antwoord." Ook hij stond nu recht en torende helaas boven haar uit waardoor ze een heel stuk minder bedreigend leek.
Toch bleef ze rechtstaan en keek hem recht in de ogen terwijl haar handen rustten op haar heupen. "Ik denk dat ik genoeg heb voor vandaag," zei hij uiteindelijk en nam de mand vast. Hij maakte aanstalten om weg te gaan en had zijn rug al naar haar toegekeerd, maar Samantha haf niet op. Ze greep zijn arm beet zodat hij wel naar haar toe moest draaien. "Wat is er jufvrouw Middi?" zei hij geërgerd. "Ik betwijfel dat het genoeg gaat zijn," zei ze en wees naar de half volle mand. Hij zuchtte en zette de mand weer neer. "Inderdaad," zei hij stil. Beide hurkten weer neer voor de struik en werkten verder in stilte. Een deel van de razernij ging maar niet weg en het ergerde haar dat de man zo'n conclusie had getrokken. Ze snapte nog steeds niet hoe hij tot die conclusie was gekomen, maar besloot er voor voorlopig niets over te zeggen. Misschien moest ze inderdaad Bibi 's idee eens uitproberen en bij hem op thee gaan. Een kleine glimlach vormde op haar gezicht. Ze had namelijk zijn mantel nog en dat was zeker een geldig excuus om bij hem binnen te vallen.