De dochter van een moordenaar.
Notes auteur:
Dit heeft niks te maken met me anderen verhalen.
Proloog hoofdstuk.
Er zat een meisje alleen huilend op haar kamer. Ze was bezig met haar spullen intepakken.
Haar groene ogen stonden vol tranen van verdriet. Ze kon niet geloven wat haar tante haar zojuist had vertelt. Ze dacht terug aan wat haar tante zei.
Flashback
"Luthien wil je even komen?"had haar tante gevraagd. "Ja tante?"zei Luthien haar tanten keek haar ernstig aan. "Er is wat gebeurt op Zweinstein."zei haar tante. Luthien schrok "Het schoolhoofd is vermoord." "Wat? Hoe kan dat? Is papa in orden?"vroeg Luthien gesrokken.
"Luthien ga zitten"zei haar tante Luthien deed wat haar gezegd werd. "Je weet toch dat je vader vroeger een dooddoener was?"Luthien knikten. "Hij is waarschijnlijk nooit gestopt. Hij heeft Perkamentus vermoord."zei haar tante. Luthien barsten in huilen uit. Nee, dit kon niet dit mag niet. Hij had haar beloofd dat ze weer samen zouden zijn. Weer een gezin werden. Dat hij een manier had gevonden om weer samen te zijn. Dit was niet wat ze hoopten of wilden. Dacht ze.
Haar tante besteden geen aandacht aan Luthien's gehuil. "Nu me broer je niet meer komt ophalen hoef ik niet meer voor je te zorgen. Pak je spullen in. Je gaat naar Zweinstein. Ook al wilde je vader dat niet. Ik wil je ook niet meer het hellen jaar hebben na 10 jaar. Dat hij steeds beloofde je weg te halen.
"Ja tante."zei Luthien.
"Hou op met dat gejank of je krijgt klappen. Nu is mijn broertje er niet meer om je te beschermen. Dus kan ik doen met je wat ik wil."zei haar tante gemeen.
Luthien liep gesroken naar haar kamer. Haar tante was erg gewelddadig. Maar toen haar vader erachter kwam durfden haar tante het niet meer. Maar nu had haar tante vrij spel.
Hoofdstuk 1: de ontmoeting.
Luthien zat in de trein. Ze keek triest uit het raam. Er gleed een eenzamen traan over haar wang, gevolgd door nog een en nog een. Al snel huilden Luthien weer.