A last farewell.
Een
gure wind blies over het kerkhof en verkilde de groep mensen die
zwijgend neerkeken op een zwarte kist. Langzaam zakte de kist omlaag
en een gesmoorde snik ontsnapte aan een blonde vrouw haar lippen. Aan
haar beide zijden stonden twee blonde kinderen die snikkend hun jonge
gezichtjes in haar rokken verborgen. De oudste van de twee schudde
telkens weer haar blonde hoofd en mompelde zachtjes: "Ze is niet
dood, ze leeft nog, ze is niet dood." Maar ergens diep van binnen
besefte iedereen dat ze nooit meer de stem van het jonge meisje in de
kist zouden horen.
Een witte roos was in de handen van het jongste
meisje geklemd en haar bloed mengde zich langzaam met de witte
blaadjes van de roos. "Ze mag niet zomaar weggaan mamma," zei het
jongste meisje snikkend terwijl de roos uit haar handen gleed en op
de grond viel. "Waarom blijft ze niet?" vroeg het meisje nu met
wanhoop in haar stem en keek met betraande ogen naar de kist. "Je
moet blijven! Je mag niet weg! Het is niet eerlijk!" riep ze uit en
barste in huilen uit terwijl de vrouw, die overduidelijk haar moeder
was, door haar knieën zakte en het meisje stevig omhelsde. Haar
andere dochter bleef verloren en schokkend van ingehouden tranen
naast haar staan en staarde wazig naar een puntje aan de
horizon.
"Bibi
Clear was iemand die niet op hoefde te vallen om te weten dat ze
bestond, dat ze leefde. Ze stond klaar voor wie haar hulp maar vroeg
en sprak nooit over de dingen die ze zelf mee had gemaakt achter
gesloten deuren. Ze was altijd positief ingesteld tegenover het leven
en ieder die haar wel eens gesproken heeft zal dat met mij eens zijn.
Ze zei nooit tegen iemand dat iets niet kon, maar motiveerde juist
anderen om altijd hoger te mikken dan hun dromen ze vertelden. 'Maak plezier zolang je kunt en vergeet niet om soms even
aan je leven te ontsnappen.' Voor Bibi was het belangrijk om soms
even aan haar leven te ontsnappen, om de harde werkelijkheid ervan
een moment te kunnen vergeten. Toch wilde ze niet op zo'n manier
ontsnappen, niet voor altijd,… Een ziel, zo vroeg uit het
leven gegrepen door een daad die nooit te vergeven zal zijn. Toen ik
Bibi voor het laatst sprak in het ziekenhuis vertelde zij me, dat
wanneer ze uit het ziekenhuis zou komen een tijdje op vakantie wilde
gaan. Ze had gehoord over een plek waar je dromen een kans kregen en
wilde daar naar toe gaan. Ze wilde kijken hoe het was om niet
gestraft te worden wanneer ze haar dromen werkelijkheid wilde maken.
Ze wilde weten of haar dromen een kans konden krijgen om te groeien,
net als die van zovele anderen. Die kans werd haar echter
ontnomen, die nacht,… Die nacht verliet Bibi deze aarde en
ging naar de plek waar al haar dromen werkelijkheid kunnen worden.
Waar angst en verdriet niet langer een plaats zullen hebben in haar
bestaan en ze niet langer hoeft te verstoppen voor de
werkelijkheid. Iedereen die haar gekend heeft zal vanaf het
moment dat ze ons verliet een lege plek in zijn hart hebben. Die plek
zal langzaam gevuld worden met herinneringen, herinneringen die samen
gemaakt zijn met Bibi. Tijden waarin gelachen werd en waarin jullie
samen huilden. Waarin goede en slechte tijden gedeeld werden en zelfs
de tijd van afscheid. Vandaag nemen we afscheid van een
dochter, zus, vriendin en een collega. Een persoon die we waardeerden
, respecteerden en waar we van hielden. Iemand die we nooit zullen
vergeten, maar die we toch waarwel hebben moeten zeggen. Bibi
Clear."
De
vrouw haar stem was zacht, maar weerklonk toch helder over het
kerkhof. Ook zij was een vriendin verloren en voelde precies wat
ieder ander zou voelen, maar toch wilde ze voor Bibi praten. Dit was
haar laatste eer aan Bibi, helpen had ze niet gekund, hoe graag ze
ook had gewild. Bibi had haar geholpen op manieren die niet te
verwoorden waren en dit was haar bedankje,…
Het was alsof er een
steen op haar borstkast rustte, die was de laatste keer dat ze
'gedag' tegen Bibi zou zeggen. De enige zichtbare herinneringen
die er nog waren, waren haar zusjes en haar foto's. Een traan liep
langzaam over de vrouw haar gezicht en langzaam kwam haar hand omhoog
om hem weg te vegen terwijl de wind met haar bruine lokken speelde.
De vrouw knipperde een paar keer om de tranen uit haar ogen te
kunnen verdrijven en zag dat Bibi's moeder en zusjes naar voren
stapten om hun bloem in het gapende gat te gooien. Bibi's kist
ruste op de bodem en de vrouw kon alleen hopen dat ze werkelijk rust
kon vinden. Langzaam gleden haar ogen over de groep mensen die naar
de begrafenis was gekomen en haar adem stokte toen ze twee lange
blonde mannen zag staan.
De één was overduidelijk ouder dan de
andere, zijn gezicht verried helemaal geen emotie terwijl de jongeman
naast hem juist probeerde om de tranen die in zijn ogen glinsterden
niet te laten vallen. Uiteindelijk gleed de traan toch langzaam over
zijn wang en met een ruk draaide de blonde man zich om en liep weg.
Zijn vader bleef nog even staan, een bijna onzichtbare grijns op
zijn gezicht geplakt en zijn ogen op de gebroken moeder en zusjes van
Bibi gericht. Even later kreeg hij echter de vrouw met het bruine
haar in het oog en de grijns werd langzaam zichtbaar op zijn gezicht.
De man knikte langzaam en liep vervolgens weg terwijl hij bloed van
de vrouw bijna het kookpunt bereikte, die grijns was net een
bekentenis geweest. De enige manier waarop hij nog duidelijk had
kunnen maken wat hij had gedaan was door het hardop te verwoorden,
maar de vrouw besefte dat, dat nooit zou gebeuren. Voor de twee
mannen was de zaak afgehandeld, Bibi was er niet meer en hun wraak
was voltooid. Maar was dit werkelijk zo?
Langzaam begonnen de
mensen weg te lopen, maar het meisje met het bruine haar bleef nog
even staan. Ze staarde naar de verdwijnende ruggen van familie en
vrienden van Bibi terwijl ze zich voor de zoveelste keer afvroeg hoe
het kon dat ze niets gemerkt had. Fronsend keek ze toe hoe twee
mannen langzaam het graf weer dicht begonnen te gooien en probeerde
erachter te komen of ze misschien gemist had. Had Bibi ooit hints
gegeven of had ze ooit iets kunnen merken? Waarom was het zover
gekomen? Waarom had Bibi geen hulp gezocht? De vragen schoten
door haar hoofd, maar geen ervan werd opgevolgd door een antwoord.
"Ik heb je niet kunnen helpen Bibi, maar nu zal ik de
antwoorden voor je zoeken," zei de jonge vrouw op zachte toon
terwijl de twee mannen het laatste zand op het kleine bultje gooiden.
Een moment keek de vrouw naar de plek die de laatste rustplaats van
haar vriendin zou zijn. "Niemand die je meer kan kwetsen, niemand,"
zei de vrouw nu en glimlachte vaag terwijl ze zich omdraaide en
langzaam wegliep, als laatste van iedereen.