Let Op! Dit is een Nederlandse schrijfpoging. Als het :uberhaupt gelezen word ga ik verder:)

Please review^^

Het waren twee zware weken voor Face geweest na het ongeval in restaurant Villa Cucina

Na drie dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben, waarvan hij er twee bewusteloos had doorgemaakt. En op verzoek van het team, thuis verder behandeld. Er stond een speciaal bed in zijn eigen kamer. Maar is er maar een uur ingebleven. Zijn kamer was stil en eenzaam. Bovendien kon de rest hem niet goed in de gaten houden. Dus kreeg hij zijn plekje op de bank midden in de woonkamer.

Elke dag kwam er een verpleegster langs met medicijnen en een bloeddrukmeter. Alles wat er nodig was om de man te checken of zijn herstel wel de goede kant op ging.

De operatie van twee weken terug had lang geduurd. Er was veel bloed verloren. Bovendien was de kogel diep in zijn organen terrecht gekomen. Zijn maag was beschadigd geraakt. En iedereen die in de oorlog had gevochten in Vietnam wist dat schotwonden in de maag de pijnlijkste waren.

Vandaar die hoge dosis pijnstillers. Waarvan Face een beetje wazig en stoned van was. Toch was hij niet helemaal pijnvrij.

De schotwond deed zeer bij elke ademhaling. Hij klaagde af en toe van hevige scheuten die door zijn hele lichaam joegen. En hij was misselijk. Oh zo misselijk dat alles wat hij binnen kreeg enkele minutten later weer uitspuigde in de emmer naast zijn bed. En die handelingen putte hem ontzettend uit.

Vandaag ging het al ietsje beter. Maar hij hield zich ook erg rustig. En sliep zowat de hele dag. En als hij wakker was riep hij om hulp. Hij kon niet zonder begeleiding naar de toilet of de badkamer. En meestal was er Hannibal in de buurt om hem te helpen. Of Murdock, als hij niet hoefde te werken. Of BA, die momenteel erg zacht en warm tegen hem praatte.

Face was Face niet.

Zijn haar stond grotendeels omhoog en steekte alle kanten op. Door de pijn en wazigheid was hij vergeten om ze te kammen. Hij lachtte niet meer zo veel, of deed überhaupt moeite om zijn badjas netjes recht te trekken, of zijn kleine nachthemd-knoopjes te sluiten tot aan zijn hals. Hij was stil. En leek wel een paar centimeter te zijn gekrompen. Zijn gezicht was smaller dan normaal, en zijn gezonde tintje was dof en verbleekt. Het team maakten zich daar geen zorgen om. Nu hij langzaam genas zal hij zichzelf wel weer worden.

Het team deed alles voor hem. Hij hoefde maar te vragen om hulp, en iedereen stond voor hem klaar.

Murdock in het bijzonder.

Hij voelde zich schuldig. En dacht dat Face door hem gewond was geraakt. Hij vergaf het hemzelf vast nooit als Face het niet had gehaald.

Maar dat had hij wel. Face had al in zijn bedwelmde momenten gezegd dat hij het hem niet kwalijk nam. Dat die forse kalende man in de vergeten hoek van het restaurant toevallig een crimineel was met een geweer kon Murdock ook niet weten. Bovendien hadden ze ook een leven gered door Murdock's oplettendheid. En dat moest hij niet vergeten.

Face was alweer bijna weggedommeld in de bank, tot BA ineens binnen kwam gelopen met een hoop kabaal. Hij droeg een gereedschapkist en liep langs de bank naar zijn kamer. Face knipperde met zijn ogen terwijl hij naar de kist staarde die voorbij kwam gehobbeld.

Toen bleef de kist stilstaan in de lucht. Voeten verschoven over de stenen vloer.

'Faceman... alles oké?' klonk er een milde diepe stem.

Face opende zijn mond maar alles dat eruit kwam was een zachte schorre fluistering. En Face besloot om over te gaan tot een geruststellende knik met zijn hoofd.

De kist werd op de grond gezet en de sterke brede man kwam nu naar de gewonde man gelopen die zwakjes op de bank lag aan te sterken.

'Weet je het zeker? Het is al half twaalf. En Hannibal zei al dat je geen pijnstillers meer wilde innemen. Maar je ziet er slechter uit dan gisteren. Dus ik denk... waarom geen pijnstillers, man?'

'Ik... ben gewoon moe...' fluisterde Face zacht. Bij die zin sloten de oogleden enkele keren.

'Klets niet... Je ontbijt en middageten heb je laten staan. Je bent dunner dan ooit. Als je niet je eet of je pijnstillers inneemt zeg ik dat tegen de zuster vanavond. En dan ben je in de problemen. Straks legt ze je nog aan een infuus. En ik weet hoe bang je bent voor naalden.'

Zijn warme stem was overgegaan tot een strengere ondertoon. Maar toen de gewonde man nóg witter wegtrok tewijl hij moeizaam slikte, veranderde de strenge houding van BA meteen.

'...Face? Moet je braken?'

De man had beide ogen gesloten. En hield zijn bleke lippen strak op elkaar. Toen opende zijn ogen en keek recht in de ogen van BA. En schudde zijn, nu groen getinte, hoofd. Dat was niet echt gerustellend. Maar na enkele seconde daadwerkelijk geen aanstalte te hebben gemaakt om te braken ontspande BA zijn brede schouders.

'Mooi,' zei hij toen zacht.

Een deur ging open en dicht. Snelle lichte passen klonken door de ruime woonkamer.

'Hey, Faceman! Hé BA.' Het Was Murdock. Gekleed als ober. Hij moest weer gaan werken.

Stockwell wist het niet. Maar Murdock was sinds Face terug was uit het ziekenhuis, blijven logeren. Hij wilde er gewoon zijn voor zijn beste vriend. En misschien wist Stockwell het wel. Maar er werd geen actie ondernomen. Dus het was oké. Bovendien wist iedereen die het A-team kende, dat niemand hun band kon breken.

'Hey, Man. Werkse.'

Face was al weer in een diepe slaap gezonken en hoorde de lange magere man niet eens meer de deur uit gaan.

Wat vind je ervan? Vertel vertel vertel!

X Josi