Oke, het begin is gans vaag.. ik geef het toe... maar het vervolg wordt duidelijker
Enjoy o.O
Kom terug…
Het enige wat ze kon denken. Waarom vertrok hij ook? Had hij niet gezegd dat hij haar nooit zou verlaten? Nooit zou bedriegen?
Ja, dat was hij. Degene waar ze alles voor had opgegeven. Degene die ze met heel haar ziel beminde. Degene die haar nu liet staan.
In de verte zag ze hem nog lopen. Aan de rand van de heuvel draaide hij zich nog even om. Zwaaide.
De zonsondergang zorgde er met haar laatste stralen voor dat er een gloed om hem heen hing. Een onaardse gloed, waarin hij een god leek.
Ze draaide haar hoofd weg. Ze wilde het niet zien.
Een traan vocht voor zijn vrijheid, maar ze knipperde hem weg. Ze huilde niet. Niet voor hem.
"Harry…" zei ze nog een laatste keer. Deze naam zou ze voorgoed wissen uit haar geheugen. Of toch niet. Hij moest boeten. Ja. Hij zou al zijn fouten terugkrijgen. Alles wat hij haar had aangedaan. Alles wat hij haar had afgenomen.
Ze zag hem nog een laatste keer omdraaien. Hij was zo ver van haar verwijderd, dat hij de duistere glimlach die om haar lippen krulde, niet meer kon zien.
Ze draaide zich om en liep naar binnen. Nooit meer. Nooit meer zou een man haar kwetsen. Ze liet het niet meer toe.
Een kat zat ineengedoken op de drempel van het landhuis. Het huis, dat ooit gebouwd was met de bedoeling liefde te bevatten. Ze hurkte neer en strekte haar arm uit naar de kat, die angstig wegschoot.
"Ben je bang van me?" Geen antwoord. Het antwoord was ja. Iedereen zou haar vrezen. En niemand zou het wagen haar nog te kwetsen. "Niemand…" mompelde ze zacht.