Zauroczony w ciszy, a harry potter fanfic

Dla Oliwii - bo kocha ten pairing tak samo mocno, jak ja.

Zauroczony w ciszy

Minęły dokładnie trzy miesiące - ani dnia więcej, ani dnia mniej. I wszystko wydaje się być puste, złamane... I być może takie właśnie jest. Nie mogę doszukać się światła w słońcu, radości w uśmiechu, który wciąż uporczywie przywołuję na twarz. I wciąż nie mogę zrozumieć, a przecież zawsze byłem w tym dobry, prawda? To ja byłem najlepszy z naszej czwórki w znajdywaniu rozwiązań. Więc, gdzie teraz podział się zdrowy rozsądek? Czy zabrałeś go razem z moim sercem?

Tak bardzo nienawidzę cię w tym momencie.

Nie jestem pewien... nie jestem pewien tak naprawdę niczego.

Nie potrafię zrozumieć, ale może to nie zrozumienie jest tu rozwiązaniem?

Potrafisz dać mi odpowiedzi, których tak potrzebuję?

Och, oczywiście, że potrafisz – zawsze byłeś dobry w mówieniu mi tego, co pragnąłem usłyszeć, w mamieniu mnie słowami. A może to ja zwyczajnie byłem zbyt naiwny?

Tak bardzo cię nienawidzę...

Powiedz! Powiedz, co zrobiłeś z człowiekiem, którego tak kochałem?! Co zrobiłeś z blaskiem, który rozświetlał jego oczy?! Powiedz mi! Powiedz mi to, co pragnę usłyszeć! Oczaruj mnie słowami ten ostatni raz! I powiedz, że oni wszyscy się mylą lub, że to wszystko jest tylko, nic nieznaczącym, snem! Że ten zdrajca, którego mam przed oczami w tym momencie jest jedynie wymysłem mojej głowy! Zaprzecz! No dalej, okłam mnie! Kłamstwa zawsze tak naturalnie wychodziły z twoich ust.

Nienawidzę cię, nienawidzę cię, nienawidzę cię!

Spójrz mi w oczy, no dalej, jaki widzisz w tym problem!? Daj mi prawdę... albo nie, lepiej skłam! Skłam, bo nie jestem pewien, czy udźwignę ciężar prawdy.

Nienawidzęcięnienawidzęcięnienawidzęcię!

Nie chcesz mówić? Świetnie! Mam więc propozycję – odpowiedz mi na jedno pytanie, a ja zamilknę, co ty na to? Ta cisza jest potwierdzeniem, prawda? Wybornie.

Więc powiedz mi, czy to ja byłem tak naiwny, czy to ty byłeś zbyt przekonujący?

No dalej, odpowiedz!