Mission 1 : ภารกิจใช้หนี้ของโฮสต์จำเป็น !!!
โครม !!!
เพล้ง !!!
เสียงอะไรบางอย่างตกลงมาแตกละเอียดอยู่บนพื้นเรียกความสนใจชากกลุ่มชายหนุ่มทั้งหมดที่ยืนอยู่ใกล้บริเวณนั้นให้หันไปมอง
"ตะ แตก...แล้ว" ชายหนุ่มที่ดูจะอายุน้อยที่สุดพูดออกมาด้วยเสียงครือๆ ดวงตาสีอำพันทอประกายความหวาดหวั่นออกมาเล็กน้อย
"ง่ะ..." ส่วนอีกเสียง...ดังออกมาจากชายหนุ่มผมตั้งที่ยืนอยู่ไม่ไกลเท่าไรนัก ใต้เท้า...คือซากของอดีตปฏิมากรรมที่เคยตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงนี้ เศษปูนขาวที่กระจายอยู่ทั่วพื้นแสดงให้รู้ว่า...ของที่แตกไปนั้น...เคยมีสถานะเป็นรูปปั้นมาก่อน
ก่อนอีกสองเสียงจะดังออกมาจากภายใต้เศษซากที่แหลกละเอียดนั้น
"เร้ด ! นายจะฉุดฉันลงมาด้วยทำไมล่ะเนี่ย" ชายหนุ่มผมเขียวบ่อนอย่างหงุดหงิดกับคนข้างๆ ตัว
"โธ่...ก็ตอนนั้นฉันกำลังเสียหลักนี่นา สัญชาติญาญมันก็ต้องสั่งให้คว้าของที่อยู่ใกล้ที่สุดไว้เพื่อทรงตัวสิ" เสียงตอบกลับก็ฟังดูหงุดหงิดไม่แพ้กัน
"ก็เลยคว้าฉันที่อยู่ใกล้ที่สุดและก็กำลังเสียหลักเหมือนกันเนี่ยนะ !!!" ตะโกนตอกกลับอย่างหมดความอดทน
"ก็แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงเล่าห๊า !!! " เร้ดตะโกนด้วยความหัวเสีย
แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะได้เถียงกันมากกว่านั้น...เสียงอู้อี้ๆ ปานกำลังจะขาดใจก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน
"...นะ...หนัก...จะตาย...อยู่แหล่ว..."
เสียงที่ทำให้ชายทั้งสองกระเด้งตัวขึ้นมาทันที เร้ดหันไปจ้องหน้ากรีนเล็กน้อยก่อนจะพยายาม 'ขุด' คนที่อยู่ข้างใต้ออกมา
"ขอโทษนะซิลเวอร์..." เร้ดพูดเสียงแหยๆ
"มะ ไม่เป็นไรครับ" ซิลเวอร์พยายามหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด
"เอ่อ...ก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะครับ แต่...รูปปั้นที่พวกพี่ๆ ล้มทันเมื่อครู่น่ะ...แตกแล้วนะครับ" รูบี้เอ่ยขึ้นนิ่งๆ แต่ดวงตาสีโกเมณกลับไม่ได้ฉายแววตื่นตระหนกเหมือนเพื่อนตัวเล็กข้างๆ ตรงกันข้ามมันกลับดู...สนุกสนานเสียด้วยซ้ำ
คำพูดของรูบี้ทำเาอประสาทของเร้ด กรีน และซิลเวอร์ถึงกับหยุดทำงานไปชั่วครู่ ก่อนจะค่อยๆ หันมามอง 'ผลงาน' ที่พวกเขาช่วยกัน 'ทำลาย' อย่าง 'ไม่ได้ตั้งใจ' ช้าๆ
ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากของทั้งสามแม้แต่พยางค์เดียว
"..."
----- 20 นาทีก่อน -----
ณ พิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่งในเมืองมะสะระ
"โห...ดูสิพี่เร้ด ที่นี่มีแต่ของสวยๆ ทั้งนั่นเลย" ชายหนุ่มผมตั้งชี้โด่ตะโกนเสียงดังอย่างไม่อายใคร เรียกรอยยิ้มน้อยๆ จากรุ่นพี่เข้าของชื่อซึ่งเป็นคู่สนทนาได้เป็นอย่างดี อาการตื่นเต้นเหมือนเด็กเล็กๆ ของรุ่นน้องหน้าช่าง...น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ ก่อน...อีกสองเสียงจะดังขัดขึ้นมาพร้อมๆ กัน
"งี่เง่า"
"น่ารำคาญ"
สองเสียงที่ดังออกมาจากปากคู่แข่งตลอดการของทั้งคู่ ที่ทำให้สองหนุ่มพร้อมจะเปิดศึกได้ทุกเมื่อ
"นายว่าใครงี่เง่ากันกรีน !!!"
"หุบปากไปเลยน่า ซิลเวอร์ !!!"
"..."
แต่ทั้งกรีนและซิลเวอร์กลับเลือกที่จะใข้ความเงียบเป็นคำตอบ
"เฮ้อ...ทะเลาะกันอีกแล้ว..." รูบี้บ่นกับตัวเอง พร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ อย่างระอาในพฤติกรรมทะเลาะกันเหมือนเด็กๆ ของรุ่นพี่ทั้งสี่
"รูบี้...ไปช่วยห้ามพวกพี่ๆ เค้าเถอะนะ นะ" ดวงตาสีอำพันของมิซึรุมองมาอย่างขอร้อง
"ช่างเถอะน่ามิซึรุ เดี๋ยวก็เลิกทะเลาะกันเองแหละ เราไปดูทางนั้นกันดีกว่า" รูบี้กล่าวพร้อมกับลากมิซึรุไปอีกทางหนึ่งทันที
พลั่ก
รูบี้เดินชนกับแผ่นป้ายเล็กๆ ที่วางขวางอยู่
"เกะกะจริงป้ายนี่" บ่น ก่อนจะย้ายป้ายเจ้าปัญหาไปไว้ข้างๆ ทางเดิน โดยไม่ได้สังเกตุข้อความที่เขีนยอยู่บนป้ายแม้แต่น้อย...
"ไปกันต่อเถอะมิซึรุ" ว่าแล้วก็จัดการลากมิซึรุต่อไป
"เฮ้ย ! รูบี้ รอด้วย !" เร้ด (ที่เลิกทะเลาะกับกรีนแล้ว) ตะโกนตามหลัง แล้วรีบวิ่งตามไปโดยที่ไม่ลืมที่จะ ลาก รุ่นน้องเจ้าปัญหาของตัวเอง มาด้วย
กรีนและซิลเวอร์หันมามองหน้ากันเล็กน้อย อย่างปลงๆ กับท่าทางของเพื่อนสนิทของทั้งคู่ ก่อนจะเดินตามทั้งสี่เข้าไปอย่างไม่รีบร้อน
แน่นอน ถึงจะเป็นคนที่รอบคอบอย่างกรีนและซิลเวอร์ก็เถอะ...ถ้าป้ายที่ว่าโดนยกออกไปไว้ด้านข้างที่ไม่สะดุดตาแล้ว...ก็คงไม่ได้อ่านข้อความที่เขียนไว้เช่นกัน...
ข้อความ...ที่เขียนไว้ตัวใหญ่ว่า...
ห้ามเข้า !!!
เร้ด โกลด์ กรีน และซิลเวอร์ตามรูบี้และมิซึรุทันที่หน้ารูปปั้นชิ้นหนึ่งที่ทั้งคู่กำลังดูอยู่
รูปปั้นของสาวงามนางหนึ่ง ดวงหน้าหวานขัดกับดวงตาที่แสนเศร้า แต่กลับดู...น่าหลงไหลอย่างประหลาด สองแขนของเธอยื่นไปบนฟากฟ้าราวกับ กำลังพยายามยึดบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ด้วยสองแขนเรียวเล็ก น่าทะนุทนอมนั่น...
ภาพ...ที่สะกดให้คนทั้งหกมองตามตาค้างอย่างหลงไหล และคนที่คลายมนต์สะกดนั้นได้ก่อนใครเพื่อนก็เห็นจะเป็นรูบี้...ที่บัดนี้เดินเข้าไปใกล้ๆ รูปปั้นเทพยดาตรงหน้าเพื่ออ่านข้อมูลที่ติดไว้
"ชื่อผลงาน...หา...แอปเปิ้ลจากฟากฟ้าเนี่ยนะ ตั้งชื่อได้เห่ยเป็นบ้าเลย" รูบี้พูด
ชื่อของรูปปั้นที่ได้ยินทำให้อีหห้าคนที่เหลือหลุดจากมรต์สะกดทันที
"อะ แอปเปิ้ลจากฟากฟ้า ฮะ ฮะ ชื่อเห่ยจริงๆ ด้วย" โกลด์ปล่อนก๊ากทันที ส่วนเร้ดและกรีนก็แค่หลุดหัวเราคิกออกมาเท่านั้น
"ตะ แต่ว่ารูปปั้นนี้คุณไดโกะเป็นคนปั้นขึ้นมานี่นา" มิซึรุรีบเสริม
"ไดโกะ...อ้อ ศิลปินชื่อดังในแถบนี้นี่เอง" ซิลเวอร์พูด
"ตาแก่นั่นอ่ะนะ...เป็นคนปั้น" โกลด์กล่าวอย่างไม่อยากเชื่อ จนเร้ด ต้องดุออกมาเบาๆ
"โกลด์ ยังไงคุณไดโกะก็เป็นถึงศิลปินแห่งชาตินะ พูดแบบนี้ไม่ได้รู้มั้ย"
"ชิ..." โกลด์ร้องออกมาเบาๆ อย่างไม่พอใจเท่าไร
"เฮ้อ..." เร้ดถอนหายใจเบาๆ กับท่าทางนั้น
"อ๊ะ ! เฮ้ ! พวกเรามาดูนี้สิ ผู้หญิงคนนั้นน่ะ สวยเช้งไปเลยเนอะ" จู่ๆ โกลด์ก็ตะโกนขึ้นพลางชี้ไปทางหญิงสาวคนหนึ่ง ก่อนจะหันมาหา
ด้วยความที่ไม่เห็นว่ามิซึรุกำลังยืนอยู่ข้างหลังทำให้ศอกของโกลด์โขกเข้ากับหัวมิซึรุเต็มแรง
"โอ๊ย !" มิซึรุร้องออกมาเบาๆ อย่างเจ็บปวดและเซไปชนรูปปั้นเทพธิดาข้างๆ
"เฮ้ย !!!" ซิลเวอร์ที่เห็นท่าไม่ดีรีบวิ่งเข้าไปประคองรูปปั้นไว้ไม่ให้ตกทันที
แต่ความซวยยังไม่จบแค่นั้น...
เพราะเมื่อโกลด์รู้ว่าศอกตัวเองโดนหัวมิซึรุเข้าก็รีบหมุนตัวไปขอโทษทันที
และเพราะการหมุนตัวที่ไม่ได้ดูตาม้าตาเรือเหมือนเดิมทำให้โกลด์ชนเข้ากับเร้ดและกรีนที่เดินเข้ามาดูเหตุวุ่นวายจนทำให้ทั้งคู่เกิดเสียหลักล้มโครมลงไปทับทั้งรูปปั้นและซิลเวอร์ที่อยู่ข้างใต้ทันที
โครม !!!
เพล้ง !!!
----- จบการย้อนความ -----
"..."
"เอ่อ...ผมขอพูดอะไรหน่อยได้มั้ยครับ" รูบี้ถามขึ้นมาเบาๆ
"..."
เงียบ...ไม่มีทั้งเสียงตอบรับและปฏิเสท แต่นั่น ก็เป็นปฏิกิริยาตอบรับที่คนถามคาดไว้แล้ว
"คือไอ้รูปปั้นเนี่ย...เค้าเขียนไว้ว่ามันราคาถึง ร้อยแปดสิบ ล้านเลยนะครับ แล้วต่อจากนี้ไป จะทำยังไงกันดีล่ะครับ" รูบี้ถามด้วยรอยยิ้ม แต่ราคาที่กล่าวออกมาทำเอาคนฟังแทบลมจับ
"ระ ร้อยแปดสิบล้าน !!! เงินมากขนาดนั้นเลยเหรอ" เร้ดตะโกนอย่างตกใจ ส่วนคนไม่ค่อยพูดอย่างกรีนและซิลเวอร์...สติหลุดไปเรียบร้อยแล้ว
"ระ รูบี้ เงินมากขนาดนั้น...เราจะชดใช้เค้ายังไงดีล่ะ" มิซึรุถามทั้งน้ำตา
"อืม...ไม่รู้แฮะ" รูบี้ตอบกลับมาอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน
"นะ นี่...ถ้าเราหนีตอนนี้...จะทันมั้ย ?" โกลด์ถาม พลางมองหาทางหนีทีไล่
แต่อีกเสียงกลับดังขัดมาจากทางด้านหลังซะก่อน
"นี่ ไอ้หนู ทำของเค้าพังก็ต้องชดใช้สิ"
คนทั้งหกหันกลับไปมองทางต้นเสียงก่อนจะ...
"ว๊ากกกกก ผีหลอกกกกกก !!!!!" โกลด์ตะโกนลั่นเมื่อเห็นหน้าคนพูด
ใบหน้าเหี่ยวย่น มีรอยตีนกาที่แสดงให้เห็นถึงร่องรอยของความชรา ทั้งๆ ที่ก็ดูเหมือนคนแก่ธรรมดาเท่านั้น แต่ถ้าจู่ๆ ก็มาโผล่ข้างหลังแบบนี้ เป็นใครก็ต้องตกใจทั้งนั้นแหละ
"เอ่อ...คุณยายมาทำอะไรเหรอครับ" เร้ดที่ดูจะตั้งสติได้เร็วที่สุดถามเสียงสั่นๆ
"ทำข้าวของๆ คนอื่นเค้าเสียหายก็ต้องชดใช้สิ ไอ้หนุ่ม" หญิงชราพูดด้วยเสียงเนิบๆ ช้าๆ ฟังสยองพิกล
"ง่ะ แต่ว่ามันตั้งร้อยแปดสิบล้านนะครับยาย" โกลด์เถียงกลับ
"..." หญิงชราไม่สนใจโกลด์ หันไปทางอีกห้าหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลัง ก่อนจะกวาดสายตามองทั้งหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า
"...หน่วยก้านไม่เลว...หน้าตาก็...พอไปวัดไปวาได้อยู่...อืม..." หญิงขราบ่นพึมพำเบาๆ อยู่คนเดียว
"เอ่อ...คุณยายครับ ถึงคุณยายจะบอกให้พวกเราชดใช้ที่ทำรูปปั้นเสียหายก็เถอะ แต่ว่า...จำนวนเงินมันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะครับ อย่างพวกเรา...คงหาเงินมากขนาดนั้นมาชดใช้คุณยายไม่ไหว" เร้ดรวบรวมความกล้าพูดออกมา
"หือ...ไม่มีเงินเรอะ" หญิงชราถามกลับเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อซ่อนรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาบางๆ เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่ต้องการ
"ครับ" มิซึรุตอบเบาๆ
"...งั้นพวกเจ้า...ก็มาทำงานกับฉันชดใช้ซะสิ"
"หา !!!" ทั้งหกร้องออกมาพร้อมกัน
"ยายจะบ้าเหรอไงน่ะ"
โป๊ก !!!
เสียงไม้เท้าในมือของหญิงชราเคาะเต็มแรงลงบนหัวของโกลด์
"นับแต่นี้ไปพวกเจ้าต้องเรียกฉันว่านายหญิงเข้าใจมั้ย"
"โอ๊ย...เจ็บนะยาย เคาะมาได้" โกลด์เอามือกุมหัว
โป๊ก !!!
"ก็บอกว่าให้เรียกนายหญิงไง เจ้าเด็กปากเสีย"
"นายหยงนายหญิงอะไรกันล่ะยะ...โอเคๆ เรียกนายหญิงก็ได้ครับ" โกลด์รีบกลับคำพูดทันทีที่เห็นว่าหญิงชราเงื้อไม้เท้าในมืออีกครั้ง
"ดี งั้นวันนี้พวกเจ้าไปหาฉันที่นี่ ตอนทุ่มตรง เข้าใจมั้ย" ก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ กระดาษที่คาดว่า...คงจะเป็นแผนที่บอกทางไปยังสถานที่แห่งนั้น
"อย่าลืมล่ะ ทุ่มตรง" แล้วหญิงชราก็ค่อยๆ ก้าวออกไปจากบริเวณนั้นอย่างช้าๆ
ทั้งหกหนุ่มหันไปมองหน้ากันช้าๆ ก่อนโกลด์จะถามขึ้นมาเบาๆ ว่า
"นี่...พวกเราไปตกลงว่าจะทำงานกับยายเค้าตั้งแต่เมื่อไรเหรอ ?"
เร้ดเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ แล้วส่ายหัว รูบี้ก็แค่ยักไหล่เป็นคำตอบ
"เอาน่าพี่โกลด์ อย่างน้อยคุณยายเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรเรามากไม่ใช่เหรอ แถมยังช่วยเราหางานให้เราอีก" มิซึรุพูดอย่างร่าเริง
"เฮ้อ...นี่คุณหนูมิซึรุผู้อ่อนต่อโลก"
"ช่างเถอะน่าโกลด์ ไม่ว่ายังไง อย่างน้อยเราก็หาเงินไปใช้เค้าได้ล่ะ" เร้ดเดินมาตบไหล่โกลด์เบาๆ
"...แม้แต่พี่เร้ด..." โกลด์พึมพำเบาๆ คนเดียว
"โกลด์...ถ้ายังไม่มาเดี๋ยวทิ้งไว้ที่นี่ไม่รู้ด้วยนะ" เร้ดตะโกนบอกโกลด์ที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว
"เฮ้ย ! ไปตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไร รอผมด้ว~ย" ก่อนจะวิ่งไปสบทบกับรุ่นพี่ที่ยืนคอยอยู่อย่างรวดเร็ว
----- ท้ายเมืองมะสะระ ทุ่มตรง -----
"..."
"...เร้ด...นายอ่านแผนที่ไม่ผิดใช่มั้ย" กรีนหันไปถามเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กำลังจ้องแผนที่ในมือเขม็ง
"...อื้อ ไม่ผิดหรอก...คิดว่านะ" เร้ดตอบกลับมาเบาๆ
"...พี่เร้ด ที่นี่...จริงๆ เหรอครับ..." มิซึรุถามเสียงสั่นๆ หวังไว้ในใจว่าคำตอบที่กลับมาจะเป็นคำปฏิเสท แต่เร้ดก็ทำลายความหวังนั้นลงในทันที
"ใช่ ที่นี่นั่นแหละ"
สาเหตุที่ทำให้คนทั้งหมดเป็นแบบนี้น่ะเหรอ...
คำตอบก็คือบ้านร้างตรงหน้าทั้งหมดน่ะสิ
บ้าน...ที่แยกออกมาตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวภายนอกมีฝุ่นและหยากใย่ติดอยู่เต็มไปหมด ไม่ต่างอะไรกับบ้างผีสิงในสวนสนุกเท่าไรนัก อาจจะน่ากลัวกว่าเสียด้วยซ้ำ
"โดนยายแกนั่นหลอกแล้วล่ะม้าง" โกลด์พูดอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน เพราะก็คิดไว้อยู่แล้วว่าอาจจะเป็นเช่นนี้ก็ได้
มีเพียงรูบี้เท่านั้นที่ยังดูจะไม่รู้สึกอะไรเลย และเดินไปเคาะประตูบ้านนั้นอย่างหน้าตาเฉย
ก็อกๆ
แอ๊ด...
ทันทีที่รูบี้ดึงมือออก ประตูไม้ที่ทั้งหนา และหนักก็เปิดออกเอง
"หวาาาาาา" ด้วยความกลัวมิซึรุก็กระโดดเกาะซิลเวอร์ที่อยู่ใกล้ที่สุด (และใกล้จะถูกลืมไปแล้ว) ทันที
"...จะเข้าไปมั้ยครับ" รูบี้หันกลับมาถามด้วยสีหน้านิ่งๆ
"อะ อื้อ เข้าสิ" เร้ดตอบก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ประตูพร้อมๆ กับกรีน ส่วนซิลเวอร์หลังจากที่แกะมิซึรุออกได้แล้วก็จัดการลากมิซึรุตามไปทันที
"เฮ้อ...เข้าก็เข้า" โกลด์พึมพำเบาๆ แล้วก้าวตามทั้งห้าไป
ทันทีที่ก้าวเข้าไปในบ้าน ประตูก็ปิดลงอย่างอัตโนมัติ
"..."
ทั้งหกคนหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย
"จะ จะไปต่อมั้ยครับ" มิซึรุถามเสียงสั่นๆ
"ไปสิ มาถึงนี่แล้วนี่ แถมดูท่าว่า...อาจจะออกไปไม่ได้ก็ได้นะ" รูบี้ตอบ
ทั้งหกพยักหน้าให้กันแล้วก้าวเดินต่อ
และสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าของทั้งหมดก็คือ...
"ยินดีต้อนรับครับ"
" ! ! ! "