Hallo beste lezers! Welkom bij mijn verhaal. Ten eerste hoort er volgens mij altijd een disclaimer bij. Het hele idee van Zweinstein is natuurlijk niet van mij. Heel veel karakters heb ik echter wel zelf bedacht.
Als je een mening hebt over mijn verhaal (wat je ongetwijfeld hebt) aarzel dan niet om me dat te vertellen! Daar leer ik immers van. Oh, en het is mijn eerste verhaal op deze site, dus inderdaad graag reviews.

H.1

Verlegen keek ze om zich heen, ze wist wat er zou gaan gebeuren, het was helemaal uitgezet, maar toch. Stel je voor dat ze nou eens niet op tijd zou worden opgehaald, dat ze haar vergeten waren, en dat ze daardoor de trein zou missen. Of dat haar kamer niet gereserveerd was, want de huiself nam wel erg lang de tijd om haar naam te vinden in het boek. Ze drukte Zaphira wat dichter tegen zich aan. Gelukkig hadden haar ouders geregeld dat die mee mocht. Ze was een uitzondering, Kwistels mogen over het algemeen niet mee naar Zweinstein, alleen een pad, uil of kat. Al is een Kwistel natuurlijk wel een soort kat, maar ook weer niet.

Eindelijk; de huiself had haar naam gevonden.

Het mannetje liep haar voor de trap op, en ze had ondanks zijn langzame tempo toch moeite om hem bij te houden. Haar tas was namelijk erg zwaar. Zaphira mauwde. Omdat ze zoveel moeite moest doen om de trap op te komen had ze haar een beetje fijngeknepen. Snel liet ze Zaphira los. Die stak haar merkwaardige staart omhoog, en liep elegant naar boven.

De kamer was groot, met een tweepersoonsbed. Ze rende erheen, en liet zich er achterover op vallen. Hier zou ze zeker wel lekker op kunnen slapen! Er was ook nog een badkamer, met een bad, iets kleiner dan die ze thuis hadden, maar die was ook wel heel groot.

Ze keek om zich heen, vijf dagen moest ze zichzelf hier zien te vermaken, dat zou best wel lukken, want op de Wegisweg is van alles te doen en te zien! Vijf dagen… genoeg tijd om je hier een beetje thuis te maken. Ze viste haar aparte verzameling stenen en schelpen uit haar tas en zette hem op het tafeltje naast het bed aan de kant waarvan ze dacht dat ze zou gaan slapen. Misschien wel in het midden. Het doosje was goed ingepakt, maar het was best breekbaar. Ze had het namelijk versierd met de schelpen en stenen die ze had gevonden. Het zag er wel heel mooi uit.

Daarna pakte ze haar portemonnee, er zat nog Dreuzelgeld in, ze deed namelijk meestal boodschappen in de normale supermarkten, dat was goedkoper. Nou ja, ze had nog een ander zakje meegenomen om de knoeten en galjoenen in te doen die ze nog moet ophalen uit Goudgrijp. Misschien was het slim om morgen al meteen de spullen voor school te gaan halen, dan was dat ook al meteen gebeurd. Had ze het sleuteltje voor haar kluis nog? Opeens ongerust en bang dat ze hem kwijt was begon ze te zoeken, waar had ze hem ook alweer gelaten? Gelukkig kwam hij snel terecht, hij zat namelijk in haar broekzak, in een klein vakje zodat ze kan voelen of hij er nog zit. Wat dus niet al te goed werkte.

Haar maag knorde, moeizaam opende ze haar ogen. Ze was met kleren en al op bed in slaap gevallen. Hoe laat was het eigenlijk? Vast wel tijd voor het avondeten. Haar ogen werden groot bij het zien van de tijd. Het was 7 uur 's ochtends! Logisch dat ze honger had, het avondeten had ze gemist en die middag was ze zo zenuwachtig dat ze niets had kunnen eten!

Nadat ze haar haar had gefatsoeneerd en de kleren glad had gestreken liep ze aarzelend de deur uit. Zou er al ontbijt zijn? Of was het toch nog te vroeg… Er liep een schoonmaakster voor haar uit. Zou ze het vragen? Of gewoon gaan kijken of er al iets was? Na even te hebben getwijfeld koos ze voor het eerste.

"Ehm, hallo, mag ik wat vragen?" Begon ze zenuwachtig. De schoonmaakster draaide zich om, het was een jong meisje, ze schatte haar ongeveer drie of vier jaar ouder dan dat ze zelf was. Het meisje had oranje haar, wat net over haar schouders kwam. Heel mooi.

"Natuurlijk! Wat is er?" Antwoordde het meisje vriendelijk. Zie je wel, helemaal niet eng, zei ze tegen zichzelf. "Kun je al ontbijten?" Vroeg ze toen ook maar direct. Het meisje knikte. "Ja, vanaf 7 uur, en dat is het net geweest. We hebben het zo vroeg al klaar omdat er altijd mensen zijn die haast hebben en vroeg weg moeten. Weet je trouwens waar de eetzaal is?" Dat is waar! Dat wist ze eigenlijk helemaal niet! Ze schudde beduusd haar hoofd. "Eh, nee, eigenlijk niet, daar had ik helemaal niet aangedacht." Het meisje lachte om mijn gezicht. "Maakt niet uit hoor, kom, ik breng je er wel even heen. Ik heet trouwens Chassidy, Chassidy Wemel, en jij?"

"Mirthe Aylenn. Chassidy is trouwens best een leuke naam."

Chassidy keek haar even aan, en lachte toen. "Dank je, dat vindt niet iedereen, de meeste vinden hem óf mooi, óf lelijk, niet ertussenin. Mirthe is ook een mooie naam."

De eetzaal was best dichtbij, maar ze wist niet of ze hem zomaar had kunnen vinden. Alle vloeren en deuren leken op elkaar, afgezien dan van het feit dat er nummers op de deuren staan.

"Ga je dit jaar voor het eerst naar Zweinstein?" Vroeg Chassidy. Mirthe knikte, "Ja, ik heb er al veel over gehoord. Ook dat de lessen in het begin best moeilijk zijn, en dat iedereen uitkijkt naar de vlieglessen?"

"Het zijn vooral de jongens die het stoer vinden om te laten zien dat ze al kunnen vliegen omdat ze het toevallig 1 keer eerder hebben gedaan. Ikzelf vind Kruidenkunde altijd wel interessant. Al is vliegles tussendoor natuurlijk ook altijd wel leuk, wat anders dan de rest van de vakken tenminste." Antwoordde Chassidy. "Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik het vraag, maar waarom ben je hier eigenlijk in het hotel? Moet je niet met je ouders inkopen doen?"

Mirthe schudde haar hoofd, "Nee, mijn ouders zijn weer op reis voor hun werk, en het kon echt niet wachten, dus moet ik hier 5 dagen in het hotel blijven en zelf mijn inkopen doen. Maar dat is niet al te moeilijk. En ik word door iemand naar de trein begeleid, het is wel allemaal goed geregeld." Wat niet wegneemt dat het best spannend is om zelf je inkopen te gaan doen. Dat besefte Mirthe maar al te goed, ze deed er misschien wel luchtig over, maar heel prettig was het natuurlijk niet.

"Hmm, oké. Wanneer ga je inkopen doen?" Vroeg Chassidy. "Morgen." Luidde het korte antwoord van Mirthe. "Zou je zin hebben om het samen te doen? Ik was namelijk ook van plan om morgen te gaan, aangezien het mijn vrije dag is." Stelde Chassidy voor, die ondertussen op een hele grote klok keek. "Shit, is het alweer zo laat? Sorry Mirthe, maar ik moet weer verder, anders wordt er iemand boos op me. Wil je morgen?" Ze knikte maar snel van ja, nu hoefde ze het toch niet meer alleen te doen, en Chassidy is hartstikke aardig. "Mooi! Dan zie ik je morgen. 10 uur beneden?" Weer knikte ze van ja, en Chassidy rende bijna weg. Morgen, 10 uur beneden. Maar nu eerst maar eens eten!