Ik heb een heel nieuw verhaal bedacht, dat nogal anders is dan wat ik tot nu toe heb gedaan. En ik moest daarvoor de lay-out aanpassen. Onderstreept is nu van de auteur. Big is nu de inleiding schreef is nog steeds gedachten en gewoon nog steeds het verhaal. Nou ik ben heel benieuwd wat jullie van mijn verhaal vinden en daarom hoop ik dat jullie revieuwen!

In het geheim maakte mevrouw Mallekin zeven mantels. Ze gaf ze weg aan speciale klanten die gekozen werden omdat ze een lovenswaardige eigenschap hebben. Ze koos zeven verschillende kleuren voor de mantels, die allemaal voor een kwaliteit stonden.

Rood voor degene die de moed bezit.

Groen voor oneindige tederheid.

Geel voor charisma.

Roze voor vrouwelijkheid.

Lichtblauw voor geduld.

Paars voor karakter.

En oranje voor openheid.

Dit zijn de verhalen van hen die een mantel kregen.

Zeven mantels: de 1ste mantel; Rood; moed.

"En toen nam ze het zwaard op. Ze keek de draak zonder angst aan. "U heer van het vuur; u heer van de pijn; heer van het einde der tijden; dit zal uw einde zijn" En zij stak het zwaard in zijn borst. Gesterkt door haar woorden spleet zijn borst open. De draak blies één laatste adem uit en stierf. Zijn machtige lichaam viel aan de voeten van het kleine meisje. En de dorpelingen klapten en juichten; zij had de draak verslagen. Duizenden lofzangen kwamen er; over de heldendaden een meisje in een dorp, niet eens zo ver hiervandaan. EINDE." Lisa sloeg het boek dicht. Ze sprong uit haar bed. Haar voeten landden op de plavuizen grond en bevroren onmiddellijk, maar dat maakte haar niets uit. Voorzichtig streek Lisa met haar hand over de stellingen met boeken. Toen zag ze het boek dat perfect was. Ze klom een trappetje op en greep het boek dat ze zocht. "Meisje in rood" een prachtige verhaal over een meisje dat zich tegen allemaal moordenaars verdedigde.

En daar ging ze weer. Eindeloos verzonken in verhalen, totdat… "Lisa! Komen! NU! Gedraag je eens als een vrouw! Elk meisje zou er om staan te springen om kleding te kopen, waarom jij niet?" Haar moeder klonk geïrriteerd. Lisa zuchtte en vouwde een ezelsoor in haar bladzijde. Ze sprong van haar bed. Toen ze bij de trap kwam haakte ze haar vingers in de tralies van het traphekje en gleed ze ninja-achtig naar beneden. Haar gewaad wapperde om haar heen. Toen ze met haar voeten in de buurt van de leuning kwam, stak ze haar voeten uit en sprong ze op de leuning. Ze gleed naar beneden alsof ze aan het snowboarden was.

"Gedraag je nou eens! Je bezorgt me nog een zenuwinzinking." Haar moeder was kribbig, eigenlijk was ze altijd kribbig. "Weet je, het dochtertje van de buren is niet zo onhandelbaar en het kind van de neef van je vader…." Lisa rolde met haar ogen. Daar gaan we weer. "En dus zei hij tegen je vader…." zucht Ze haatte familieverhalen, zeker als ze werden gebruikt om te vertellen hoe "onhandelbaar"ze wel niet was. Het liefst zat Lisa nu boven; lezend in één van haar actie-romans, want ze had een bloedhekel aan shoppen. Alleen het woord "shoppen" was al vreselijk. Het lijkt op schoppen als je het schrijft en de uitspraak"sjoppen" klinkt alsof je met water in je schoenen loopt. Iets waar Lisa ook een hekel aan had. Eigenlijk had Lisa overal een hekel aan, tenminste als het langer duurde dan 5 seconden en niet spannend was.

Lisa dwaalde af met haar gedachten. Zou het mysterieuze meisje de aanvallen overleven die de duisteren op haar pleegden. Ik weet wel wat ik zou doen: Gewoon een paar ninja-technieken en wat spreuken…… "Luister je wel!" haar moeder keek haar onderzoekend aan. Lisa knikte. "Ja, heel interessant, je hebt helemaal gelijk." Haar moeder knikte tevreden en ratelde weer door.

Toen waren ze er, het einde, de plaats waar ze weer de gruwelijke marteling moest ondergaan van: MAATKLEDING. Mevrouw Mallekin's vriendelijke glimlach maakte het er niet minder erg op. Nadat ze de wensen op had genomen begon ze kleding af te spelden. Lisa wiebelde een beetje. Ze had een hekel aan stil staan. (hoe verrassend) Het scheen eindeloos te duren. Mevrouw Mallekin probeerde haar nog af te leiden door een praatje te maken, maar dat werkte niet, dus kreeg ze om de zoveel minuten het bevel : "sta eens stil meid!" Waarna ze even stil stond en daarna gewoon weer ging wiebelen. Eindeloos, dat duurt het, eindeloos.

"Kom je even mee? Dat is wel zo handig" Mevrouw Mallekin bekeek haar onderzoekend. "Ja hoor!" pffff. Even lopen. Mevrouw Mallekin liep voor haar uit naar een kleine deur achter in de zaak, die ze eerst niet had opgemerkt. Ze opende hem met een oude sleutel. De deur viel knarsend open. En mevrouw Mallekin ging haar voor. Ze kwamen in een soort van kelder. Het werd duidelijk als opslagruimte gebruikt. "Als je even hier wacht, dan pak ik wat stof." Mevrouw Mallekin glimlachte. Toen mevrouw Mallekin achter een stelling was verdwenen begon Lisa rond te lopen. Ze zag een schim achter een andere stelling, het leek wel een beetje op een monster. Ze was benieuwd wat die schim had veroorzaakt, dus ging ze erop af. Achter de stelling bleek echter niks bijzonders te zijn. Vreemd… Ach wat, ik heb het me vast verbeeld.

Toen mevrouw Mallekin weer tevoorschijn kwam glimlachte ze mysterieus. "Kijk eens wat ik heb" fluisterde ze. Toen opende mevrouw Mallekin de doos die ze had gedragen. Er lag een rode mantel in. Toen Lisa haar hand uitstak en de stof streelde voelde ze hoe zacht die was. De mantel leek te schitteren. Hij was gemaakt van een zware fluwelen stof. "Hier" Mevrouw Mallekin tilde de mantel op. "Ga staan." Bella deed wat ze zij en voelde de mantel over haar schouders glijden. Eerst voelde het zwaar aan, maar toen verdween het gewicht. De stof vormde zich om haar lichaam en sloot naadloos aan. Ze wist niet waar haar lichaam op hield en de mantel begon. Achter haar hoorde ze een zwak geluidje.

"Jij bent het!" fluisterde mevrouw Mallekin. "Jij bent de uitverkorene. Draag de mantel, hij behoort aan jou toe, jij bent de drager van de moed!"