***Οι ιστορίες που ακολουθούν είναι μεταφρασμένες από τις αντίστοιχες αγγλικές που έχω ήδη γράψει και έχω δημοσιεύσει στο site. Αποφάσισα να το κάνω γιατί δεν υπάρχουν πολλές στα ελληνικά, και σίγουρα υπάρχουν και άλλοι που να διαβάζουν fanfictionεκτός από εμένα.
Κάθε κεφάλαιο είναι μια αυτόνομη ιστορία και αφορούν περιπέτειες της παιδικής (κυρίως) ζωής του Έομερ και της Έογουιν. Δίπλα στον ελληνικό τίτλο αναγράφεται και ο τίτλος στα αγγλικά. Η ιστορία θα είναι χαρακτηρισμένη ως ολοκληρωμένη, αλλά κάθε φορά που θα έχω μια καινούργια ιδέα θα την ενημερώνω!
ΟΠατατολαγός (The Potato-Rabbit)
***Η Έογουιν ήθελε να απολαύσει το αγαπημένο πιάτο της, αλλά ο αδερφός της είχε άλλα σχέδια.
Η Έογουιν κοίταξε το πιάτο της γεμάτη λαχτάρα. Λάτρευε τις συγκεκριμένες πατάτες. Η μητέρα της μπορούσε να τις μαγειρέψει τέλεια, με κάποιο ακατανόητο τρόπο, κάτι που την έκανε να την θαυμάζει περισσότερο. Η θεϊκή τους μυρωδιά γέμισε τα ρουθούνια της. Πήρε με το πιρούνι της μια μεγάλη μπουκιά και ήταν έτοιμη να τις δοκιμάσει...
«Έογουιν, σταμάτα! Η μητέρα είπε να περιμένουμε τον πατέρα!» φώναξε ο Έομερ στη μικρή του αδερφή.
«Μα πεινάω!»
«Το ξέρω, πεινάω σα λύκος και εγώ, αλλά πρέπει να περιμένουμε.»
Η Έογουιν κοίταξε τον αδερφό της θυμωμένη. Γιατί έπρεπε να συμπεριφέρεται σαν το μεγάλο, υπεύθυνο αδερφό όλη την ώρα; Τον μισούσε που δεν την άφηνε να απολαύσει τις υπέροχες πατάτες.
«Ααα, μη συμπεριφέρεσαι σα μικρό παιδί. Είσαι χειρότερη και από τον Πατατολαγό!» της είπε ο Έομερ αγανακτισμένος.
«Τον Πατατολαγό; Τι είναι αυτό;»
«Είναι ένας λαγός που τρώει πατάτες, χαζή! Ζει στα Βουνά της Καταχνιάς και κατεβαίνει στα μέρη μας για να βρει και να φάει τις καλύτερες πατάτες. Μπαίνει κρυφά μέσα στα σπίτια και τα κελάρια και τρώει τις πατάτες όταν δεν κοιτούν οι ιδιοκτήτες!»
«ΟΧΙ! Είναι ένας κακός λαγός! Μην τον αφήσει να έρθει κοντά στο πιάτο μου! Σε παρακαλώ πολύ, πολύ!» φώναξε με τρόμο η Έογουιν. Κοίταξε το πιάτο λες επρόκειτο να εξαφανιστεί από λεπτό σε λεπτό. Ήταν απόλυτα αφοσιωμένη στο να προστατέψει το πιάτο της που δεν αντιλήφθηκε το σκανταλιάρικο ύφος του Έομερ.
«Ξέρεις, νομίζω ότι είναι εδώ...τώρα...»
«Εδώ!»
«Ναι, σ' αυτό ακριβώς το σπίτι! Πρέπει να μύρισε τις πατάτες όταν μαγείρευε η μαμά...» πρόσθεσε αργά ο Έομερ.
«Αλλά...αλλά δεν τον βλέπω πουθενά!» τραύλισε η Έογουιν. Έψαχνε γύρω της επίμονα ενώ είχε τα μικρά χέρια της γύρω από το γεμάτο πιάτο της.
«Και βέβαια! Είναι κρυμμένος στον κήπο... σουτ! Μπορώ να τον ακούσω να περνά κάτω από το παράθυρο! Γρήγορα Έογουιν, πήγαινε να ελέγξεις αν είναι εκεί!» είπε γρήγορα ο Έομερ.
«Ναι αλλά οι πατάτες μου...» αναρωτήθηκε η μικρή. Κοιτούσε τον αδερφό της ενώ βρισκόταν σε τρομερό δίλημμα, ήθελε να δει το λαγό με τα ίδια της τα μάτια.
«Μην ανησυχείς! Θα τις προσέχω εγώ! Πήγαινε και ρίξε μια ματιά, θα προσέχω τις πατάτες!» την καθησύχασε για άλλη μια φορά, προσφέροντας της το μεγαλύτερο χαμόγελό του.
Η Έογουιν δεν χρειαζόταν άλλη προτροπή. Πήδηξε από την καρέκλα της και πλησίασε το παράθυρο που της έδειξε νωρίτερα ο αδερφός της. Μετακινήθηκε αργά και σταθερά, όπως μια γάτα. Όταν έφτασε το παράθυρο έριξε μια ματιά έξω. Δεν υπήρχε τίποτα εκεί μόνο τα άσπρα και τα κόκκινα και τα κίτρινα τριαντάφυλλα που είχε φυτέψει με τόση φροντίδα η μητέρα της. Αναστέναξε με ανακούφιση και γύρισε χαρούμενη να ανακοινώσει στο Έομερ ότι προφανώς ο άθλιος Πατατολαγός είχε φύγει.
Και τότε το είδε. Κοκάλωσε στη θέα του άδειου πιάτου της. Όλες οι υπέροχες πατάτες της είχαν χαθεί! Κοίταξε τον αδερφό της, ο οποίος εκείνη ακριβώς τη στιγμή προσπαθούσε να καταπιεί μια τεράστια μπουκιά από πατάτες, αν και το δικό του πιάτο ήταν ανέγγιχτο.
«Λοιπόν, τον είδες; Είναι εκεί;»
«Ναι, αδερφέ, τον είδα.» απάντησε η μικρή ζυγώνοντας στο τραπέζι προσεχτικά.
«Αλήθεια; Και πως έμοιαζε;» την ρώτησε, ενώ ακόμα προσπαθούσε να καταπιεί χωρίς να πνιγεί, κάτι που τον έκανε να μην αντιληφθεί το θυμωμένο μουτράκι της αδερφής του.
«Λοιπόν, δεν θα το φανταστείς, αλλά είχε μακριά ξανθά μαλλιά και μια ηλίθια φάτσα! Και το όνομά του: Έομερ, όπως ακριβώς και εσύ!» του απάντησε και του όρμησε με όλη της την ορμή.