Eindelijk is de zomervakantie afgelopen. Ik werd er een beetje gek van om 2 maanden magieloos door te brengen. Gelukkig is het nog maar heel even voordat ik afgezet word bij paron 7 1/3. Ik vraag me nog steeds af waarom ze midden in het station van utrecht de ingang hebben neergezet , want als ik hoor hoe makkelijk het is om niet op te vallen in de andere stations, dan heb ik het verschrikkelijk moeilijk: ongeveer 2 meter en tegenover voor de ingang (dat is een pilaar net tussen de treinen van perron 7 en 8 in) staat een kiosk die de pilaar zijn kant op.
De auto stopt vlak voor het station en mijn ouders keren me voor de laatste keer toe.
"Nou.. dan zien we je met de kerst wel weer verschijnen. Ik heb nog steeds geen flauw idee wat je nou eigenlijk
op die school doet; je hebt er de hele vakantie niks over verteld"
Dat is waar, ik houd mijn mond er verder ook over. Ik wil liever niet hebben dat ze weten dat ik een tovenaar ben.
Mijn ouders zijn nogal tegen alles wat bovennatuurlijk is of lijkt. Niet dat dat zo vreemd is, maar een paar jaar
geleden is er bij ons ingebroken. We hebben een superbeveiligd huis, maar terwijl we op vakantie waren heeft er
iemand in ons huis gewoond. Niks stond meer op zijn orginele plek en er hing een "bovennatuurlijk" sfeertje.
Bijvoorbeeld op de badkamer hing een spiegel die alle rimpels van mijn moeder weigerde te tonen.
We hebben doen niks over de spiegel gezegd, want mijn moeder was ongelooflijk gelukkig, al wist ze niet dat de
rimpels nog altijd te zien waren. En het vreemdste was nog wel dat er een klein stukje perkament op tafel lag met
"Ik dank u hartelijk voor uw tijdelijke inwoning, ondertekend Hildebrand Slakhoorn.
Ook lagen er een paar vreemde gouden en zilveren stukken..
Sinds die tijd zijn mijn ouders nogal achterdochtig tegen alles wat ook maar een beetje abnormaal lijkt. Ik denk zelfs dat, wanneer ze wisten dat ik een tovenaar was, me verachten en me uit huis gezet hadden. Albus Perkamentus zou waarschijnlijk hetzelfde gedacht hebben toendertijd, want op mijn 11e verjaardag kreeg ik een brief van normaal papier en bezorgd door de postbode (achteraf hoorde ik dat perkament normaal is om brieven op te schrijven en dat de post normaal gesproken per uil komt). In de brief stond dat Zweinstein een speciale school is voor studenten die openstaan voor filosofie en speciale trainingen geeft in faalangsten. Je zou wel denken: waar slaat dit op? Maar mijn vader wilde graag dat ik al het onverklaarbare ging verklaren en sinds ik een ONGELOOFLIJKE faalangst heb door --vreemde gebeurtenissen in het verleden--, ben ik verschrikkelijk verlegen en mensenschuw geworden en mijn vader voelde zich geroepen om daar wat aan te gaan doen. De keuze was snel gemaakt, ik ging naar zweinstein.
"Ik heb al zovaak gezegd dat Zweinstein op mijn extra trainingen na een normale school is, en er gebeurt gewoon niks bijzonders", antwoord ik.
"Maar ik moet nu echt opschieten anders mis ik mijn trein want ik verdwaal iedere keer weer in dit station en grappig genoeg is dit altijd
de enige trein die vertrekt zonder vertraging"
"Maar Will-".
Ik ben me helemaal vergeten voor te stellen! Mijn naam is volledig William Revenus, maar mijn naam is al snel omgedoopt tot simpel Will.
"- We willen die school toch eens een keer komen bezoeken. We weten dat je cijfers sinds je daar op school zit uitstekend zijn en je bent minder
verlegen geworden in de laatste jaren, maar we krijgen helemaal geen indruk meer van je omgeving"
Mijn moeder is altijd erg geinteresseerd geweest in alles wat om en rond mij afspeelt, maar ze heeft nooit tijd om met me te praten,
omdat ze altijd wel ergens in het buitenland zit voor haar werk. Ze werkt als figurant voor enkele bekende films.
Zo speelde ze laatst als automobilist in de film "The Matrix Reloaded"
en maakte ze deel uit van de legersen van de onmetelijke legers in "The Lord Of The rings".
"Ik zal kijken of ik misschien met de kerst wat te vertellen heb, maar ik denk niet dat er meer gebeurt dan wat er in de laatste jaren gebeurd is", zeg ik.
Ik heb onder andere verteld dat er een eerstejaars bij hun op school toegelaten werd tot het rugbyteam wat voor het eerst in honderd jaar was
want je kon eigenlijk vanaf het tweede jaar pas in het team komen, want als ik over zwerkbal zou beginnen dan zouden mijn ouders gaan flippen.
"Maar ik moet nu echt opschieten, ik zie jullie weer met de kerst"
"Dat is goed, tot dan!", riepen mijn douers in koor en rijden verder.
Ik loop rustig richting de peronnen 7 en 8, terwijl de mensen om me een geen idee hebben dat ik eigenlijk naar een perron loop die zij niet kunnen zien.
Het is best wel vreemd dat al die dreuzels niet beter weten dan een wereld zonder magie.
Ze weten niet af van de wereld die verantwoordelijk is voor bijna elke natuurramp. Een bosbrand in de dreuzelwereld is een ontsnapte draak in het onze.
Een instortende mijn komt niet omdat de dreuzels hun steunbalken verkeerd plaatsen, maar omdat de dwergen al een tunnel onder die van hen hadden gemaakt,
waardoor de bodem wegzakt. Helaas is er dan niemand die dat na kan vertellen, want degene die het overleven, verliezen hun geheugen..
Bij de pilaar aangekomen merk meteen dat ik dat ik gelijk heb: de eigenaar van de kiosk staat op zijn plek waarmee hij uitzicht heeft op de pilaar waar ik doorheen moet. In de voorgaande 4 jaren heb ik maar 1 keer geluk gehad dat hij er niet stond. En in de overige jaren heb ik creatief moeten zijn om hem af te leiden.
Zo heb ik in mijn tweede jaar hem uit de kiosk gerookt, waardoor ik door de pilaar kon ontsnappen voordat ik te maken kreeg met zijn woede. In mijn derde jaar heb ik hem kunnen wijsmaken dat hij eigenlijk vrij had (ik weet nog steeds niet precies waarom hij daar in trapte, en ook kan ik niet verklaren dat de datum in de krant die hij er toen bijpakte stond dat het 3 dagen later was dan het werkelijk was. En vorig jaar ging de eigenaar van de kiosk ervandoor met een denkbeeldige vriendin. Het was best wel grappig en ook wel zielig om te zien hoe hij al pratend zijn kiosk achterliet al babbelend met een meisje die alleen hij kon zien.
In mijn gedachten verzonken en al glimlachend kom ik aan bij de bouwvallige kiosk.
De kiosk eigenaar zit er weer. Dit betekend dat ik weer een manier moet verzinnen om ongemerkt door de pilaar te rennen.
Ik bekijk rustig hoe de dreuzel bezig is met allerlei soorten snoep en drinken te verkopen aan zijn klanten.
Zelf ben ik een grote fan van de dagdroombons van Fred en George, twee jongens die bijna alleen maar bezig zijn met het ontwikkelen
van nieuwe soorten snoep, manieren om te spijbelen en nog veel meer van dat soort dingen. Jammer dat ze in een heel ander huis zitten dan ik zit.
Maar ik kom ze wel eens tegen wanneer ik de badkamer van de klassenoudsten insluip om stiekem gebruik te maken van hun baden.
Ik vraag me nog altijd af hoe zij aan het geheime wachtwoord zijn gekomen.
De tijd begint te dringen, ik heb nog maar 2 minuten de tijd om ongemerkt het perron op te komen. Nog steeds zit die dreuzel er nog,
ik sta onderhand al twintig minuten te wachten op een kans om langs zijn lelijke haviksneus te glippen, die me doet denken aan die van professor sneep.
Nog 1 minuut, het ziet er niet meer naar uit dat hij eventjes ervantussen gaat om naar de wc te gaan of wat dan ook.
Ik voel in mijn zakken, en ik merk dat ik mijn lucifers vergeten ben! Het enige wat er uit mijn zak komt zijn een paar losse eurootjes die ik blijkbaar
nog over had van het attractiepark waar ik gisteren heen ben gegaan met mijn ouders.
Dreuzels blijven altijd erg goed in het maken van achtbanen, iets wat de tovenaars weinig interesseert.
Ik word nerveus, en misschien wel in paniek, dat kan ik niet precies omschrijven. Ten einde raad loop ik naar de man toe om wat te kopen.
"goedemorgen, mag ik misschien een twix en een cola van u?", vraag ik zo nonchalant mogelijk om de stress te verbergen.
"Natuurlijk, dat wordt even rekenen, mevrouw u bent zo aan de beurt. Ik probeer deze jongeman te helpen", zegt hij terwijl zijn ogen langs mij heen kijken.
"Meneer kunt u misschien opschieten, vraag ik, mijn trein vertrekt zo", zeg ik ongeduldig.
"ja natuurlijk jongen, natuurlijk, laat me even.. Meneer laat me nou even eerst deze klant helpen, daarna bent u aan de beurt.. ja mevrouw u ook...
het begint hier wel druk te worden zeg, kunnen jullie allemaal jullie mond even houden"
Ik kijk om me heen om te kijken tegen wie hij aan het praten is, maar er is niemand, ik sta alleen op het perron, maar toch kijkt de man nogal afgeleid
aan beide kanten naast mij, alsof er een groepje mensen staat.
"€3.20 alstublieft", zegt de dreuzel die ik snel betaal en ik loop weer naar mijn koffers toe. Ik heb nog 20 seconden om op het perron te komen,
en ik loop zo snel mogelijk naar de pilaar toe.
Nog steeds is de dreuzel bezig met bestellingen pakken voor de denkbeeldige mensen die voor zijn kiosk staan, en besteed verder geen aandacht meer aan me.
Snel loop ik door de pilaar naar perron 7 1/3 waar de trein al in beweging is. Ik ren zo snel mogelijk de naar de trein toe,
stap in en haal opgelucht adem.
Alweer gelukt dit jaar. Alweer ongemerkt op het perron gekomen zonder dat die dreuzel me door de pilaar heeft zien lopen. Zijn waanvoorstellingen lijken ieder jaar met sterker te worden. Ik krijg echt medelijden met hem. Het lijkt alsof hij hetzelfde probleem heeft als wel meer mensen om mij heen de laatste jaren, en meestal op de gekste momenten. Zou ik daar verantwoordelijk voor zijn?