Ergens heb ik ooit dit vreemde onbevestigde iets gevonden dat Duo Maxwell's naam ooit Brandon James Shay was. Hoewel onbevestigd vond ik het een geweldig idee er een verhaal omheen te brouwen...
---
Brandon James Shay… Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik hem. Brandon James Shay. Op de een of andere manier, is hij nog steeds hier. Hij heeft mij nooit verlaten.
Een lange kastanje bruine vlecht tot op zijn heupen, een blanke huid door een tekort aan UV-straling en violette ogen, erg zeldzaam voor zowel mensen op Aarde als in de kolonien. Hij is altijd droef en deelt het lichaam waarnaar hij staart met Duo Maxwell.
Maar wat betekent een naam nou? Dat ik een roos een lelie noem verandert de roos helemaal niet. Op de een of andere manier maakt het niets uit hoe je iets noemt. Een roos blijft een roos.
Ben ik nog steeds Brandon James Shay? Hoe lang geleden was het, dat iemand mij zo noemde?
Zo heette ik het eerst, Brandon James Shay. Hilde zal het nooit weten. Zij trouwde Duo Maxwell. Zij trouwde iemand die eens Solo's kleine broertje was. Niet Brandon James Shay.
Heero zal het nooit weten. Hij is beste vrienden met Duo Maxwell.
Trowa zal het nooit weten. Hij vocht zij aan zij met Duo Maxwell. En Deathscythe.
Quatre zal het nooit weten. Hij is een vriend en mijn zakenpartner.
Wufei zal het nooit weten. Hij werd een krijger die leerde dat andere mensen je vrienden kunnen zijn.
Zij vochten allen een oorlog uit met Duo Maxwell.
Terwijl ik mijn afscheidsbrief schrijf aan al mijn vrienden en mijn vrouw, houdt het geweer dat voor mij op het bureau ligt mij in mijn greep. Het glinstert in het kaarslicht dat mijn duistere kamer verlicht. Uiteindelijk zal het mij rust schenken, zoals ik al lang gelee had gepland. Die verdomde Professor G die mij toen stopte!
Als ik mijn lichaam verlaat, zal ik dan weer Brandon James Shay zijn? Zal ik eindelijk mijn ouders ontmoeten?
Ik was drie jaar oud, toen zij stierven... Het was de dag dat ik een masker opzette. Het was de dag dat ik vergat wie ik ben. Wanneer ik terugdenk aan die naam, sterf ik. Iedere keer sterf ik. Mijn ziel geeft zich over aan de pijn en wil vergeten worden, zoals mijn ouders werden vergeten. Hoe kan iemand leven met de wetenschap dat diens familie wordt vergeten!? Ik kan het zeker niet.
Dankzij de Maxwell Church heb ik de beste scholing gehad die L2 mij kon bieden. Maar er was altijd iets wat de docenten kwaad maakten: ik vroeg WAAROM? Waarom dit of dat? Waarom niet dit of dat? Waarom vliegt een vogel in de lucht, waarom is de wereld rond en waarom is een jongen een jongen en een meisje een meisje?
Deze kamer is niets meer dan een gevangenis voor mij. De tafel is een obstakel, net als de stoel, het bed en zelfs de kasten. Alles is een obstakel voor mij. Ik kan hier niet meer leven! Ik kan het niet meer!
Alles sluit mij op, iedereen sluit mij in hun harten! Hoe kunnen zij van mij houden?
Hoe kunnen zij dat zeggen en echt menen dat zij van mij houden...
Misschien is dat liefde...
---
R&R?
Scene one: Hilde vind hem dood, zittende aan zijn bureau met een vage glimlach op zijn gezicht omdat hij zijn ouders aan Gene Zijde vond en iedereen die leeft is droevig vanwege zijn dood?
...of...
Scene two: Duo geloofd eindelijk dat zijn vrienden die van hem houden, van hem houden zoals hij is en niet vanwege zijn naam?
Zeg het maar!