Mijn eerste Nederlandse CSI verhaal... Het is een vertaling van mijn Engelse verhaal 'A shot at love', als je het origineel wilt lezen, moet je even bij mijn naam kijken!
Veel leesplezier! :)

Ze had de hele nacht nog geen woord gezegd. Toen hij haar gevraagd had of zij wilde rijden, had ze hem een beleefde "Nee, bedankt" gegeven, maar dat was alles. Nu zat ze naast hem, uit het raam starend zonder een woord te zeggen. Hij had gezien dat ze haar rechterschouder constant met haar linkerhand bleef aanraken en toen hij erover nadacht, kon hij zich niet herinneren dat ze haar rechterhand eerder gebruikt had. Ze had haar koffertje met haar linkerhand uit haar kluisje gehaald en ze had de deur ook met haar linkerhand open gehouden. Hij wist dat ze rechts was, dus waarom gebruikte ze haar rechterhand dan niet? Een rood verkeerslicht gaf hem de gelegenheid naar haar te kijken. Ze had opnieuw haar linkerhand op haar rechterschouder, een pijnlijke blik op haar gezicht.
"Alles goed?" vroeg hij, een beetje bezorgd klinkend.
"Prima."
Oké dan… Hij was bijna blij dat het licht op groen sprong, zodat hij zich weer op de weg kon concentreren. Hij wist dat iedereen wel eens een slechte dag had, hij was er alleen niet aan gewend dat Morgan er één had. Ze had zo chagrijnig geklonken toen ze zei dat het prima ging. Waarom? Overduidelijk ging het niet prima met haar, anders zou ze die pijnlijke blik niet op haar gezicht hebben gehad toen ze haar rechterschouder aanraakte. Waarom vertelde ze hem niet wat er aan de hand was? Sinds ze samen aan Alisons zaak hadden gewerkt, had hij het idee gekregen dat ze heel goede vrienden waren geworden. Oké, dat was niet helemaal wat hij wilde, want natuurlijk wilde hij meer dan alleen vrienden zijn met haar, maar het was al beter dan alleen maar collega's zijn. En nu wilde ze hem niet eens vertellen wat er was? Hij probeerde het opnieuw: "Weet je zeker dat het goed gaat?"
"Het gaat prima, Greg, dat zei ik net al."
Elk woord sprak ze uit met de verborgen boodschap 'Laat me gewoon met rust'. Ze had nooit zo tegen hem, of tegen wie dan ook, gesnauwd. Wat was er aan de hand? Opeens voelde hij woede in zich oplaaien. Hij trapte op de rem en zette de auto stil langs de kant van de weg. Verbaasd keek ze hem aan. Voor ze iets kon zeggen, schreeuwde hij bijna: "Nee, het gaat niet prima, je vertelt me alleen niet wat er is! Je wilde niet rijden, terwijl je anders altijd naar een plaats delict wilt rijden, je vermijdt het om je rechterhand en –arm te gebruiken, je blijft je rechterschouder maar aanraken… Wat is er aan de hand? Heb je je schouder bezeerd?"
"Dat gaat je niets aan!" snauwde ze tegen hem. "Rij nou maar gewoon, oké?"
"Nee, niet oké!" reageerde hij meteen. "Waarom blijf je je schouder zo aanraken? Als je ergens last van hebt, kan je het me gerust vertellen, ik dacht dat je dat wel wist…"
"Het… gaat… je… niets… aan!" zei ze, elk woord benadrukkend. "Kunnen we nu gewoon naar de plaats delict gaan of moet ik een taxi bellen?"
Nog steeds boos startte hij de auto weer. Hij reed naar de plaats delict zonder nog een woord te zeggen. Als zij niet wilde praten, dan had hij er ook geen zin meer in.

Toen ze bij de plaats delict aankwamen, begroette Brass hen.
"De naam van het slachtoffer is Nolan Thom, drieëndertig, woont hier alleen sinds zijn vrouw en kind vertrokken zijn, volgens de buurvrouw," vertelde hij hen. Morgan liep langs hem heen zonder hem zelfs maar te begroeten, waardoor Brass zijn wenkbrauwen op trok.
"Vraag maar niets," zei Greg tegen hem, zijn uiterste best doend om niet te boos te klinken. Hij liep ook naar binnen en begroette David, die naast het slachtoffer geknield zat.
"Een enkel schot door zijn hoofd," zei hij. "Er zijn kruitresten op zijn hoofd, dus hij is van dichtbij beschoten en er ligt een zelfmoordbriefje op het aanrecht. Maar toch…"
Hij maakte zijn zin niet af, omdat hij wist dat Greg al begreep waar hij heen ging.
"Is er geen pistool," knikte Greg. "Tijdstip van overlijden?"
"Ongeveer twee uur geleden," vertelde David hem. Hij keek op toen Brass naar hen toe kwam.
"Ik heb met de buurvrouw gepraat, ze zei dat ze de hele middag met haar hond aan het wandelen was," zei Brass, zijn aantekeningen bekijkend. "Toen ze terug kwam, blafte de hond tegen iets in de achtertuin hier. Toen ze ging kijken, zag ze Nolan op de grond liggen, dus belde ze ons."
"Ik kijk wel in de achtertuin."
Greg keek op naar Morgan, maar voor hij oogcontact met haar kon maken, had ze de woonkamer al verlaten en was ze de achtertuin in gelopen. Brass schraapte zijn keel om Gregs aandacht weer te krijgen, omdat hij nog steeds naar de deur keek waardoor Morgan net vertrokken was.
"De achterdeur was open, maar er was geen teken van braak," zei Brass. "Dat is alles wat ik weet."
"Bedankt," zei Greg met een klein knikje. Hij haalde zijn zaklamp tevoorschijn en begon rond te kijken. Nolan Thoms woonkamer was leeg, maar hij kon verkleuringen op de muur zien van waar vroeger fotolijstjes hadden gehangen. Hij wist dat hij het bewijs moest volgen, maar hij had al een theorie in zijn hoofd: Nolan Thom en zijn vrouw gaan uit elkaar, Nolan kan er niet mee omgaan, misschien ook omdat hij zijn kind niet meer kan zien wanneer hij wil, en besluit een einde aan zijn leven te maken. De theorie verklaarde natuurlijk niet waarom er geen pistool was. Denkend aan de 'Sherlock Holmes' zaak die hij een aantal jaar geleden op had moeten lossen als zijn laatste test keek hij rond om te zien of het pistool ergens verborgen had kunnen worden.
"Weten we of hij een pistool op zijn naam had staan?" vroeg hij.
"Ik kijk het voor je na," beloofde Brass. Hij verliet de woonkamer en liep naar buiten om te bellen. David keek Greg aan. "Wil je nog iets bekijken of kan ik hem meenemen naar het mortuarium?"
Greg keek nog een laatste keer naar het lichaam. Er leek niets verdachts te zijn, behalve dan dat er geen pistool te zien was.
"Je kan hem meenemen," zei hij tegen David. Hij begon opnieuw rond te kijken. Opeens zag hij Morgan in de achtertuin, die onhandig met haar linkerarm omhoog aan het reiken was. Langzaam liep hij naar buiten, waar hij even naar haar bleef kijken zonder iets te zeggen.
"Je zou me ook kunnen helpen in plaats van daar te blijven kijken," snauwde ze hem toe.
"Dat zou kunnen," knikte hij, "maar waarom zeg je niet eerst wat je aan het doen bent?"
Ze zuchtte en draaide zich om. "Er ligt een pistool op de vloer van de boomhut en ik wilde het pakken. Ik kan er alleen niet bij."
"Waarom gebruik je je rechterarm niet?" stelde hij voor terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. Ze keek hem aan met een alles behalve geamuseerde blik op haar gezicht. "Dat gaat niet, oké? Ben je nu blij? Ik denk dat ik een spier verrekt hebt in mijn rechterarm of zoiets en nu doet mijn schouder zeer en kan ik mijn rechterarm niet optillen. Dus, daar, dat is wat er aan de hand is. Gefeliciteerd, je hebt het ontdekt!"
Ze vloog terug naar binnen, expres tegen hem aanbotsend met haar linkerschouder. Met een zucht liep hij richting de boomhut om het pistool te pakken. Hij had nooit gedacht dat er een dag zou komen waarop hij zou wensen dat zijn dienst met Morgan al voorbij was, maar nu wenste hij het toch echt.

Een paar uur later brak dat moment eindelijk aan. Hij rende bijna naar zijn kluisje, waar hij een diepe zucht niet in kon houden. Nick, die zijn eigen spullen uit zijn kluisje aan het halen was, keek op met één van zijn bekende lachjes. "Alles goed daar, Greggo?"
"Nee," gaf hij toe. Hij schudde zijn hoofd. "Vergeet het maar, het is niks."
"Hmm… Die zucht kan niets te maken hebben met het feit dat je een probleem met je zaak hebt," zei Nick. "Ik hoorde dat jij en Morgan hem in één dienst opgelost hebben!"
"Ja, niets bijzonders," zei Greg, zijn schouders ophalend. "De man had zelfmoord gepleegd, een jonge dief zag hem op de grond liggen met het pistool, hij kwam door de achtertuin binnen om het pistool te stelen, maar toen hij wegging, begon de hond van de buren te blaffen en in paniek gooide hij het pistool in de boomhut."
Nick knikte hem even toe. "Toch, om het in één dienst op te lossen… Ik had verwacht dat je wel een beetje zou treuzelen om langer met je vriendin te kunnen werken."
Hij voegde er een plagerig lachje aan toe, maar Greg schudde zijn hoofd. "Ze is niet mijn vriendin en dat zal ze ook nooit worden, dus vergeet het maar, oké?"
"Oh… Problemen in het liefdesparadijs?" grinnikte Nick, terwijl hij zijn autosleutels pakte. Greg schudde opnieuw zijn hoofd. "Ze had gewoon een slechte bui vandaag en dat is niet echt leuk om mee te werken!"
"Dat kan ik me voorstellen," was Nick het met hem eens. "Hé, weet je wat voor mij altijd werkt als ik van een slechte bui af moet komen? Trainen! Waarom ga je niet een paar uur naar de sportschool? Dan kan je je daar een beetje afreageren!"
"Dat is eigenlijk wel een goed idee," knikte Greg, zich ineens realiserend dat het hem inderdaad zou helpen in een beter humeur te komen. "Bedankt!"
"Graag gedaan," knikte Nick met een lach. "En als je me ooit echt wilt bedanken, heb ik één woord voor je: hondenvoer. Je gelooft gewoon niet hoeveel Sam eet!"
Lachend verliet Greg de ruimte. Hij begon zich al iets beter te voelen en tegen de tijd dat hij zijn sporttas opgehaald had en zijn auto voor de sportschool geparkeerd had, was hij Morgans slechte bui al bijna vergeten. Bijna, natuurlijk, want het zat hem nog steeds niet lekker dat ze zo tegen hem gesnauwd had. Het was zijn schuld niet dat haar schouder pijn deed! Hij schudde zijn hoofd terwijl hij de sportschool in liep. Waarom moest ze het op hem afreageren? Hij was alleen maar bezorgd geweest…
"Hé, Sanders!"
Hij keek op en zag Liz bij de bar staan, zoals altijd gekleed in een paars sporttopje en een zwarte sportlegging. Ze schonk hem een brede lach. "Kom je vandaag met mijn les meedoen?"
Liz was één van de instructrices van de sportschool. Ze gaf verschillende lessen en sinds hun eerste ontmoeting, die nu alweer bijna vijf jaar geleden was, had ze geprobeerd hem een keer met één van haar lessen mee te laten doen. Hij had altijd geweigerd: hij vond het fijner om alleen te trainen dan om met een les mee te doen.
"Je weet dat je iets beters moet verzinnen dan het me gewoon vragen, toch?" hielp hij haar lachend herinneren. Hij had Liz altijd aardig gevonden: ze was altijd vriendelijk tegen hem, altijd vrolijk en ze kreeg het altijd voor elkaar een lach op zijn gezicht te laten verschijnen.
"Oké, dan maak ik avondeten voor je klaar als je vandaag meedoet," stelde ze voor. Hij keek haar aan met iets opgetrokken wenkbrauwen. "Bedoel je als een date?"
"Kom op, Sanders, ik ken je lang genoeg om te weten dat ik geen kans bij je maak," zei ze tegen hem, nog steeds lachend. "Je hebt je hart al aan iemand anders vergeven. Ik weet niet wie ze is, maar ze heeft heel veel geluk. Je bent een geweldige man, Greg, maar maak je geen zorgen: je bent niet mijn soort man. Vrienden, oké, meer dan vrienden, no way. Ik wil gewoon dat je een keer een les meedoet, dat is alles."
Haar vriendelijke woorden en opgewekte glimlach, die precies het tegenovergestelde van Morgans slechte bui waren, gaven opeens de doorslag: "Goed dan, ik doe wel een keer mee! Een keer, oké, één keer!"
Hij had haar ogen al op zien lichten en herhaalde: "Een keer, heb je me gehoord?"
"Als je één keer Bodyvive geprobeerd hebt, wil je nooit meer een les missen!" beloofde ze hem lachend. "Nou, naar boven, jij, de les begint over tien minuten!"
Glimlachend liep hij naar boven om zich om te kleden. Hij wist dat Bodyvive Liz' favoriete les was om te geven en ze probeerde altijd nieuwe mensen naar haar les te halen. Aangezien hij de les nooit gedaan had, had hij geen idee hoe druk het zou zijn, maar hij vermoedde dat er behoorlijk wat mensen zouden zijn, Liz' enthousiasme over haar les kennende. Met zijn handdoek en flesje water in zijn handen ging hij op zoek naar de aerobicszaal. Liz was er al, bezig met alles klaar te zetten voor de les. Ze glimlachte naar hem. "Eindelijk! Je gaat het geweldig vinden, Sanders, dat beloof ik je!"
"Dat weet ik nog niet zo zeker," zei hij met een zucht, maar nu plaagde hij haar alleen nog maar een beetje. "Dus, wat heb ik nodig?"
"Nou, voor Bodyvive heb je altijd…"
Voor ze hem kon vertellen wat hij voor de les nodig had, hoorden ze een deur opengaan, gevolgd door een boos: "Wat doe jij nou hier?"
Greg draaide zich om en bevroor. Wat deed Morgan hier? Ze leek nog bozer dan tijdens hun dienst. "Ben je me gevolgd? Heb je een camera in m'n tas gestopt of zo?"
"Ik sport hier al zo'n vijf jaar," vertelde hij haar. Hij kon niet voorkomen dat hij ook boos klonk. "Wat doe jij hier?"
"Ik train hier sinds ik naar Vegas ben verhuisd," snauwde ze hem toe. "Ik heb je nog nooit eerder Bodyvive zien doen, dus wat doe je hier?"
"Nou, goed om te zien dat jullie elkaar kennen!" onderbrak Liz hen. "Morgan, waarom laat jij Greg niet zien wat hij nodig heeft terwijl ik nieuwe batterijen voor m'n headset haal? Ik heb Greg gevraagd om vandaag een keer mee te doen, ik hoop dat je het niet erg vindt. Hoe is het trouwens met je schouder? Je keek niet zo blij na die CXWorx les van gisteren!"
"Prima," snauwde Morgan haar toe. Liz glimlachte opnieuw. "Geweldig! Dan weet ik nu al dat je alle hoge opties gaat doen!"
Boos sloeg Morgan haar armen over elkaar. Liz knikte. "Dat dacht ik al. Waarom besluit je niet of het echt wel prima gaat terwijl ik die batterijen ga halen? Oh, en laat Greg alsjeblieft zien wat hij nodig heeft zonder hem levend te verslinden, oké? Dank je wel!"
Ze verliet de aerobicszaal. Greg voelde meteen dat ze het laatste beetje positieve sfeer mee had genomen. Hij vermeed het Morgan aan te kijken en besloot de volgende die binnenkwam te vragen wat hij nodig had.
"Dus je bent me niet gevolgd?"
Hij draaide zich om en keek Morgan aan. "Nee, natuurlijk ben ik je niet gevolgd. Zoals ik al zei: ik train hier al zo'n vijf jaar en Liz heeft altijd al geprobeerd me een keer met één van haar lessen mee te laten doen. Ik heb altijd 'nee' gezegd, maar vandaag had ik het gevoel dat ik een beetje afleiding nodig had na die manier waarop je me behandelde tijdens onze dienst vandaag, dus ik heb besloten haar les uit te proberen. Als ik had geweten dat jij hier zou zijn, zou ik dat niet gedaan hebben, nu goed?"
"Oh, dus nu is het mijn schuld?" riep ze uit. "Ben ik degene die alles fout doet?"
"Het is niet mijn schuld dat je schouder pijn doet en als je ergens last van hebt, hoef je dat niet op mij af te reageren," hielp hij haar herinneren. "Ik wil je maar al te graag helpen als je hulp nodig hebt, maar niet op deze manier."
"Ik heb geen hulp nodig," snauwde ze hem meteen toe, wat hij al verwacht had. Hij kon er niets aan doen, maar zelfs nu ze zo koppig en boos was, klopte zijn hart nog twee keer zo snel als anders.
"Prima, je hebt geen hulp nodig," knikte hij. "Maar ik nu wel, want ik weet niet wat ik voor deze les nodig hebt."
"Goed dan! Je hebt…"
Opnieuw kwam hij er niet achter wat hij nodig had voor de les. Drie schoten, die van beneden kwamen, zorgden ervoor dat ze hun ruzie vergaten en de aerobicszaal haastig verlieten. Ze renden naar beneden, afgaand op het geluid van gillende mensen. De ruimte rondom de bar was opeens gevuld met mensen.
"Achteruit!" schreeuwde Greg. Hij had bloed op de vloer gezien, wat nooit een goed teken was. Hij rende richting de bloedplas, ondertussen mensen achteruit duwend. Toen hij eindelijk ruimte vrij had gemaakt, bevroor hij. Dit kon niet waar zijn…
"Blijf uit de buurt, dit is nu een plaats delict!" hoorde hij Morgan roepen. Seconden later verscheen ze naast hem.
"Oh, nee," hoorde hij haar fluisteren. "Liz?"
De bloedplas naast Liz' zij werd groter en groter. Greg zag vanuit zijn ooghoeken dat Morgan opstond. Ze knielde naast een man die hij niet kende.
"Hij is dood," vertelde ze hem na haar controle. "Is Liz…"
Ze maakte haar zin niet af. Greg staarde naar Liz' gezicht. Ze kon niet dood zijn, het kon gewoon niet! Een plotselinge kreun zorgde ervoor dat hij rechtop ging zitten. "Liz? Kan je me horen?"
Hij moest moeite doen om zichzelf niet te knijpen om te controleren of hij niet droomde. Ze glimlachte kleintjes naar hem. "Je had me niet hoeven neerschieten om mijn les te missen…"
"Bel 911!" schreeuwde hij meteen zo hard als hij kon. "We hebben een ambulance nodig, nu!"