Ik staarde voor me uit terwijl ik mijn voeten in de automatische piloot had instelde. Ik was er zo vaak geweest, maar nooit ging het zo langzaam. Lily woonde maar twee straten verderop, maar toch voelde het alsof ik al uren onderweg was. Het voelde alsof er lood aan mijn schoenen zat.
Ik ging de hoek om en zag haar straat. Ik liep naar nummer 21 en zuchtte diep.
Ik kende Lily al bijna mijn hele leven. Sterker nog we waren beste vriendinnen vanaf de kleuterklas. We hadden zoveel meegemaakt. Ik lag 's avonds vaak wakker, op het punt om Lily mijn geheim te vertellen. Ik had vaak aan mijn ouders gevraagd of ik het niet mocht vertellen maar zij zeiden dat, dat geen slim idee was. Vaak voelde ik me schuldig omdat ik zoveel voor haar achterhield. Al die leugens, als ze eens wist!

Ik zag haar huis en liep het tuinpad in. Ik zuchtte nog een keer diep voordat ik op de bel drukte. De deur ging open en Lily deed open.

Lily had kastanjebruin haar, blauwe ogen en vaak een grote grijns op haar gezicht.

"Hé Rose! Kom binnen!" Zei ze terwijl de grijns op haar gezicht verscheen.
Ik forceerde een glimlach en stapte naar binnen.

"Je zou toch later pas komen?" Vroeg Lily terwijl we de trap opliepen, naar haar kamer.
"Uh.. ja, het duurde minder lang dan ik dacht." Antwoordde ik.

Lily`s kamer was middelgroot. In het midden stond een hemelbed. De kamer had rood behang en rode vloerbedekking. Tegen de linkermuur stond een bureau met verwaarloosd huiswerk. Aan de muur boven haar bureau hingen twee foto`s. Eentje was van twee kleine meisjes van een jaar of 6. Ze hielden elkaars handjes vast en grijnsden breed naar de camera. Het linker meisje had blauwe ogen en kastanje bruin haar, het rechter meisje had koperkleurig haar en goudbruine ogen.
De foto daarnaast was van dezelfde meisjes, nu 11 jaar. Ze grijnsden alle twee hetzelfde naar de camera, net zoals 5 jaar daarvoor. Rose scheurde haar ogen los van de foto. De grond en het bed lagen verstopt onder een hoop kleding.

Lily lachte schaapachtig en dumpte de kleding die op haar bed lag, op de grond. We gingen op haar bed zitten, zoals we altijd deden.

"Rose, wat is er? Je lijkt zo down." Ik glimlachte somber, Lily leek dat altijd aan te voelen. Ik keek op en zag Lily me fronsend aankijken. Ik zuchtte diep. Ik kon het maar beter in een keer vertellen in plaats van erom heen draaien.

"Lils, ik ga verhuizen naar verweggistan." Haar uitdrukking veranderde van verbaast naar geschokt in een halve seconde.

"Wat?!" Vroeg ze zachtjes. Tranen begonnen te prikken. Ik slikte ze weg en probeerde het uit te leggen.

"Mijn vader is overgeplaatst en nu moeten we naar Schotland verhuizen." Ik ontweek Lily`s blik, ik wilde de uitdrukking op haar gezicht niet zien en keek naar mijn schoenen.

Lily gaf geen antwoord. Ze was waarschijnlijk in een shocktoestand.
"Wanneer?" Vroeg ze, bijna gefluisterd.
"Volgende week." Ik keek naar Lily`s gezicht en kon de tranen niet meer binnenhouden.
Over Lily`s wang rolde een traan. Geluidloos liepen ze over mijn wangen. Niet veel later sloot ik mijn armen om haar heen en voelde die van haar op hetzelfde moment mij omhelzen. Zo zaten we een tijdje. We wilden elkaar niet loslaten, we wilden elkaar niet kwijt raken.