Carol camiña soa entre a néboa da gándara. O vento provócalle calafríos e fai castanexa-los seus dentes. Andrew aparece atrás dela e rodéaa lenemente cos brazos. Carol apoia a caluga contra o pescozo del e sente os seus beizos na meixela. Xa non vai frío ningún. De súpeto, nota algo húmido nas mans que carexa. Abaixa os ollos para mirar e berra. ¡É sangue! As mans de Andrew están cubertas de sangue. Carol desfai o abrazo e virase aterrada. Ten tempo de ver a Andrew caer ó chan cos ollos vidriosos, os pulsos tinxidos de vermello. Axiña, todo esvaece e Carol esperta. Lembra entón que non o ha voltar ver. Xamais. Hai dúas semanas que Andrew cortou as veas.
Carol mira o espertador da mesiña. Son só as dúas da mañá. Non é quen de lembra-la última noite que durmiu dun tirón. Está soa no leito. Desde a morte de Andrew, John non tentou compartilo con ela. Non dixo nada. Simplemente túmbase no sofá cada noite e finxe quedar durmido mentres ve a tele. Ás veces Lisa ponlle unha manta por riba. Carol senta no leito, con expresión triste. John… case que non falou con ela desde aquela noite. De feito, semella non ser quen de mirala ós ollos. O seu silencio doe máis que unha labazada.
O calendario do espertador lémbralle a Carol que hoxe é o día do funeral de Andrew. Retrasouse por mor da autopsia. ¿Para qué se molestaron en facela? ¿Seica poderá explicar por qué un home que o tiña todo desexaba morrer? Carol aparta o pelo e érguese do leito. Ten sede. Decide baixar á cociña por un vaso de auga. Para a súa sorpresa, John está esperto no sofá. Carol agóchase na escaleira, sen ousar entrar. John ten na man o exemplar de Cumes Borrascosos de Carol, o mesmo que ela soia ler con Andrew no seu refuxio da gándara.
"O paiaso ó meu carón, que está a beber té nun prato sopeiro, e a come-lo pan sen lava-las mans, debe se-lo seu home", óeo tatexar.
Carol lembra a voz de Andrew, lendo esas mesmas palabras. O canto dun reiseñor comparado cos graznidos dun corvo. Non pode soportalo máis. Corre cara John e arríncalle o libro da man.
"¡Deixa de estragalo!"
John fítaa coma un can ó que veñen de zoupar. Érguese paseniño.
"Non podía durmir. Mañá teño unha cita importante no banco, polo do arrendamento". Semella a piques de chorar. "Sei o moito que che gusta este libro. Pensei que o lería. Malia o que ti cres, non son analfabeto."
Carol apreixa o libro contra o seu peito.
"¿Cres que non sei cal é o problema?", John suspira, "O problema é que non son el. ¿Pois sabes o que che digo? Estou ledo de non ser el. Porque cando eu tiven a oportunidade de estar contigo, collina con ámbalas dúas mans… iso malia que foi o peor erro que cometín na miña vida."
Sen tan sequera pone-los zapatos, sae a fume de carozo cara fóra.
"John, vai viruxe", di Carol, "Vas morrer conxelado".
"¡Ogallá!", berra el e da un portazo tras de si.
A carraxe de John non dura moito. O vento frío encárgase de calmarlla. Decátase entón de que está fóra no medio da noite, en camiseta, e ten os pés cheos de lama. Volve doerlle a tempa esquerda, xusto onde Andrew lle bateu coa pedra. John senta nun tallo, a carón dun bocoi cheo de auga de chuvia. Saca o pano do peto e móllao. Pono contra a tempa e séntese aliviado. É unha dor insoportable que aparece de cando en cando. E con ela, ven a imaxe que quixera esquecer e non pode: Carol apuntándoo coa escopeta, berrando que solte a Andrew.
John agocha a cabeza nas mans. Foi un babeco por facerse ilusións, por pensar que ela o ía querer. De súpeto, nota algo húmido contra os cotobelos. É Ian, o can, lambéndolle a man. John sorrí lenemente e caréxao. Lembra o día no que Andrew veu fachendear do seu repoludo bebé. Tiveron máis palabras de louvanza para o can que para el. "O parvo cabreado", foi coma Carol lle chamou. Quizais iso é o que el foi sempre para ela, pensa John. ¿Qué vai facer? Sabe que ten dereito á metade da granxa, pero non desexa reclamala. Disque Broadbent quere contratar máis personal dentro dun mes. ¿Daríalle o seu antigo traballo? Cos cartos que aínda lle quedan, non lle sera difícil alugar unha habitación. Sí, perderá todo o que lle deixou seu avó, pero non é un prezo moi alto se é quen de durmir outra vez. John estreita o abrazo sobre Ian. As súas bágoas mollan o lombo do can.
xxxxxxxxxxxx
Cando Carol baixa almorzar, o sofá está valeiro. O traxe que John levou á voda colga dunha cadeira, perfectamente alisado. Lembra entón que o oiu na ducha, antes de baixar. Carol séntese culpable. Semella estar a botalo da casa pouco a pouco. Lisa está na cociña, preparando o almorzo. Vólvese cara ela.
"¿Queres té?", pregunta.
Carol asinte. "¿Precisas que te leve á escola ou vas ir con John?"
Lisa dale a cunca de té e míraa desafiante.
"Non fai falla", di, "Vaime levar Becky".
"¿A muller de Andrew?"
"Marcha hoxe cara o sur. Vai vivir cos seus pais. Di que quere despedirse de min. ¿Paréceche mal?"
Carol trata de sorrir.
"Non, para nada. Sei que foi unha boa amiga para ti"
Lisa sorrí e logo vólvese a continuar co que está a facer. Carol colle unha galleta e decide sair almorzar fóra. É unha mañá morna, pero sente calafríos. Bebe un grolo de té e mira pola fiestra cara dentro da casa. Ve baixar a John pola escaleira, cunha camiseta branca e unha toalla arredor do van. Párase diante do sofá e comeza a vestirse. Colle os pantalóns e vólvese cara a nena.
"Mira para outro lado, Lisa, que vou saca-la toalla."
Lisa semella divertida.
"¿E qué che vou ver? ¿Eses ridículos calzóns rosas que levas?"
John enrubia e pasa as perneiras o máis axiña que pode.
"Se son rosa, é porque certa señorita puxo o seu top fucsia a lavar coa roupa branca. ¿Coñeces ti a esa señorita?"
Míranse os dous e bótanse a rir. Ata Carol, desde fóra, non pode evitar unha risada. De súpeto, Lisa deixa o que está a facer e ponse seria.
"John… ¿ti e máis eu qué somos?"
John remata de axusta-lo pantalón.
"¿Qué queres dicir?"
"¿É-lo meu cuñado? ¿Ou é-lo meu padrastro?"
John míraa con tenrura.
"Eu son… un amigo que te quere moito, Lisa".
Carol sente un nó no estómago. Apoiase contra a parede de pedra e segue a escoitar.
"Non o quero por pai", está a dicir Lisa.
"¿De qué falas, pequena?", pregunta John.
"Andrew… nunca me gustou. Sempre me pareceu un neno de mamá. Non quero que sexa meu pai", Lisa mira fixamente a John, "Ogallá que foses ti. ¡Ogallá que ti foses meu pai!"
Fóra, Carol está a piques de botarse a chorar. John sorrí de medio lado, vai cara Lisa e cóllea lenemente polo ombreiro.
"Non debes dicir iso, Lisa. Sexa coma sexa, el era teu pai e debes respetalo. Ademáis, se eu tivese sido teu pai, debería estar no cárcere."
"¿Por qué?"
"Teño oito anos máis que Carol. Agora non importa, porque somos os dous adultos, pero cando deu a luz ela era unha nena. Tería sido un delito."
Carol nota algo quente esvarándolle pola chaqueta do pixama. Decátase de que verqueu o té por riba. Nese momento, o coche de Becky aparece polo camiño. Carol non ten forzas para falar con ela, pero non hai sitio onde agocharse. Becky baixa do coche, cun impecable vestido negro. Pon as gafas de sol coma diadema, óllaa de arriba a baixo, e sorrí irónica. Carol séntese coma unha parva.
"Bos días. ¿Está preparada Lisa?"
"Está… está a remata-lo almorzo", tatexa Carol, "Di que marchas hoxe onda teus pais".
"Non hai nada que me reteña eiquí. De tódolos xeitos, non vai quedar ninguén na casa. A señora Lawton vaise coa súa irmá hoxe, despois do funeral. E o doutor Lawton marcha mañá para Londres."
O ruido da porta interrompe a súa conversa. É John, que marcha para o banco. Leva o traxe da voda e está recén barbeado. Becky pensa que o seu ollar é triste. Carol sorpréndese pensando que está moi guapo.
"Bos días, Becky", di John, "Por favor, recebe o meu máis sentido pésame."
Becky sorrí e apreixalle a man, agradecida. John vólvese a Carol, en realidade olla cara ós pés dela.
"Vou aproveitar para facer uns mandados na cidade. Voltarei tarde".
"Moi ben."
Carol non sabe por qué o fai. Impulsivamente, ponse de puntas e bícao na meixela. El enruga o sobrecello, anoxado. Métese no coche e arrinca, sen volve-la vista atrás nin unha soa vez. A fumareda do tubo de escape case afoga a Carol.
"El non vai quedar", oe falar a Becky ó seu carón.
Non lle responde. Xira a cunca entre as mans repetidas veces, sen pensar. Becky sinala cara a porta.
"Vou avisar a Lisa. ¿Podes botarlle un ollo ó meu cativiño?"
Carol asinte. Despois de que Becky marcha, olla a través da ventaiña do coche. Bebé Tom durme pracidamente na súa silliña. ¿Cómo puido Andrew facerlle iso? ¿Cómo foi quen de deixalo? Ela nunca tería sido quen de abandoar a Lisa. Nunca, nin sequera nos seus peores momentos. Tom esperta e míraa cos seus enormes ollos. Ten os mesmos ollos que o seu pai.
xxxxxxxxxxxx
John aparca o coche na gándara e cambia os zapatos polas botas de senderismo. Camiña paseniño cara o alpendre. Sempre odiou ese lugar e agora con máis motivo que nunca. Lembra o día despois da morte de Andrew, cando Lisa e máis el foron buscar a Carol. Non daba creto ós seus ollos. Aquel mesmo alpendre… o lugar no que a súa muller se atopaba en segredo con Andrew. De neno, John maldecira aquel lugar. Agora o alpendre rise na súa cara, lembrándolle que lle vai quitar todo unha vez máis. John entra. Hai material do servizo de urxencia esparexido polo chan e píngotas de sangue, aló onde Andrew cortou as veas. Outras cousas levan alí máis tempo. Os asentos dun coche, cabos de vela, unha colcha vella chea de humidade…e aló, gravados no muro de pedra, os nomes deles:
CAROL + ANDREW
Marcando o seu terreo. Só que non o é. John pasa as mans pola pedra, anoxado.
"Eu estiven eiquí primeiro."
Vai cara o outro lado do alpendre e axeonllase xunto ó muro. Pasaron máis de vinte anos. ¿Estará aínda alí? Aparta unha das pedras e sorrí ó atopalo. Cuberto de lama, cunha roda de menos, pero co vermello e o branco aínda intactos. O coche de Starsky e Hutch da súa irmá pequena. El agochárao alí para facela anoxar. Faino xirar entre os dedos. ¿Qué diría Carol se soubese que aquel alpendre fora del? ¿Se soubese que aquelas ruinas puideron ter sido a granxa da súa familia?
xxxxxxxxx
Carol xa mudou de roupa tres veces. Sacode a cabeza e múdase outra vez. Sabe que debe darse presa. Son case as dúas da tarde e o funeral vai comezar en media hora. Ó final decídese por un pantalón gris e un xersei negro de punto. Levará tamén a gabardina. ¿Qué vai facer co pelo? ¿Será mellor solto ou recollido? Mírase no espello e séntese estúpida. Vai ir a un funeral, non a unha festa. A Andrew non lle importa o aspecto que ten. O teléfono soa no piso de embaixo. Carol colle o bolso e a gabardina, baixa e descolga, distraida.
"¿Diga?"
É unha voz de muller.
"¿Dona Carol Bolton? Son a señorita Grey, do Banco de Halifax. Só quería saber se o seu home se atopa mellor."
Carol enruga o sobrecello, extrañada.
"¿Qué ocorreu? ¿Seica hai algún problema co arrendamento?"
"Non, non é iso. De feito, estamos impresionados coas melloras que vostedes fixeron en tan pouco tempo. Só quería saber qué lle dixo o doutor ó señor Standring."
O corazón de Carol comeza a latexar con forza.
"O meu home non voltou desde esta mañá", sente a gorxa seca. "Por favor, señorita, dígame qué lle ocorreu."