A/N: Hallo allemaal! Dit is mijn tweede HP-fanfiction, mijn eerste tweeling. Ik hoop dat jullie het leuk vinden en begrip zullen hebben als ik niet zo vaak update: ik heb ook gewoon school en andere verplichtingen! Ik ben hier vandaag mee begonnen en heb nog geen idee waar het gaat eindigen. Nou ja, veel leesplezier en aarzel vooral niet te reviewen. Ook kritiek mag! Daar kan ik alleen maar beter van worden!

Meggie

De Jongen die Bleef Leven. Of toch het meisje?

Hoofdstuk 1: Waar het allemaal mee begon…

31 Oktober, 1981

James en Lily Potter waren twee gelukkige mensen, op 1 ding na: Voldemort, een duistere tovenaar, zocht hen en wilde hen vermoorden. Dit was natuurlijk een angstaanjagend idee, maar hun leven was niet waar ze het meeste voor vreesden. Dat was het leven van hun kinderen, en hoe het met hen moest als zij zelf werden vermoord. Ze hadden 2 kinderen, een tweeling, een jongen en een meisje. Harry James Potter en Helena Lily Potter waren dan wel een tweeling, maar qua uiterlijk leken ze niet veel op elkaar. Harry had zwart haar, net als zijn vader, maar de felgroene ogen van zijn moeder. Helena daarentegen had Lily's haar, een hoop rode lokken, en haar vaders lichtbruine ogen. Omdat Voldemort naar ze op zoek was, waren ze ondergedoken. Er rustte een Fideliusbezwering op hun huis, die ervoor zou moeten zorgen dat Voldemort ze niet kon vinden. Maar toen kwam die avond…

Lily keek lachend toe terwijl James met Harry en Helena aan het spelen was. Ondanks dat het gevaarlijke tijden waren, zij drieën konden haar altijd opvrolijken, laten geloven dat er nog hoop was, dat dit over zou gaan. Ze keek op de klok en zag dat het bedtijd was voor Harry en Helena. Ze liep naar de lachende baby's toe en zei: "Kom, het is bedtijd." Ze tilde de baby's op en liep naar boven. Net toen ze hun pyjama's aan wilde doen hoorde ze een bons op de voordeur. Ze wilde roepen naar James, vragen wat er was maar hij was haar voor. "Lily! HIJ is het! Pak Harry en Helena en vlucht! Ik zal hem proberen tegen te houden!" Net toen ze terug wilde roepen dat ze hem niet zomaar achter kon laten, hoorde ze dat de deur opgebeukt werd. Ze hoorde een hoge, kille lach en zag groen licht bij het trapgat. Wanhopig rende ze terug de slaapkamer in en gooide de deur achter zich dicht. Terwijl ze zoveel mogelijk spullen zocht om de deur mee te barricaderen hoorde ze voetstappen op de trap. Ze wist dat het vergeefs was door te gaan, dus ging ze voor de deur staan waarachter haar kinderen in hun kamer zaten. Met een grote knal vloog de deur open. Voldemort kwam langzaam de kamer binnenlopen. Hij liep op haar af, maar zij leek niet zijn doelwit te zijn. Opeens drong het tot haar door: de kinderen! "Nee, alsjeblieft niet mijn kinderen! Neem mij! Alsjeblieft!" smeekte ze. Voldemort lachte. "Ga opzij, dom wicht!" "Nee! Niet mijn kinderen!" smeekte ze opnieuw. "Je hebt nog 1 kans. Ga opzij." zei hij kalm. "NEE! ALSJEBLIEFT! IK SMEEK JE, NIET MIJN KINDEREN! NEEM MIJ!" schreeuwde ze, compleet in paniek. "Zoals je wilt." zei Voldemort. De kamer lichtte groen op, en Lily Potter viel dood op de grond. Achter de deur waar ze voor had gestaan begonnen 2 baby's te huilen. Voldemort opende de deur en zag 2 baby's, elk in hun eigen bed aan de andere kant van de kamer. Dit had hij niet verwacht! Hij wist niet dat de Potters 2 kinderen hadden! Hij moest snel handelen, want het duurde vast niet lang meer voor er buren kwamen kijken. Hij had maar een deel van de profetie gehoord en wist niet of het over een jongen of een meisje ging. Het meisje zag er ouder en gevaarlijker uit, in zijn ogen. Hij richtte zijn toverstok dus op het meisje en sprak de vloek uit: "Avada Kedavra" De kamer werd gevuld met groen licht en toen voelde hij een immense pijn. Hij voelde hoe hij uit zijn lichaam werd gerukt. Toch was hij niet dood, maar heel zwak. Hij keek naar het meisje, en zag dat ze onder het bloed zat, maar nog wel leefde. "Hoe kon dit gebeuren?" vroeg hij zichzelf af. Daar zou hij later wel over nadenken. Er konden nu elk moment mensen komen, dus hij besloot te vluchten. Ver, ver weg, zodat hij kon nadenken over wat er gebeurd was en daarna weer een lichaam krijgen. Hij zweefde weg door de duisternis, toen er een grote, vliegende motorfiets door de lucht aan kwam vliegen…

A/N: Ik hoop dat jullie het leuk vonden! dit wordt echt zo'n verhaal dat alle kanten op kan, dus als je leuke suggesties hebt: zeg het maar en ik zie wel.