HALLOTJES, WELKOM BIJ MIJN FANFICTION D,

Misschien zijn jullie gedwongen om dit te lezen snif Om jullie te martellen (OO)

Om eerlijk te zijn heb ik al iets van 20 blaz. 9.000 woorden en ehm... geen idee wat meer..

MAAR HET IS SLECHT Gaat in kleermaker zit zitten Daarom heb ik alles weer veranderd

En nog steeds kloppen de zinnen niet, en ik vindt ut nog steeds slecht.. Maar toch voor jullie allemaal

Presenteert Samantje: : :

De leugen van de duisternis!

Maar nu eerst achter de schermen:

Iedereen: Rent vluchtend weg voor hoofdstuk

Samantje: Aaah, kom op.. zo slecht is het ook weer niet!!

Iedereen: Zucht

Samantje: Doe niet zo flauw.. ik heb me best er echt op gedaan.

Tala komt binnen lopen Waar is iedereen?

Samantje: Wat doe jij hier? Je moet op over 6 minuten Kijkt op horloge

Tala: Niet.. ik heb nog een paar hoofdstukken!

Samantje: Zeg je tekst nou maar!

Tala: Samantje is niet de baas over beyblade of de rest van de plot.. loopt weg ... gelukkig maar!

Samantje: HEEEEEEEEEEEEEJ dit is mijn pot

--

De leugen van de duisternis

Hoofdstuk 1: The Phoenix And The Dragon

--

Een vrouw en een man die achter elkaar aan rent, je kon het meer zweven noemen. Met gemak houden ze elkaar bij. Ze rennen alleen maar rondjes om elkaar heen. Meer doen ze niet. De vrouw, is bedroven onder vlammen, die je zou verbranden als je niet oppasten, ze was groot, mooi, net een grote vogel die klaar was om los te worden gelaten. Zij was de enige echte phoenix, de houder, heerseres van de vlammen, het vuur.

De man was blauw, lang, zijn ogen staarden naar zijn meester. Terwijl hij door de wind heen vliegt. Genietend, van al dat wind, het liefst zou hij het sterker maken, meer windkracht geven. Hij was de draak, een prachtige draak. De enigste die de wind in bedwang kon houden, de kracht kon geven en nemen. Hij bezat die gaven.

En nu zaten ze beiden te wachten tot hun meerster hun de opdracht geeft om iets te doen. Iets, het maakte hun niet een uit wat, als het maar iets was…

"Go Dranzer!!" riep de grootste jongen, hij had een brede borstkast, een sixpack die je door zijn T-shirt heen kon zien. Hij had blauw haar die alle kanten uit stak, achter op zijn rug werd zijn haar grijs kleurig. Dat was niet waarom iedereen dacht dat hij ouder was, dan hij eigenlijk was. Het was meer zijn houding. De houding die van 'het-kan-me-niks-schelen' of 'praat-niet-tegen-me' . En zijn lege ogen, die altijd branden met een klein, verborgen vlam. Zijn gezicht was net een masker, met 4 haaivinnen, op elke wang 2. De bijzonderste aan zijn uitlijk was zijn ogen. Zijn fel rode gekleurde ogen die tevoorschijn kwamen wanneer hij zijn ogen opende. Wanneer hij dat had gezegd, schoten zijn ogen op. "Maak het af. Volcanic Emission."

De phoenix steeg op, en ze bestond alleen nog maar uit vlammen. Hij vloog recht op naar de machtige draak toe.

De draak kijkt naar zijn eigen meester, voor een opdracht. Misschien een opdracht op opzij te gaan, voor een tegen aanval, het maakte de draak niet uit, als er maar een opdracht kwam, als hij maar iets kon doen. Maar zijn meester had anderen problemen. Hij kon niet de contractie opbrengen, om dragon te leiden, of te vertelen dat hij moest ontwijken.

"Tyson!" schreeuwt Kenny, de hersens van de groep. Een jongen zonder blade, maar wel met bitbeast. Hij wist alles, en als hij iets niet wist had hij altijd wel een manier om op te zoeken. Aan zijn uitlijk zag je meteen wat soort jongen het was. Hij was een volgens vele een nerd. Maar sommige waren er niet over eens. Oké, hij had een grote bril die bijna groter was dan zijn gezicht. Kleding die niemand echt iets vond, maar kom op dat is zijn smaak zouden vele zegen. Maar het maakte hem niet wat mensen van hem vonden. Als zijn bitbeast, Dizzy er bij was vond hij het prima. Dizzy zat gevangen in zijn laptop, en zoals vele anderen was zijn bitbeast zijn beste vriendin. "Je kan het kom op!"

Meestal was zo'n zin al genoeg om Tyson aan het werk te krijgen. Als hij zijn team niet had, of zijn vrienden, het ligt eraan hoe je het bekeek, zou hij nooit zo ver gekomen zijn. Tenminste niet zo ver als nu. Een klein zinnetje zoals 'Je kan het' hielp al.

Tyson was een luie jongen, die graag at. Maar als er een vriend in problemen zou zitten zou hij helpen. Hij zou alles doen voor vriendschap. Hij heeft ook blauw haar dat onder een petje alle kanten uit steekt. Zijn petje heeft hij op jonge leeftijd van zijn oudere broer gehad. Hij zag er niet echt bijzonder uit. Het enigste was de eeuwige glimlach, die alleen verdween, wanneer hij geïrriteerd, boos, beledigt of verdrietig was.

"Ik doe me best ook." antwoordt Tyson geïrriteerd, op dit moment vervaagde de glimlach als een zon die zich achter een wolk verstopte. "Kom op Dragon vecht terug! Je kan het."

De draak ontweek op de laatste moment de phoenix, of het niks was. De phoenix laat een gil van verwarring horen, voordat ze weer achter de draak gaat. De draak vliegt omhoog, de phoenix vliegt er achterna. Zonder dat de meester van de phoenix iets hoeft te doen, valt de phoenix weer aan. Hij knalt tegen de boven kant en werpt zo de machtige draak de arena uit.

Even is het stil tot de stilte wordt over nomen door gelach en geschreeuw.

"Gelukkig was dit maar een oefening." zei Kenny als ze de blade weer hebben opgepakt en in hun zaken hebben gedaan. "Je moet beter opletten."

"Jaha!! Dat probeer ik ook Chef." antwoordt Tyson hyper. "Wie wilt er nou?"

Niemand antwoord, de gelach vaagde weg. 2 teamgenoten fronste op hun vriend. Hadden ze het goed gehoord? Was hun vriend, Tyson vergeten dat ze terug moesten voor dat het eten wordt opgediend?

Max, een jongen die altijd suiker hyper was, bekeek zijn vriend of hij gek was. Half fronsend, half geamuseerd naar de uitdrukking van Tyson die veranderd van hoop naar verbaasdheid. Maar hij kon precies bedenken wat Tyson nu afvroeg. 'Waarom antwoord nou niemand?' Max s glimlach komt weer terug wanneer hij antwoord geeft.

"We zouden nu gaan eten bij je opa weet je nog?" Hij sloeg een arm om de schouder van Tyson heen. "Kom op." Hij trok zijn vriend mee. "Straks of zo kan het ook nog."

Tyson keek even bedenkelijk maar knikt dan. Hij kon zich die beloften nog herinneren. "Je hebt gelijk, buddy."

Met zen alles liepen ze naar Tyson s huis toe. Max en Tyson liepen voorop.

Ze deden 'Ik zie wat jij niet ziet en dat is..' alleen pech voor Max, kon Tyson het niet echt goed…

Daar achter kwamen Hilary, Kenny en Ray die in een gesprek zaten over de ultieme controle.

En helemaal achteraan liep Kai. Die liep erbij of hij diep in gedachten zat.

"Max, dat huis is niet blauw." Schreeuwden Tyson wanneer niemand het verwacht.

"Ik heb het over die gordijn." Schreeuwden Max. Zo ging het altijd, de een begon met gillen en de andere eindigde.

Na een kwartier liepen. Kwamen ze eindelijk bij de dojo terecht. Gramps kwam naar buiten liepen en glimlachte naar zijn kleinzoon. "Zijn jullie daar eindelijk?"

Tyson glimlacht terug naar zijn grootvader en knikt. "En is het eten al klaar?"

"Aanvallen." Riep Tyson wanneer de tafel eindelijk vol stond met eten. Aardappels, aardbijen, doperwten, worstjes en een kom soep staan nu verspreid over de tafelblad. Tyson is de eerste die zijn bord vol schept. Terwijl Kenny druk bezig is met het voorlezen van de regels. Na 10 minuten wanneer Tyson zijn bord leeg heeft leeg gegeten kijkt hij Kenny aan. Die is nog steeds druk aan het vertellen van dingen. Dan vindt Tyson dat het tijd wordt voor een vraag. Grof onderbreekt hij Kenny met; "Dus als ik het goed begrijp. Komen we nu een speler te kort."

"Ehm.. Zo komt dat er wel op neer." antwoord Kenny terwijl hij alles nog eens door leest. Op sommige stukken had hij zelf aantekeningen geschreven, voor de zekerheid. "Maar dat is toch niet zo'n probleem?" Benauwt keek hij de teamleider aan. Die opent 1 oog.

"Hn.. jullie weten vast wel iemand."

Ze staarden hun kapitein even aan, en dan glimlachen ze. Ray, de katachtige van de groep staarden nog steeds naar hun kapitein. Hij begreep het niet, ze wouden vrienden worden met hem, maar hij liet ze niet in. Ray voelde dat er iets was met Kai, misschien was het iets uit de verleden, of misschien laag het aan hun. Hij wist het niet. Maar zoals nu, dat hij naar Kai aan het kijken is ziet hij een jongen die zich gesloten heeft voor de wereld met een hele hoge muur, die te dik was geworden, om door gehakt te worden. Ray schudden zijn hoofd krachtig en staarden de anderen kant op. Hij had dit al een paar dagen dat hij bleef staren naar hun leider, kapitein. En hij moest er mee stoppen, maar hij wouw de mysterie die Kai voor hem geworden was ontrafelen. En dat lukte hem niet! Door zijn gedachten hoort hij gepraat door zijn vrienden. Hij schiet pas uit zijn gedachten wanneer hij Max hoort gillen;

"Het wordt tijd dat we Daichi weer eens er bij riepen." Hij keek er heel serieus bij.

Ray schiet in de lach. Ja dit was de bijzonderheid van Max. Gillen, schreeuwen maar ondertussen ook heel serieus kunnen zijn!

"Goed idee, Max!!" Antwoord Tyson terwijl hij de opschep vork alweer heeft opgepakt. Langzaam begint hij weer van alles op te pakken. "We gaan gelijk zoeken."

Ray keekt Tyson even onderzoekend aan. Was het wel zo'n goed idee? Tyson en Daichi waren als water en vuur, maar toch waren ze ook beste vrienden. Toch kon Daichi iets wat niemand kon, Tyson gek krijgen. En trouwens misschien was Daichi al naar huis, ze hadden nu al een week niks van hem gehoord.

"Waar moeten we zoeken?" vroeg Ray bedenkelijk, onbewust begon hij weer naar Kai te staren, die nog niks had gezegd, laat staan gegeten. Hij zat daar gewoon met zijn ogen dicht, in zijn eigen wereldje gekeerd. Waar niemand in paste. "Hopelijk is hij niet terug naar huis."

"Hij zei dat hij z'n blade wouw trainen." zei Max opeens. "Dus ik denk het park."

Ray wende zich weer tot Max toe. "Wanneer heeft hij dat gezegd?" Je kon duidelijk horen dat Ray verbaasd was. "Hij heeft al een week niks van hem laten horen!"

Max begon te lachen en staarden naar Ray. "Ik kwam hem vanochtend nog tegen toen ik bij me vader was."

Ray knikte langzaam, zijn ogen wende zich weer tot de plek waar hij al een paar uur op staarden.

--

Tadaaaaaaaaaaa!!

Ian komt kwaad aanlopen En waar ben ik in het verhaal?

Samantje: Boris ontvoerden je...

Ian: NOOOOOOOOOOOOOOO Rent weg

Samantje: Draaid met ogen Grapje!!

Bryan: Jammer, hoopte eindelijk van hem af te zijn

Samantje: Dat is niet lief Bryan, ga je mond spoelen

Bryan: Verzin iets orsignaals a.u.b

Samantje: Of anders?

Bryan: Bel ik Boris.. hij houdt van moorden (6)

Samantje: OKE OKE!! Veeg je mond schoon ,

Bryan en Ian: Zucht

Samantje: Draait zich naar de lezers toe WOHOOO, Dit is mun eerste echte FF en weet je wat, het bevalt me wel XD
Hopelijk vonden jullie het ook leuk, EN DENKT ER AAN VERGEET NIET TE REAGEREN!!

Bryan: Niet reageren, misschien als niemand leest, stopt deze fucking verhaal en zijn we eindelijk VRIJ!

Tala: Komt achter Bryan vandaan Ik zweer zij is erger dan BORIS!! REDT ONS!! WHAAAAA

De hele zaal is hysterisch gegaan..

Samantje: Staard met open mond Ze hebben nog niet eens iets hoeven doen.. MWHAHAHA GO BORIS GO..

Wordt meegesleurd voor het gesticht MWHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA WE OVERHEERSEN DE WERELD MWHAHAHAHAHA