Het slagveld

Hier en daar was nog wat vuur te zien. De stad brandde. Ik zette mijn Gundam midden in de stad. Toen ik over de verlaten straten liep voelde ik me alleen. Waar ooit het gelach van kinderen klonk was het nu stil. Dood stil. Letterlijk dood stil. Ik slikte. Waarom moest ik blijven moorden? Het was sneller gedaan dan je dacht. Ik was altijd triest na een slagveld. Ik liet het niet zien. Als ik de mensen dat vertelde lachte ze me vierkant uit. Tranen prikte in mijn ogen. Maar ik kon niet huilen. Ik zuchtte en draaide me om.

Steden uitgebrand
Door een soldaat
Mensen dood in het zand
Als het leven voorbij gaat

Geloof me zelf niet meer
Mijn handen veroorzaken pijn
De moorden doen zeer
Maar zo moet het zijn

Toen ik bij Sanq Kingdom was aangekomen zag ik Relena al op me wachten. 'Gaat het Heero? Waar was je?' 'Nu niet Relena….Ik ben moe.' Zei ik kortaf toen ik naar mijn kamer liep. 'Maar Heero.' Hoorde ik haar nog zeggen toen ik de deur dicht deed. Nu niet. Ik moet even alleen zijn. Ik plofte op de bank. Ik zette de tv aan. Maar de beelden en de verhalen gingen langs me. Het enige wat ik zag was dood. Ze zeiden dat ik een perfecte soldaat was. Maar is een perfecte soldaat niet iemand die vecht met emoties? Iemand die vecht voor een land? Iemand die huilt als er een vriend dood gaat? Die juist verslagen kan worden? En ben ik dan gewoon niet een perfect moordwapen? Een moordmachine? Ik wou het niet weten.

Het dringt tot me door
Een soldaat ben ik zeker niet
Daar ben ik te kil voor
Ik ben weg voor het dag licht mij ziet

Geloof me zelf niet meer
Mijn handen veroorzaken pijn
De moorden doen zeer
Maar zo moet het zijn

Ik schrok wakker uit mijn slaap. Nachtmerries. Nachtmerries over soldaten die mij riepen. Soldaten die ik gedood had. Mijn hoofd bonkte. Ze wouden mij dood. Ik heb duizenden miljoenen levens opgeëist. Ik voelde me alleen. Zal iemand mij missen? Misschien Relena? Waarom? Ze hield van vrede. Zechs dan? Nee dat was mijn vijand. Ik dacht nog een veel meer vrienden. Duo, Qautre, Trowa, Wufei, Noin, Sally en zo maar door. Maar geen van alle was afhankelijk van mij. Ik ging mijn bed uit en pakte mijn pistool. Ik zal nog een moord plegen. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Ik hoefde alleen de trekker over te halen. Alles zal voorbij zijn. Ik zou vrij zijn. Niemand die mij meer vertelde wat te doen. Maar toch durfde ik het niet. Toen dacht ik weer aan de brandende steden. Schreeuwende mensen. Als er vrede moest komen moest ik weg. Toen haalde ik de trekker over. Een knal. Duisternis. Pijn. En niks.

Vrij gelaten door het leven
Het is allemaal voorbij
Vrede zal het geven
En dat komt allemaal door mij

Geloof me zelf weer
Mijn handen veroorzaken geen pijn
De moorden doen geen zeer
Zo moet het zijn

Opmerking: Dit gaat over Heero! Goh dat wisten jullie zeker nog niet...Maar goed...ik hoop dat je het leuk vond...en vermoordt me niet omdat ik Heero heb dood laten gaan P

RyneC.