Searching for love again

Van O-E!

O-E: Hallo mijn trouwe lezers! Dit is het vervolg van 6 kinderen, 1 element en ik hoop dat jullie het erg leuk gaan vinden!

Kai: Ik hoop dat jullie het niet leuk vinden zodat dit stom verhaal eindelijk stopt!

O-E: Foei Kai. Dat is niet aardig.

Tyson: Is hij dat dan ooit geweest?

Selene: Ja!

Max: Wanneer? Details alstublieft!

Selene: Max!

Max: Dat is mijn naam.

Selene: Zoiets is dus wel privé!

Tyson: En dan? Vertellen!

Kai: (mot Tyson af)

Selene : (mot Max af)

O-E: -.-' Dat begint al goed. Alvast wil ik jullie veel plezier wensen met de allereerste chapter van Searching for love again!

Bericht! Wegens stomme redenen ben ik verplicht een nieuwe stijl te gebruiken. Ik ben deze stijl nog niet direct gewoon dus niet op zoveel fouten letten. Ik hoop dat jullie snel wennen en nog veel plezier met mijn verhalen!

"Praten"

'Denken'

'Bit-beesten' (kan nog veranderen)

111111111111111111111111111111111111111111111111111111111

Chappie 1: 3 jaar later

Vele jaren gingen voorbij en de Bladebreakers werden ouder en wijzer. Behalve Tyson maar daar hebben we het nu niet over. Kai en Ray leefde na de verdwijning van Selene en Luna verder hun leven. Ook al was het wat moeilijk. De kettingen die ze hen gaven bleven al die jaren om hun nek hangen als herinnering aan hen. 3 jaren verstreken en Tyson viert juist zijn 20ste verjaardag. Iedereen is uitgenodigd. Max, Kenny, Ray en Kai. Het feestje was een gezellige avond bij hem thuis.

Bij het begin van de avond kwam iedereen langs. Kenny kwam als 1ste aan. Het was een blijde begroeting en er werd veel geknuffeld en gelachen. Niet veel later kwam Max ook aan. Hij had een erg groot cadeautje bij maar de pakjes werden pas opengemaakt als iedereen er was. Een uurtje later kwamen Ray en Kai samen aan. Ray was erg blij om hen te zien en de rest was blij hem te zien. Zelfs Kai heeft een lach op zijn gezicht.

In al die jaren waren de meeste niets verandert. Tyson was wat groter geworden en gespierder. Ook Max was gegroeid en zijn haar ook. Maar niet vreselijk lang. Je merkt het verschil toch bijna niet. Ray en Kai waren enkel gegroeid maar voor de rest geen haar verandert. Kenny was niet veel gegroeid. Hij is jammer genoeg nu de kleinste van hen allemaal.

"Tof dat jullie konden komen. Was het een lastige vlucht Ray?" Riep Tyson toen Ray en Kai aan kwamen lopen.

"Niet echt. Ik was wel blij dat Kai me kon ophalen." Zei Ray en kijkt Kai aan.

"Maakt niet uit."

"Jullie zijn ook niet veel verandert zou ik zeggen." Zei Max die rond hen aan het springen was.

Ray kijkt naar de springende Max. "Beetje groter en alles. Bij jullie is er precies ook geen haar verandert."

Dan komt Tyson tussen het gesprek. "Laten we naar binnen gaan. Opa heeft pizza gaan halen. Hij wou het eerst zelf gaan bakken maar opeens was de oven stuk. Jammer toch."

Kenny kijkt hem twijfeld aan. "Wat was er met de oven dan?"

"Dragoon is er per ongeluk tegen gebotst. Ik zou niet weten hoe het komt." Antwoord Tyson in een heel onschuldig stemmetje. (O-E: Heel onschuldig!)

Eenmaal binnen duurde het niet lang voor de pizza's er waren. Iedereen viel aan! En wat smaakte ze heerlijk. De avond begon te vallen en iedereen behalve Kai amuseerd zich rot.

"Echt waar." Zegt de lachende Tyson tegen de rest. "Opa wekte me door te zingen. Ik heb daarna 2 dagen in het ziekenhuis gelegen omdat mijn oren zo'n pijn deden."

"Ik heb ook zoiets meegemaakt." Zegt Max en begint ook een verhaal te vertellen.

Maar Kai kijkt zuchtend toe. 'Waarom zit ik hier nu nog? Stomme verhalen is toch niets voor mij.'

Met nog een grote zucht staat Kai recht en wandelt naar buiten. Niemand merkt het zelfs op. Buiten is het frisjes maar koud is het ook niet te noemen. Vele sterren flikkeren in de donkerblauwe lucht samen met een prachtige halve maan. Hij kijkt in de lucht en een traan rolt over zijn gezicht.

"Selene" Fluistert Kai zacht wanneer hij naar een vallende ster kijkt.

"Kai" Zegt een stem achter hem.

Kai herkend de stem. Hij veegt snel de traan weg en draait zich om.

"Wat moet je Ray?"

Ray komt uit de schaduwen. "Je hebt nog altijd verdriet nietwaar?"

Bij het uitspreken van die zin kijkt ook hij naar de lucht. Kai kijkt naar hem. Ray zelf was ook nog steeds gekwetst van het plotselinge vertrek van Luna. Hij gaat neerzitten bij de vijver en in plaats van naar de lucht te kijken kijkt hij in het water. Een moment later vergezeld Ray hem daar en kijkt hij ook in het water.

"Waarom denk jij dat ze het deden?" Vraagt Ray zonder Kai aan te kijken.

"Maakt me niet meer uit. Ze liet me achter en meer moet ik niet weten."

Hij staat snel recht en wil Ray achter zich laten maar ook Ray is snel. Hij houd op het laatste moment Kai tegen zodat hij hem moet aankijken.

"Zo mag je niet praten Kai. Ze zullen vast een goede reden hiervoor hebben gehad."

Maar dan wordt Kai boos en begint tegen Ray te roepen. "Dat is niet waar! Ze hadden op hun minst afscheid kunnen nemen! Ik hield van haar Ray! Dat deed ik! Maar ze liet me stikken dus voor mij hoeft het niet meer."

Boos wandelt Kai terug naar binnen om zijn slaapplaats op te zoeken. Ray blijft alleen buiten staan. Kijkend hoe de boze Kai terug naar binnen gaat.

"Ik begrijp best waarom je boos bent Kai. Ook ik heb zo gedacht. Maar voor alles is er een reden. Dus ook van hun vertrek." Zegt hij in met een stille stem. 'Maar ik wou wel dat ze eens tekenen van leven gaven.'

Hij bleef nog een minuutje naar de sterren en de maan staren voordat hij ook naar binnen ging. Binnen was het gek genoeg erg rustig dus besloot Ray maar eens te gaan kijken wat er aan de hand was. Na even zoeken vond hij de rest in de keuken. Boven hun bord waren Tyson en Max in slaap gesukkeld. Met een lach probeerde hij Tyson te wekken. Want hij was veel moeilijker dan Max. Na een halfuur niets anders te doen dan roepen en schudden deden Tyson en Max eindelijk hun ogen open. Slaapdronken waggelden ze naar de slaapkamer waar ze Kenny en Kai al zagen slapen. Hij kleedde zich om en kroop onder de dekens.

'Eigenlijk heeft Kai gelijk. Het is nu al bijna 3 jaar geleden. Ze hebben ons laten zitten.'

Met die gedachte viel hij ook in slaap.

#De volgende morgen#

De zonnestralen wekte Ray uit zijn slaap. Hij keek rond en zag dat iedereen nog sliep behalve Kai natuurlijk dus besloot hij eens te gaan kijken waar hij uithing. Hij kleedde zich om en hoorde toen nog het einde van een gek bericht op de radio.

"Hartelijk bedankt voor het gesprek. Wel beste luisteraars, dit is het einde van ons interview met de nieuwe vechtkampioene. Hopelijk vonden jullie het leuk en graag tot ziens."

'Dat is gek. Een nieuwe vechtkampioene? Raar dat ik daar nog niet eerder wat van heb gehoord. Ben benieuwd wie dat is.'

Hij hoorde iemand de kamer binnenkomen en draaide zich snel om. In de deurgat zag hij Kai staan. Zijn gezicht was weer eens vrijgemaakt van alle emoties.

"Kom. Training."

Hij draaide zich weer om en Ray volgde hem naar buiten, naar de bladeschaal. Hij pakte Dranzer uit zijn zak maar voordat Ray zelfs Drigger kon pakken hoorde ze schreeuw binnen van Tyson. Samen rennen ze snel naar binnen om te zien wat er gebeurde en ze zagen hem voor de TV zitten. Weer naar 1 of andere programma te kijken. Kai wilde zich omdraaien maar

"Nee!" Riep hij. "Je moet eens zien. Het gaat over een splinternieuwe trainingsschool."

"Een nieuwe trainingsschool?" Zegt de pas wakkere Max. "Is het in de buurt?"

"Niet echt. Het is niet bij de deur."

"Valt mee. Omdat volgens gegevens de beste bladers hier zitten hebben ze het in een stad ongeveer 30 kilometer hier vandaan gebouwd." Zegt Kenny.

"Geweldig!" Roept Tyson. "Dan kunnen we daar straks naar toe gaan!"

"Dat kan niet Tyson. Het is nog voor een tijdje voor privé mensen. Wij mogen vast niet binnen." Probeert Ray kalm uit te leggen.

"Wij geraken met onze krachten toch overal binnen." Zegt Max.

Na de verdwijning van Yolanda 3 jaar geleden kregen de Bladebreakers gewoon terug hun krachten. Nu gebruiken ze het niet meer zo vaak maar nog genoeg om het niet te verleren. Behalve Kai. Door het vertrek van Selene wil hij niets liever doen dan haar vergeten. Dus ook zijn speciale kracht van vuur. De kracht om de vlammen te maken en te manipuleren.

"We kunnen altijd proberen om binnen te geraken." Stelt Kenny voor.

"Yeah! De Bladebreakers zijn terug in actie!" Roept Tyson en springt een gat in de lucht.

Kai kijkt naar Tyson totdat hij het beu is. "Niet voordat je wat getraind hebt. Je bent nu wel 20 maar je gedraagt je nog precies zoals een 5 jarige kleuter!"

"Help mij! Die slechte meneer zijn gezicht maakt me bang!" Roept Tyson die net een baby nadoet.

-.-' "Moet je daarvoor dan 20 jaar worden?" Vraagt Kai.

Max haalt zijn schouders op. "Ach. Ik durf te wedden dat Draciel Dragoon regelrecht naar de schroothoop kan sturen."

"Wat?!" Roept Tyson. "Dragoon is wel 100 keer beter dan uw Draciel! En dat zal ik bewijzen."

Een lichtjes aangebrande Tyson wandelt naar buiten met Dragoon in zijn hand. Max en de rest volgen hem lachend. Bij de bladeschaal stopt hij en draait zich om naar Max.

Tyson kijkt Max aan die aan de overkant van de schaal staat. "Klaar om te verliezen?"

"Pas over 200 jaar!"

"Leef jij dan nog?" Vraagt Tyson aan Max.

"Sukkel! Dat bedoelde hij niet letterlijk. Hij bedoeld dat hij niet van plan is om te verliezen." Antwoord Dizzy vanuit haar laptop.

"Ah." Zegt Tyson die het eindelijk door begon te krijgen. "Ok dan."

Na een partijtje spelen was uiteindelijk Max de winnaar. Tyson beweerd dat Max heeft vals gespeeld en dat hij was afgeleid door het geluid van de ijscowagen en dat hij een rematch wil en dat soort dingen.

Na een zware dag trainen was iedereen uitgeput en kroop snel in bed. Morgen ging het nog een zware dag van training zijn. Gelukkig sliep iedereen al snel. Maar midden in de nacht werd schrok Kai wakker van een nachtmerrie. Hij keek snel rond en hijgde heel hard. Koude zweetdruppels rolde over zijn voorhoofd. Hij ging terug liggen en dacht na over de nachtmerrie.

'Ik heb die nachtmerrie steeds vaker en vaker.' Denkt hij.

#Nachtmerrie#

Kai was weer terug in het ziekenhuis en ziet Selene in ziekenbed liggen. In een diepe coma. Hij gaat naast haar zitten en wil haar hand pakken maar zijn hand gaat er dwars door. Hij wil haar gezicht voelen maar ook daar gaat hij door. Dan ziet hij haar ogen opengaan en rondkijken. Hij hoort nog steeds haar zoete stem zijn naam roepen. Maar nu is het alles behalve zijn naam. Ze is bang, verdrietig en wanhopig. Ze roept om hulp maar niemand hoort haar. Hij wil haar helpen. Haar beschermen maar hij kan haar niet aanraken en zij ziet hem niet. Zwart vult de kamer en ze kijkt nog steeds wilt om haar heen voor bescherming. Dan ziet hij de schaduwen haar opslokken. Hij roept haar naam en dan, word hij badend in het zweet wakker.

#Einde nachtmerrie#

'Waarom blijft ze me achtervolgen? Waarom wil ze me niet gewoon met rust laten? Ze heeft me zelf in de steek gelaten, 3 jaar geleden.'

Hij staat recht en wandelt naar buiten. Tegenover gisteren is er meer bewolking en de maan schuilt af en toe achter de wolken. Hij gaat weer net zoals toen neerzitten bij de vijver om na te denken. Hij neemt zijn gezicht in zijn handen en neemt een diepe zucht.

"Waarom wil je me niet met rust laten Selene?"

Ineens begint het water te borrelen. Hij kijkt op en staart naar het water dat lichtjes begint te koken. Zijn krachten blijven altijd bij hem. Waarom kon zij nu gewoon niet blijven? Waarom moest ze nu gaan? Hij had nog nooit van iemand gehouden. Nu dat hij het eindelijk deed, waarom liet ze hem dan achter?

"Selene" fluistert hij weer zachtjes.

Hij steekt zijn hand in het water. Hij heeft alles geprobeerd om haar terug te bereiken. Naar hen gezocht, hun ouders, hun vrienden. Maar allemaal tevergeefs. Het water is warm. Dat kan maar 1 manier betekenen. Hij heeft het water weer eens laten borrelen. Dat gebeurd wel eens vaker maar hij wil van die krachten af. Niets dan problemen. Opeens stapt Ray naar buiten en schrikt dat hij Kai ziet zitten. Hij gaat naast hem zitten en kijkt ook naar het water.

"Nachtmerrie gehad?" Vraagt hij.

"Wat doe je hier?"

"Ik ging wat drinken totdat ik zag dat de TV nog aanstond."

Kai kijkt hem aan. "Wat is er daarmee?"

"Niets speciaal. Die nieuwe trainingsschool was er weer op."

"Het is nog niet eens zeker dat we daar binnen geraken dus waarom zo'n zorgen?"

"Echt zorgen heb ik niet maar er is iets dat me wat zenuwachtig maakt."

"Zal wel. Ik ga terug slapen." Zegt Kai.

Hij voegt direct daad bij woord en staat recht en wandelt weer terug naar binnen en laat Ray weer achter met zijn gedachten.

'Je mag het zo vaak ontkennen als je wil Kai maar ik merk best dat je haar ook heel er mist. Net zoals ik Luna mis met heel mijn hart.'

Een aantal tranen vloeide er uit zijn ogen en vielen in het water. Na nog een paar tranen begon hij weer te snikken net zoals toen hij de brief las.

'Waarom doe je me dit aan Luna?'

Hij bleef nog even buiten om naar het water te kijken die weer afkoelde en zijn tranen te drogen. En daarna stapte ook hij terug naar binnen voor zijn onderbroken slaaprust weer in te halen.

1111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111

O-E: Klaar!

Kai: Waarom moet ik hier nu zo depressief klinken?

Selene: Omdat je mij mist misschien?

O-E: Komaan. Ik had niet zo veel ideeën voor deze chapter dus ik heb het maar snel getipt. Ik vind het eerlijk gezegd niet al te slecht. Het bewijst dat zelfs Kai gevoelens heeft.

Tyson: Ja, dat wel.

Ray: Hoe komt het dat je een nieuwe stijl gebruikt?

O-E: Omdat, naar het schijnt de chat/script verboden is en dat was dus mijn 1ste stijl. Daarom moet ik dit verhaal nu helemaal anders doen.

Tyson: Wel jammer. Ik vond het gemakkelijk lezen maar ja, veel kan je er niet aan doen he.

O-E: Inderdaad. Nu de vraagjes zeker. Zullen Kai en Ray Selene en Luna ooit nog terugzien? Wat is er zo speciaal aan die nieuwe trainingsschool? Zullen ze er binnen geraken? Dat lees je allemaal in de volgende chapter!