„Plaisir d'amour" to tytuł bardzo znanej francuskiej piosenki – Radość Kochania.
PLAISIR D'AMOUR
Zamiast wstępu, albo prologu...
***
– Severusie! Coś ty zrobił?! Coś ty zrobił...
– Lily, ta nasza tarcza nie wystarczy. Nie rozumiesz?!
– Ale... TO?!
– Będę cię chronić. Nic już nie mów. Proszę...
– Och, Sev...
– Użyj zaklęcia Fideliusa. Poproś Dumbledore'a.
– Dobrze. Masz rację.
***
– Zabiję cię!
– Już próbowałeś, Potter. Kilkakrotnie. I zbyt długo byłeś bezkarny...
***
– Lily, ja się nie zgadzam!
– Nie masz w tej sprawie nic do powiedzenia, James. Nasz syn będzie miał dwóch ojców chrzestnych. Już postanowiłam.
– Ale dlaczego on?!
– Lily! On poszedł dla ciebie na samo dno piekła! Nie zmarnuj jego poświęcenia!
– Margherito... Co mam zrobić?!
– Uciekaj!!!
***
Harry, mam nadzieję, mój Synku, że Ty będziesz miał w życiu więcej szczęścia niż ja. Bardzo kocham Twojego Ojca, ale uwierz mi, straszne jest to, że go nie szanuję. Kochać i nie móc szanować ukochanego, to potworne!
...........
– Czemu to napisałaś, Lily?
– Bo to prawda, Severusie. Mam nadzieję, naprawdę – mam taką nadzieję, że Harry będzie miał więcej szczęścia niż ja.
– Kochasz Jamesa?
– Tak, kocham. Bardzo go kocham.
***
– Nicole?
– Słyszałam. Lily popełniła ten sam błąd, co jej matka. Związała się z nieodpowiednim człowiekiem.
– Wiem. Czy mogę coś zrobić?!
– Nie. Nic. Nic nie możesz zrobić.
– Nie powiem Lily o jego „wyczynach"... Czy powinienem?
– I tak jest już za późno.
– Może jednak?
– Nie, Severusie. Ja znam Lily od dziecka. Zawsze była odważna... Opowiadałam ci przecież! Mieszkałam w Anglii po sąsiedzku z Evansami. Lily jest tylko trzy lata starsza od Margherity, bawiły się razem. Byłam nieraz świadkiem, jak ten łajdak znęcał się nad Lily, Petunią i ich matką! Kiedyś rzucił Lily o ścianę, tak, że doznała wstrząsu mózgu. Broniła Petunii, jak ojciec ją bił. Miała osiem lat, a Petunia sześć...
– Nie zapominaj, że ja też znam aż za dobrze „tego łajdaka", jak go trafnie określiłaś!
– Pamiętam. Namawiałam tę nieszczęsną kobietę, by go zostawiła, ale wciąż mi powtarzała, że go kocha. I została z nim, aż ją zabił! Nie mogę tego zrozumieć!
– Boję się o Lily...
– Ja też Severusie. Jest tak podobna do swej matki. I niestety obie dokonały złego wyboru.
***
– Spotkała się z nim, James. W kawiarni na Pokątnej. Siedzieli razem przy stoliku. Potem przysiadła się do nich jakaś kobieta. Hmm... Piękna, naprawdę piękna kobieta! On wstał i odszedł z tamtą. A Lily została tam i coś pisała w małym zeszycie. Potem znów poszła do Gringotta.
– Peter, czy oni... Długo siedzieli we dwoje w tej kawiarni?
– Nie. Kilkanaście minut. On przyszedł później niż Lily. Rozmawiali...
...
– Dlaczego mi tego wcześniej nie powiedziałaś, Lily! Dlaczego?!
– A jak myślisz?!
– Snape jest... Och, nie!!!
– Ufam mu, rozumiesz James?! Ufam Severusowi!
– A ja nie! Wierzę Syriuszowi! Łapa nas nie zdradził!
– Severus nie mówił, że to Syriusz!
– Boże... Co to? TO ON! Lily, bierz Harry'ego i uciekaj! TO ON! Idź! Uciekaj! Ja go zatrzymam...
– Nie Harry! Nie Harry! Błagam...
Rozdział pierwszy
NOC PEŁNI
– Panie Weasley! Co pan tu robi?!
– PRZESZEDŁEŚ PRZEZ KREW I STRASZNE CIERPIENIA I PRZEJDZIESZ PRZEZ JESZCZE GORSZE. ODDASZ WROGOWI SWÓJ NAJCENNIEJSZY, NAJSTARANNIEJ CHRONIONY SKARB I ODDASZ GO CHĘTNIE...
– Ronaldzie Weasley! O, nie!
Ron mówił dalej, nie przerywając. Trząsł się i chwiał na nogach, patrząc gdzieś w przestrzeń nieprzytomnym wzrokiem. Severus Snape chwycił chłopaka, chroniąc go przed upadkiem. Rudowłosy skończył swoją tyradę i zwisł mu w ramionach jak szmaciana lalka. Mężczyzna rozejrzał się w panice, ale o wpół do trzeciej w nocy korytarz w lochach zazwyczaj bywał, jak i teraz, pusty. Nikogo nie było widać, mrok rozpraszało tylko nikłe światło pochodni. Mistrz Eliksirów wziął nieprzytomnego, rozpalonego gorączką chłopca na ręce i zaniósł do ambulatorium.
***
Kominek w komnacie Minerwy McGonagall zapłonął zielonym płomieniem.
– Profesor McGonagall!
Nauczycielka poderwała głowę z poduszki i nieprzytomnym wzrokiem spojrzała na twarz Mistrza Eliksirów, widoczną w jej kominku.
– Severus...? Co się stało?! Jest trzecia w nocy!
– Jestem w skrzydle szpitalnym. Proszę tu przyjść! Jak najszybciej! Ronald Weasley...
– Już idę!
Głowa Snape'a znikła, a kobieta narzuciła szybko kraciasty szlafrok i wybiegła ze swojej komnaty. Kiedy wpadła jak burza do skrzydła szpitalnego, Severus stał przy łóżku, na którym leżał nieprzytomny chłopiec. Mistrz Eliksirów odwrócił głowę.
– Przyszedł do mnie, do laboratorium. Miał szczęście, że pracowałem i nie spałem. – powiedział zmęczonym głosem.
– To cud, że nie spadł ze schodów! – Minerwa spojrzała ze zgrozą na wysokiego mężczyznę. – Dziwne, że pamiętał o wyjeździe Poppy do św. Munga...
– Podałem mu lekarstwa. Do rana gorączka spadnie. Niestety, musi pani przy nim zostać. Przykro mi. Ja mam do zrobienia jeszcze trzy eliksiry.
– Popilnuję Rona, ale ty idź spać Severusie. Jutro zrobisz te eliksiry. Jesteś bardzo zmęczony, widzę to – McGonagall z niepokojem popatrzyła na wymizerowaną twarz Snape'a.
Mężczyzna uśmiechnął się z ironią.
– Dziękuję za troskę – mruknął.
– Że też Ron zwrócił się o pomoc właśnie do ciebie... – powiedziała profesor transmutacji z zastanowieniem.
– A do kogo miał pójść? Przecież Poppy wraca dopiero rano!
– No, tak...
***
Harry, Hermiona i Ginny wpadli do skrzydła szpitalnego. Wszyscy troje odetchnęli z ulgą widząc, że Ron się do nich uśmiecha.
– Ron, Ron! Jak się czujesz?! Co się stało?! – wrzasnęła Ginny.
– Nnie wieem... Obudziłem się tutaj, a przy moim łóżku siedziała McGonagall... Powiedziała mi, że Snape przyniósł mnie na rękach do ambulatorium...
– Widocznie wypuściłam cię za wcześnie z łóżka – energicznie wtrąciła się Madame Pomfrey podchodząc do nich – Profesor Snape powiedział mi, że przyszedłeś do niego na wpół przytomny.
– Nic nie pamiętam!
– Pozwolę ci wstać na kolację, ale teraz leż spokojnie.
– Nic mi nie jest!
– Czy możemy zostać z Ronem? – Hermiona i Harry popatrzyli błagalnie na pielęgniarkę.
Ginny z wystraszoną miną wpatrywała się w brata. Ron chciał jeszcze coś powiedzieć, ale Madame Pomfrey zdusiła w zarodku wszelkie protesty.
– Możecie tu zostać kilka minut, ale nie męczcie go! – popatrzyła srogo na Harry'ego i dziewczęta.
– Oczywiście – obiecała Hermiona w imieniu całej trójki.
– Ron, musisz być zdrowy! – Ginny usiadła na brzegu łóżka – Przecież pojutrze wracamy do domu...
Harry i Hermiona usiedli z drugiej strony. Ron uśmiechnął się słabo.
– Naprawdę świetnie się czuję – zapewnił ich – I cieszę się, że ten straszny piąty rok wreszcie się skończył!
***
Ron pogłaskał po grzywie testrala zaprzężonego do powozu, który miał ich zawieźć na stację w Hogsmeade. Odwrócił się do Hermiony. Dziewczyna zatrzymała się obok niego z dziwnym wyrazem twarzy. Wyglądała na zdenerwowaną.
– Hermi, co się dzieje? Czemu nie wsiadasz? – zniecierpliwił się chłopak.
– Ron... Ja ich nie widzę! Nie widzę testrali!
– Nie rozumiem... CO?!
***
Harry gwałtownie usiadł na łóżku. Noc była jasna. Zegarek wskazywał godzinę trzecią czterdzieści cztery. Za ścianą chrapał Dudley. Przez otwarte okno bezszelestnie wleciała Hedwiga. Chłopak wstał. Czy to był tylko senny koszmar? A może to Voldemort znów chce go zwabić w pułapkę? Ale zaraz! Toma Riddle'a tam nie było! I blizna go nie boli... Natomiast jeśli ta wizja jest prawdziwa – nie ma chwili do stracenia! Nie namyślając się dłużej, zaczął się ubierać. Plan działania błyskawicznie zrodził się w jego głowie.
Piorunująco szybko spakował kufer, stawiając go na stoliku pod oknem. Przymocował na wierzchu klatkę Hedwigi. Sprawdził, czy czegoś nie zostawił, różdżkę oraz kilka monet schował do kieszeni, pelerynę niewidkę wepchnął za pazuchę i pamiętając o zachowaniu ciszy, z butami w ręku zszedł na dół. Podniósł słuchawkę i wykręcił numer telefonu komórkowego Hermiony, który znali tylko Ron i on.
– Hermiono? Przepraszam, że cię obudziłem.
– Nie spałam.
– Spakuj trochę rzeczy do torby, zaraz po ciebie przylecę. Zostaw wiadomość rodzicom, ale nie budź ich. Musisz mi pomóc!
– Harry...? – dziewczyna usłyszała w odpowiedzi jedynie trzask odłożonej słuchawki.
P. & V. Dursley
Musiałem wrócić do Hogwartu.
Harry Potter
Umieścił kartkę koło telefonu, tak, żeby była dobrze widoczna i położył na niej szklany przycisk do papieru.
„Niech to diabli!" – pomyślał – „Nie chcę ich oglądać już nigdy w życiu!"
Bezszelestne otwarcie okna w salonie nie sprawiło mu żadnej trudności. Hardodziob czekał na trawniku. Gdy Harry zobaczył go wieczorem, tego samego dnia, kiedy wrócił na Privet Drive z Hogwartu – poczuł jednocześnie złość, niepokój i rozczulenie. Hipogryf go odnalazł i nie chciał opuścić. Przez te kilka dni przylatywał codziennie, tuż po zachodzie słońca i czekał aż chłopak do niego wyjdzie. W nocy znikał i wracał następnego dnia. Ale jakoś nikt nie zwrócił uwagi na dziwnego skrzydlatego stwora, czającego się w krzakach ogródka Dursleyów. Może mugole – jeśli nawet zauważyli Hardodzioba – po prostu myśleli, że mają zwidy?
Teraz jednak obecność hipogryfa wydała się chłopcu szczęśliwym zrządzeniem losu. Pogłaskał stworzenie i znów z rozpaczą pomyślał o Syriuszu. Nie! Siłą wypchnął z głowy beznadziejną tęsknotę. Syriusza już nie ma. To on – Harry – jest panem hipogryfa!
Hardodziob schylił łeb i ukląkł. Chłopak wdrapał się na jego grzbiet. Jedno machnięcie skrzydeł i byli przy oknie pokoju Harry'ego. Hardodziob zawisł na kilka chwil w powietrzu przy ścianie domu. Wyciągnięcie kufra zupełnie bez hałasu okazało się niestety niewykonalne, ale na szczęście Dursleyowie się nie obudzili. Peleryna niewidka osłoniła chłopca, kufer i koński zad Hardodzioba. Gdyby ktoś przypadkiem spojrzał w górę, zobaczyłby jedynie olbrzymiego orła.
Po krótkim locie wylądowali na trawniku przed domem Hermiony. Dziewczyna czekała przed drzwiami z niewielką torbą przewieszoną przez ramię. Harry bez ceregieli wciągnął ją na grzbiet hipogryfa, pod pelerynę. Wystarczyło kilka chwil, by domy zmalały do rozmiarów pudełek od zapałek, a ulice zamieniły się w strugi światła.
– Hermiono – powiedział Harry dziewczynie do ucha. Czy jej się zdawało, czy w głosie chłopaka brzmiała desperacja?
– Potrafisz zrobić świstoklik? Musimy jak najszybciej dotrzeć do Dumbledore'a!
Dziewczyna skinęła głową. Zorientowała się natychmiast, że zadawanie w tym momencie jakichkolwiek pytań mija się z celem. Po chwili poczuła, że wcisnął jej w dłoń galeona.
– Musimy wylądować na brzegu jeziora koło Hogwartu, przy wielkim buku.
Ponownie skinęła głową i wyciągnęła różdżkę.
– Portus! – krzyknęła, dotykając monety końcem różdżki.
Poczuła, jak Harry przesuwa prawą rękę tuż przy jej talii. Palce chłopca zacisnęły się na złotym krążku obok jej palców.
– To musi dotknąć też Hardodzioba, bo inaczej go zgubimy! – krzyknęła.
– Dobra! No, to... Raz! Dwa! Trzy...
Znajome szarpnięcie w okolicy pępka odebrało im na chwilę oddech. Lot trwał niewiarygodnie krótko. Hermiona zdążyła pomyśleć, że zrobiła naprawdę dobry świstoklik, kiedy okazało się, że są już u celu.
Hardodziob strząsnął z grzbietu kufer Harry'ego, a chłopak zeskoczył na ziemię pociągając za sobą dziewczynę i jednocześnie zsuwając z nich obojga pelerynę niewidkę.
Hipogryf przystanął niedaleko od nich. Zwinął skrzydła i zaczął grzebać w ziemi uzbrojoną w szpony łapą. Tej nocy była pełnia. Księżyc świecił bardzo jasno, dzięki czemu wszystko wokół było widać ostro i wyraźnie. Wylądowali zaledwie kilka metrów od buka. W cieniu olbrzymiego drzewa majaczyły jakieś srebrzyste kształty.
„Jednorożce!" – rozpoznała je Hermiona. Obok nich było tam coś jeszcze. Jakby podłużny tobół... Ludzkie ciało!
Harry nie puszczając jej ręki rzucił się w kierunku buka. Uderzył w nich smród świeżej krwi. Mniejszy jednorożec poderwał się, zarżał bojowo i gniewnie odwrócił w stronę Harry'ego, odgradzając go od leżącego na trawie ciała, jednoznacznie grożąc chłopcu rogiem.
– Nie! – przerażona dziewczyna rozpoznała głos Snape'a – Zostaw! To nie on! Nie on... – ostatnie słowa przeszły w pełen bólu jęk.
– Harry... Usły...szałeś mnie... Leć do zamku... Dumbledore... natychmiast... Mugole... rodziny naszych uczniów... Zaatakują... Śmierciożercy... Chcą ich wymordować... Ssszybko...
Chłopak nie potrzebował tego ponaglenia. Zanim sens słów Snape'a przedarł się do jego umysłu, już siedział na grzbiecie hipogryfa i leciał w stronę zamku. Miał wrażenie, że lot trwał całe wieki, choć w rzeczywistości była to niecała minuta.
Pusty hol wejściowy nigdy nie wydawał się Harry'emu tak olbrzymi. Przebiegł połowę odległości do schodów, gdy zatrzymało go gromkie:
– Potter?! Co ty tu robisz?!
Głos profesor McGonagall zabrzmiał w uszach chłopca jak najpiękniejsza na świecie muzyka.
– Snape! W lesie! Ranny! Mówił, że śmierciożercy chcą wymordować mugolskie rodziny uczniów Hogwartu! – wrzasnął.
– Natychmiast do dyrektora! – krzyknęła McGonagall.
Po raz pierwszy w życiu Harry ujrzał, jak opiekunka Gryffindoru biegnie. I to tak szybko, że ledwo za nią nadążał.
Dumbledore na szczęście nie spał. Gdy Harry i profesor McGonagall wpadli do jego gabinetu siedział przy biurku całkowicie ubrany. Na ich widok wstał natychmiast, zaniepokojony ich gwałtownym wtargnięciem.
– Albusie! Severus...
– Jest ranny! Śmierciożercy chcą zabić mugolskie rodziny naszych uczniów! – przerwał jej Harry głosem trzęsącym się ze zdenerwowania.
Dumbledore i McGonagall wymienili błyskawiczne spojrzenia.
– Minerwo, zajmij się Severusem i Harrym – powiedział spokojnie dyrektor. Podszedł szybko do żerdzi, na której siedział Fawkes. Feniks sfrunął z drążka, jego pan chwycił go za ogon, ptak machnął skrzydłami, i obaj zniknęli w ognistym wirze.
– Chodź, Harry – profesor McGonagall objęła chłopca za ramiona i energicznie pociągnęła do drzwi.
***
– Granger... Podejdź bliżej...
Snape mamrotał tak niewyraźnie, że dziewczyna z trudem go zrozumiała.
– Przysięgnij... Nikomu nie opowiesz... nigdy... o tym... co teraz zobaczysz...
– Przysięgam! – zawołała Hermiona.
Gotowa była obiecać mu wszystko, czego by zażądał. Przerażenie odbierało jej oddech. Chrapliwy głos mężczyzny przywołał ją do rzeczywistości.
– Czy znasz... zaklęcie... zasklepiające rany? – spytał.
– Znam!
– Wyciągnij różdżkę...
Klacz jednorożca położyła się w trawie tuż przy Mistrzu Eliksirów, pochylając głowę nad twarzą mężczyzny. Hermiona uklękła obok, z drugiej strony, z różdżką w dłoni. Ogier podszedł do niej. Miękkie, aksamitne chrapy dotknęły ramienia dziewczyny...
***
Harry i profesor McGonagall wybiegli z zamku. Chłopak rozejrzał się za Hardodziobem, ale nigdzie nie było go widać. Nagle nauczycielka chwyciła go za ramię.
– Patrz! – krzyknęła. W jej głosie ulga mieszała się ze zdumieniem. W stronę zamku zmierzała Hermiona. W ręku trzymała różdżkę, sterując nią zawieszonymi w powietrzu niewidzialnymi noszami, na których spoczywał Snape. Obok unosił się kufer Harry'ego. Dziewczynę i Snape'a eskortowały dwa jednorożce.