Haai maar weer eens!
Dit is maar een heel erg korte one-shot, maar ik wilde hem toch plaatsen. Even een inleiding: het is geschreven vanuit Ronald Wemel's POV, maar dan als - wat zal het zijn - driejarige. Dit is het moment waarop Fred zijn knuffel in een spin veranderde, zoals ik het zie.
Het kan soms behoorlijk kinderachtig overkomen, maar dat is omdat - ik zei het al - het vanuit het gezichtspunt van een drie-jarige is verteld.
Anywayz: Lees, enjoy en review please!
"Frederick Andreus Wemel! Je gaat NU naar je kamer!"
Mama stond met een trillende vinger naar Fred en George te wijzen. Fred had iets gedaan dat heel stout was, denk ik. Misschien had ik toch maar niet moeten zeggen tegen mama dat hij de pudding had opgegeten?
Maar ik heb niks gedaan!
"Hier ga je nog van horen!" siste Fred toen hij langs me doorliep, zijn kamer in. George hobbelde achter hem aan. Ik werd bang van Fred. Hij zei altijd tegen me dat ik moest doen wat hij zei. George was niet erg, maar ik ben bang van Fred.
Snel greep ik Meneer Beer en liep zo snel als ik kon naar buiten. Na een eeuw zat ik eindelijk op een matje in het gras met Meneer Beer en Mevrouw Kikker, in de schaduw van een eikenboom. Ze waren getrouwd, en waren op dit moment aan het thee drinken.
Plots zag ik tot mijn schrik Fred buiten komen. Hoe was HIJ uit zijn kamer geraakt! Hij grijnsde en keek rond. Snel greep ik Meneer Beer en dook in het diepe onkruid. Het kriebelde, maar zolang ik veilig was voor mijn duivelse broer, was dit beter dan wat hij zou doen als hij me zag, nam ik me voor. Ik drukte Meneer Beer zo hard tegen me aan dat ik geloofde dat hij stuk zou zijn – als ik het overleefde. Als…
"HIER zit je! Kom er maar uit lieve broer! Ik zal je niks doen!" zei Fred. Hoe had hij me gevonden? Hij klonk heel lief toen hij dat zei. Bang keek ik op en zag hem gebukt voor mij staan. Langzaam kwam ik recht.
"Hoe heb je mij gevonden?" vroeg ik. Fred lachte: "Ik zag je kikkergedrocht zitten!"
"Mevrouw Kikker is geen gedrocht!" riep ik uit. Toen – voordat ik had kunnen reageren – rukte Fred Meneer Beer uit mijn armen en rende ermee weg. Ik kon wel huilen en dat deed ik ook. Ik rende achter hem aan, maar mijn korte beentjes waren veel korter en niet zo vaardig als die van mijn grote broer, en al snel stond ik helemaal alleen, omgeven door gras te huilen in het onkruid. Ik viel en belandde op iets heel zacht en behaard. Ik voelde de oren, de ogen en de poten van Meneer Beer. Meneer Beer! Ik zag niks omdat ik zo hard gehuild had, maar ik wist dat dit Meneer Beer moest zijn. Toen mijn tranen opgehuild waren en droog waren, keek ik Meneer Beer aan en – gilde zo hard ik kon. In mijn armen lag een zwarte, reusachtige ronde knuffel met acht poten. Ik weet hun naam niet, maar ik ben er bang van. Ik haat ze! En het ergste was dat dit ding-met-acht-poten Meneer Beer was geweest. Huilend rende ik weg, zo ver mogelijk verwijderd van de voormalige Meneer Beer…
Et voilà, dat was het dan weer! Vertel je effe wat je drvan vond? Merci bookoe!
Ik schrijf hier niet aan verder, omdat het een one-shot is. xD
Review please!