Verstilde
liefde.
We
zien de pijn niet, zelfs niet van dichtbij.
De
blik van de man vloog overal en nergens heen. Hij bevond zich in een
van de hoeken van de lange eettafel en observeerde de gasten. De
mannen waren alleen in smoking gekomen, slechts de stijl van hun
haren liet iets weten van het soort man dat de dames naast zich
hadden. De vrouwen waren stijlvol in cocktailjurk met dunne sjaaltjes
gekomen. Een enkeling - vermoedelijk alleen gekomen - droeg een
chique lange broek met blouse.
De lange zwarte eettafel met een
contrasterende witte stoelen was weldra een middelpunt van woorden en
zinnen. Hij ving enkelen op maar noteerde ze niet in zijn schrift.
Hij was ergens anders, ver weg met zijn gedachten.
Haar hartelijke lach liet zijn ogen stralen van geluk. Het deed hem goed zijn dochter zo gelukkig te zien, gelukkig aan zijn zijde. Ze behoorde nog steeds aan hem toe, zoals haar moeder ooit aan hem had toebehoord. Maar nu ze de leeftijd van zeventien jaar had bereikt wist hij dat het niet lang meer zou duren. Nog even en ze zou hem vragen om haar hand niet langer vast te houden. Nog even en ze zou hem alleen in zijn huis achterlaten. Alleen met de meubels en alleen met de herinneringen.
Terwijl de obers het gebruikte servies
oppakten en naar de keukens brachten, werd de menigte verzocht zich
te verplaatsen naar de andere ruimte. Alsof het nog niet laat genoeg
af. Het was al na middernacht, maar na het diner volgde de dans. Hij
vroeg haar hand en zij hem deze aan. Hij dansde met zijn dochter,
fluisterde haar toe dat ze zich uitstekend gedroeg en
becomplimenteerde nogmaals haar kledingkeuze. Een gave die ze
ongetwijfeld van haar moeder gekregen moest hebben.
De violen
vertraagden hun lied en versnelde enkele seconden daarna. Een spel
met lichaam en geest. De jongeman die hiervoor genoemd werd, was uit
het zicht verdwenen. Hij boog zich over de fontein in de grote tuin
achter de villa. Misselijkmakend was het tafereel dat hij had gezien.
Al wat hij wilde was water, frisse lucht en het liefste wilde hij
hier weg.
Na drie maal een dans aangenomen te hebben
excuseerde zij zich. Haar hals voelde warm aan en haar keel smeekte
om verkoeling. Ze verzocht een ober om een glas koel water voor haar
te halen en begaf zich naar de hal. Ze keek om zich heen, maar zag
geen mensen. Haar mes en haar toverstok had zij veilig in een van de
zoomen van haar jurk verborgen gehouden. Nu de stilte haar overnam,
was de mogelijkheid om het nu te doen zeer aanlokkelijk. Maar het zou
te snel de aandacht krijgen. Ze goot een beetje water in haar nek en
hals. Net voldoende om zichzelf wat verkoeling te verschaffen, maar
niet teveel om ordinair te lijken.
Terwijl ze zichzelf in de
spiegel bekeek, bewerkte ze haar make-up enigszins. Net een klein dun
randje rondom haar ogen en ze zou er moe uitzien. Het was haar excuus
om over een kwartier te vertrekken.
Hij sloot zijn ogen toen
hij een hand rondom zijn keel voelde glijden. Haar vingers sloten
zich om zijn keel en oefende een lichte druk uit.
"Waar ben
je geweest?" Haar stem was een liefdevolle fluistering in de
koude nacht.
"Hier, zoals altijd." Hij wist dat ze
glimlachte en even was het stil.
"Open je ogen." Ze keek
hem aan, onderzoekend, keurend. Ze bekeek zijn pak, zijn haar en zijn
handen. Hij kon haar blik bijna niet weerstaan, maar wist dat hij
geduldig moest zijn. Hij wist dat zij hem met één woord kon
vernietigen en dat hij niets anders kon doen dan haar de tijd te
gunnen die zij nodig had. Dit was haar avond.
Hij had al de
hele avond naar haar gekeken en geweten dat ze hem zou zien.
Observatie was niet zijn sterkte punt, terwijl haar sterkte punt was
om op het juiste moment toe te slaan. Vanavond had ze toegeslagen.
Vanavond had ze gekregen wat ze wilde. Ze drukte het mes tegen zijn
keel en lachte zachtjes.
"Liefde is niet zo eenvoudig als je
denkt." Zijn gezicht vertrok in een pijnlijke grimas toen ze de
snijkant zachtjes langs zijn huid haalde. Haar lippen volgde de lijn,
haar tong likte over zijn lippen heen maar ze gaf hem niet de kans om
deze liefkozingen te beantwoorden.
"Zeg me dat je van me
hield. Zeg me dat ik de enige ben." Hij sloot zijn ogen en boog
licht zijn hoofd. Dat was genoeg voor haar. Een duidelijker antwoord
was er niet. Er was nooit een keuzemogelijkheid geweest, in zijn
ogen. In haar ogen, had hij alles verpest en had hij dat nooit willen
toegeven.
Hun laatste kus was het afscheid van een verhaal geweest. Zijn dood werd het begin van een nieuw hoofdstuk. Haar vingers joegen hem naar een andere wereld. Haar lippen verstilden zijn schreeuw. Als een schaduw verdween hij uit haar leven. Met haar gebroken hart liet ze hem alleen achter om te sterven. Hij verliet in stilte deze wereld, net zoals zij in stilte haar liefde voor hem had bekend.
------------------
Dit
verhaal is niet nagekeken; er kunnen nog fouten instaan.
Ik had
simpelweg een vlaag van inspiratie; dit is slechts het resultaat.