De laatste keer
Voor het eerst sinds tijden was het een zonnige dag in Forks. Samen met de hele wolfpack en Emily zat ik op het strand in La Push. We zaten allemaal op een enorm picknick kleed. Dat moest ook wel, want die jongens waren zo groot.
De jongens en Leah propten zich helemaal vol met eten dat Emily en ik die middag klaargemaakt hadden. Terwijl wij gewoon een broodje met pindakaas aten.
Wat wel een schok was, was dat ik opeens een ijskoude hand op mijn schouder voelde. Ik keek achterom. Daar stond Edward. Ik wist wel dat hij er niet echt stond, maar toch keek ik hem geschokt aan. Normaal is hij er alleen als ik in gevaarlijke situaties zit.
Hij glimlachte naar me en fluisterde in mijn oor: "ik vind het fijn om je zo gelukkig te zien."
Natuurlijk zag ik er gelukkig uit met al die vrienden om me heen die om gaven, maar ik zou nooit meer echt gelukkig zijn. Dat zou hij toch moeten weten. Mijn ogen begonnen te prikken en ik moest vechten om de tranen binnen te houden. Dit kwam niet alleen omdat ik aan het verleden moest denken maar ook aan de toekomst. Dit soort momenten zullen bijna nooit meer voor gaan komen. Waarom moesten we dan ook verhuizen. Tja, Charlie had promotie gekregen. Ik was heel blij voor hem, maar dat betekende dat ik al mijn vrienden hier achter moest laten. De vrienden die mij uit de put hadden gehaald. De vrienden waar ik mijn leven aan te danken had.
Ik probeerde de tranen te verbergen maar Emily had me al door. "ach schat, je hoeft niet verdrietig te zijn. We blijven veel contact houden," fluisterde ze met haar vriendelijke moederstem.
Ik hoopte zo erg dat niemand het had gemerkt. We hadden het zo gezellig en nu wilde ik niet de pret bederver zijn. Maar nee hoor er zal ook eens naar mijn wensen geluisterd worden. Jacob was meteen bij me, sloeg een arm om me heen en wiegde me zachtjes heen en weer. Normaal was hij altijd in staat om mij te kalmeren, maar niet vandaag. Hierdoor werd ik alleen nog maar emotioneler en de tranen stroomde nu over mijn wangen.
"shhh rustig maar Bella. Het komt allemaal wel goed," zelfs zijn zachte stem kon mij op dit moment niet tot bedaren brengen.
Een tijd lang zat iedereen doodstil het enige wat ik hoorde waren de golven die op de rotsen sloegen en de wind de met onze haren speelde en in onze oren suisde.
Toen ik weer gekalmeerd was en ik zeker wist dat ik gewoon kon praten zonder dat mijn stem oversloeg zei ik: "Nu houden we op met het zielige gedoe en gaan plezier maken. Wie gaat er mee klifduiken?"
Iedereen behalve Emily en Leah ging mee. We liepen een stukje over de grote grijze kliffen tot we bij een stuk kwamen waar er niet veel rotsen in het water waren.
"Eerst gaan wij!" riepen Embry en Quil tegelijk. Ze gingen op het eind van de klif staan met hun rug naar de zee. Ik vond het altijd doodeng als ze dat deden. Ze gooiden zichzelf van de klif zonder ook nog maar 1 keer om te kijken.
Jared en Paul zaten te proberen om elkaar erin te duwen. Door al het geduw en getrek letten ze niet meer op waar het eind van de klif was. Daardoor vielen ze er samen in.
Sam en Jacob gingen daarna zei sprongen er gewoon normaal in zonder enig gedoe.
Als laatste kwam ik. Ik sprong sierlijk in de lucht en maakte een salto voordat ik in het water terecht kwam. Toen ik happend naar adem bovenkwam, zaten ze allemaal te joelen en te fluiten. Ik voelde het bloed naar mijn wangen stromen en ik wist dat ze zo rood als tomaten waren. Toen ik uit het water kwam zag ik Leah en Emily zonnebaden. Ik kwam er bij zitten en hoewel ik wist dat ik niet veel bruiner zou worden voelde de zon toch fijn op mijn huid aan. Waarschijnlijk omdat mijn huid ijskoud was door het water.
Ik keek naar de zee en zag hoe het licht van de zon weerkaatsten op de golven die aan kwamen rollen.
Mijn rust werd bruut verstoord toen ik opeens het water in gesleurd werd door Jacob en Quil. Ze dompelden mij onder en renden daarna snel weg. Happend naar adem kwam ik boven. Nu gingen ze eraan! Ik was net opgedroogd! Ik was geen partij voor hun maar niet schieten is altijd mis. Dus ik rende zo hard als ik kon achter ze aan. Jake stopte heel plotseling waardoor ik tegen hem opknalde, daardoor vielen we allebei op de grond. Daar lagen we dan te lachen.
De rest van de middag hebben we gezwommen, gelachen enz.
Aan het eind van de middag nam ik van iedereen afscheid en ging naar huis. Toen ik mijn auto op de oprit parkeerde zag ik de verhuiswagen al staan. Morgen gaan we al weg.
Charlie zat voor de televisie toen ik de kamer binnen kwam. "Hé Bells, was het gezellig?" vroeg hij. "Ja, het was echt super gezellig," zei ik enthousiast.
Nadat ik had uitgelegd wat er allemaal was gebeurd ging ik terug naar de keuken, waar ik het eten begon klaar te maken. Het duurde niet lang voordat we aan tafel zaten. Er viel een akelige stilte. Beide wisten we niet wat we moesten zeggen. Het enige wat te horen was, was het geluid van de messen en vorken die tegen de borden aantikten.
Toen de afwas gedaan was ging ik naar mijn kamer, waar ik de laatste dingen in ging pakken. Na het inpakken ging ik douchen. Het warme water ontspanden mijn spieren en door mijn aardbeien shampoo rook ik weer lekker fris na al dat zeewater. Ik droogde me af en deed mijn slobberige pyjama aan. Ik zei Charlie nog even welterusten en ging daarna lekker in bed liggen. Toen ik uiteindelijk in slaap viel begon mijn droom:
Het was donker. Ik stond in het bos. Door het bladerdak zag ik de maan schijnen. Ik hoorde takjes kraken en toen ik me omdraaide zag ik hem. Daar stond Jake. Zijn gezicht gaf vele emoties weer. "Bells, we moeten praten." Ik schrok van de manier waarop hij dat zei. Het was angstaanjagend. "Ik ben niet goed voor jou," zei hij rustig. O nee hè, niet opnieuw.
"Hoe bedoel je. Jij bent een van het beste in mijn leven."
"Ik heb altijd van je gehouden en dat zal ik ook blijven doen, maar ik wil niet dat je door mij in gevaar komt."
"Doe niet zo raar. Jij hebt mij juist meerdere malen voor het gevaar beschermd. Zonder jou zou ik er nu niet meer zijn." Ik was boos en verward tegelijkertijd. Hoe kon hij dit nou denken? Door hem hebben Victoria en Laurent mij niet te pakken gekregen.
"Bella, je bent niet goed voor mij." Natuurlijk dat wist ik ook allang. Ik had hem alleen maar problemen bezorgd. Toen ik geen tegenargument kon bedenken, zei hij: "Dit was het dan. Ik zal je missen."
"Nee Jake, doe het niet," smeekte ik terwijl de tranen in mijn ogen sprongen. Hij schudde zijn hoofd. Het was te laat. Er viel niets meer te bespreken. Hij omhelsde me stevig en gaf me en drukte zijn lippen tegen mijn voorhoofd. Ik wilde dat hij zo bleef staan en voor altijd bij me zou blijven, maar hij liet los en liep weg. Hij keek nog even om. Ik wreef gauw de tranen uit mijn ogen. Toen ik weer opkeek stond hij daar niet meer.
In plaats van Jake stond Edward daar nu. Zijn blik was vol met afschuw voor zichzelf.
Ik werd schreeuwend wakker. Het was 3 uur 's nachts. Het was al heel lang geleden dat ik zo wakker werd, dus Charlie kwam meteen kijken wat er aan de hand was. Ik zei hem dat ik een nachtmerrie had gehad en dat hij maar weer moest gaan slapen. Niet lang daarna viel ik weer in slaap. Dit keer droomde ik niet. Gelukkig maar, want ik wilde dat beeld nooit meer zien.
Het was Zondagochtend 9 uur. Ik werd wakker en ging naar de badkamer. Daar plensde ik wat water in mijn gezicht zodat ik zeker wist dat ik wakker was. Toen ik beneden kwam zag ik dat er nog geen bord op het aanrecht stond. Charlie sliep dus nog.
Na het ontbijt haalde ik de was uit de wasmachine, stopte er een nieuwe lading in en hing de gewassen kleren op het droogrek. Daarna ging ik weer naar boven waar ik me omkleedde en mijn tanden poetste. Ondertussen hoorde ik Charlie al de trap af lopen en toen ik beneden kwam zat hij al met zijn ontbijt op de bank voor de televisie.
"Goeiemorgen, nog lekker geslapen?" vroeg ik terwijl ik de kamer binnen liep. "Goedemorgen. Als je jouw incidentje niet meerekent heb ik behoorlijk goed geslapen. Heb jij daarna nog een beetje kunnen slapen?"
Ik ging tegenover hem in de stoel zitten. "Ja hoor, daarna ging het weer prima." Ik voelde de stilte weer aankomen. Ik werd gered door de bel. Dat zullen de verhuizers wel zijn. Toen ik de deur open deed stonden daar 4 enorme kerels voor mij.
Ik had Jacob en zijn vrienden gevraagd om de spullen te verhuizen, maar Charlie vond dat ik ze daarmee niet kon belasten. Het zou totaal geen moeite voor ze zijn. "Ach, hij is een weerwolf." Dat kon ik natuurlijk moeilijk tegen Charlie zeggen. Ik was helemaal in mijn gedachten verzonken.
Toen ik terug op Aarde was, zag ik dat ik nog steeds in de deuropening stond en de verhuizers op mij stonden te wachten om hun binnen te laten. "oh sorry, kom binnen, "zei ik verontschuldigend. Ze kwamen alle vier met een norse blik binnen. Nou die zijn ook lekker chagrijnig vandaag. Zeker met het verkeerde been uit bed gestapt. Ik liet ze alvast zien wat ze allemaal moesten verslepen. Ze gingen morrend aan het werk. "Dan had je, je best moeten doen op school," wilde ik bijna zeggen, maar ik hield me nog net op tijd in.
Ondertussen had Charlie zich al aangekleed en zijn kamer zo leeg mogelijk gemaakt. De verhuizers begonnen in de keuken. Ik ging gauw naar mijn kamer om die helemaal leeg te halen. Ook haalde ik de wasmachine leeg. Dit was het laatste beetje. Ik hing het aan het droogrek. Ik moest niet vergeten dat, dat straks nog opgeruimd moet worden. Ik had al een rugzak ingepakt met alle dagelijkse dingen, die ik vandaag nog nodig zal hebben.
Opnieuw ging de bel. Wie kon dat nou zijn? Jacob stond daar samen met z'n vrienden, Embry en Quil, op de veranda. "We hadden vrij gekregen van Sam, dus we dachten dat we hier vast wel konden helpen. Of niet soms?" vroeg hij met van die super lieve puppy ogen. Natuurlijk kon ik nu geen nee meer zeggen en dat wist hij. "Kom binnen." Toen we in de keuken aankwamen keken ze met een veraste gezichten de kamer rond. Ik snapte niet wat er nou zo vreemd was. Nu ik eens heel goed keek zag ik het helemaal leeg was. Eerst was het me niet echt opgevallen. Ik voelde de tranen alweer opkomen. "Zouden jullie mijn koffers en die van Charlie misschien in de auto kunnen zetten?" vroeg ik snel voordat ze in de gaten kregen dat ik moest huilen, "ze zijn namelijk nogal zwaar, dus ik krijg ze de trap niet af." Ik dacht dat ik Embry zacht "Mietje" hoorde zeggen. Ik kan er niks aan doen dat ik geen weerwolf ben.
Nadat ze de koffers in de achterbak van mijn vaders auto hadden gelegd, moesten ze alweer weg. Sam had ze maar een korte pauze gegeven, want hij wist dat ze vandaag wel vaker om een pauze zouden vragen.
Ik moest nog even met Jacob praten. "Jacob kan ik je even spreken?" vroeg ik. "Natuurlijk altijd. Gaan jullie maar vast. Ik kom zo." Ik ging op de voorbumper van de auto zitten. Hij kwam naast me zitten. "Wat wil je zeggen?" "Ik zal het hier heel erg missen en ik wil nog één keer op het land van de Cullens rondkijken. Wil je me beloven dat je aan Sam zult vragen of jullie vandaag voor één keertje niet op het land van de Cullens komen. Ik wil dit graag alleen doen. Zonder pottenkijkers," vroeg ik. Er kwam zoals ik al verwachtte een grom uit de borst van Jacob. Hij herstelde zich snel en zei: "Ik beloof het, maar wil jij dan beloven, dat je het daarna achter je laat. Je moet een nieuwe start maken."
"Ik zal mijn best doen." Ik vond het moeilijk om tegen Jacob te liegen. Ik wist zelf ook wel dat ik het nooit zonder Edward zou kunnen, alleen aan hem denken was al genoeg. Ergens die in dat grote hoofd van hem zat dat wel. Hij wilde het niet weten, maar dat betekent nog niet dat het ook niet waar is.
Vandaag is mijn laatste dag hier, dus ook de laatste dag dat ik op het land van de Cullens kan zijn. Daar ga ik dan ook goed gebruik van maken, maar ik wilde niet dat iemand dat zag. Waarschijnlijk zou ik het niet droog kunnen houden en daar zou ik de anderen alleen maar pijn mee doen. Ik zei tegen Charlie dat ik wat rond ging rijden in Forks. Als hij wist wat ik echt ging doen zou hij me niet laten gaan.