in de stripverhalen van x men had Jean een korte relatie met Logan. Is er ooit iets van gekomen?
Alle karakters zijn van Marvel, behalve Madison en Chris.
"Het huis is paars, lijkt wel onbewoond en de verf komt van de muur af. Heb je de tuinkabouters wel gezien? Die zijn eruit als lijken! En ik weet zeker dat ik zou verdwalen als ik het gazon op loop, zo hoog staat het gras. Weet u zeker dat het hier is?" Chris bekeek het vrijstaande huis waar hij voorstond vol met afkeer.
"Ja! Ik weet het zeker. Bel nou maar aan en neem het meisje mee!" Riep de stem aan de andere kant van de lijn. Na de klik te horen borg hij zijn mobieltje weer op. Stap voor stap liep Chris het pad op. Hij hoorde geritsel in het gras en stopte met lopen. Hij keek om zich heen. Was er water in de buurt? Ja daar een vijver! Nadat hij het geluid nog een keer hoorde richtte hij zijn hand op de vijver. Langzaam verliet het water de vijver en kwam snel op Chris af. Meteen schoot hij het op de plek waar hij het geluid hoorde.
Er klonk een hoog geluid, van een beest en een natte kat schoot beledigd tussen de benen van Chris door.
"Oeps, sorry kat." Lachte Chris.
"Jimmy ben jij dat?"
Chris huiverde. Dat was haar stem. Vroeger, voordat hij naar Xaviers school ging luisterde hij er zo graag naar. Vroeger.
De voordeur ging open. Een jong meisje van Chris zijn leeftijd stond voor hem. Er viel een pijnlijke stilte en ze stonden elkaar van top tot teen te bekijken.
Chris zag het meisje, waar hij vroeger een oogje op had, misschien nu nog steeds. Hij wist opeens weer waarom hij verliefd op haar was geworden. Haar lange rode haar, diepbruine ogen en haar karakter? Hij was tot nu toe alleen nog maar op haar uiterlijk gevallen, wie weet hoe ze van binnen zou zijn.
"Wat heb jij hier?" vroeg het meisje en ze wees naar de kaaklijn van Chris. Geschrokken tastte hij naar zijn kaak. Hij voelde een uitstekend stukje huid.
"Oh, eh." Zei hij verlegen. Hoe moest hij dit brengen. "Mijn kieuwen."
"Kieuwen?" Ze keek hem vies aan. "Het is net Halloween geweest." Zei ze met een glimlach. "Wie ben je eigenlijk?" Ze gooide haar rode haren uit haar nek.
"Ik ben Chris." Zei Chris. Hij keek naar zijn voeten en voelde nog eens aan zijn kieuwen. Hij zwoor dat hij ze had verborgen.
"Ik ben Madison." Zei Madison. Chris glimlachte, alsof hij dat nog niet wist.
"Wat moet je hier?" Begon ze opeens fel. Chris schrok, hij wist niet zo snel wat te zeggen.
"Niks? Dan ga ik weer." Ze draaide zich om maar Chris pakte haar arm vast.
Madison draaide zich snel om, maar sneed de rug van haar hand aan een uitstekende spijker.
"Au!" Madison legde snel haar andere hand op de wond.
"Gaat het?" Chris liet Madison haar arm los en bleef naar haar hand staren.
"Ja het gaat wel." Ze haalde voorzichtig haar hand van de wond. Chris schrok. De wond, hij was verdwenen!
"Hoe doe je dat?" vroeg Chris verbaasd.
Madison haalde haar schouders op. "Weet ik veel. Dat heb ik altijd al gehad." Ze keek Chris aan, die weg keek.
"Kom anders maar even binnen." Madison opende de voordeur en liet Chris voorgaan.
Het was donker binnen en het rook er muf. Woonde ze alleen? Vroeg Chris zich af.
Toen hij ging zitten op de sofa kwam de stof ervan af waaien waarvan hij moest hoesten. "Gaat het?" vroeg Madison die aan kwam zetten met twee glazen cola.
Chris knikte. Madison klonk nu een stuk aardiger.
"Waar kom je eigenlijk voor?" vroeg ze poeslief.
"Ik kom voor jou." Antwoordde Chris. Hij probeerde het zo volwassen mogelijk te laten klinken. Madison fronste. "Voor mij?" herhaalde ze. Chris knikte.
"Ik eh..ben gestuurd door je..moeder." Chris nam een grote slok van zijn cola.
Madison begon hem vreemd aan te kijken. "Mijn moeder is dood." Zei ze kortaf.
"Nee, nee." Zei Chris, hij zette het glas weer terug op de salontafel. "Je biologische moeder."
Plots stond Madison op. "Mijn ouders zijn dood!" zei ze met een klemtoon op dood.
Chris schudde zijn hoofd. "Ze leven allebei nog. Ik ken ze."
"Dan zie je me vast voor een ander aan. Ze zijn vorig jaar overleden.."
"Je bedoelt vermoord." Chris wist dat hij het beter niet kon zeggen, maar deed het toch.
"Hou toch je mond!" schreeuwde Madison. Opeens gebeurde er iets wat Chris niet had voorzien. Madison begon langzaam te verdwijnen!
Nu stond Chris ook op. "Madison?" riep hij. "Madison waar ben je?"
"Sukkel ik sta hier!" geschrokken keek Chris om zich heen.
"Waar dan? Ik zie je niet." Chris draaide zich om, maar zag niks.
"Oh nee hè!" hoorde hij Madison zeggen.
"Wat?" vroeg Chris. Hij had de drang om nu meteen naar huis te gaan.
"Je zult het niet geloven." Zei Madison opeens heel zachtjes. "Maar soms wordt ik onzichtbaar."
"Ik geloof je." Zei Chris. "Dat komt omdat je een mutant bent."
Het bleef een poosje stil en opeens stond Madison naast Chris.
"Ben ik een mutant?" vroeg ze zachtjes.
Chris knikte. "Het maakt niet uit, daarom ben ik hier. Om je mee te nemen naar een mutantenschool." Hij legde zijn hand op haar schouder, gelukkig sloeg ze die niet weg.
"Ga je mee?" vroeg Chris. Madison knikte. "Het moet dan maar." Zei ze.