Flavia, puella misera, errat per silvam. Marcus, frater Corneliae, currit et appropinquat ei.
Marcus, ubi advenit, inquit, "Salve, Flavia! Quid agis?"
"Volo te discedere," Flavia clamat infirma voce.
"Cur lacrimas, Flavia? Cur es misera?" Marcus rogat. Temptat intellegere.
Flavia respondet, "Nescio. Puto quod Cornelia est mea amica et ibit ad urbem."
Flavia lacrimat iterum. Tum, ubi Marcus videt Flaviam, tenet Flaviam complexu. "Tace, Flavia, Tace! Noli lacrimare," inquit molliter.
Marcus ducit Flaviam ad arborem et ibi sedent. Marcus tenet manum Flaviae.
"Ego amo te, Flavia," Marcus inquit. "Sed nunc necesse est mihi ad Romam ire quoque."
"Ego amo te quoque, Marce. Sed ires ad urbem cum Cornelia."
"Scio, sed nolo te dolere." respondet Marcus.
Surgemus. Simul ambulamus ad villam Flavae. Ubi advenit, Flavia, "Vale, Marce. Promitto mittere multas epistulas."
"Vale. Ego amo te. Ama me semper, Flavia, quod ego amo te, et ambulabo te semper." Marcus mussat placide.
"Ambulabo te semper." Flavia ambulat in villam lente.
Deinde, Marcus ambulat ab villa. Lacrimat quod sine Flavia est. Ambulat trans agros. Ubi advenit ad villam Corneliis, tamen, lacrimat non iam.