Το έργο Harry Potter δεν αποτελεί ιδιοκτησία μου, απλά αποτελεί πηγή έμπνευσης για μια συγγραφική σύνθεση εντελώς ανεξάρτητη από αυτό.
Μια αληθινή ιστορία αγάπης
Ερμιόνη
Μου φαινόταν πραγματικά απίστευτο το ότι ο πολύχρονος αγώνας μας ενάντια στον Σκοτεινό Λόρδο είχε πια τελειώσει. Και αυτός ήταν νεκρός! Αυτός που για τόσο καιρό στοίχειωνε τα όνειρά μας και τις σκέψεις μας και που άπειρες φορές αναλογιστήκαμε πως θα προκαλέσει το τέλος μας! Όμως ήταν το δικό του τέλος που είχε έρθει και μαζί με αυτού και το τέλος πολλών Θανατοφάγων.
Χάθηκαν όμως και πολλοί απο εμάς και πραγματικά ήταν αβάσταχτος ο πόνος μας. Τον πρώτο καιρό μας φαινόταν αδιανόητο το πως θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς τον Φρεντ, τον Λούπιν, την Τόνκς και τόσους άλλους που θυσιάστηκαν για την ενότητα των μάγων και την ελευθερία.
Δε μας έλειψε όμως και η αγάπη, που όπως πάντα υποστήριζε ο Ντάμπλντορ, ήταν το δυνατό όπλο το οποίο θα μας έστεφε νικητές. Ήταν άλλωστε το μόνο πράγμα που ο Βόλντεμορτ απαξίωνε δεν υπολόγιζε ποτέ. Κι αυτό του κόστισε τελικά τη ζωή του. Και είναι περίεργο, ή ίσως και να μην είναι, το πως κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες του αγώνα, του κυνηγητού και της καταπίεσης η αγάπη και ο έρωτας άνθισαν.
Ο Χάρυ και η Τζίνυ δεν έπαψαν στιγμή να αγωνιούν ο ένας για τον άλλο και η επανασύνδεσή τους, μετά από τους τόσουςμήνες του ταξιδιού μας ήταν ένα από τα πιο συγκινητικά και ρομαντικά θεάματα που είχαμε δει όλοι ποτέ μας! Και ύστερα ήτανε και αυτό που έγινε στην Κάμαρα με τα μυστικά...
Τη στιγμή που κατέστρεψα το κύπελλο της Χέλγκα Χάφλπαφ φέρνοντάς μας ένα βήμα πιο κοντά στην ελευθερία, ένιωσα την καρδιά μου να ξεχειλίζει από την αγάπη μου και την επιθυμία μου για τον Ρόν! Στα μάτια και εκείνου μπορούσα να δω τον έρωτα και την επιθυμία! Είχε έρθει επιτέλους η στιγμή και για τους δυό μας να παραδεχτούμε τον έρωτα μας! Με μια αναπάντεχη και συντονισμένη κίνηση αγκαλιαστήκαμε σφοδρά και φιληθήκαμε με τόση λαχτάρα, τη λαχτάρα από όλα τα χρόνια επιθυμίας και καρδιοχτυπήματος που είχαν περάσει, χωρίς τα αισθήματά μας να βγαίνουν στην επιφάνεια.
Ο Ρον μου κρατούσε γλυκά το χέρι και με στήριζε τις πρώτες δύσκολες ώρες μετά τη μεγάλη μάχη κι εγώ ήμουν συνεχώς κοντά του για να του δίνω δύναμη καθώς έκλαιγε πάνω από το νεκρό σώμα του αδερφού του. Δεν είχαμε βρει όμως ακόμα χρόνο να μείνουμε μόνοι και να μιλήσουμε για τα αισθήματα και τις σκέψεις μας. Σύντομα, βέβαια θα ερχόταν και αυτή η γλυκιά στιγμή...
Μια εβδομάδα μετά- Μπάροου.
Καθόμασταν στις όχθες της μικρής λιμνούλας λίγο δίπλα από το Μπάροου, εγώ ξαπλωμένη νωχελικά στο χρυσαφοπράσινο χορτάρι με το κεφάλι μου να ακουμπά στα πόδια του αγαπημένου μου Ρόν κι εκείνος καθιστός, με τα χέρια του στη γή για να στηρίζουν το καλοφτιαγμένο κορμό του με τους φαρδείς του ώμους. Έτσι πως ξάπλωνα μπορούσε να δω τον ήλιο να λαμπυρίζει πάνω στα κόκκινα μαλλιά του. Γέλασα σιγανά.
«Γιατί γελάς μάγισσά μου;» είπε χαμογελώντας γλυκά.
«Γιατί ο ήλιος κάνει τα μαλλιά σου να φαίνονται σαν μικρές φωτιές»
«Ναι, το ξέρω. Τα μαλλιά μου απλά συνδυάζονται με τον φλογερό μου χαρακτήρα! Ξέρεις τώρα πως καίω τις καρδιές των γυναικών!» είπε γελώντας παιχνιδιάρικα.
«Ναι Γον-Γον, όλοι ξέρουμε πώς παθιάζεις τα γυναικεία πλήθη!», γέλασα. Αμέσως ένα ρόδινο χρώμα απλώθηκε στα μάγουλά του που τον έκανε ακόμα πιο γοητευτικό..
«Αχχ», αναστέναξα αυθόρμητα.
«Αναστέναξες...»
«Από ευτυχία», απάντησα με φωνή ονειροπόλα..
«Καιρός ήταν να αναστενάζουμε και από ευτυχία, δε νομίζεις? Τώρα που ο φίλος μας ο Βόλντι αποφάσισε να αναχωρήσει για τα καλά προς τον άλλο κόσμο!»
«Χαχαχα, δε μπορείς να είσαι τέτοιο μεγάλο κάθαρμα και να γλιτώνεις στο τέλος, δε νομίζεις?» είπα γελώντας.
«Ναι, έτσι είναι» είπε με ένα επιτηδευμένο σοβαρό ύφος φιλόσοφου και με έκανε να λυθώ σε ξέγνοιαστα γέλια.
«Ερμιόνη,»
«Ναι, Ρόναλντ»
«Παρατήρησες ότι είναι η πρώτη φορά εδώ και μέρες που είμαστε μόνοι?»