ΜΑΥΡΟ ΜΠΟΞΕΡΑΚΙ

«Όχι, όχι άλλο!», ούρλιαζα. «Άλις σταμάτα δεν αντέχω.»

«Μπέλα, δε πιστεύω πως προτιμάς να ξυρίζεις τα πόδια σου. Θα κάνουμε το μπικίνι ούτε που θα το νοιώσεις».

«Μα το νοιώθω, ωχ!», δεν έπρεπε να συμφωνήσω να μου κάνει η Άλις αποτρίχωση με το κερί. Μία από τις δικαιολογίες που χρησιμοποίησε, η μόνη ίσως λογική ήταν πως αφού είμαι τόσο αδέξια, σίγουρα θα είχα κάποιο ατύχημα με το ξυράφι. Η ιδέα να λιποθυμήσω στο μπάνιο δε μου φάνηκε τόσο ελκυστική, ειδικά αν με έβρισκε ο Έντουαρντ. Αχ, σε λίγο θα γύρναγε απ' το κυνήγι. Ήθελαν να συζητήσουν τι θα έκαναν με τη Βικτώρια. Όλοι ήμασταν σε ένταση τις τελευταίες μέρες, ακόμα και ο Έμετ για αστεία. Μου είχαν λείψει τα πειράγματά του αν και στο τέλος κοκκίνιζα σαν παντζάρι.

«Μόλις έφτασε», είπε η Άλις με ηττοπάθεια. Περίμενε πως θα με διασκέδαζε σήμερα. Πράγματι όλη η μέρα ήταν ευχάριστη. Αν εξαιρούσες τα τελευταία δέκα λεπτά. Πετάγομαι και φοράω στα γρήγορα ένα από τα μποξεράκια και ένα Τ-shirt του Έντουαρντ. Ήθελα να κάνω εμφάνιση.

«Περίμενε θα ανέβει σε ένα λεπτό», είπε η Άλις και βγήκε από το δωμάτιο. Να περιμένω; Γιατί να περιμένω; Βγαίνω σαν σίφουνας από το δωμάτιο και κατεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες χωρίς να γλιστρήσω, μπαίνω στην τραπεζαρία και πηδάω πάνω του. Έκπληκτος με πιάνει χωρίς δυσκολία.

«Η αδελφή σου με βασάνισε σήμερα» είπα ναζιάρικα. Με τα χέρια μου γύρω απ' το λαιμό του και τη μύτη μου να ακουμπά παιχνιδιάρικα τη δικιά του συνεχίζω.

«Τα πόδια μου καίνε ακόμα από την αποτρίχωση και θα χρειαστώ παγοθήκες. Προσφέρεσαι;» ψιθύρισα. Συνέχισε να με κοιτάζει έκπληκτος χωρίς να λέει κάτι.

«Χμ», κάποιος έβηξε από πίσω.

«Έμετ αν έχεις να κάνεις οποιασδήποτε σεξουαλικής φύσεως σχόλιο, κάντο δε με νοιάζει», αποκρίθηκα χωρίς να κοιτάξω πίσω. Δε με ένοιαζε, είχα τη μυρουδιά του Έντουαρντ να με κατακλύζει και το απολάμβανα. Μάλλον τελικά ένα ποτήρι κόκκινο κρασί δε βλάπτει. Μπορεί να μη βοήθησε πολύ στον πόνο αλλά σίγουρα με είχε χαλαρώσει αρκετά.

«Ωραίο μποξεράκι μικρή», αποκρίθηκε ο Έμετ. «Σίγουρα ο Έντι θα είναι μια πολύ καλή παγοθήκη».

Καταραμένη βαμπιρίστικη ακοή. Δυστυχώς με έβγαλε από τη φούσκα μου και επανήλθα στην πραγματικότητα. Κατέβηκα απρόθυμα από την αγκαλιά του Έντουαρντ και του ψιθύρισα.

«Μου έλειψες.»

«Και μένα. Φαίνεται πως δεν πρέπει να σε αφήνω μόνη με την Άλις. Είχα δώσει σαφείς οδηγίες. Όχι αλκοόλ.»

«Καλά, πάω να βουρτσίσω τα δόντια μου», είπα σουφρώνοντας και γύρισα.

«Έλα εδώ χαζούλα». Με αγκάλιασε. Εσύ η ίδια λες πως δεν μπορείς να περπατήσεις σε ίσια επιφάνεια νηφάλια. Σκέφτηκα να μη σε βάλω στη διαδικασία να σκοντάφτεις κάθε δύο λεπτά» και μου χαμογέλασε. Πήρα βαθιά ανάσα και χάθηκα στα μάτια του. Ήταν χρυσαφί μετά το κυνήγι.

«Μπέλα, ανέπνευσε».

Καταραμένοι πνεύμονες. Εξέπνευσα και άρχισα να παίρνω αργές ανάσες, αναπνέοντας το άρωμά του.

«Καλύτερα;»

«Πολύ καλύτερα.» Μου χάιδεψε απαλά το μάγουλο. «Ώρα για φαγητό και μετά ύπνο», μου φίλησε τη μύτη.

«Μερικές φορές μου φέρεσαι όπως ο πατέρας σε ένα πεντάχρονο».

«Όχι, απλώς μου αρέσει να σε φροντίζω. Ούτως ή άλλως ένας πατέρας δε θα έκανε αυτό». Κρατώντας με από τη μέση με έγειρε και έγλυψε αργά το λαιμό μου και δάγκωσε απαλά το λοβό του αυτιού μου, βόγκηξα απαλά.

«Πηγαίνετε σε κανένα δωμάτιο…»

«Σκάσε Έμετ», είπαμε και οι δύο μαζί και γελάσαμε.

Ως συνήθως το φαγητό ήταν τέλειο και καθόμουν ύστερα από λίγη ώρα στο κρεβάτι με τον αγαπημένο μου.

«Ξέρεις μου αρέσει πολύ που φοράς την μπλούζα μου», ψιθύρισε χαϊδεύοντας την λαιμόκοψη.

«Αλήθεια πόσο πολύ;», είχα διάθεση να το παίξω τολμηρή σήμερα. Ίσως κάναμε περισσότερο από φιλιά σήμερα.

«Πάρα πολύ», και μου φίλησε τον λαιμό.

«Δείξε μου πόσο πολύ». Είχα στρέψει τα μάτια μου στα δικά του και είχα φέρει το στόμα μου κοντά στο δικό του.

Ο δείκτης του ακούμπησε τον ώμο του και άρχισε να κατεβαίνει προς τα κάτω χαϊδεύοντας στη διαδρομή όλο μου το χέρι. Συνέχισε πιο κάτω μέχρι που έφτασε στο τελείωμα της μπλούζας. Λες να την βγάλει; Που τέτοια τύχη. Αποκλείεται…

«Μπέλα;», διέκοψε τις σκέψεις μου καθώς σηκωνόταν από το κρεβάτι. Το ήξερα ότι δε θα είχα αυτό που ήθελα σήμερα. Έκατσε στην άκρη του κρεβατιού και τα χέρια του άγγιξαν τους αστραγάλους μου. Τα πόδια μου πετάχτηκαν από το σοκ. Τα χέρια του ήταν παγωμένα. Χαμογέλασε πονηρά.

«Με είχες ρωτήσει αν προσφέρομαι για παγοθήκη πριν από λίγο. Τι θα έλεγες καλύτερα για ένα μασάζ;», και μου έκλεισε το μάτι. Έγνεψε και πήγα να σηκωθώ.

«Α, όχι αγάπη μου ξάπλωσε και άσε με να αναλάβω τα πάντα εγώ».

«Μπορώ τουλάχιστον να βλέπω;», έβαλα το χέρι μου στο στόμα μου. Μάλλον το κρασί δεν ήταν τόσο καλή ιδέα.

«Γιατί όχι;», σηκώθηκε γρήγορα, μου έβαλε ένα τεράστιο μαξιλάρι στην πλάτη, άναψε κεριά και έβαλε ένα τραγούδι που δεν είχα ξανακούσει. Και όλα αυτά σε ένα λεπτό.

«Πώς λέγεται;», ψιθύρισα. Τα χέρια του ήδη πίεζαν τις πατούσες μου χαλαρώνοντάς με.

«Goodnight moon της Shivaree. Σου αρέσει;»

«Χμ, πάρα πολύ. Είναι πάρα πολύ χαλαρωτικό»

«Το βλέπω, φαίνεσαι έτοιμη να κοιμηθείς.» Έγνεψα. Είχα ήδη κλείσει τα μάτια μου για να απολαύσω το μασάζ.

«Πιο πάνω, και ξαναβάλε το τραγούδι», πρόσταξα.

«Μάλιστα κυρία μου». Τα χέρια του αργά προχώρησαν προς τα πάνω. Τα χέρια του έφτασαν στις γάμπες μου και έγειρα το κεφάλι μου προς τα πίσω.

«Μμμ…»

«Τι είπες Μπέλα;». Κατάρα! Τα χέρια του σταμάτησαν λίγο πιο πάνω από τα γόνατά μου. Γιατί δεν συνεχίζει;

«Πιο πάνω»

«Νομίζω πως είναι αρκετά για σήμερα πρέπει να κοιμηθείς». Τα νεύρα μου! Πάλι μου συμπεριφερόταν σαν να ήμουν πεντάχρονο. Έλεος!

«Μα δε νυστάζω», σηκώθηκε και έφτιαξε το μαξιλάρι για να ξαπλώσω. Άρχισε να μουρμουρίζει το νανούρισμά μου.

«Έντουαρντ, μπορείς να βάλεις το τραγούδι να παίζει χαμηλά. Μου αρέσει πάρα πολύ και θα με βοηθήσει να κοιμηθώ». Εδώ σε θέλω κύριε, διαλέγω ένα άλλο τραγούδι και όχι το νανούρισμά σου για να κοιμηθώ. Με κοίταξε με μία ελαφριά έκπληξη.

«Εντάξει. Απλώς θα το βάλω χαμηλά». Ρύθμισε την ένταση και προχώρησε προς την πόρτα. Φαίνεται πως τον πείραξε αρκετά αφού ξέχασε να με φιλήσει.

«Έντουαρντ…», ψιθύρισα προσπαθώντας να κάνω την φωνή μου σαγηνευτική.

«Ναι Μπέλα;»

«Δε θα μου δώσεις ένα φιλί για καληνύχτα;», και πετάρισα τις βλεφαρίδες μου. Ελπίζω να το πέτυχα, μισή ώρα εξάσκηση με την Άλις έκανα σήμερα.

«Και βέβαια αγάπη μου». Έκατσε στο κρεβάτι και έσκυψε να με φιλήσει. Τα χείλη του ήταν παγωμένα όπως πάντα. Πέρασα το ένα χέρι μου στα μαλλιά του. Ήταν τόσο απαλά. Το άλλο μου χέρι ήταν στο θώρακά του. Το φιλί ήταν αργό αλλά γεμάτο ένταση. Το χέρι του ήταν στην μέση μου αλλά το ένιωθα να κατεβαίνει κάτω με υπερβολικά αργό ρυθμό.

Κατέβασα το δικό μου στο στομάχι του και προσπάθησα αργά να το κατεβάσω πιο κάτω. Οι κοιλιακοί του ήταν σαν πέτρα. Πίεσα το χέρι μου για να τους νιώσω καλύτερα. Κακή ιδέα. Σταμάτησε. Καταραμένη αυτοσυγκράτηση.

«Νομίζω πως πρέπει να κοιμηθείς»

«Δε θα ξαπλώσεις μαζί μου;», έπαιξα το χαρτί της παραπονιάρικης έκκλησης. Πάντα έπιανε.

«Μπορώ να σου αρνηθώ τίποτα;». Πολλά! Πάρα πολλά! Αλλά αποφάσισα να μην πιέσω παραπάνω το ζήτημα. Του χαμογέλασα και έκανα χώρο για να ξαπλώσει πλάι μου, με αγκάλιασε και ύστερα από λίγα λεπτά με πήρε ο ύπνος.

Ξύπνησα νιώθοντας ζέστη. Κάτι δεν ήταν σωστό. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα γύρω στο δωμάτιο. Ο Έντουαρντ δεν ήταν πουθενά. Περίεργο. Ποτέ δε με άφηνε μόνη μου να κοιμηθώ. Μόνο όταν πήγαινε για κυνήγι, αλλά γύρισε σήμερα, δεν ήταν λογικό.

Αποφάσισα να σηκωθώ. Ίσως να ήταν στο σαλόνι. Κατέβηκα αργά τα σκαλιά. Ακούγονταν ψίθυροι. Πρέπει να συζητούσε κάτι με τους άλλους. Προχώρησα πιο πολύ και οι ψίθυροι σταμάτησαν. Εμφανίστηκε μπροστά μου.

«Μπέλα γιατί δεν κοιμάσαι;», μου χάιδεψε το μάγουλο.

«Αφού το ξέρεις πως δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς εσένα… Τι συζητάτε;», προχώρησα προς το σαλόνι.

«Τίποτα. Έλα πρέπει να ξεκουραστείς», και με σταμάτησε.

«Έντουαρντ, σε παρακαλώ. Το ξέρω πως θα συζητάτε πάλι για τη Βικτώρια. Ξέρεις η κατάσταση είναι γελοία. Θα μπορούσες να με 'αλλάξεις' και δε θα ήμουν τόσο αδύναμη και εύθραυστη πλέον. Αλλά όχι, επιμένεις πως δε θέλεις να καταστρέψεις την ψυχή μου, να με μετατρέψεις σε ένα τέρας και άλλες τέτοιες ανοησίες», με κοίταξε σοκαρισμένος. Τον προσπέρασα και προχώρησα προς το σαλόνι.

«Ξέρεις μερικές φορές εύχομαι να ήσουν μεγαλύτερος εγωιστής. Και αν είναι για το θέμα του πόνου θυμήσου τι είπε ο Έμμετ. Όλα ήταν πιο εύκολα επειδή είχε την Ρόζαλι δίπλα του. Έτσι δεν είναι Έμμετ;»

«Έτσι»

Γύρισα το κεφάλι μου στο σαλόνι για να χαμογελάσω στον Έμμετ για την υποστήριξη. Αλλά τα μάτια μου έπεσαν σε έναν έξαλλο Τζέικομπ. Είδα με την άκρη του ματιού μου τον Έμμετ να κρατάει το στομάχι του, μάλλον για να μη λυθεί στα γέλια.

«Εεε, γεια σου Τζέικομπ, γεια σου Σαμ»

«Καλησπέρα Μπέλα», απάντησε ήρεμα ο Σαμ. Τα μάτια του με επέπλητταν για αυτό που είπα αλλά κατά τ' άλλα δεν ήταν εχθρικός. Από την άλλη πλευρά δε θα έλεγα τα ίδια για τον Τζέικ. Ξέρετε το πασίγνωστο 'βλέμμα που σκοτώνει'; Μάλλον πιάσατε το νόημα. Με κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια. Ωχ, είχα κατέβει φορώντας την μπλούζα του Έντουαρντ.

Ο Έμμετ δεν άντεξε άλλο και λύθηκε στα γέλια.

«Στο είπαμε πως εκείνη επιμένει για την αλλαγή αλλά δεν άκουγες», μάλλον αυτό πήγαινε στον Τζέικομπ. Συνέχισε. «Μικρή νομίζω πως πέτυχες πάλι την απόχρωση του παντζαριού. Ίσως είναι καλό που ο Έντι δε σε αλλάζει. Δε θα γέλαγα τόσο»

Του σύριξα και προχώρησα γρήγορα προς το μέρος του.

«Πώς τολμάς;», και χτύπησα την οθόνη της τηλεόρασης με το χέρι μου. Έπεσε κάτω με ένα δυνατό κρότο. Ο Έμμετ με κοίταξε κατσουφιασμένος.

«Έλεος! Λέω στον Έντουαρντ να σε κάνει βαμπίρ, σπάει την τηλεόραση. Ακούς ένα αστείο, σπάει την τηλεόραση. Έλεος! Θέλει 2 βδομάδες για να έρθει από Ιαπωνία. Πάω να την παραγγείλω», και βγήκε από το δωμάτιο. Εγώ είχα μείνει κοκκαλωμένη. Ο Έντουαρντ με σήκωσε και με έβαλε να κάτσω στον καναπέ για να μη με τρυπήσει κάποιο κομμάτι γυαλί.

«Πες μου πως δεν είναι ακριβή», τον ικέτεψα.

«Μπα, ο Έμμετ συγχύστηκε που θα χάσει τον τελικό θέλει και 2 βδομάδες για να έρθει βλέπεις από Ιαπωνία», με φίλησε στο μέτωπο.

«Γιατί η Ρόζαλι χαμογελάει;», ψιθύρισα.

«Θα έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο με τον Έμμετ»

«Ααα.»

«Μπέλα…», ήταν η Έσμε και κρατούσε μία μικρή κουβέρτα.

«Ευχαριστώ»

«Τίποτα γλυκιά μου», οι άλλοι ήδη συζητούσαν στην άλλη πλευρά του δωματίου.

«Μα γιατί δε με περιλαμβάνετε στην συζήτηση δεν είναι δίκαιο. Πρέπει να πω την γνώμη μου για το ζήτημα»

«Μπέλα συζητάμε διάφορες πιθανές τακτικές επίθεσης. Ξέρεις πολύ καλά πως αυτή την φορά τα πράγματα δεν είναι απλά», αποκρίθηκε ο Τζάσπερ. «Και να θέλαμε να σε συμπεριλάβουμε κάποιος δε θα μας άφηνε», πρόσθεσε κοιτώντας τον Έντουαρντ.

Ο Έντουαρντ με αγκάλιασε προστατευτικά. Μάλλον ήξερα ποιος δε θα με άφηνε.

«Σσς, αγάπη μου. Είναι πολύ δύσκολη περίοδος για σένα. Κοιμήσου», μου χάιδεψε τα μαλλιά και μου φίλησε τον λαιμό. Χαμογέλασα με την κίνηση.

«Θα στο κρατάω», ξάπλωσα στον καναπέ και ακούμπησα το κεφάλι μου στα πόδια του.

«Το ξέρω ξεροκέφαλη. Για αυτό σε αγαπάω»

«Πάντα;», μόλις που ακούστηκα.

«Και βέβαια. Για το υπόλοιπο της ύπαρξής μου. Τώρα κοιμήσου», κατσούφιασα αλλά έκανα ότι είπε και έκλεισα τα μάτια μου.

{Εισαγωγή κομματιού: Twilight – Clair De Lune/Debussy, από youtube}

Άνοιξα τα μάτια μου. Τα πάντα ήταν λευκά. Ήμουν σε ένα τεράστιο δωμάτιο. Τα έπιπλα ήταν σε λευκές αποχρώσεις και από τα παράθυρα έμπαινε φως. Ήμουν ξαπλωμένη σε ένα ανάκλιντρο. Σηκώθηκα και είδα πως φόραγα ένα λευκό φόρεμα. Πρέπει να ονειρευόμουν αφού στεκόμουν ακόμα όρθια φορώντας ένα δωδεκάποντο πέδιλο. Έκανα ένα βήμα. Στεκόμουν ακόμα όρθια. Σίγουρα όνειρο. Ακουγόταν το Clair de Lune από κάπου αλλά δεν ήξερα από πού ακριβώς. Αυτό όμως που μου τράβηκε την προσοχή ήταν μία οθόνη ίδια με αυτή που είχα σπάσει νωρίτερα. Την άγγιξα και το γυαλί της οθόνης έσπασε σε μικροσκοπικά κομμάτια. Τα κομμάτια αιωρήθηκαν στον αέρα σαν κρύσταλλοι αντανακλώντας το φως προκαλώντας διάφορα χρωματιστά παιχνιδίσματα. Ύστερα από ένα λεπτό έπεσαν στο πάτωμα δημιουργώντας ένα φωτεινό μονοπάτι.

Άρχισα να ακολουθώ το μονοπάτι για να δω που θα με οδηγήσει. Καθώς προχωρούσα παρατήρησα ότι το φως λιγόστευε αλλά δυνάμωνε η μουσική. Άνοιξα την πόρτα μπροστά μου και ήταν πλέον βράδυ. Ήμουν στο δωμάτιο όπου ο Έντουαρντ μου είχε παίξει για πρώτη φορά το νανούρισμά μου. Το μόνο φως που υπήρχε ήταν από το μονοπάτι των κρυστάλλων. Είδα τον Έντουαρντ να παίζει στο πιάνο. Η πλάτη του ήταν γυρισμένη αλλά αυτά τα μαλλιά θα τα αναγνώριζα παντού. Ήταν και εκείνος ντυμένος στα λευκά.

«Ήρθες. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο καιρό σε περίμενα», δε σταμάτησε να παίζει. Ήξερα πως δεν το έλεγε για το γεγονός που άργησα να τον βρω αλλά για το γεγονός που μπήκα στην ζωή του. Ένοιωθα ήρεμη. Ένοιωθα έτοιμη. Το δωμάτιο άρχισε να γίνεται πιο φωτεινό καθώς τον πλησίαζα. Εκατοντάδες μικρά κεριά άρχιζαν να ανάβουν.

«Τι γίνεται; Γιατί ανάβουν τα κεριά;», τον ρώτησα όταν έκατσα δίπλα του. Άφησε τα πλήκτρα, αλλά η μουσική συνέχιζε να παίζει. Στράφηκε και με κοίταξε.

«Δε θυμάσαι που σου είπα πως είσαι ο κομήτης μου; Πως φέρνεις φως και νόημα στη ζωή μου; Όλο αυτό το φως είναι από σένα», έριξα μια ματιά γύρω μου. Ήμασταν πλέον στο λιβάδι μας. Ήταν βράδυ αλλά ο ουρανός μου θύμιζε πίνακα του Βαν Γκονγκ. Έτσι μπορούσα να βλέπω τα πάντα. Καθόμασταν ο ένας απέναντι από τον άλλον. Μου χάιδεψε το μάγουλο.

«Και τι δε θα έδινα για να γίνεις γυναίκα μου», ψιθύρισε και με φίλησε απαλά.

«Είμαι ήδη δική σου για πάντα, δε χρειάζονται οι τίτλοι»

«Την εποχή μου τα πράγματα ήταν διαφορετικά»

«Τότε δέχομαι κύριε Μάσεν, δέχομαι να γίνω γυναίκα σου», μου βγήκε χωρίς δισταγμό αυθόρμητα και για πρώτη φορά η ιδέα δε με ενοχλούσε.

«Απλώς σου ζητώ να είμαστε ίσοι σε αυτό», σήκωσα ένα πολύχρωμο τριαντάφυλλο. Τα πέταλα στη βάση ήταν σκούρα κόκκινα, πορτοκάλιζε και στην άκρη ήταν λευκά.

«Θέλω να το κρατήσουμε μαζί καθώς θα λέμε τους όρκους μας», έγνεψε και άπλωσε το χέρι του για να το κρατήσει μαζί μου.

«Δέχεσαι Έντουαρντ Άντονι Μάσεν να με παντρευτείς;»

«Δέχομαι», και έσφιξε το τριαντάφυλλο, κύλησαν λίγες σταγόνες από ένα σκούρο υγρό μάλλον το δηλητήριό του.

«Μπέλα, δέχεσαι να γίνεις γυναίκα μου;»

«Δέχομαι», και έσφιξα αντίστοιχα το τριαντάφυλλο. Έπεσαν λίγες σταγόνες αίμα. Αφήσαμε το τριαντάφυλλο να πέσει στο γρασίδι. Πήρα το πληγωμένο χέρι του στο στόμα μου.

«Το αίμα μου, αίμα σου», και ακούμπησα το χέρι μου στα χείλη του. Το φίλησε και έγλειψε το αίμα που έτρεχε από τον δείκτη μου.

«Και το δηλητήριό μου, δηλητήριό σου», φίλησα το χέρι του και προσπάθησα να πιω όσο περισσότερο μπορούσα από το υγρό που κυλούσε. Αφού σταμάτησα κοιταχτήκαμε στα μάτια.

«Για πάντα», τον πρόσταξα.

«Για πάντα», μου υποσχέθηκε. Και με φίλησε. Ξαπλώσαμε στο γρασίδι χωρίς εκείνος να αφήσει τα χείλη μου ούτε στιγμή. Άφησε τα χείλη μου και με κοίταξε. Η αναπνοή μου κόπηκε από την τρυφερότητα που είδα στο βλέμμα του. Ένοιωσα σα να ήμουν ο πολυτιμότερος θησαυρός. Έσκυψε και φίλησε κάθε σημείο στο πρόσωπό μου.

Κάθε φιλί, στα βλέφαρα, στα μάγουλα, στη μύτη, στα χείλη ήταν σαν μια νιφάδα χιονιού. Τα χείλη του άνοιξαν και η γλώσσα του έγλειψε τα χείλη μου ζητώντας πρόσβαση. Άνοιξα το στόμα μου και η γλώσσα του εξερεύνησε το στόμα μου και έπαιξε με την γλώσσα μου. Βόγκηξα απαλά. Το στόμα του προχώρησε στο λαιμό μου και στάθηκε στην φλέβα μου. Ανέπνευσε το άρωμά μου και δάγκωσε το σημείο χωρίς να σπάσει το δέρμα.

Άπλωσα τα χέρια μου και τα βύθισα στα μαλλιά του. Ήταν τόσο απαλά. Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε. Τα χέρια του ήταν στους ώμους μου και τα δάχτυλά του έπαιξαν με τις τιράντες του φορέματος.

«Μπορώ;», ρώτησε με σαγηνευτικό τόνο. Έγνεψα. Τα δάχτυλά του κατέβασαν αργά τις τιράντες αγγίζοντας ανάλαφρα το δέρμα μου. Ρίγησα από την αίσθηση. Μαζί με τις τιράντες είχε κατέβει και το πάνω μέρος του φορέματος και το στήθος μου μόλις που κρατιόταν ακόμα στο φόρεμα. Κοίταξε το σημείο και το βλέμμα του δεν απομακρύνθηκε. Πήρε στα χέρια του το ύφασμα. Με κοίταξε στα μάτια χαρίζοντάς μου το αγαπημένο μου χαμόγελο και κατέβασε βασανιστικά αργά το ύφασμα.

Έφτασε στη μέση μου. Με κόλλησε πάνω του με το ένα του χέρι καθώς το άλλο ξεφορτώθηκε το φόρεμα. Όμως δεν ένιωσα το λευκό σμόκιν πάνω μου αλλά το παγωμένο του στήθος. Ήταν ήδη γυμνός. Η ζέστη που ένιωθα πως εξέπεμπα και το κρύο από το δικό του σώμα έφερναν την τέλεια ισορροπία. Οι ρώγες μου είχαν σκληρύνει από το κρύο του δέρμα και ένιωθα την ανάσα του πιο γρήγορη από ότι συνήθως. Τα δάχτυλά του χάιδεψαν το στήθος μου με κυκλικές κινήσεις. Νιφάδες χιονιού…

Μόνο έτσι θα μπορούσα να περιγράψω την ανάλαφρη αίσθηση. Έσκυψε και φίλησε την μία μου ρώγα. Κόλλησα περισσότερο πάνω του. Τον ένιωσα να χαμογελάει από την αντίδρασή μου. Την έγλειψε και βύθισα το χέρι μου πιο πολύ στα μαλλιά του.

Ύστερα από λίγες στιγμές προχώρησε και στην άλλη δίνοντάς της την ίδια προσοχή. Το χέρι που δεν ήταν βυθισμένο στα μαλλιά του έσφιγγε τον ώμο του ή χάιδευε την πλάτη του, μάρμαρο που αντιδρούσε σε κάθε μου άγγιγμα. Ένιωθα τους μυς του να συσπώνται σε κάθε σημείο που άγγιζα. Το χέρι του προχώρησε κάτω και έβγαλε το εσώρουχό μου.

Ήμασταν και οι δύο πλέον γυμνοί και η αίσθηση των κορμιών μας κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο ήταν απερίγραπτη. Τύλιξα τα πόδια μου γύρω από την μέση του και τον ένιωσα σε όλο του το μεγαλείο, σκληρό, μεγάλο και έτοιμο για μένα. Κοιταχτήκαμε στα μάτια. Ξέραμε πως είχε έρθει η στιγμή. Χωρίς να απομακρύνουμε τα μάτια μας ο ένας από τον άλλον ακούμπησα το χέρι μου στο στήθος του, στο σημείο που θα χτυπούσε η καρδιά του. Ένιωσα χτύπους.

«Χτυπά μόνο για σένα αγάπη μου», ψιθύρισε.

«Ω, Έντουαρντ», ένωσα το άλλο χέρι με το δικό του. Δεν ήθελα να ξυπνήσω. Ήταν τόσο τέλειο! Χωρίς να αφήσει τα μάτια μου μπήκε μέσα μου. Ασυναίσθητα έγειρα το κεφάλι μου προς τα πίσω. Ένιωσα μία ολοκλήρωση που μόνο εκείνος μπορούσε να μου προσφέρει.

Ξεκίνησε με ένα αργό αλλά σταθερό ρυθμό. Η ανάσα μου έβγαινε κοφτή. Το χέρι του ήταν στο μάγουλό μου και το μέτωπό του ακουμπούσε το δικό μου.

«Πιο γρήγορα», τον ικέτεψα. Έκανε όπως ζήτησα.

«Ω, Μπέλα…», και η δική του ανάσα ήταν ακανόνιστη όπως η δική μου.

«Μη σταματάς, Έντουαρντ, σε παρακαλώ»

«Και να ήθελα δε θα μπορούσα αγάπη μου», ένιωθα πως ήμουν κοντά στην ολοκλήρωση που ζητούσε το κορμί μου. Λαχάνιαζα.

«Κοίταξέ με», ήταν και εκείνος κοντά, τον ένιωθα να χάνει τον έλεγχο, έμπαινε πιο γρήγορα και δυνατά, ο ρυθμός του ήταν ακανόνιστος. Άνοιξα τα μάτια μου. Ζαλίστηκα από το βλέμμα του το οποίο καθρέφτιζε τα συναισθήματά μου. Αυτό ήταν.

«Έντουαρντ», βόγκηξα το όνομά του. «Για πάντα»

«Για πάντα», ο ουρανός γέμισε με πυροτεχνήματα που μετατράπηκαν σε πεφταστέρια. Του χαμογέλασα και τον φίλησα αφήνοντας την μύτη μου να ακουμπήσει την δική του. Τα πόδια μου συνέχιζαν να είναι γύρω από την μέση του.

«Σ' αγαπάω Έντουαρντ»

«Και εγώ σ' αγαπάω Μπέλα. Λοιπόν, σκοπεύεις να με αφήσεις;», έδειχνε πως ένιωθε άβολα. Τον κοίταξα πονηρά και με όσο πιο σαγηνευτική φωνή μπορούσα ψιθύρισα.

«Ποτέ»

«Μπέλα… όσο και αν μ' αρέσει αυτή η στάση θα ήθελα να συνεχίσουμε το μασάζ που αφήσαμε στην μέση». Εεε… Τα πάντα εξαφανίστηκαν και βρέθηκα στο δωμάτιο του Έντουαρντ.

{Εισαγωγή κομματιού: Shivaree – Goodnight Moon, από youtube}

Τα κεριά ήταν ακόμα αναμμένα και το ' Goodnight moon' της Shivaree ακόμα ακουγόταν στο δωμάτιο. Με είχε πάρει ο ύπνος και είχα δει αυτό το περίεργο όνειρο με τον Σαμ και τον Τζέικ στο σαλόνι και έπειτα το άλλο όνειρο. Το λιβάδι... Μόνο που κάποια πράγματα ήταν διαφορετικά από ότι συνήθως.

Ήμουν ελαφρώς ιδρωμένη λογικό αυτό με αυτό που έβλεπα. Όμως, αυτή τη φορά ήμουν κυριολεκτικά σκαρφαλωμένη πάνω στον Έντουαρντ και ένα από τα πόδια του ήταν παγιδευμένο ανάμεσα στα δικά μου. Λες; Όχι! Πάλι ρεζίλι έγινα. Σαν το σκυλάκι που τρίβεται… Περίμενε. Ένιωθα τους αντίχειρές του να διαγράφουν αργούς κύκλους στην μέση μου.

Διόρθωση! Στην γυμνή μου μέση. Η μπλούζα είχε ανέβει και κάποιος δεν είχε κάνει τίποτα για να το διορθώσει. Μάλλον σε κάποιον του αρέσει αυτή η κατάσταση. Αν κατάφερνα να το παίξω μισοκοιμισμένη και έμενα χαλαρωμένη μπορεί να έριχνα τους ενδοιασμούς του κύριου Αυτοσυγκράτηση.

«Ω ναι, Έντουαρντ», τρίφτηκα πάνω του και αφού άκουσα να του κόβεται ελαφρώς η αναπνοή, τον άφησα και ξάπλωσα στο κρεβάτι βάζοντας τα χέρια μου να κρατήσουν τα κάγκελα χαλαρά. Φρόντισα να μην ανοίξω τα μάτια μου και προσπάθησα να κρύψω το διαβολικό μου χαμόγελο με ένα αγγελικό.

Τον ένιωσα να κινείται από το κρεβάτι και να κάθεται στη βάση του κρεβατιού. Έσυρα τα πόδια μου αργά προς το σημείο που ήταν καθισμένος. Κατάλαβα πως καθόταν σταυροπόδι και όλως τυχαίως τα πόδια μου έφτασαν σε ένα σημείο αρκετά ψηλά. Πριν προλάβω να πετύχω τον στόχο μου έπιασε το πόδια μου. Μούγκρισα. Δε τολμούσα να πω τίποτα μήπως και σταματούσαμε. Κάτι για το οποίο δεν είχα καμία όρεξη.

«Μπέλα, σε σένα κάνουμε μασάζ, όχι σε μένα», ιδέα μου ήταν ή η φωνή του ήταν λίγο βραχνή;

«Ναι Έντουαρντ», ψιθύρισα. Ξεκίνησε το μασάζ στο ένα πόδι μόνο που αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό. Τα δάχτυλά του πίεζαν κάθε σημείο στην πατούσα μου, όμως οι κινήσεις του ήταν πιο αργές, πιο αισθησιακές. Όταν έφτασε στον αστράγαλο σήκωσε το πόδι πιο ψηλά. Προσπάθησα να μείνω χαλαρή. Όταν όμως ο πιο καυτός βρικόλακας παίρνει το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σου στο στόμα του και αρχίζει να το πιπιλάει, πώς να μείνεις ακίνητη;

Το πόδι μου τινάχτηκε αλλά κρατούσε σταθερά τον αστράγαλο, οπότε τα δόντια του δεν με έκοψαν. Άνοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα. Άφησε αργά το δάχτυλο και το φίλησε. Τα χέρια του προχώρησαν στις γάμπες μου ενώ φιλούσε και έγλειφε τον αστράγαλο. Άφησε αργά το πόδι ανάμεσα στα πόδια του και πήρε το άλλο δίνοντάς του την ίδια ακριβώς περιποίηση. Ούτε για μια στιγμή δεν έφυγε το βλέμμα του από πάνω μου.

Μόνο εκείνος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο και να με ανάψει έτσι. Τα χέρια του έφτασαν στα γόνατά μου. Σταμάτησε για μια στιγμή. Τα μάτια του σκοτείνιασαν και άφησε τα χέρια του να προχωρήσουν πιο πάνω ανοίγοντας στο ενδιάμεσο τα γόνατα.

«Τι κάνεις;», τον κοίταξα έκπληκτη.

«Φέρομαι σαν εγωιστής. Εσύ δεν ευχόσουν να ήμουν περισσότερο εγωιστής; Και μάντεψε κάτι», η φωνή του ήταν βραχνή. Τι με είχε ακούσει να λέω στον ύπνο μου πάλι. Τα χέρια του συνέχιζαν την πορεία προς τα πάνω.

«Μου αρέσει η ιδέα», και άνοιξε τα πόδια μου.

Με πλησίασε αργά και ξεκίνησε να δίνει φιλιά στο εσωτερικό του ποδιού χρησιμοποιώντας την γλώσσα του στα σημεία που περνούσαν οι φλέβες. Έσφιξα τα χέρια μου στα κάγκελα. Η αναπνοή του ήταν κοφτή και τα σημεία στα οποία είχε συρθεί η γλώσσα του πάγωναν από την ανάσα του. Όλες μου οι αισθήσεις ήταν σε υπερένταση. Έκλεισα τα μάτια για να νιώσω καλύτερα τα χείλη του πάνω μου. Μικρά βογκητά ξέφευγαν κάθε φορά που με άγγιζε.

«Λατρεύω τις αντιδράσεις σου, αλλά δεν μου είναι αρκετές. Τίποτα δεν είναι αρκετό. Όσα και να μου δίνεις, πάντα θέλω περισσότερα», η φωνή του μόλις που ακουγόταν.

«Πάρε ότι θέλεις τότε», του απάντησα. Θα μπορούσα να του δώσω τα πάντα χωρίς δισταγμό.

«Σίγουρα;», τα χέρια του είχαν φτάσει στο μποξεράκι και το ένα χέρι χάιδευε επίμονα ένα αρκετά υγρό πλέον σημείο. Ένιωθα να κοκκινίζω και το σώμα μου αυτόματα έγειρε προς τα χέρια του αλλά δε μπορούσα να αρθρώσω κάτι.

«Σίγουρα;», πίεσε το χέρι του πιο πολύ πάνω μου και βόγκηξα.

«Ναι, Έντουαρντ», πήρε το μποξεράκι στα χέρια του και το κατέβασε αργά.

«Πανέμορφη», ένιωσα τα χείλη του πάνω μου. «Μεθυστική», η μύτη του πέρασε από το σημείο. «Δε», φιλί. «μπορώ», φιλί. «να», φιλί. «σε», φιλί. «χορτάσω», φιλί. «με», φιλί. «τίποτα», φιλί. Τον άκουσα να παίρνει μια βαθιά ανάσα και να καταπίνει το δηλητήριό του.

Άνοιξε τα πόδια πιο πολύ και ένιωσα την άκρη της γλώσσας του πάνω μου. Τα χέρια μου έφυγαν από τα κάγκελα. Το ένα βυθίστηκε στα μαλλιά του και το άλλο στα δικά μου. Δε μπορούσα να σταματήσω τα βογκητά μου. Η γλώσσα του συνέχιζε την εξερεύνησή της πιο επίμονα. Πήγαινε στην κλειτορίδα μου και τα πόδια μου προσπαθούσαν να κλείσουν. Τα κρατούσε σταθερά με τα χέρια του. Η αίσθηση ήταν τόσο έντονη και δεν ήξερα αν μπορούσα να την αντέξω. Κατέβαινε πιο κάτω και έπινε τους χυμούς μου, χωρίς να αφήνει να ξεφύγει ούτε σταγόνα.

«Έντουαρντ, σε παρακαλώ»

«Αφέσου αγάπη μου», μουρμούρισε πάνω μου.

Ρίγησα από την αίσθηση. Η γλώσσα του κινούταν τώρα με μεγαλύτερη ταχύτητα. Έσφιξα και τα 2 χέρια μου στα μαλλιά του. Επικεντρώθηκε στην κλειτορίδα μου. Δεν άντεχα άλλο. Ένιωσα την γλώσσα του να την πιέζει παραπάνω. Αυτό ήταν. Ούρλιαξα το όνομά του και κατέρρευσα. Το στόμα του άφησε φιλιά γύρω μου και η γλώσσα του σύλλεξε ότι μπορούσε από μένα. Με κοίταξε. Η γλώσσα του έγλυψε τα χείλη του.

«Μμμ», στο πρόσωπό του διαγραφόταν η απόλυτη ικανοποίηση.

«Ικανοποιημένος;»

«Απολύτως». Ξάπλωσε πλάι μου και κατέβασε την μπλούζα μου για να με καλύψει. Με αγκάλιασε σφιχτά πάνω του.

Ύστερα από λίγα λεπτά…

«Έντουαρντ συνοδέψαμε τους λυκανθρώπους πίσω στον καταυλισμό. Η Μπέλα ξύπνησε;», φώναξε ο Έμμετ από κάτω. Ο Έντουαρντ δεν είπε τίποτα. Εγώ είχα παγώσει. Ο Τζέικ και ο Σαμ ήταν εδώ. Δεν το είχα ονειρευτεί. Ο Έντουαρντ μάλλον με ανέβασε καθώς κοιμόμουν πίσω στο δωμάτιο.

«Έντουαρντ…», με κοίταξε βαθιά στα μάτια και στα χείλη του είδα να διαγράφεται ένα σαγηνευτικό χαμόγελο. Τι ήθελα να πω; Δεν ένιωθα θυμωμένη για αυτό που έκανε πιο πριν, που με άφησε να φλυαρώ ή μάλλον πιο σωστά να βογκάω μέσα στον ύπνο μου μπροστά στους υπόλοιπους. Χάθηκα στο βλέμμα του.

«Όπως σου είπα πιο πριν Μπέλα…», το στόμα του χιλιοστά από το δικό μου. «Μου αρέσει η ιδέα να φέρομαι σαν εγωιστής. Πάρα πολύ!»