Hoofdstuk 1 Raindrops
At the time that Thomas Andellock was staring at the million raindrops, falling from the sky, he couldn't know his live wasn't complete yet. Save behind the window he watched people running in the cold, wet rain. Thomas Andellock thought he had it all, thought he was the happiest man on earth, in the universe. But he was wrong; terribly wrong…
Zuchtend stapte Morton Rainey uit zijn verhaal. Hij aanschouwde hoe op zijn computerscherm zijn muis afwachtend stond knipperen. Al wachtend op het moment dat zijn meester als schrijver zijn typen zou hervatten. Maar Mort kon niet verder met het lettertikken waarmee hij begonnen was. De inspirerende pen in zijn hoofd was gestopt met schrijven. Hij had een intro geschreven, maar had daarbij geen verhaal. De gruwelijke waarheid drong tot hem door: hij moest eerst zijn rode draad zien te vinden…
Weer zuchtte de man. Zijn leven als schrijver was hard. Het was bepaald geen kinderspel. Alhoewel, soms droomde de man ervan om weer een kind te kunnen zijn: Minder zorgen en meer fantasie. Al tevreden met de zinnen die zomaar op het papier waren belandt. Maar nu was hij al een man van eenendertig en ook zijn verhalen waren zich daar naar gaan gedragen.
'Are you OK, Mort?'een hoogzwangere vrouw was naast haar man gaan staan. Haar bruine ogen keken hem bezorgd aan.
'I'm fine, Amy.'De woorden werden gevolgd door een flinke stoot lucht. Een stoot lucht die uit Mort zijn neusgaten werd geperst. Voorzichtig legde de man zijn brede hand op haar uiteen gedijde buik. De eerder zo verveelde blik in zijn ogen veranderde plots bij het voelen van een licht getrappel van hun baby. Hij voelde zich op dat moment de gelukkigste man ter wereld. Thomas Andellock zou zich de gelukkigste man ter wereld noemen…'The baby can be a great soccer player!' Mort zijn twinkelende bruine ogen keken Amy vol geluk aan.
'If he promises not to practise his skills in my belly, I'll give him a chance.' Amy ontblootte haar witte tanden, waarbij haar roze lippen leken te verdwijnen. Haar nog ongekamde blonde haren hingen als stro over haar schouders, maar volgens Mort maakte haar glimlach alles weer goed.
'What makes us so sure, we will get a boy?' Mort keek zijn vrouw uitdagend aan.
'How should you call the baby if you can't call him a he or a she?' Haar bruine ogen zagen hoe haar man aan het denken sloeg. Zijn stevige hand bedekte zijn kin. Een afwijkende vinger vervolgde zijn weg over zijn mooi gevormde mond. De top van de vinger drukte voorzichtig tegen zijn neus. 'We can't call him, the thing or it, can we?'vervolgde de vrouw haar argument.
'You are so right!' Met een glimlach keek Morton op, zijn vrouw aan. 'And I think you caused me a great idea!'
Verbaast staarden twee lichtbruine ogen de zijne aan; afvragend wat dit gesprek had kunnen opleveren aan inspiratie. 'What?'
'Never mind.'glimlachend keek de schrijver, Amy aan. 'I don't even think it will be a good one. At least not at this time. I'm not gonna use it yet.'
'Oh, OK. Mort, I'm going to take a nap.' Haar zachte lippen raakten zijn voorhoofd voorzichtig aan. 'The baby steels my energy for playing a solo-soccer game.' Glimlachend keek ze Mort aan. 'I'm back soon.' Langzaam vervolgde ze haar weg naar het bed.
'Ahhh!! I wanna take a nap too!' Geeuwend rekte de schrijver zich uitgebreid uit. Als gevolg van deze actie begon zijn bureaustoel gevaarlijk heen en weer te wiebelen. Geschrokken liet Mort zijn voeten weer met een flinke klap op de grond vallen. Als geroepen kwam de jonge pup, genaamd Chico, al kwispelend de trap op lopen.
'No Chico, No good, Not good for your legs!' De man begon wild met zijn armen te bewegen, maar de hond nam zijn waarschuwing alles behalve serieus. 'Ah, never mind.' Al aaiend keek de man zijn hond glimlachend aan. 'Good dog!' vertroetelde Mort het jonge beestje. Hij hield van het beestje alsof het zijn eigen kind was. Twee maanden liep het al rond in hun huis.
Voorzichtig wendde de schrijver een blik naar zijn oude piano die hem uitdagend leek aan te staren. Zijn mond was gevuld met zwarte en witte toetsen en leek tegen de man te willen praten. Kun je mij weerstaan? Kun je de MUZIEK weerstaan?'No! I need to write crap first!' Met man en macht probeerde de beroepsschrijver zijn drang naar pianospelen te verdringen. In gemaakte paniek begon de man te schreeuwen: 'I'm going to loose the fight!' Het object op wie het dramatische geschreeuw gericht was begon hevig te kwispelen.
'You want me to play some piano?'klonk Mort enthousiast vragend. Bij elke toon van enthousiasme begon Chico wilder met zijn staart te bewegen. 'OK! I will play the piano for you, my dear.' Lachend stond de man op, klaar om naar de piano te verhuizen.
Met voorzichtige stapjes baande de man een weg naar het dreigende maar aantrekkelijke toetsenmeubel. Zonder het hout van de piano aan te raken ging hij zitten op het krukje. Geluidloos bewoog de jongeman zijn vingers over de tanden van het object dat hij bespeelde. Met zijn ogen dicht voelde hij de muziek die alleen voor hem hoorbaar was. Hij voelde het, rook het, kon het aanraken. De noten gleden melodieus aan hem voorbij. Met zijn vingers lichtjes over de toetsen glijdend voelde de schrijver zich een ware musicus.
Maar deze harmonie werd verstoord door iemand die het inwendig luisteren van muziek maar niets vond. Met haar beide voorpoten zorgde Chico demonstratief voor een doorjankend geluid. Ik wil muziek horen! Speel eens wat! Geschrokken pakte Mort de behaarde klauwen vast en tilde ze van de hoge toetsen af. 'Sshhhhhh!!'siste Mort terwijl zijn vinger werd besproeid met zijn speeksel. 'The woman is sleeping! Don't you have any respect?' Schuldig keek de hond hem met grote bruine hondenogen aan.
Achter de deur klonk er zacht geslof. Snel schoot Mort van zijn pianokruk af en vluchtte zo snel als hij kon naar de computerstoel.
'Mort?' Twee tot spleetjes geknepen ogen keken onwennig om de hoek van de deur. 'What happened?'
'It was the dog!' Beschuldigd wees de man naar de inmiddels in de mand liggende puppy. 'She hit the teeth of that monster!'
'What monster?'Verward stapte Amy de werkkamer binnen. Voorzichtig keek ze om haar heen en zag de piano staan. 'You meant that monster? But you love that monster!'
'I know, I'm the big monster lover!'glimlachend keek de man haar weer uitdagend aan.
'Merci,
so I'm the biggest monster of them all?' Angstaanjagend sperde de
vrouw haar kaken.
'There is no doubt about that!' Mort
rolde met zijn stoel zover mogelijk van zijn vrouw vandaan. Op zijn
gezicht was een gemaakte angst af te lezen.
'You silly man!' Met een voorspellende glimlach liep Amy richting de drama-acteur. Stapje voor stapje kwam ze dichterbij. Als in slowmotion sperde ze haar armen wijt uit elkaar. Ze leek haar pas langzamerhand te versnellen. Als een gillende keukenmeid in een slechte horrorfilm begon Mort geluiden van gemaakte paniek uit te brengen. 'No! No! NOOOO!' Maar zijn afschrikkende geschreeuw mocht niet baten. Een natte kus was op zijn voorhoofd geplant en nu was Mort verdoemd… voor altijd. Glimlachend omarmde Mort zijn blonde monster. 'Now I'm remembering again why I love monsters that much. And you and Chico are the biggest monster I know.' Een voorzichtige maar doordringende kus op haar slaap verlichtte zijn beschuldiging. 'I'm happy I own them both.'
'You own me? I always thought the monster owns the man!' Met pret in haar ogen weerspiegelend keek ze Mort aan.
'And again, we are having a misunderstanding overhere.'antwoordde de man formeel, maar zijn grimas verraadde hem. 'In our papers of marriage they really spoke of the man owning the monster after their marriage!'
'Whatever you want to believe. 'zuchtte Amy. 'I know I'm right. And I will make sure you will never own me.' Zachtjes liepen haar vingers over zijn wang. 'Morty'
'Chico!'begon de man geschrokken te roepen. 'Attack this intruder! She's not my wife! She called me Morty! Red alert!' Verbaast hief de hond zijn kop op. Rimpels vormden zich op haar voorhoofd. Langzaam stond de pup op en rekte zich eerst eens uitgebreid uit, waarna ze al trippelend naar haar baasjes toe snelde.
'You have no control!' Angstaanjagend liet Amy haar stem trillen. Haar lippen vormden een verraderlijke glimlach.
'I'm doomed!'de man liet zijn hoofd naar achteren vallen. Zijn mond was verslagen geopend, zijn ogen waren gesloten. Zijn bril had de neiging om tegen zijn wenkbrauwen aan te gaan leunen. Hij was als een dominant dier dat zijn strijd had opgegeven. Opgegeven aan zijn vrouwelijke zielsverwant.
'Have you written something new?' Haar hand kamde door zijn bruinblonde haren. Voor de zoveelste keer vandaag zuchtte de man. 'Nothing yet, sweetheart. Nothing yet.'
'How about that idea you talked about today?'Met een rimpel tussen haar beide wenkbrauwen keek zijn vrouw hem vragend aan.
'No, I can't. That's impossible.' Bedenkelijk
staarde hij zijn eenenzestig woordentellende stuk aan.
'But in
fiction, everything is possible, right?' Zo stil mogelijk schoof de
vrouw een met riet versierde stoel haar kant op. 'At
least, when you write it as realistic as you can?'
'Yes, you are right. But not at this moment. It's not the right time, darling. Maby later.' Een grote gaap volgde. 'And I'm tiered! Shouldn't you be sleeping, by the way?'
Een glimlach verscheen op haar gezicht. 'Ok, go ahead; take a nap on your sofa. I will go back sleeping on MY bed!'
Met een opgetrokken wenkbrauw keek de man haar verbaast aan. 'Since when I'm not welcome in my own bed, anymore?'
'Since you made the suggestion, that I should leave you alone!' Twee beschuldigende ogen keken de man diep aan.
'But…'Mort liet zijn pruillippenscène voor de zoveelste keer zien.
'Come on! Get in bed. We're going to sleep softly. The baby is going to sleep again.' Trots wreef ze over haar gespannen buik en trok Mort aan zijn kraag mee de trap op