'Laxus is wat?!' Woedend staarde het bruinharige meisje naar Freed die half wegdook en haar met grote ogen aankeek. Ja ze was woest, meer als woest, hoe kon Laxus ooit verdomme zo gestoord doen en haar ook nog eens in de steek laten daarna. 'Mereth geen rede om Freed uit te schelden voor iets waar hij niets tegen kon doen.' De stem van Makarov deed haar snuivend opkijken en ze sloeg haar armen over elkaar. 'Waarom is hij verdomme verbannen!' Gromde ze en staarde woest naar haar master. Freed was nog niet verder gekomen dan haar vraag waar is Laxus beantwoorden. Ze gaf hem niet meer spreekruimte, ze kon het simpelweg niet geloven, ze kon niet geloven dat hij verbannen was. Zijn belofte verbrak..
'Say Laxus.' De avondzon settelde zich al aan de zee en Mer staarde afwezig er naar nog altijd gefascineerd hoe de zon kon verdwijnen in de diepe blauwe golven. 'Hmm?' Was het antwoord dat ze kreeg en de brunette keek even met een glimlachje op al veranderde haar glimlach in een iets triestere blik bij het zien van zijn afwezige blik. 'Is er iets?' Veranderde ze meteen van haar onderwerp en hij schudde zijn hoofd en glimlachte heel even waardoor zij haar wenkbrauw op trok maar uiteindelijk haar schouders ophaalde. Ze zuchtte heel even voor ze haar hoofd tegen zijn schouder legde. Zijn reactie deed haar echter verbaasd opkijken, nooit trok hij zich terug als zij half op zijn schoot sprong maar nu ineens mocht ze haar hoofd niet meer laten rusten op zijn schouder. Zelfs voor Hayden's neus had ze alsnog altijd zijn permissie gehad om gekke streken uit te halen. Ze konden elkaar al achtien jaar, beste vrienden voor god knows how long. En nu mocht ze hem nieteens meer aanraken? 'Nu niet Rosy.' Mompelde hij en ze grinnikte even zacht toen hij haar tweede naam gebruikte op de manier waarop ze enkel hem toeliet. 'Wat jij wil Sparks. Maar je moet me een ding beloven.' Mompelde ze en staarde nog even voor zich uit. Ze wist hoe zwaar de S-Class job ging worden waar ze morgen ochtend naar vertrok maar Laxus had haar bijna gesmeekt om hem te nemen, ze had niet mogen vragen waarom, ze had hem moeten vertrouwen maar ze wist gewoon dat het fout zou gaan. Hij was net terug en smeekte haar om een job te nemen die hij normaal al niet alleen zou nemen. Er zat iets goed fout maar Mereth kon haar vinger er niet op leggen. Al wat ze kon doen was afwachten en hopen dat er niet iets goed mis ging zoals ze vreesde. 'Wat wil je dat ik je beloof Rosy?' Mompelde hij met een glimlach maar zijn ogen bleven serieus staan en ze zuchtte zacht. 'Beloof me dat zodra ik terug ben wij samen weer eens een job doen, en dan haal je die pessimistische blik van je smoel of ik sla hem er af.' Ze grijnsde heel even droog en hij begon te lachen en sloeg met zijn hand op haar rug. 'Doen we Mer.' Wat een leugen, had hij nou niets geleerd? Ze zag door hem heen, ze zouden geen job samen doen ze zouden nooit meer worden zoals ze eens waren zijn ogen vertelde het allemaal.
Een traan gleed over haar wangen en ze moest zichzelf vastgrijpen aan de stoel. 'Hij.. nee.' Ze schudde haar hoofd en staarde bijna ongeloofwaardig naar Makarov. 'Gramps dat zou hij niet doen! Toch..?' Fluisterde ze en voelde ineens een hand op haar schouder waardoor ze opkeek en haat meteen in haar ogen gloeide. 'En toch heeft hij het gedaan Mereth, ik vond het ook vreselijk om te moeten accepteren.' Hayden's stem klonk als gif in haar oren en ze sloeg haar hand weg. 'En jij noemt je zijn vriendin!' Schreeuwde ze haar stem een octaaf hoger schietend. Ongelovig keek ze naar het meisje dat haar schouders ophaalde en verslagen zakte ze terug op haar stoel. Had hij nou werkelijk waar Fairy Tail willen overnemen, Gramps verstoten? Ze schudde haar hoofd en kwam wankel overeind. 'Ik moet hier weg.' Mompelde ze sissend en draaide zich om. In stilte liep ze langs de jobs maar schudde haar hoofd. Dat was wel het laatste waar ze nu trek in had. Zonder te letten op degene die haar naam riepen liep ze naar buiten tot vlak buiten de stad, het hangplekje van haar en Lax. Verslagen liet ze zich op de grond zakken en legde haar hoofd in haar handen voor haar schouders zachtjes begonnen te schokken.
'Klootzak.' Mompelde ze zacht naar de eeuwig blauwe zee. 'Als ze verdomme zo nodig verbannen wil worden laat mij dan op ze minst meegaan, altijd doe je alles alleen.' Ze staarde naar de zee en zuchtte opnieuw. Ze snapte nu waarom hij haar weg had gestuurd, hij had niet gewild dat ze er bij was geweest als hij zichzelf verloor. Maar nog altijd snapte ze niet waarom Lax niet gewoon naar haar toe gekomen was. Waarom hij opnieuw alles in z'n eentje had willen uitvogelen. Ze gleed zuchtend met haar hand door haar bruine lokken en sloot haar ogen even. Op een of andere manier kon ze zo al raden dat Hayden er niet al te veel problemen mee had, of dat kind liep ondertussen nog doodleuk met hem af te spreken terwijl zij zeker wist dat ze hem niet meer te zien zou krijgen. Misschien was het wel wat Hayden wilde. Nooit meer jaloezie dat Laxus teveel met haar omging. 'Denk je nou echt dat ik jou jezelf uit Fairy Tail laat schoppen?' Een maar al te bekende stem achter haar deed haar opschrikken en ze draaide met grote ogen haar hoofd om voor ze zich afzette en bijna in zijn armen sprong. 'Laxus!' Met grote ogen keek ze op naar hem meteen beseffend dat zo ongeveer zijn gehele lichaam in het verband ingepakt zat en meteen liet ze hem los. 'Wa.. laat maar zitten.' Ze wist donders goed wat er gebeurd was. Sarah had haar al ingevuld op dat. Toch duwde ze zich even boos terug en keek hem strak aan. 'Je had me op ze minst kunnen vertellen wat je van plan was!' Zei ze beledigd en keek hem strak aan de nijging om zijn hand weg te slaan onderdrukkend toen hij door haar bruine haar gleed. 'Nee.' Mompelde hij zachtjes en keek op haar neer waardoor ze heel even op haar onderlip beet. 'Dan zou ik tegen je moeten vechten, dat kon ik niet.' Zijn woorden verraste haar even maar maakte haar gelijk boos. 'Hallo zeg, ik zou altijd achter je staan Laxus, denk eens even na.' Ze staarde hem strak aan zijn verbaasde blik deed haar niets. 'Dan zou je je tegen het huidige Fairy Tail keren Rosy tegen je vader.' Mompelde hij en ze moest de nijging hem te slaan onderdrukken. 'Alsof dat me iets boeit, alsof ik nu nog iets te zoeken heb bij Fairy Tail, kan net zo goed meteen overstappen naar Raven Tail!' De woorden waren er nog niet uit of ze had er al spijt van want de blik van Laxus werd kouder en hij sloeg zijn armen over elkaar. 'Je zou boos moeten zijn op mij, niet doen alsof ik een of andere god ben, je hebt zelf gehoord wat ik gedaan heb!' Zijn woorden lieten haar schrikken maar ze snoof even. 'Een god? Jij bent verdomme degene die jezelf Thunder God noemt Laxus! Je bent m'n beste vriend tenminste dat dacht ik, but last time I checked beste vrienden vertellen elkaar wat er aan de hand is voordat ze oorlog verklaren aan hun Guild!' Hij stapte achteruit maar ze kon haar woorden niet meer terugnemen en ze staarde hem koud aan. 'Ik zou als ik jou was verdwijnen uit Magnolia voordat dad je nog een keer ziet.' Mompelde ze droogjes en draaide zich om. 'Hij is niet blij met je, wanneer was hij dat wel.' Ze haalde haar schouders op en stak haar handen in haar zakken voor ze in stilte wegliep, hem verbaast achterliet, maar hij deed maar. Hij had haar verraden. En hij deed zijn best maar met zijn verdere leven. Als zij zo nodig in Fairy Tail moest blijven van hem dan bleef ze dat. Maar het zou de laatste keer zijn dat ze hem had gezien. Ze hoefde hem niet meer te zien. Met een grom trok ze het kettinkje dat een sneeuwkristal en bliksemschicht uitbeeldde van haar nek en smeet het op de grond voor ze er overheen liep terug naar de Guild. Weg van hem. Weg van dit alles. Ze kon er niet meer aan denken, het zou haar alleen maar slopen. Hij sloopte haar uiteindelijk toch.
Dagen strekte zich voort, verplaatste zich in weken en nog altijd had Mer de fut niet gevonden om op een job te gaan. Ze was elke dag naar hun vaste plekje gegaan waar je over de stad kon uitkijken maar hij was niet meer gekomen. Het kettinkje was weg maar dat kon door elke willekeurige gek gejat zijn. Elke dag vulde de leegte zich meer op in haar hart en spijt voor haar woorden groeide dieper en dieper binnen in haar hoofd. Ze had nooit zo mogen spreken. Ze liet zichzelf achterover vallen en sloot haar ogen wegzakkend in een lichte slaap. Een slaap die alles op z'n kop zette. 'Mereth!' Een stem deed haar kreunend haar ogen openen een glimlach gleed voor een seconde over haar lippen. 'Lax you came back?' Vroeg ze mompelend en draaide zich om meteen omhoog schietend. 'Mystogan!' Ze hapte naar adem en het was dat hij haar arm vastgreep anders was ze van de klif afgedonderd. Snel trok hij haar naar zich toe en ze staarde op naar hem. 'Draai je eens om.' Mompelde hij zachtjes en zodra ze deed wat hij zij schoten haar ogen open. 'Wa.. Dad!' Ze staarde naar de leegte waar eens Magnolia had gelegen. 'Wat is hier aan de hand Mystogan!' Schreeuwde ze bijna in zijn gezicht. 'Waar is m'n vader, waar is Sarah!' Ze keek hem aan met grote ogen. Langzaam volgde ze zijn hand naar de hemel en staarde er met grote ogen naar. 'Faye, Wendy, Lucy en Gajeel hebben je nodig Mereth.' Mompelde hij en ze snoof even. 'Faye mijn hulp?' Mompelde ze nog droogjes maar er werd al iets in haar mond door hem gepropt en het volgende moment werd ze door de lucht gestuurd door Mystogan's magie naar het enorme zwarte gat in de lucht. 'Gomen Mereth!' Riep hij nog achter haar aan en ze vormde een sneeuwbal in haar hand die ze zijn richting op smeet maar kon niet meer zien of ze haar doelwit raakte. Diepe duisternis nam haar gezichtsveld over.