Hallo, allemaal (:

Dit is mijn eerste Fanfic, dus wees een beetje vriendelijk a.u.b.

Ik zou heel graag weten wat jullie ervan vinden en of ik ermee moet doorgaan.

Veel leesplezier!

x

Hoofdstuk 1: Het lot.

"Tante Alice, ik wil niet" Tante Alice probeerde weer eens me een make-over te geven, voor de derde keer deze week, in godsnaam! Maar zoals altijd kreeg ze haar zin en zat ik daar, na een uur durende ruzie. Zolang heeft niemand het ooit uitgehouden met haar, ik was eigenlijk wel trots op mezelf.

"Renesmee, je gaat er schitterend uitzien vanavond!" riep ze uit.

"Ik zie dat alle jongens, nou ja, je weet wel."Tante Alice en haar visioenen, het is niet altijd handig. Nu had ik nog minder zin in mijn date. Ik kon toch moeilijk nee zeggen, Jonathan had zo schattig gekeken en hij is niet lelijk en ik vind hem wel leuk, maar niet op die manier. Gewoon als een vriend.

"Oké, kijk maar." Riep ze dolblij uit. Ik was er zeker van dat, als ik in de spiegel keek, ze ging uitroepen dat dit haar beste creatie ever was.

"Dit is mijn beste creatie ever!" Dit doet ze echt elke keer. Ik moet toegeven, ik zag er goed uit. Ik droeg een zwart jurkje, dat mijn rondingen mooi deed uitkomen en vast zat in mijn hals. Eronder droeg ik zilveren schoenen, met hoge hakken.

De make-up was licht: een beetje mascara en zilveren oogschaduw, een beetje rouge en heel veel lipglos, Tante Alice haar favoriete soort make-up.

De bel ging en ik liep snel naar beneden. Ik zag dat papa Jonathan al had binnen gelaten. Van zodra hij mij zag, stond hij recht, als een echte heer. Ik zag papa lichtjes glimlachen.

"Nessie, wow, je ziet er prachtig uit." Ik glimlachte en voelde dat ik lichtjes rood werd. Stomme menselijke trekjes.

"Dank je. Ik ga snel mijn jas aandoen en dan kom ik." Snel liep ik naar een grote kast en wou mijn jas pakken toen ik tante Alice hoorde roepen.

"Niet die, Nessie! Pak die dat ik vorige week voor je gekocht heb!" Ik rolde met mijn ogen, maar pakte toch mijn nieuwe jas. Ik wou niet nog een ruzie met Alice, één keer per dag is genoeg.

"Dag Bella, dag Edward! Riep ik voor ik de deur uit liep, ik moest namelijk doen alsof mijn ouders mijn broer en zus waren en mijn grootouders mijn ouders, heel verwarrend. Vooral toen ik klein was, gelukkig was ik een slim kind en had ik me nog nooit versproken.

Jonathan nam me mee naar een heel schattig Italiaans restaurantje. Het eten was er heel lekker, maar zoals tante Alice had voorspeld, konden de jongens hun ogen niet van mij af houden.

Eén ober had zelfs geprobeerd mij zijn nummer te geven, ieuw. Al bij al was het nog wel leuk, maar ik had de hele tijd het gevoel dat er iemand mij in de gaten hield. Ik probeerde het gevoel van mij af te schudden, maar het bleef de hele avond in een hoekje van mijn gedachten zitten.

Om negen uur kwam ik thuis en natuurlijk had mijn familie vragen over mijn date.

"Toch geen vieze dingen gedaan, hé?"vroeg Nonkel Emmet. Zo typisch.

"Wat voor auto heeft hij?" vroeg Tante Rosalie.

"Was hij wat lief voor je?" vroeg Mama.

"Wanneer ga je nog eens met hem uit?" vroeg Tante Alice opgewonden.

"Laat haar een beetje gerust, zie je niet dat ze moe is." Ik glimlachte opgelucht naar Nonkel Jasper. Snel liep ik naar boven, kleedde me om en ging slapen.

"Goedemorgen, Renesmee." Ik opende snel mijn ogen, maar zag niemand. Wie had dat gezegd? Ik had deze mooie, goddelijke stem nog nooit eerder gehoord, maar ergens deed hij toch een belletje rinkelen. Diep in gedachten verzonken, liep ik naar beneden.

"Goedmorgen, Nessie. Hier is je ontbijt." Oma Esmé gaf me een bord met omelet. Snel at ik het op en vertrok naar school.

"Nessie, Nessie, Nessie! Hoe was je date gisteren?!" Mijn overenthousiaste beste vriendin, Diana, overlaadde me met vragen voor ik goed en wel uit de auto van mijn ouders was gestapt.

"Het was wel leuk." Antwoordde ik, nogal vaag.

"Het was wel leuk?" Riep Diana verontwaardigt uit. "Iets meer details, ja?!" Ik moest giechelen om haar gezichtsuitdrukking en liep snel naar mijn eerste les, Diana verontwaardigd achterlatend.

"Komaan, Nessie, geef me details." Ze had me, zoals altijd, snel ingehaald.

"Er is niets gebeurd, we zijn naar een leuk Italiaans restaurantje geweest en we hebben gepraat. Dat is alles." We liepen de les wiskunde binnen en gingen op onze gewoonlijke plaatsen zitten, naast elkaar.

"Ik heb gehoord dat er nieuwe leerlingen zijn en dat ze bloedmooi zijn." Ik glimlachte lichtjes, Diana was jaloers.

Toen stapten ze binnen, ik wist direct wat ze waren. Vampiers. Het waren er vier, ergens zeiden hun gezichten mij wat, maar dan van heel vroeger. Ik wist het niet.

"Klas, dit zijn onze nieuwe leerlingen: Demetri, Heidi, Jane en Alec Volturi." Bij het laatste woord wist ik van waar ik hen kende, ze hadden geprobeerd me te vermoorden, toen ik heel klein was. En nu waren ze hier, dat was geen goed teken.

Ik voelde hoe een uitdrukking van pure angst op mijn gezicht verscheen en ik probeerde het te verbergen, maar ik wist zeker dat ze het al gezien hadden.

Demetri had een gigantische glimlach op zijn gezicht en Alec keek een beetje bezorgd, maar zijn gezicht was net zo snel uitdrukkingsloos als de bezorgde blik gekomen was. Ik vroeg me af of ik me het gewoon verbeeld had. Alec was ten slotte één van de meest gevaarlijke en meedogenloze vampiers ter wereld.

"Alec en Jane, jullie kunnen je achter Renesmee en Diana zetten en Demetri en Heidi, jullie mogen je daarnaast zetten." Oh nee, oh nee, oh nee, ze komen achter mij zitten, oh nee!

"Wat doen jullie hier?" siste ik zodra ze neerzaten.

"Jou in de gaten houden." Zei Alec, een beetje arrogant. Had ik iets misgedaan?

"Ken je hen?" vroeg Diana me stil, maar de vampiers konden haar toch horen.

"Ja, van vroeger. Vraag maar niks." Ik probeerde me te concentreren op de les, maar dat lukte niet. ik voelde vier paar ogen constant op mijn rug.

Kwaad draaide ik me om.

"Wat?" Vier paar ogen keken me onschuldig aan.

"Wat zitten jullie zo naar me te kijken?" Ze begonnen echt op mijn zenuwen te werken. Ik hoorde iemand grinniken en keek boos naar de schuldige, die in lachen uitbarstte.

"Demetri Volturi! Zou je mij kunnen uitleggen wat er zo grappig is?" Riep de leraar boos uit.

"Renesmee… is… grappig… als ze… boos kijkt!" Hij was nog altijd super hard aan het lachen, als hij menselijk geweest zou zijn, dan zouden de tranen nu over zijn wanen rollen.

Ik rolde met mijn ogen en draaide me geërgerd om.

De rest van de les weigerde ik naar de vampiers achter me te kijken, hoewel ik nog altijd voelde dat ze naar me keken.

Toen de bel ging haastte ik me snel naar buiten, maar ze haalden me al snel in.

"Achtervolg me niet!"

"We achtervolgen je niet, we hebben gewoon dezelfde lessen als jij." Zei Alec, met een arrogante glimlach op zijn gezicht. Ik had echt zin om hem iets aan te doen! Hij werkte het meest van allemaal op mijn zenuwen.

Ik probeerde sneller te lopen, maar natuurlijk bleven ze me gemakkelijk bij.

"Renesmee, alsjeblieft, geef ons een kans. We zouden geweldige vrienden kunnen worden." Wow, dat was een kant van Jane die weinig mensen, of vampiers, hadden gezien.

"Mijn familie gaat dit echt niet goed vinden." Zuchtte ik, na even na gedacht te hebben. Jane en Heidi sprongen verrukt op en neer en begonnen al te plannen voor een shoppingtrip met mij.

Al snel waren Jane en Heidi mijn beste vriendinnen, en Diana natuurlijk ook, maar die had nu een vriendje en dus had ze minder tijd voor mij.

Ook Demetri was een goede vriend, maar het leek alsof Alec er alles aan deed om me te ergeren. Ik had echt nooit verwacht zo'n goede vrienden te worden met de mensen die hadden geprobeerde mij en mijn familie en vrienden te vermoorden.

Soms heeft het lot vreemde dingen voor ons in petto, dat was iets wat ik later maar al te goed zou begrijpen.

Revieuw alsjeblieft!

x