Disclaimer: Ik bezit werkelijk niets! De personages en de wereld van Harry Potter behoren tot J.K. Rowling, en het plot is van Kayly Silverstorm. Ik ben slechts een nederige vertaalster.
Proloog
Hij wist al dat ze er zou zijn, maar toen ze uit te schaduwen van het raam stapte, stokte zijn adem even. Ze zag er zo anders uit. Zes en een half jaar geleden had hij al haar enorme potentieel gezien, toen ze de Grote Zaal binnenkwam om gesorteerd te worden. Hij wist al dat ze speciaal zou zijn, slimmer dan de anderen, en uiterst moedig, maar niets had hem voorbereid op de gracieuze elegantie, de stille vastberadenheid die nu haar ogen vulde.
"Professor Perkamentus". Ze erkende eindelijk zijn aanwezigheid met een kort knikje van haar hoofd.
"Juffrouw Griffel", antwoordde hij, geen glimp van een lach in zijn ogen, "gaat u alstublieft zitten. Wat was het, dat u mij zo dringend wenste te vertellen?"
Ze koos een leren fauteuil met een hoge rug, ging zitten en drapeerde haar gewaad voorzichtig om haar heen. Haar brief was vreemd geweest – ze had aangedrongen hem onmiddellijk te spreken – dit alles in haar precieze, nette handschrift dat niets van haar haast verraadde.
"Ik wilde u informeren", begon ze kalm na een moment van stilte, "dat ik mij vanavond bij de Dooddoeners gevoegd heb. Om Voldemort's vertrouwen te winnen, heb ik hem verteld dat Severus Sneep de afgelopen jaren als dubbelagent fungeerde. Daarom lijkt het mij onverstandig om hem nog ontmoetingen te laten bijwonen, tenminste niet als hij deze wil overleven. Ik zal alle informatie die ik vergaar onmiddellijk aan u rapporteren, maar ik moet vragen dat mijn identiteit als spion volledig geheim zult houden. Niemand kan het weten, vooral Professor Sneep niet."
Haar knap gestructureerde kleine toespraak, geleverd op een gecontroleerde en koele toon, liet het Schoolhoofd sprakeloos.
"Mag ik u een snoepje aanbieden, mijn kind?" vroeg hij nogal hulpeloos, om te voorkomen dat de stilte te lang werd.
"Ja, dank u." Ze nam een zuurtje, haalde het uit zijn wikkel en stopte het in haar mond.
Hij bekeek haar toen ze terugleunde in haar stoel, haar gezicht onleesbaar. Wat had ze in godsnaam gedaan?
"Ik ben bang dat ik het niet helemaal begrijp, juffrouw Griffel", zei hij uiteindelijk.
"Er valt niets te begrijpen, Professor. Noch valt er iets te discussiëren. Ik achtte het belangrijk om u zo snel mogelijk te informeren, al was het alleen om Professor Sneep buiten gevaar te houden. Nu alles gezegd is, zal ik terugkeren naar mijn kamer."
"Maar ik kan je dat niet toestaan, lief kind."Ze was al opgestaan toen hij antwoordde, en de manier waarop ze op hem neerkeek maakte hem koud vanbinnen. Ze was zo mooi geworden, maar haar gezicht leek een masker, gebaad in koele onverschilligheid.
"U hebt geen keuze, Professor. Door mijn gebruik van de Tijdsverdrijver ben ik achttien, officieel volwassen en kan ik zelf bepalen wat ik wens te doen. Als u mij niet naar school wil laten gaan terwijl ik voor u spioneer, zal ik Zweinstein verlaten. Als u me niet wilt rapporteren, vind ik wel iemand anders die mijn informatie maar al te graag zal gebruiken. Ik ben nu een Dooddoener, en u kunt er niets aan veranderen. Denk goed na, als u uw voordelen weg wilt gooien. En vergeet niet Professor Sneep te informeren."
"Maar juffrouw Griffel…"
"Goedenavond, Professor."
Ze vertrok zonder om te kijken. Maar hij staarde haar na, zonder na te denken, zonder het te geloven, en, voor een keer, zonder ook maar het flauwste idee wat er gaande was. Ze had zijn controle in een hartslag verpulverd, en hij wist niet hoe hij het weer terug moest krijgen.