"Aaaaaah, krijg toch de... Fuck. Hoe kan het dat ik gewoon WEER van je verlies man? Ik zweer je, je speelt vals, dat kan niet anders." Zeurt Steven na voor de derde keer op rij verloren te hebben met pokeren. Lachend loop ik naar boven. "Ik ga een biertje pakken, jullie ook?" Vraag ik terwijl ik de trap op loop. "Ja is goed man." Zegt Sam. "Yep, en neem wat te eten mee Rob, dat ben je me op zijn minst verschuldigd nadat je me zo genadeloos hebt ingemaakt."
"Ik zal kijken wat ze hebben Steve." Zeg ik zuchtend. Steven is twee jaar ouder dan ik, en op het eerste gezicht zou je niet zeggen dat we broers zijn. Steven is heel groot en heel breed en ik ben zeker geen magere Hein, ik ben zelfs wel een beetje trots op mijn lijf maar ben niet zo afgetraind en enorm als hem. Daarnaast is Steven heel uitbundig, kan ongelooflijk onnozel doen en je enorm voor lul zetten met de dingen die soms uit zijn mond komen.
Terwijl ik juist vrij rustig ben en altijd wat meer op de achtergrond. Sam leerde ik kennen op de middelbare school en zijn sindsdien onafscheidelijk van elkaar, toen we gingen studeren en hij een relatie kreeg met m'n tweelingzusje Alison was hij niet meer weg te denken in ons gezin. Steve, Alison en ik zijn altijd (samen met onze ouders Kate en Martijn) erg close geweest en Sam voegde zich hier moeiteloos bij. Toen Steven Emilie ontmoete ging het wat moeizamer. Emilie is het type die eerst heel erg de kat uit de boom te kijkt.
En ik kan het haar niet kwalijk nemen. Emilie is een bizar mooie en aantrekkelijke meid, met donker blond haar en heeft een lijf waar elke man van droomt en word daar ook vaak op beoordeeld, waardoor ze erg voorzichtig om zich zelf open op te stellen en zich zelf te zij. ook omdat ze vaak erg haar best moet doen om te zorgen dat mensen om het mooie plaatje heen kijken. Maar na de acht jaar dat zij en Steven samen zijn, en ze helemaal zich zelf kan zijn bij ons en wij bij haar, zijn we een hechte groep vrienden geworden.
Boven aan de trap hoor ik Alison en Emilie in de keuken praten. "Hè, ladies, nu al terug?" Vraag ik terwijl ik de koelkast open en drie Corona biertjes pak. "Wees niet bang, broer lief, we zijn niet met lege handen terug gekomen hoor. En Rob, je moet toch eens vertellen hoe je het steeds weer voor elkaar krijgt om met de meest vreemde grieten uit te gaan. We kwamen Claudia in de Bijenkorf tegen..." Zegt Alison met een grijns.
Claudia was een vage vriendin van onze "zakelijke buurvrouw" die al weken zat te zeuren dat ik eens met haar uit moest. Claudia zou namelijk nogal fan van me zijn nadat ze me een keer gespot had bij onze buurvrouw. Ik, Alison en Jasper zijn partners en hebben sinds 4 jaar een goed lopend makelaarskantoor in Amsterdam zuid. Om er van af te zijn heb ik ingestemd. Claudia leek op het eerste gezicht oké, maar absoluut niet mijn typ met - duidelijk geverfd - blond haar en de iets wat dellerige outfit en de vele lagen make-up die ze droeg.
En ik vind kleding en het gebruik van make- up van een vrouw erg belangrijk, omdat ik val op meisjes die er verzorgd uit zien. Het maakt niet uit wat voor stijl, als het er maar netjes uitziet en klopt. Dit zijn ook echt punten waar ik op let als ik voor het eerst iemand zie of ontmoet. Als ik vind dat ze er echt niet bij loopt ben ik al afgeknapt. Dit geld ook voor schoenen, wat sommige aan hun voeten hebben kan me echt verbazen. Misschien komt dit ook wel door Alison, aangezien zij hier altijd als eerst op let bij mensen en het nodige commentaar levert.
Misschien dat ik er daardoor zelf ook op ben gaan letten en geleerd heb wat het over iemand kan zeggen. Maar verder was Claudia geen onaantrekkelijke vrouw. Dus ik besloot er maar het beste van te maken. Maar mijn god, wat een mens! Ik heb me werkelijk de hele avond afgevraagd of ik op stap was met een tiener, die haar gierende hormonen niet onder controle had, iets waar ik me heel ongemakkelijk bij voelde. Ik nam haar mee uit eten naar een restaurant dat bekend stond om z'n goede kaart, dit maakte de avond gelukkig een beetje goed.
Ik wist niet hoe snel ik terug m'n auto in moest springen nadat ik haar netjes in Amsterdam Noord had thuisgebracht. Ze vroeg nog of ik binnen wilde komen maar de avond, en vooral Claudia was zo'n ongelooflijke afknapper dat zelfs en makkelijke wip me er niet van weerhield om te maken dat ik weg kwam. De gedachten alleen al bezorgt me nu nog koude rillingen.
"Ze vroeg hoe het met je ging en zei dat ze het heel erg jammer vond niks meer van je gehoord te hebben na jullie avondje uit." Daarop kijk ik Alison met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Wat heb je tegen haar gezegd Al?" "Ow, niks bijzonders, dat je het heel erg druk hebt op zaak enzo, hihi." "Thanx, Al." Zeg ik opgelucht, blij dat ze me niet voor blok heeft gezet. Emilie lacht "Misschien moeten we toch eens een missie op touw zetten; breng Rob aan de vrouw!"
Ik zucht en kijk van Emilie naar Alison, beide een achterlijke grijns op hun gezicht. "Ik heb net een geflopte avond uit achter de rug en jullie hebben al de volgende in de rij staan?" "Nee hoor, helemaal niet, moeten we eerst wel een rij creëren." Ik schud zuchtend mijn hoofd en loop weer naar de trap met het bier en een zak chips die op tafel lag. "Oooeeeeeh, ja Emi, dat is een te gek idee, gaan we stappen en nodigen we gewoon een paar leuke meiden uit om mee te gaan." Hoor ik Alison enthousiast zeggen. Gelukkig is dit een van de sporadische momenten waarop m'n familie Zich bemoeien met mijn liefdesleven. Ze weten inmiddels wel beter.
"Jezus, bro! Ik dacht even dat je hem gepeert was met dat bier." Roept Steven zodra ik onze kelder binnen loop. De kelder is onze "speel- kamer" zoals m'n ouders het nog steeds noemen. Ondanks dat we niet meer thuis wonen komen we hier nog regelmatig samen. Mede omdat Kate, onze moeder het erg waardeert als we zo nu en dan samen eten.
Gelukkig wonen we ook allemaal in Amsterdam Zuid met als uitzondering van Steven en Emilie, zij hebben sinds een jaar een waanzinnig huis in Amsterdam Oost aan de Middenweg gekocht. Ons ouderlijk huis is een enorm herenhuis in Amsterdam Zuid, met smalle kamers en vijf verdiepingen, en met een enorme kelder over de gehele breedte en lengte van het pand. Al snel werd dit onze speelkamer waar we als kind helemaal los konden gaan met het bouwen van hutten, als het buiten regende konden voetballen en minder feestjes.
En toen we ouder werden heeft mijn moeder er de oude bank uit de woonkamer en een grote tv met alles erop en eraan neergezet om rond te hangen met onze vrienden. Later kwam er nog een pooltafel en nadien is er niet veel meer verandert en hangen we er nog steeds graag rond tijdens onze "thuis etentjes".
"We kwamen Rob's date from HELL tegen in de stad." Zegt Alison met grote ogen. En ze doet haar best om niet te lachen. "Ha ha, Al, maak me maar belachelijk. Had ik al verteld dat ze me nog mee naar binnen vroeg toen ik haar thuis afzette?" Vier paar ogen kijken me geschokt aan en ik lach. "Je hebt toch niet... Je weet wel?" Rilt Alison. "Nee, natuurlijk niet! Wat voor zak denk je dat ik ben? Trouwens ik denk niet dat ik hem omhoog had gekregen na de hele avond met haar doorgebracht te hebben."
Iedereen lacht. "Echt, Rob, hoe je het toch voor elkaar krijgt om steeds met die malloten opgescheept te komen zitten, ik snap het niet. Niet dat je er zelf geen bent." Zegt Emilie en ze steekt haar tong naar me uit. "Het trekt elkaar toch aan hè." Lacht Sam. "Ik blijf erbij dat je een keer écht leuke vrouwen moet ontmoeten. En wij moeten nodig weer eens op stap, dat is al weken geleden! Ik zeg... Vrijdag. Hebben jullie dan al plannen? Want dan vraag ik morgen gelijk of Bo kan en zin heeft."
"Ik kan vrijdag niet Emi, ik moet naar die borrel van de opening van Kings & Queens." Zei ik tegen Emilie. "OW ja, baaaaah, moet dat echt Rob? Ik heb er zo geen zin in." Zeurt Alison. "Ja dat moet Al, je hebt beloofd om mee te gaan." Ze zucht en zegt met een pruillip; "ja, ik geloof dat ik dat gedaan heb." Ik kan het niet laten en moet er om grinniken. Want ik weet wel beter. Kings & Queens is een nieuwe kledingzaak in het centrum waarvan de eigenares het pand van ons heeft gekocht. Vrijdagavond hebben ze een borrel georganiseerd met een dj bij de ingang om de opening groots te vieren. En waar kleding is, is de interesse van Alison.
"Het is echt super gaaf geworden Rob. Ik ben er best een beetje trots op." Alison deed naast de makelaardij ook adviezen geven over eventuele bouwplannen en interieur ideeën voor de winkel - en bedrijfspanden die we verkochten. Dit is als een eenmalig advies begonnen voor een kleine sieraden zaak van een vrouw die op heel jonge leeftijd een eigen winkeltje wilde om haar zelf gemaakte sieraden te verkopen.
Zij kocht bij ons een heel oud, maar verwaarloosd pandje onder de voorwaarden dat Alison haar zou helpen met ideeën om er iets moois van te maken en te helpen met het inrichten van de winkel. Haar sieraden en winkel werden een groot succes en zo ook Alison's werk. En regelmatig word Alison om advies gevraagd bij de bouwplannen en interieur. Wat dat betreft lijkt Alison enorm op onze moeder.
Ons makelaars kantoor hebben Alison en ik overgenomen van haar, nadat ze zich alleen nog maar wilde richten op haar werkzaamheden als binnenhuisarchitect en omdat ze het rustiger aan wilde doen. Zij had het bedrijf samen met haar zus van hun vader overgenomen, maar nadat haar zus en dus onze tante overleed aan borstkanker vier jaar geleden zag ze het niet langer zitten om iedere dag weer naar het kantoor te moeten waar ze zo veel jaar met heel veel passie en liefde met haar enige zus gewerkt had.
En aangezien onze nichten geen behoefte hadden aan een carrière in de makelaardij en zowel Alison als ik hier wel ambities in hadden, hebben wij de zaak overgenomen. En zo is het al vier generaties in onze familie. Ons makelaarskantoor had een erg goede naam in Amsterdam, met vooral grote en dure panden in de portefeuille.
Een jaar nadat wij het over hebben genomen is Sam erbij gekomen. En een betere keuze hadden we niet kunnen maken. Sam weet absoluut waar hij het over heeft als het gaat over oude, monumentale panden, en keer op keer weet hij de deals te sluiten met zijn humor en charmes. Ongeacht of de klant nu een man of een vrouw is. Ik zelf ben meer zakelijk, maar ook ik red me prima. En vrijwel alle grootte, zakelijke deals sluit ik. En vrijwel alle taxaties voer ik uit.
Alison is helemaal thuis in de particuliere verhuur en verkoop van woonhuizen en winkelpanden en weet starters of mensen die opzoek zijn naar iets nieuws of eerste winkelpand met haar enthousiasme vrijwel altijd over te halen. Inmiddels waren we een super team en liep de zaak als een trein. En niemand had durven dromen dat de zaken zo goed zouden gaan. Onze ouders barsten bijna uit elkaar van trots, vooral mijn moeder omdat de zaak voor haar heel veel betekent.
Steven zag het helemaal niet zitten om als makelaar aan de slag te gaan en sloeg dan ook een totaal andere weg in. Wat overigens niet betekend dat hij minder succesvol is. Hij is altijd geobsedeerd geweest door sport en is nu dan ook - vast en zeker de coolste- gym leraar op een middelbare school voor moeilijk opvoedbare kinderen in Hilversum. Deze rebellen lopen weg met Steven en het lijkt alsof hij ondanks zijn eigen onvolwassen momenten en gekke fratsen echt zijn roeping heeft gevonden om deze kinderen behalve gymles ook te helpen met hun dagelijkse problemen.
"Denk je nog wel eens aan mij schatje? Want je hebt het zo vaak over die Bobo de laatste tijd, dat ik bijna zou denken dat je een girl crush voor haar hebt." Vraagt Steven met een stalen gezicht. Emilie petst Steven op zijn achterhoofd. "Pfff, Alsof jij dat erg zou vinden Beer." Lacht Emilie. En het ergste is dat ze waarschijnlijk gelijk heeft. "Jullie kennen me, ik vind ook niet zomaar iemand leuk. Of de moeite waard om m'n beste voor te doen om beter te leren kennen.
En al helemaal niet gelijk nadat ik die persoon net heb ontmoet. En ik verbaas me zelf denk ik ook een beetje dat ik dat bij haar wel heb. Ik vind het gewoon een bijzondere en fascinerende meid en ze komt heel oprecht over. En ik heb een voorgevoel dat het een blijvertje is, dat ik echt een heel oprechte en leuke vriendschap met Bo kan hebben. Bestaat er zoiets als heel hechte vriendschap op het eerste gezicht?" Iedereen kijkt Emilie verbaasd aan. Omdat dit echt niet de Emilie was die we kennen. "Kennelijk wel dus" Stelt Alison vast.
"Ik kan ook niet wachten om haar te leren kennen, alleen al omdat ik reten nieuwsgierig ben naar Bo na al je vele verhalen" Lacht Alison. "Ik lach me ook echt kapot met haar. Wat ze me soms toestuurt... Ze heeft echt de humor van een kerel." Emilie zuchten. "Ik wil jullie gewoon heel graag aan haar voorstellen." Zegt ze glimlachend. "Misschien kunnen we inderdaad een keer wat afspreken!" Zeg ik, meer voor Emilie dan voor mezelf, al moet ik bekennen dat ik wel nieuwsgierig ben naar deze Bo. Want Emilie vind inderdaad niet zomaar iemand aardig.
Ze heeft buiten ons ook geen hechte vrienden waar ze veel mee omgaat. Dus het is heel wat dat ze zo enthousiast is over iemand, in zo'n korte tijd na hun ontmoeting. Emilie werkte als hoofdredactrice bij de kleine uitgeverij van haar vader. Deze uitgeverij had verschillende bestsellers uitgebracht en ze hadden een aantal grote magazines. Aangezien Emilie de "dochter van" is en de meeste er dus van uitgingen dat ze daarom op de stoel als hoofdredactrice zat werd er erg op haar neer gekeken door de meeste collega's.
Dit is overigens absoluut niet het geval, verre van en Emilie is werkelijk een van de meest intelligentste mensen die ik ken en heeft ze absoluut heel hard moeten leren en werken om te komen waar ze nu is. Niet dat ze zich zorgen maakte om wat er van haar gedacht word, ze zegt dat het haar leidinggevende functie alleen maar makkelijk maakt. En daarom zegt het wel veel over deze Bo. Want zij had hier kennelijk geen probleem mee. En daarnaast; als het om mensen gaat heeft Emilie vrijwel altijd gelijk...
We horen boven de voordeur en het gekletter van pumps. (Ja ik weet hoe deze schoenen heten, nou en!) "Ah, daar heb je pap en mam." Alison staat op en loopt naar boven en niet lang daarna volgt iedereen. Ik kijk snel achterom om te zien of er geen troep meer ligt en doe de tv uit en loop ook naar boven. Mijn moeder staat in de keuken en begroete iedereen met een zoen op de wang. Als ze mij ziet krijgt ze een grote glimlach op haar gezicht en loopt naar me toe.
Ze pakte mijn gezicht in beide handen en geeft ook mij een zoen op mijn wang. "Dag zoonlief." Zegt ze met een moederlijke glimlach. "Hoi mam, lekker gewerkt?" Ondanks dat er geen twijfel bestaat over het feit dat ze geen een van ons voortrekt of liever ziet, was ik wel altijd een moeders kindjes. Terwijl Steven en Alison altijd meer naar m'n vader trokken. Ik ben dol op mijn ouders, wij zijn allemaal dol op onze ouders. Ik ken weinig mensen die zo'n liefdevolle, leuke en gezellige jeugd hebben gehad als ons.
Mijn ouders waren altijd heel open en vrij, maar wel duidelijk en erg gesteld op normen en waarden. Wellicht dat deze wat ouderwets waren soms, toch ben ik blij dat we ze mee hebben gekregen. Het maakt me de persoon die ik vandaag de dag ben. En ik weet ook zeker dat dit er voor heeft gezorgd dat we nu allemaal succesvol in onze banen zijn. Zelfverzekerd zijn. We weten wat we willen en werken er keihard voor om die doelen te bereiken, een van de dingen die we absoluut hebben mee gekregen van mijn ouders.
Mijn ouders komen alle twee uit zeer goede families. Ik durf best te zeggen dat mijn familie het op financieel gebied absoluut erg goed hadden. Zo kwamen we dan ook aan niks te kort. Dit betekend niet dat we "zomaar" alles kregen wat we wilden. Geld was er niet zomaar, geld was er omdat je er hard voor had gewerkt. Dus als we perse iets wilde hebben moesten we er net als ieder ander voor werken en er voor sparen.
Dat mijn ouders dan in de meeste gevallen, op het aller laatste moment er toch nog voor kozen om het ons te geven maakte het een niet "zomaar". Mijn vader is al jaren een zeer gewaardeerd neurochirurg aan het VU, doet wetenschappelijke onderzoeken naar neurologische aandoeningen en leidt mensen op. Hierdoor is mijn vader wel altijd een heel druk man geweest en was hij toen we klein waren vrijwel nooit thuis.
Als kind waren we hier vaak verdrietig van, maar mijn vader vertelde ons altijd dat dit was om er voor te zorgen dat wij het leven konden hebben dat we hadden. Ik durf wel te stellen dat we alles behalve de doorsnee verwende rijkeluiskinderen waren. We rijden allemaal ik mooie, dikke auto's, maar hebben er zelf voor gewerkt. We hebben allemaal eigen huizen, maar hebben er zelf voor gewerkt. We hebben allemaal een loyaal salaris en wederom, ook hier werken we zelf voor, en hard!
"Pffff, ik ben kapot. Deze klant blijft alles maar veranderen. Word er niet goed van!" Zegt ze, ondanks de woorden met een glimlach. Mijn moeder is een van de warmste en liefste personen die ik ken. Mijn vader was ook erg geliefd, rustig en heel open minded. Kortom ik kan alleen maar hopen dat ik op ze lijk en mocht ik ooit kinderen krijgen, wat ik op zich heel graag wil, zijn zij zeker mijn voorbeeld. "We eten pasta jongens." Mompelde m'n moeder met haar hoofd in de koelkast.
"NICE!" Roept Steven. En Kate grinnikte. Nadat we hebben gegeten, koffie hebben gedronken en nog wat hebben gekletst ben ik de eerste die opstaat en aangeeft naar huis te gaan. Ik kus mijn zussen op hun wang en mijn vader staat op van de bank me op mijn schouder te slaan en zegt gedag. Ik knik naar Steven en Sam en loop naar de gang en trek m'n jack aan. Ik roep nog een keer "doei!" en loop naar buiten, naar m'n metallic Volvo, S60. Ik heb hem nu bijna een half jaar en nog steeds gaat mijn hart sneller kloppen als ik hem zie. Onderweg naar huis denk ik aan de volgende dag.
De start van de nieuwe week en ik heb een aantal klanten die ik moet terugbellen nadat ik vrijdag een bod had gedaan op een aantal panden waar zij geïnteresseerd naar waren. En de lunch afspraak die ik heb met een journaliste van een vastgoed magazine. Zo nu en dan deed ik interviews met dit soort bladen omdat deze veel gelezen werden door potentiële klanten. Om nu te zeggen dat ik hier normaal gezien naar uit keek... Meestal waren het vrij saaie lunchafspraken. Maar in dit geval was het telefonisch contact dat ik met de journaliste had gehad erg interessant geweest en werd er zelfs wat heen en weer geflirt.
Dit gebeurd vrijwel nooit, ik ben heel zakelijk en laat me niet snel afleiden door vrouwelijke klanten of in dit geval, journalisten. Maar een enkele keer trekt een vrouw nu eenmaal mijn aandacht en ben ik minder gefocust. Hoe professioneel ik ook in mijn werk ben, ik ben en blijf een man. Een vrijgezellen man. En soms is de drang naar een vrouw in plaats van mijn rechter hand gewoon te groot. En dit is precies wat Danielle, de journaliste in me los maakt. Ik heb geen idee hoe ze eruit ziet maar de telefoon gesprekken die we tot nu toe hebben gehad, waren erg leuk en hing er altijd een bepaalde spanning.
Ik parkeer mijn auto voor de deur en stap naar binnen. Ik gooi m'n sleutels op de sidetable in de hal, loop naar de keuken en open de koelkast en drink met grote teugen uit de fles Pepsi. Op weg naar de trap flip ik mijn schoenen van mijn voeten en hang mijn jack over de trapleuning en loop naar boven naar de badkamer. ik trek alles uit behalve m'n boxer en gooi mijn kleren in de wasmand die inmiddels al weer aardig vol zit, en ik zucht bij de gedachten dat ik mijn was niet lang meer kan uitstellen. Ik poets m'n tanden en als ik klaar ben loop ik naar mijn slaapkamer.
Ik kruip in bed en doe de tv aan. En terwijl ik door de zenders zap bedenk ik me hoe saai en leeg m'n privé leven eigenlijk is. Lig ik dan, dertig - bijna eenendertig - jaar oud, helemaal alleen in bed naar South Park op Comedy Central te kijken in plaats van een gesprek met mijn vriendin naast me, of beter; sex met die vriendin. En niet zomaar met een scharrel of een "neukertje" zoals Steven dat zou zeggen. Nee met iemand die me boeit, die ik interessant vind, misschien zelfs verliefd op ben, iemand met wie ik mijn leven deel en de dag afsluit. Wat zou ik er op dit moment veel voor over hebben voor die leuke, lieve en intelligente vrouw. En met die gedachten val ik in slaap en word ik de volgende ochtend wakker van m'n wekker.
Ik sta op en kreun van ergernis van de erectie die ik heb en het ongemakkelijke gevoel dat het geeft. Ik loop naar m'n badkamer en zet de douche aan, trek m'n boxer uit en stap onder de warme straal water als ik m'n handen over mijn gezicht en over m'n haar wrijf. Ik pak mijn shampoo en was mijn haar. Vervolgens pak ik de douchegel en laat mijn handen over mijn lichaam glijden en grijp mezelf stevig in mijn rechter hand. Ik kijk naar beneden en fantaseer dat het niet mijn hand is maar die van een vrouw, een mooie aantrekkelijke, sexy vrouw. Met kleine delicate handen, ronde, stevige borsten, en een slank maar vrouwelijk lichaam.
Dus ik doe wat ik bijna elke ochtend onder de douche doe; ik trek mezelf af! Ik grijp mezelf stevig vast en begin langzaam heen en weer te gaan. Als ik bij mijn eikel kom grijp ik mezelf iets steviger vast en relax mijn hand weer een beetje als ik terug glij. Mijn duim glijd over m'n eikel en verspreid het vocht dat begint te lekken en voer het tempo iets op. Mijn ademhaling word zwaarder en sneller en al snel voel ik mezelf hijgend naar m'n hoogte punt komen. Ik sla mijn hand plat tegen de muur om me schrap te zetten voor het orgasme dat los gaat breken. Ik knijp mijn ogen dicht en kom heftig klaar. Ik kreun als ik mijn zaad door het afvoerputje zie gaan en mijn hand nog een keer langzaam heen en weer glijd. Ik blijf een paar seconden in de zelfde houding staan om op adem te komen. Eenmaal bij gekomen spoel ik mijn haar uit en draai de douche uit om me klaar te maken voor werk.
Als ik bij de zaak aankom en mijn auto voor de deur parkeer, komt Sophie net op haar scooter aangereden. Sophie is onze assistente om er voor te zorgen dat wanneer wij buiten de deur op afspraak zijn er altijd iemand op kantoor aanwezig is om de telefoon aan te nemen of klanten die zonder afspraak langskomen te woord staan. "Goedemorgen Sophie, leuk weekend gehad?" Vraag ik haar vriendelijk en glimlach naar haar. "Ja zeker, alleen te kort." Zegt ze en lacht verlegen naar me. Sophie is vierentwintig jaar en volgt nog een studie naast de uren die ze bij ons werkt.
Ze gaat hiervoor iedere woensdag naar school. Sophie is een leuke meid, erg knap met haar donkere, krullende haar en licht getinte huid. Daarnaast heeft ze fel blauwe ogen en absoluut een goed figuur. Ze is alleen wel erg jong, en dan bedoel ik vooral in haar doen en laten. En alleen daarom al zou ik nooit voor haar vallen. Al weet ik inmiddels dat ze in het begin ontzettend verliefd op me was en ik betrapte haar dan ook regelmatig met haar kin op haar handen dromerig naar me staren. Dit is niet moeilijk gezien het feit dat haar bureau tegen over die van mij staat in ons kleine kantoor.
Ons kantoor is een grote lichte ruimte met over de hele lengte ramen van de vloer tot plafond. Met achterin maar één muurtje in het midden waar achter het aanrecht staat en de espressoapparaten, waterkoker en koelkast. Daar weer achter is een halletje waar het toilet is en de deur naar de tuin. Deze tuin gebruiken wij zelf niet en hebben voor de boven buren een buitentrap laten maken zodat zij er gebruik van konden maken onder de voorwaarde dat zij het zouden onderhouden.
Dus Sophie had momenten genoeg om ongegeneerd naar me te staren en te dagdromen over de dingen die we samen konden doen. Gelukkig werd dit na een paar maanden aanzienlijk minder nadat haar duidelijk werd dat ik me totaal niet op die manier tot haar aangetrokken voelde, en toch na al die maanden had ze nog steeds momenten dat ze me als een schaap aan keek als ik wat tegen haar zei en met haar mond ietsje open zat te staren en even leek te duren voor haar hersens het geen wat ik op dat moment zei of vroeg moest verwerken voor ze kon reageren.
Dit gebeurde overigens niet alleen bij Sophie maar dit had ik wel vaker bij vrouwen. Ik heb dit werkelijk nooit begrepen en vroeg me af of er gewoon zo veel slome vrouwen in Amsterdam rond liepen! Tot Alison mij een keer verbaasd aan keek nadat ik deze gedachte hard op zei en ze keihard begon te lachen! "Rob, ben je echt zo blind? Ik vraag me soms echt af hoe jij jezelf ziet als je in de spiegel kijkt!" Toen ik haar niet begrijpend aan keek vertelde ze me dat ik een ontzettend knappe jonge man was, (uiteraard omdat ik als haar tweelingbroer haar looks had, ondanks dat ik een paar seconden ouder ben dan Alison!) en dat vrouwen die zo reageerde op die momenten de zelfde conclusie trokken en er stil van werden.
Hier moest ik heel hard om lachen. Het is niet dat ik onzeker ben over mijn uiterlijk, vind mezelf niet lelijk, zo laag is mijn zelfbeeld nu ook weer niet, maar om nou te zeggen dat ik vrouwen verblind met mijn knappe kop vond ik toch wel lachwekkend. Ik zorg dat ik er verzorgd en goed gekleed uit zie. Ik heb donkerblond haar en vrij veel wat absoluut ontembaar is en kennelijk iets is waar veel vrouwen voor vallen, en ik heb, net als mijn vader en Steven blauwe ogen.
Ik mag niet klagen over de aandacht die ik altijd krijg van vrouwen en ik weet zeker dat ik een veel spannender seksleven zou kunnen hebben, maar mijn tijd van (dagelijkse) "one night stands" heb ik achter de rug en zou dit nu niet meer willen. Die periode heb ik in mijn studenten tijd wel gehad, absoluut! Maar dat is niet meer wat ik wil, waar ik ook geen behoefte naar heb. Natuurlijk heb ik wel behoefte naar de seks, alleen denk ik dat die behoefte niet zo zeer met de seks te maken heeft maar met het gevoel.
Ik ben opzoek naar meer, ik wíl meer dan alleen seks. Ik heb wel een aantal relaties gehad maar deze duurde nooit lang en ik ben ook nog nooit verliefd geweest op iemand. Mijn langste relatie was met Puck. Puck is een heel vlotte en zeer mooie meid. Ze had een vlotte babbel en werkt net als ik op een makelaarskantoor in Utrecht. Ik heb twee jaar met Puck een relatie gehad. Maar nadat ik er achter kwam dat Puck en ik meer heel goede vrienden werden dan wat anders hebben we onze relatie verbroken.
Ondanks dat ik haar echt een stoot en enorm sexy vind, was ik niet verlief op haar. Gelukkig was dit geheel wederzijds dus we zijn goed uit elkaar gegaan. Dit is nu zeker anderhalf jaar geleden. En aangezien zij ook nog steeds geen vaste relatie heeft spreken we zo nu en dan nog wel eens af. Dan gaan we lunchen of 's avonds uit eten en meestal eindigt zo'n avond in mijn of haar bed. Al is het inmiddels al meer dan een half jaar geleden dat zelfs dat is voorgekomen. Soms denk ik wel eens dat het gewoon niet voor mij is weggelegd en dat er voor mij geen "ware" bestaat.
Ik open de deur van het kantoor en laat hem open. Het is april en het is erg warm voor de tijd van het jaar. Ik vraag aan Sophie of ze koffie wil zetten en ik hang mijn leren jack over de rugleuning van m'n stoel terwijl ik mijn Mac opstart. Zodra deze opstart stappen Alison en Sam binnen. Mijn telefoon gaat en ik neem op; "Goedemorgen, Verbruggen Makelaardij, met Robert." De ochtend raast voorbij door alle drukte en nadat ik de papieren heb gefaxt naar een klant die net akkoord heeft gegeven voor de aankoop van een bedrijfspand kijk ik op mijn horloge.
Ik zie dat ik nog maar een paar minuten heb voor ik moet vertrekken voor de lunch afspraak die ik met Daniëlle heb. Ik rond m'n werk af en pak m'n jack van m'n stoelleuning. Uit de berging naast ons kantoor pak ik een van de bedrijfsscooters om zo sneller door de drukte van Amsterdam te komen. Eenmaal aangekomen bij het restaurant waar we hebben afgesproken denk ik Daniëlle al te zien zitten op het buiten terras. Nu is het niet heel erg moeilijk om een journalist aan het werk te kunnen vinden tussen de andere klanten van het restaurant. En inderdaad, zoals ik had verwacht ziet ze er goed uit maar niet bijzonder.
Ik zou niet mijn hoofd omdraaien als ze me op straat voorbij zou lopen. Ze heeft halflang blond haar dat ze in een slordige vlecht langs een schouder heeft hangen. Ze draagt een witte spijkerbroek, een licht blauwe blouse en beige pumps waarin haar gelakte tenen zichtbaar zijn. Als ze mij ook ziet zie ik een fractie van een seconden haar ogen groot worden maar corrigeert dit snel en ik grijns naar haar. Ze staat op en vraagt; "ben jij Robert Vermeulen?" "Yep, dat ben ik." Zeg ik terwijl ik mijn had uitsteek en we elkaar de hand schudden.
"Fijn dat je er bent, ik hoop dat je het oké vind dat we buiten zitten, want anders kunnen we naar binnen verplaatsen. Maar ik vond het zulk mooi en..." "Ik vind het prima hier." Onderbreek ik voor ze verder ratelt. Ik krijg sterk het idee dat ze een beetje nerveus is en als ik tegenover haar ga zitten merk ik dat ze een diepe zucht neemt voor. Op dat moment komt de ober bij onze tafel, geeft ons de lunchkaart en neemt onze drank bestelling op. Daniëlle is absoluut het type waar ik op val. Ze komt eerst wat verlegen over, maar zodra we het interview beginnen is deze verlegenheid verdwenen en stelt ze zeer gerichte vragen. Nadat de koffie is gebracht en we onze lunch bestelling hebben doorgegeven slaat ze haar schrijfblok open en begint ze te schrijven zodra ik antwoord geef op haar vragen.
Zo nu en dan kijkt ze op van haar schrijfblok en werpt me een lieve glimlach toe. Deze beantwoord ik dan met een glimlach van mijzelf. En elke keer weer betrap ik mezelf erop dat wanneer ze me aankijkt mijn blik van haar decolleté naar haar ogen schieten, want zodra ze weer iets naar voren buigt om aantekeningen te maken heb ik vol uitzicht op haar borsten en ik fantaseer hoe ze er uit zouden zien zonder de blouse en witte bh die ze draagt en zichtbaar is in haar schrijf positie. Ik weet vrijwel zeker dat ze deze misstap van mij steeds weer door heeft want op een bepaald moment verzit ze zichzelf iets waardoor haar borsten meer samengedrukt worden, en ik voel een "probleem", in mijn opeens strakker wordende jeans ontstaan.
We ronden het interview af en na drie kwartier hebben we het niet meer zoveel over de makelaardij en onze zaak maar over de dingen die we in onze vrije tijd doen. Welke nieiwe cafés en clubs ik al heb bezocht en welke zij. En welke we elkaar zeker aanraden een keer naar toe te gaan. Ondanks dat ze me een paar keer betrapt heeft terwijl ik naar haar borsten zat te gluren blijft ons gesprek vrij formeel. Ik kijk op nadat ik mijn tweede lege kopje espresso terug op het schoteltje zet als ik in de verte Emilie vanuit een restaurant zie lopen. Ik weet dat Emilie de voorkeur geeft aan een lunch buiten de deur om met potentiële nieuwe, of bestaande klanten de zaken te bespreken. Had ze niet gezegd dat Bo een redactrice was?
En stiekem vraag ik me af of ze haar naar buiten zal volgen. Maar nadat er een paar minuten verstreken zijn is er nog niemand gevolgd en is Emilie een paar meter verderop in haar auto weggereden. "Denk je ook niet Robert?" Ik schrik op en kijk verontschuldigend naar Daniëlle. "Sorry ik was even afgeleid door m'n schoonzus die ik aan de overkant zag lopen. Excuus, ik geloof dat ik niet alles mee kreeg wat je zei." Zeg ik eerlijk met deinzende wenkbrauwen. "OW maakt niet uit." Grinnikt ze een beetje. "Ik gaf aan dat ik de rekening zal vragen omdat ik verder moet naar de volgende afspraak." "Nee joh! Doe niet zo gek, ik betaal!"
"Robert, ik kan zet het op de rekening van Aro." Aro is de uitgeverij van het magazine waar het interview in komt te staan. "Ow, natuurlijk! Sorry." "Is niet nodig Robert." Zegt ze glimlachend. De ober kont en ze laat onze lunch op de rekening zetten. "Bedankt voor je medewerking en ik zal je van de week het artikel mailen ter goed keuring." Zegt ze terwijl ze op staat en haar hand uit steekt. "Is goed, ik zie het graag tegemoet Daniëlle." Zeg ik als ik haar hand aan neem en schud en knijp zachtjes in haar hand voor ik hem weer los laat. Voor ze weg loopt, kijkt om en zegt "het was leuk je te ontmoetten Robert." "Dat is geheel wederzijds Daniëlle." Zeg ik oprecht. Met dat glimlacht ze en loopt weg. Ik kijk haar na tot ze de hoek om is en ga weer zitten.