Mój ósmy fanfik na akcję „Aby do wiosny!" na Forum Mirriel i jedyny, który napisałam do dwóch promptów jednocześnie. Pierwszy prompt jest podany w opisie. Drugi, nawet ważniejszy, ale dłuższy, brzmi: "Wszystkie złe przykłady swój początek z dobrych precedensów. Kiedy władza dostanie się w ręce ludzi nie umiejących się z nią obchodzić albo mniej szlachetnych, nowy rodzaj kary zostanie zastosowany nie wobec tych, którzy na nią zasłużyli, lecz wobec niewinnych i niezasługujących na nią (…) Nie boję się tego w dzisiejszych czasach, i jeśli chodzi o Marka Tulliusza, ale w wielkim społeczeństwie różne są charaktery. Przecież w innych czasach, za innego konsula, który również będzie miał w rękach siłę zbrojną, może jakaś rzecz nieprawdziwa zostać uznana za prawdę. Kiedy opierając się na tym precedensie, konsul na mocy uchwały senatu dobędzie miecza, któż temu położy kres, kto nałoży hamulec?" Juliusz Cezar, według relacji Salustiusza, na posiedzeniu senatu 5 grudnia 63 roku przed Chrystusem podczas debaty nad losem pojmanych uczestników Sprzysiężenia Katyliny.
PRAWO CAMELOTU
Gajusza obudziło trzaśnięcie drzwiami, ale stary medyk nie był tego świadomy. Pierwszym, co usłyszał, były kroki kogoś przechadzającego się po jego komnacie w tą i z powrotem. Nie miał większych wątpliwości co do tożsamości tej osoby ani powodu, dla którego nie mogła spać.
- Merlinie - powiedział nie otwierając oczu. - Wiem, że się denerwujesz, ale czy nie mógłbyś tego robić w zaciszu swojego pokoju?
Kroki nie ucichły ani na moment. Merlin musiał wiedzieć, że jego opiekun nie śpi. Można by wręcz podejrzewać, że sam się o to postarał, pomyślał Gajusz.
- Nie mógłbym, Gajuszu - odpowiedział czarodziej. - W moim pokoju nie ma miejsca na przechadzanie się.
Gajusz westchnął. Nie spytał, czy wszystko w porządku, bo przecież wiedział, że nie w porządku. A poza tym nie chciał, żeby Merlin znowu wytknął mu, że osoby, u których wszystko jest w porządku, nie przechadzają się po cudzych komnatach bez celu. Merlin musiał mieć cel i Gajusz chyba niestety wiedział jaki. Otworzył więc oczy i usiadł na łóżku, po czym westchnął znowu.
- Zapal jakieś światło, Merlinie, przecież jest środek nocy. Jakim cudem nie wpadłeś na nic chodząc po ciemnym pomieszczeniu jest chyba jedną z tajemnic magii, skoro w świetle dnia potrafisz się potykać o własne nogi. - Pokręcił głową.
Merlin rozpalił w kominku, co Gajusz uznał za doskonały wybór źródła światła. Chociaż była już wiosna, zamkowe mury wciąż jeszcze pamiętały o niedawnej zimie i wiało od nich przejmującym chłodem. Zresztą na zewnątrz, szczególnie nocami, też nie było jeszcze na tyle ciepło, żeby palenie w kominku nazwać marnotrawieniem drewna.
- O to właśnie chodzi, Gajuszu. O magię. O tajemnicę. I o Artura, który jak zwykle niczego nie rozumie.
Tak, to było do przewidzenia. Wydarzenia minionego dnia właściwie wykluczały inne powody, dla których Merlin mógłby być aż tak zdenerwowany. Gajusz wstał, narzucił na siebie coś cieplejszego, podszedł do kominka i usiadł przy nim.
- Nie wiń go, Merlinie. Wiesz przecież, że całe jego życie...
- Wiem! - przerwał mu podopieczny wyrzucając ręce w górę. - Wiem! Ale to niesprawiedliwe! Ten człowiek nic nie zrobił! On nie zasłużył... nie zasłużył na... nie zasłużył, żeby...
Gajusz nie dziwił się, że Merlin nie jest w stanie dokończyć tego zdania. Nie zasłużył na śmierć. Nie zasłużył, żeby umrzeć. Jak wiele, wiele osób przed nim. Jak, być może, sam Merlin kiedyś, w bliższej lub dalszej przyszłości.
- Nie, nie zasłużył - przyznał. - Ale takie jest prawo Camelotu i Artur właściwie nie miał wyboru.
- Miał wybór! Jest królem, może wszystko! Zawsze tak powtarza, ale kiedy może uratować komuś życie, to nie, to się okazuje, że prawo tak mówi, a on musi przestrzegać prawa, więc nie może postąpić inaczej.
- To prawda - próbował mu przerwać Gajusz, ale Merlin na to nie pozwolił.
- Jaka tam prawda! - zawołał. - Prawo można zmienić! Przecież kiedyś magia była tu dozwolona, jak wszędzie! To Uther wziął i sobie zmienił prawo, bo zachciało mu się zemsty za jego własne grzechy. Artur też mógłby zmienić prawo, powiedzieć, że od dzisiaj magia nie jest zabroniona. Mógłby, gdyby tylko chciał!
- Artur nie może sam zmienić prawa - zauważył Gajusz. - Uther też nie wprowadził tego zakazu sam. Nie był władcą absolutnym, tak jak teraz nie jest nim Artur.
Po raz pierwszy od momentu, kiedy Gajusz się obudził, Merlin zatrzymał się i spojrzał na swojego mentora. Z powątpiewaniem, ale dobre i to.
- Chcesz powiedzieć, że to prawo uchwaliła cała rada?
- Tak.
- Nie wierzę. Nie wierzę, że Uther stanął przed radą, powiedział, co się stało, a rada w odpowiedzi uchwaliła prawo karzące magię śmiercią.
- Masz rację, nie do końca tak to się odbyło - przyznał Gajusz. - Uther ukrył swoją rolę w tym, co się stało. Z jego punktu widzenia zapewne nie minął się z prawdą. Z punktu widzenia czarodziejów właściwie skłamał.
Merlin czekał cierpliwie i nie przerywał, więc Gajusz nie trzymał go dłużej w niepewności.
- Uther powiedział radzie, że Nimue zabiła królową. Wiesz, jak było naprawdę, Merlinie, ale wiesz też o tym, że jesteś tylko jedną z trzech żyjących osób, które to wiedzą. I jedną z dwóch, które wiedzą, że wiedzą. I dobrze wiesz o tym, że obie znajdują się teraz w tym pokoju.
Merlin skinął głową. Przez chwilę milczał, a potem spytał:
- I stąd się wzięła Wielka Czystka?
- Tak, rada zatwierdziła pomysł króla, żeby za czary i sprzyjanie czarodziejom groziła śmierć. Uther zdołał ich przekonać, że nikt nie jest bezpieczny, kiedy w grę wchodzi magia. Ponieważ ofiarą została królowa, radni mu uwierzyli. Zaczęli się bać o własne życie, więc łatwo ich było nakłonić do zmiany prawa.
- Ciebie też? - zainteresował się Merlin.
- Mnie nikt nie pytał o zdanie - prychnął Gajusz. - Byłem wprawdzie członkiem rady, ale wszyscy wiedzieli, że sam jestem czarodziejem. Trochę dziwne byłoby, gdybym głosował za własną śmiercią, nie uważasz?
- Ale mimo to pozwolili ci żyć?
- Uther pozwolił mi żyć. Kazał mi przysiąc, że nie będę więcej używał czarów. Przysiągłem, bo nie chciałem umierać. Wiesz, Merlinie, że magia nigdy nie była dla mnie tym, czym jest dla ciebie, więc jeśli miałem wybór, to skorzystałem z niego.
- Inni takiego wyboru nie mieli - zauważył Merlin, ale Gajusz nie usłyszał w jego głosie potępienia.
- Mieli. Tylko o tym nie wiedzieli.
- Jak to?
- Nawet to prawo nie działało wstecz - wyjaśnił Gajusz. - Skazana na śmierć mogła zostać tylko osoba, która użyła czarów po uchwaleniu tego prawa albo po uchwaleniu tego prawa sprzyjała czarodziejom. Ale sam wiesz, jak trudno zrezygnować z magii, kiedy można z niej skorzystać. Zresztą... ludzie na początku nie wierzyli, że czarodzieje faktycznie będą zabijani. Szybko przekonali się, że to prawda, ale wtedy już ofiary szły w dziesiątki i setki, bo wygodnie dla króla z pierwszymi egzekucjami poczekano, aż osądzeni zostali wszyscy czarodzieje w mieście, ich rodziny i przyjaciele. Potem... nie było już komu nie wierzyć.
- Uther był hipokrytą - przypomniał Merlin. - Sam używał magii, kiedy było to dla niego wygodne.
- Nigdy nie twierdziłem inaczej.
- Artur też taki jest.
- Artur bardzo różni się od swojego ojca - nie zgodził się Gajusz.
- Przecież też poprosił o pomoc czarodzieja, kiedy znalazł się w potrzebie.
- Tak, ale sam mi mówiłeś, że obiecał w zamian za tą pomoc znieść karę śmierci za czary.
- I nie zniósł jej - wytknął Merlin.
- Bo magia mu nie pomogła. Wręcz przeciwnie... Ale to nie była twoja wina - dodał Gajusz szybko widząc minę podopiecznego. - Wiesz o tym przecież.
- Wiem - przyznał Merlin bez przekonania. Potem westchnął. - Więc chcesz mi powiedzieć, że tego człowieka nic nie uratuje i jutro będziemy oglądać w Camelocie pierwszą egzekucję czarodzieja od czasu wstąpienia Artura na tron?
- Nie do końca. Artur wciąż może ocalić mu życie.
- Jak, skoro prawo nie działa wstecz? Nawet gdyby zdołał przekonać radę do zniesienia kary śmierci za czary, to temu człowiekowi to nie pomoże. Już został skazany.
- To prawda. Ale Artur jest królem, więc przysługuje mu...
- ...królewskie prawo łaski! - zawołał Merlin takim tonem, jakby właśnie doznał objawienia. Zaraz jednak zmarkotniał. - Tylko że Artur nie zgodzi się go użyć. Nie w przypadku czarodzieja, nawet jeśli ten czarodziej nikomu nie zrobił krzywdy.
- Jeśli chcesz ocalić tego człowieka, będziesz musiał przekonać Artura do zastosowania prawa łaski.
Merlin spojrzał na swojego mentora jak na umysłowo chorego.
- Niby jak mam to zrobić? Z Arturem o magii rozmawia się tak, jakby każdy z nas mówił zupełnie innym językiem!
- Bo tak właśnie jest. - Gajusz uśmiechnął się smutno. - Prawdę mówiąc to ty mówisz innym językiem niż Artur, kiedy w grę wchodzą czary. Ale Artur nawet o tym nie wie, ponieważ nie ma pojęcia, że w pewnym sensie pochodzisz z innego świata. Dlatego cię nie rozumie. I nawet o tym nie wie.
- To co mam zrobić? - zniecierpliwił się Merlin. - Gajuszu, nie mamy dużo czasu, ten człowiek umrze za kilka godzin!
Stary medyk rozważył wszystkie za i przeciw, a potem powiedział powoli:
- Myślę, że powinieneś mu powiedzieć o sobie.
Czarodziej wytrzeszczył oczy i otworzył usta, ale nie odezwał się. Gajusz westchnął.
- Wiem, Merlinie, że zawsze mówiłem ci, że musisz być ostrożny. Że musisz uważać. Że nie powinieneś używać magii, jeśli nie musisz. Że to zbyt niebezpieczne. Ale... ale myślę, że już czas na to. Teraz, kiedy królem jest Artur. Lepszej okazji nie będzie, zdajesz sobie chyba z tego sprawę?
Merlin patrzył na niego bez słowa.
- Wiem, że to nadal jest dla ciebie niebezpieczne - przyznał Gajusz - ale nie aż tak bardzo, jak było za życia Uthera. Artur jest twoim przyjacielem, bez względu na to, co mówi, więc jeśli wyjawisz mu swoją tajemnicę, jest duża szansa, że on postara się ciebie zrozumieć. Jeśli nie uda ci się teraz, to możliwe, że nie uda ci się nigdy. A jeśli będziesz czekał zbyt długo, możesz nie zdążyć przed jego śmiercią.
- Albo przed moją - wtrącił Merlin ponuro.
Gajusz widział jednak, że młody czarodziej zastanawia się poważnie nad jego słowami, więc tylko prychnął dobrodusznie.
- Jesteś Emrysem, Merlinie, przeżyjesz nas wszystkich.
- O ile Artur mnie nie straci.
- Uther raz próbował, pamiętasz? I nie udało mu się. Dlaczego miałoby się udać tym razem Arturowi?
- Masz rację - przyznał Merlin i wstał energicznie. - Idę porozmawiać z Arturem.
- Teraz? - Gajusz poderwał się na nogi. - Chcesz budzić króla w środku nocy?
- Nie mamy czasu, prawda? I... chyba poczuję się lepiej, jeśli będę to miał wreszcie z głowy - mruknął czarodziej. - O ile w ogóle będę jeszcze wtedy coś czuł...
Stary medyk patrzył za młodym człowiekiem opuszczającym jego komnatę i uśmiechał się mimo woli. Jeśli miał stać się cud, to tylko Merlin mógł go sprawić. Gajusz wierzył w niego całym sercem, podobnie jak wierzył w Artura. Przecież przepowiednie nie mogły się mylić... prawda?