Donderdag 6 november
Mees
"Kom op man, als je er niks aan vind ben je zo weer thuis!" Menno verbreekt de concentratie bubbel waar ik een seconden geleden nog in zat. Dus ik licht de naald iets op om Jamie aan te kunnen kijken en vermoeid met mijn ogen te rollen. Ik had even gedacht dat Menno het opgegeven had, maar dat had ik mis. Menno probeert me de hele dag al over te halen vanavond mee te gaan naar een optreden van een of andere funk band. Normaal vragen ze me alleen om me niet buiten te sluiten. En ook al waardeer ik dit echt, ik stem zelden in om ergens mee naar toe te gaan. Alleen vanavond gaan ook onze ouders, en dat is de reden waarom Menno dit keer geen genoegen neemt met mijn antwoord. Maar ik ben totaal niet in de stemming om te gaan. Ik heb ontzettend klote geslapen, heb barstende koppijn en het was ook nog eens onverwacht druk vandaag. Hierdoor heb ik echt een rot humeur. Ook heb ik al meerdere Whatsappjes van Marley gehad, maar die kan ik makkelijker negeren door gewoon mijn geluid uit te zetten. Menno daarentegen is lastiger te negeren, aangezien we ooit op het briljante idee gekomen zijn om samen een shop te openen met als gevold dat ik iedere dag met hem opgescheept zit. Maar gelukkig zit de dag er bijna op, en kan ik relaxen als ik met Jamie klaar ben. Jamie, die overigens ook in de shop werkt, maar lang niet zo irritant is als Menno.
Toen geheel onverwacht de mogelijkheid kwam om dit pand te kopen heb ik die kans gegrepen. Het is altijd al mijn ambitie geweest om op een dag mijn eigen shop te openen. En ook al vond Paul het heel jammer dat dit betekende dat ik bij hem weg zou gaan, hij wist als geen ander dat ik toe was aan de verandering. Daarnaast stond er genoeg talent te wachten om mijn plek in te nemen, wat er voor zorgde dat ik me er niet heel schuldig over voelde. En toen mijn plannen duidelijk werden heb ik Menno gevraagd mijn partner te worden en waren we het er alle twee al snel over eens om Jamie voor te stellen ook bij ons te komen werken. Dit zijn absoluut goede keuzes geweest, maar op dagen als vandaag heb ik mijn bedenkingen over de keuze om met Menno te werken. Misschien had ik hem "stille partner" moeten maken en in het contract moeten laten opnemen dat hij niet tegen me mag praten tijdens werktijd. Dat zou voor vandaag absoluut fijn geweest zijn!
"Aah joh, ga gewoon mee. Hij heeft gelijk, wanneer je het zat bent ga je naar huis." Mijn wenkbrauwen schieten omhoog als ik Jamie aankijk. "Begin jij nu ook al? Net wanneer ik juist dacht dat jij gelukkig niet zo irritant bent." En daar moet hij om grinniken en haalt in een onschuldig gebaar een schouder op. "Ik zeg het ook niet voor poebelewoepsje daar, maar voor Marley. Ze wil heel graag dat je komt." Hij wekt met zijn woorden de aandacht van Menno en als ze elkaar aankijken geeft Jamie hem een kus in de lucht. Hierdoor moet de klant van Menno, die hij nog aan het tatoeëren is grinniken als ik zuchtend mijn hoofd schud. Daarna duw ik Jamie met mijn hand op zijn schouder terug op zijn plek, zodat ik af kan maken waar ik mee bezig was.
"Jullie zijn echt niet te geloven…" Zucht ik na een paar minuten. "Ik wil geen gezeik als ik naar huis wil!" Jamie knikt enthousiast en van achter me hoor ik Menno "sweet" zeggen. Duidelijk alle twee blij met hun overwinning. Al stem ik vooral in zodat ik van het gezeur af ben, en inderdaad; als ik het beu ben kan ik gewoon naar huis gaan. Wanneer ik klaar ben met het inkleuren van Jamie's tatoeage laat ik het aan hem zelf over om de tattoo te verzorgen en af te plakken én om mijn werkplek op te ruimen. Goede deal dacht ik zo! Dat geeft me ook genoeg tijd om te douchen en nog heel even te relaxen. Wanneer ik boven kom breek ik vrijwel bijna gelijk mijn nek over Lennox die zich zoals altijd in een verwoede poging om mijn benen probeert te knopen. Althans dat is wat ik denk wat ze probeert te doen. Grinnikend pak ik haar op en ze begint vrijwel direct overdreven mijn kin kopjes begint te geven. Als een debiel loop ik pratend tegen mijn kat naar de keuken om eten voor haar te pakken en wat te drinken voor mijzelf.
Menno en Jamie sluiten de shop af en komen daarna naar boven nadat ze ergens eten hebben gehaald. Marley en Samantha komen straks ook naar mij zodat we hier vandaan naar de stad kunnen, waar we onze ouders ontmoeten. En omdat dit allemaal al zo tot in de puntjes geregeld bleek te zijn, ga ik er ook vanuit dat ze wisten dat ik vroeg of laat zou instemmen om alsnog mee te gaan.
Waarom ze überhaupt een hele dag hebben gezeurd over vanavond vraag ik me nu opeens af, maar dit is waarschijnlijk gewoon omdat ze zijn wie ze zijn. En ze het als hun taak zien om het me zo moeilijk mogelijk te maken. Iets waar ze ontzettend veel voldoening uit lijken te halen! Maar ik kan wel zeuren en ze in mijn gedachten verafschuwen... Ik zou niet zonder ze kunnen. Mijn familie is ontzettend belangrijk voor me en we zijn dan ook heel erg close met elkaar. Altijd al geweest, maar dit is door de jaren heen alleen maar versterkt. Vooral mijn band met Marley is heel hecht. Niet dat mijn band met Menno slecht is, maar die is gewoon heel anders. Menno is heel anders.
Nadat ik met een biertje in mijn hand zeker een kwartier diep in gedachten toekijk hoe Lennox haar eten naar binnen werkt, besluit ik onder de douche te stappen. En aangezien vrijwel iedereen een sleutel van mijn huis heeft, hoef ik niet bang te zijn dat ze daarom niet naar binnen kunnen.
Als ik me na mijn douche aan het aankleden ben hoor ik Menno en Jamie binnen stappen door de discussie waar ze in verzeild zijn. En als ik het goed ruik zijn ze naar een Surinaamse tent aan de overkant gegaan voor het eten, want gelijk hangt er een geur van specerijen in mijn huis. Dat maakt een hoop goed! Wanneer ik beneden de woonkamer in stap zie ik dat Jamie de tafel heeft gedekt en we dus gelijk kunnen aanschuiven. En omdat het een lange dag was, verga ik bijna en het eerste bord dat ik opschep heb ik in know time weg geschrokt. Als ik voor een tweede keer heb opgeschept kan ik pas echt genieten van het eten aangezien mijn tong nu de tijd krijgt om te verwerken welke smaken er overheen gaan. "Tof dat je toch mee gaat man. Pa en ma gaan dat echt leuk vinden." Omdat ik mijn mond vol heb knik ik naar Menno als reactie op dat wat hij zegt. En ik ben opgelucht als hij het er bij laat en verder gaat met de discussie die hij eerder met Jamie aan het voeren was en me verder negeren.
Als we klaar zijn met eten en ik net alles in de vaatwasser aan het zetten ben komen Marley en Samantha boven. Als ook Marley me heeft laten weten hoe leuk ze het vind dat ik mee ga, drinken we nog wat maar vertrekken dan met een taxi naar waar we met Pepijn en Norah hebben afgesproken. Wanneer we aankomen op de afgesproken plek zijn ze er nog niet, dus wachten we tot ze een paar minuten later voor ons uit een taxi stappen. En wanneer Norah mij ziet ben ik blij dat ik toch gegaan ben. Want de glimlach die op haar gezicht verschijnt vertelt dat ze verrast is, maar dan wel op een heel goede manier. De rest ziet ze wekelijks omdat ze regelmatig naar ons ouderlijk huis gaan. Maar mij zien ze vrijwel niet omdat ik niet graag naar huis ga. Ik heb namelijk een hekel aan de manier waarop mijn moeder naar me kijkt. Want ook al probeert ze het te verbergen, ik zie dat ze zich altijd zorgen om me maakt. Ik zie ook dat ze altijd op haar tenen loopt wanneer ik er ben, bang dat ze iets verkeerds zegt waardoor ik weer vertrek. Dit is namelijk al een paar keer voorgekomen. En ook al haat ik mezelf daardoor, ik haat het nog meer als ik zie dat ze medelijden met me heeft. Toch gaat er een waas van schuldgevoel door me heen nu ik haar zo zie. Zeker als ik me bedenk dat ik eigenlijk helemaal niet wilde gaan. Want is dat nu zoveel gevraagd? Een avondje met zijn allen op stap?
"Mees, wat leuk dat je er ook bent!" Zegt ze dan ook enthousiast en loopt gelijk naar mij toe voor een omhelzing. Ik beantwoord haar begroeting door mijn armen om haar heen te slaan en geef een zoen op haar hoofd. „Hai, mam. En natuurlijk ben ik er, ik had het niet willen missen." Antwoord ik sarcastisch en ik voel haar grinniken in plaats van het te horen. Pepijn begroet me met een klop op mijn schouder en een blik waardoor ik weet dat hij mijn aanwezigheid net zo waardeert als Norah. Alleen Pepijn is veel subtieler en maakt er niet zo'n ding van. Wanneer iedereen Pepijn en Norah begroet heeft lopen we naar de kroeg waar de band zal optreden vanavond. Binnen is het er zoals verwacht al aardig druk, maar het is zeker te doen.
Als we een uur binnen zijn en de sound check voor de band is gedaan ga ik snel een rondje voor ons halen voor de band begint. Met een volle tree bier en wijn maneuvreer ik me door de drukte terug. Ik ben nog geen meter bij de bar vandaan als een of andere boer tegen me aan loopt wat er voor zorgt dat vrijwel alle glazen nog maar voor de helft gevuld zijn. Fijn! Hij steekt alle twee zijn handen in de lucht als een verontschuldigend gebaar maar ik negeer het en loop gefrustreerd verder. En het lijkt bijna wel of het in slowmotion gebeurt. Alleen ik heb het geluk om een botsing met een volle tree drinken twee keer achter elkaar te hebben! Ik zie haar namelijk aan komen, als een kip zonder kop en gehaast en net op het laatste moment kijkt ze achterom alsof haar naam wordt geroepen. En omdat we alle twee in beweging zijn en de zelfde kant op gaan, ziet ze daardoor niet dat ze recht op me afkomt. En omdat het moment zelf in slowmotion lijkt te gaan, is mijn reactie dit ook. Hierdoor kan ik niet voorkomen dat ze vol tegen me aan loopt. "Fuck!" Sis ik giftig als reactie op het koude bier dat ik langs mijn buik voel druipen. En wanneer ik opkijk zie ik twee grote, geschrokken bruine ogen. "Ow mijn God, sorry!" Roept ze als ze ziet wat voor schade ze aangericht heeft. Mijn shirt is nu doordrenkt omdat de tree met drinken mijn kant op kieperde. En gelijk ben ik een beetje opgelucht dat dit de tweede keer is omdat de bekers daardoor niet meer helemaal vol waren. Maar nu zijn ze vrijwel helemaal leeg en moet ik nog een keer terug, wat er voor zorgt dat de opluchting die ik eerst nog voelde, plaats maakt voor irritatie.
Ik moet mijn tong er bijna afbijten om te voorkomen dat ik iets heel onaardigs zeg en ik ontwijk haar blik als ik gefrustreerd mijn hoofd schud. "Echt, echt sorry, ik keek totaal niet waar ik liep!" Piept ze vervolgens wanhopig. "Zou je denken?" Vraag ik sarcastisch, want die conclusie had ik zelf ook al getrokken. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe ze een beetje terugdeinst door mijn giftige reactie, maar ik negeer het terwijl ik met één hand mijn shirt probeer uit te wringen. Dan zie ik hoe ze in haar broekzak graait en er twintig euro uit te voorschijn haalt. Maar nog voor ze verder iets kan zeggen of het aan kan bieden, draai ik me om nog een keer te bestellen. En God zij dank is ze zo verstandig om de boodschap te begrijpen en me niet te volgen. Ten eerste hoef ik haar geld niet en ten tweede wil ik me niet laten gaan, want hoe graag ik haar ook verrot zou willen schelden op dit moment, mijn ouders zijn aanwezig en die hebben me absoluut beter opgevoed.
Gelukkig gaat de tweede poging wel goed en kom ik met volle bekers aan bij de rest. En zodra het treetje leeg is omdat iedereen zijn drinken er van af heeft gepakt wordt mijn natte shirt zichtbaar. "Wat heb jij gedaan?" Vraagt Marley als ze de natte plek op mijn borst ziet. "Een of andere kluns liep tegen me op, waardoor ik nog een keer terug moest." Antwoord ik, nog steeds geïrriteerd. En in plaats van het met me te doen te hebben moet ze om me lachen. Ze lacht me gewoon uit! Bedankt Marley… "Gelukkig is het maar bier en wijn… Wist je trouwens dat bier goed voor je haar is?" Zegt ze grinnikend en ik kijk haar met een opgetrokken wenkbrauw aan als ik overweeg om mijn glas bier boven haar hoofd te kiepen. Ik zie daarom haar ogen een moment groter worden als ik mijn glas bier naar mijn mond breng om mijn gedachten duidelijk te maken. Maar Marley weet ook dat ik grenzen heb en dat ik zoiets nooit zal doen.
Gelukkig is het door de drukte vrij warm dus echt heel erg veel last van mijn natte shirt heb ik niet. En al snel ben ik afgeleid als de band op het podium begint te stappen. En dan valt mijn bek open. Want daar op het podium, met een saxofoon in haar handen staat de kluns die me een nat shirt bezorgt heeft! Het liefst zou ik een beetje verderop gaan staan, want ergens wil ik helemaal niet dat ze me zo ziet. Maar hoe kan ik dit voor elkaar krijgen? Door te zeggen dat ik het de saxofonist niet gun om te kunnen zien hoe ongemakkelijk ik er bij sta met mijn natte shirt? Zelfs in mijn hoofd klinkt het super kinderachtig. Dus ik doe in plaats daarvan gewoon of ik achterlijk ben en alsof ze me niet opvalt.
Dat lukt in eerste instantie prima, want er zijn bandleden genoeg, maar ze maakt het bijzonder moeilijk aangezien ze met haar saxofoon erg aanwezig is en een belangrijke basis van de band is. En toen ze begon te spelen verbaasde ze me eigenlijk ook een beetje omdat ze echt goed is. Ik word opeens uit mijn gedachten gehaald door een zet tegen mijn arm. En de manier waarop ik die zet krijg weet ik gelijk van wie, want er is er maar een die het op deze manier zal doen. Dus ik kijk opzij naar Menno die me met een achterlijke grijns aankijkt waardoor ik weet dat hij iets stoms gaat zeggen. "Zit je nu al een half uur non stop naar die blazer te staren?" Ik kijk hem aan en doe dan net of hij er niet is als ik weer naar het podium kijk. "Je moet het haar na geven... She know's how to do the blow job!" Met een diepe zucht draai ik me om zodat ik met mijn rug naar hem toe sta terwijl hij hard moet lachen om zijn eigen grap. Hij lacht zelfs zo hard dat ik een aantal mensen voor me om zie kijken. Dat ik het inmiddels gewend ben, hoeft niet te zeggen dat ik het niet meer vervelend vind dat Menno de gave heeft om van vrijwel alles iets smerigs te maken. Naast het feit dat het vaak echt ongepast is wat hij zegt is hij vooral de leeftijd van een tiener al lang gepasseerd. En tot overmaat van ramp heeft zijn actie er toe geleid dat hij de aandacht van de anderen getrokken heeft en die willen weten waar hij zo om moet lachen en ik me omdraai. Alsof ze dit zelf niet kunnen raden. Alsof ze Menno niet kennen!
Terwijl ik me sta te ergeren aan Menno voel ik opeens een hand op mijn arm. Dus ik kijk opzij en zie dat Norah naast me is komen staan. "Vind je het wat?" Mijn God! Niet zij ook al… Ze ziet waarschijnlijk aan mijn blik dat ik haar verkeerd heb begrepen dus ze kijkt me een beetje geamuseerd aan en knikt dan richting het podium. "De band. Ik bedoel de band, Mees." Ik volg haar blik richting het podium en moet dan een beetje om mezelf grinniken. "Ja zeker. Ze zijn goed, je had helemaal gelijk mam." Met een glimlach sla ik mijn arm om haar heen en trek haar een moment tegen me aan. Ik besef me wederom dat we dit veel te weinig doen, samen ergens naar toe. En dit soort dingen deden we een aantal jaar geleden nog wel regelmatig. Maar toen was alles heel anders! Toen was mijn leven ook heel anders. Don't go down there…
"Het is een van de weinige funk bandjes. En ook al is de opstelling soms anders, ze zijn altijd goed." Norah haalt me gelukkig uit mijn donkere gedachten en ik richt me weer op het hier en nu. En op dat wat ze zegt. "Hoe bedoel je dat de opstelling soms anders is?" Vraag ik fronsend. "Nou de band bestaat uit meerdere bandleden, en daarom verschilt het zo nu en dan omdat ze rouleren."
"Oké, dat klinkt logisch." En daar moet ze een beetje om lachen. "Ze moeten denk ik wel, want ze treden vrij regelmatig op maar hebben allemaal daarnaast ook gewoon hun werk en sommige zelfs nog studies." "Hoe weet je dat toch allemaal?" Vraag ik geamuseerd want het is echt typisch iets voor Norah om dit soort inside informatie te hebben. "Ik heb zo mijn connecties." Antwoord ze mysterieus en kijkt me vervolgens met een grijns aan. "Annemiek, de zangeres is mijn collega Mees." Verklaart ze uiteindelijk lachend. En dat verklaard inderdaad een hoop. Norah heeft een eigen verloskundigen praktijk in Amsterdam Zuid. Maar ze werkt er niet alleen, maar met zes andere verloskundigen. En de zangeres is er dus één van. "Dus je hebt een nieuwe collega?" Gelijk verdwijnt haar glimlach en kijkt ze me een beetje met een treurige blik aan. Ze legt een hand op mijn bovenarm en knijpt dan zacht. "Ze werkt al twee jaar bij ons." Antwoord ze simpel. En op dat moment kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan omdat kennelijk deze informatie volledig aan me voorbij is gegaan. Want ik weet zeker dat de rest allemaal weet wie ze is. Sterker nog, het zal de reden zijn waarom we hier zijn vanavond. Jezus, wat een lul ben ik eigenlijk ook. Een ongelooflijk egoïstische lul! "Het is niet erg!" Ze ziet wat haar verklaring met me doet en probeert me gelijk gerust te stellen. "Norah, het is wel erg. Dit soort dingen zou ik moeten weten en onthouden." Gelijk schud ze, nog voor ik uitgepraat ben haar hoofd, maar dit verandert niets aan het feit dat ik me er echt schuldig over voel.
We worden onderbroken als Annemiek, de zangeres en dus de collega van Norah naar haar toe komt. Ik ben een klein beetje opgelucht als Norah haar aan mij, maar ook aan de anderen voorstelt. Dat betekend dat ze alleen over haar verteld heeft maar ze haar nog niet persoonlijk hebben ontmoet. De band gaat ondertussen ongestoord verder, alleen dit keer zonder haar.
En al snel blijkt dat ze het prima zonder haar redden. Maar na vier nummers probeert de biergieter haar aandacht te trekken en wanneer het kan komt ze naar de rand van het podium en zakt door haar hurken om wat tegen Annemiek te kunnen zeggen. Door de harde muziek is het onmogelijk om te verstaan wat ze zeggen. Als Annemiek zich terugtrekt om de biergieter aan te kijken, kijk de biergieter haar met een moeilijk gezicht aan. Annemiek knikt lachend en knijpt een keer bemoedigend in de bovenarm van de biergieter en loopt dan terug naar ons, terwijl de biergieter weer haar plaats tussen de twee trompettisten neemt en verder speelt. Zodra Annemiek terug bij ons is, zegt ze iets tegen Norah en verdwijnt dan.
Het is me pas duidelijk wat ze is gaan doen als ze een paar minuten later toch weer bij ons komt, alleen dit keer met een tree drinken. Ik ben de laatste die ze het aanbiedt en als ze me het biertje geeft legt ze een hand op mijn boven arm en gebaart ze me om iets dichter bij te komen zodat ik haar kan verstaan. "Dit rondje is van Lotte." Ik trek mijn hoofd weer iets terug om haar fronsend aan te kijken, omdat ik geen idee heb wie Lotte is. Ze grinnikt en wijst dan naar het podium. Ik volg haar vinger en zie de biergieter snel een beetje gegeneerd wegkijken. De biergieter die kennelijk een naam heeft! Lotte… "En ik moest nog een keer sorry namens haar zeggen." Met een knipoog draait ze zich om en loopt weer richting het podium om met het volgende nummer weer mee te zingen. Even weet ik niet goed wat ik er van moet denken. Wat wil de biergieter van me? Want ook al irriteerde het me enorm, zo erg was het nu ook weer niet. Daarnaast ook eigenlijk niet echt haar schuld, want het is druk en het gebeurde in een fractie van een seconden. Het had iedereen kunnen overkomen. Dat zal ze zelf toch ook wel inzien? Ondanks dat kijk ik haar richting op en als onze blik kruist twijfel ik even wat te doen. Maar dan maak ik een proostend gebaar met het biertje in mijn hand, om haar te bedanken. Daarop glimlacht ze een beetje verlegen en... opgelucht terug voor ze haar aandacht weer op haar saxofoon richt.
En ik richt mijn aandacht weer op mijn familieleden. Maar al snel heb ik daar spijt van, want één voor één kijken ze me allemaal een beetje vreemd aan. Pepijn en Norah met grote ogen, maar met een glimlach. Samantha met een opgetrokken wenkbrauw, net als Jamie overigens. Menno schud afkeurend zijn hoofd en Marley? Marley loopt met een grijns naar me toe... Fuck! "Je was even vergeten te vertellen dat het een hele mooie kluns was!" Ik kijk haar fronsend aan, want ik weet zeker dat door mijn proostende bedankje richting het podium Marley denkt dat het de vrouw van mijn dromen is en ik er voor ga vanavond. "Ik denk dat ik haar ga vragen met me mee naar huis te gaan vanavond." Antwoord ik serieus en met een blik alsof ik het aan het overwegen ben. Maar Marley kent me en geeft me daarom een pets tegen mijn arm. "Lomperik!" Grinnikt ze uiteindelijk zelf ook.
"Ik mag toch hopen?" Antwoord ze nonchalant terwijl ze haar schouders ophaalt en weer naar de band kijkt. En ik volg haar voorbeeld op. En net op dat moment doet biergieter Lotte een stapje naar voren om voor het einde van het nummer alles te geven wat ze in haar heeft. Het lijkt er bijna op alsof het haar totaal geen moeite kost, maar je ziet de aderen in haar nek uitzetten door de druk die ze moet uitoefenen om het geluid uit de saxofoon te blazen. En het publiek juicht en klapt iedere keer als ze een hoge noot blaast. Ze doen daarna nog vier nummers en dan zit het erop en noemen nog een keer de namen van de bandleden en de bandnaam zelf. Iedereen stapt van het podium af waar er een groepje op ze staat te wachten met drinken en gastendoekjes voor de drummer, die kennelijk nog al is gaan zweten. Ik zie hoe biergieter Lotte naar een gast toe loopt en ze elkaar een zoen op de mond geven. Ook zie ik hoe hij de zoen niet echt beantwoord waardoor ze hem een beetje fronsend aankijkt en iets vraagt of zegt wat ik niet versta. Het is duidelijk dat hem iets dwars zit als door zijn antwoord haar wenkbrauwen omhoog schieten en zijn duim volgt die hij naar achter wijst. En omdat hij mijn richting op wijst kruist onze blik en worden haar ogen weer groot en kijkt vervolgens haar vriend ongelovig aan. Ze schud haar hoofd en trekt zijn gezicht met haar hand in zijn nek naar haar toe zodat ze wat kan zeggen zonder te hoeven schreeuwen. Dit keer schud hij zijn hoofd en pakt haar pols van de hand die in zijn nek ligt zodat hij deze weg kan halen. Waar doet hij moeilijk om? En waar maak ik me druk om? Het is mijn probleem helemaal niet. Daarom zeg ik tegen Jamie die inmiddels naast me staat dat ik even ga pissen. Het duurt even voor ik bij de toiletten ben aangezien het inmiddels veel drukker is dan daarnet. Maar eenmaal bij de wc, ben ik opgelucht want ik moest best nodig kom ik tot de conclusie als ik eenmaal kan. "Jezus! Zag je dat lekkere wijf met die saxofoon! Ik ben benieuwd wat ze nog meer met dat kleine strakke mondje van haar kan!" In gedachten rol ik met mijn ogen als de twee zatlappen naast me het duidelijk over haar hebben. Soms geneer ik me echt voor mijn mede geslacht, zeker voor dit soort varkens! "Ik wed dat ze net zo lekker zuigt als ze blaast!" Ze geven elkaar een high five en moeten smakelijk lachen om hun eigen woorden. Ík mijn best doen om ze niet met hun koppen tegen de muur boven de urinoir te rammen. Ik ben niet altijd even tactisch of vriendelijk, maar ik ben zeker geen seksist. Rembo en Rembo zijn er nog niet over uit gepraat en delen de meest gore scenario's met haar in de hoofdrol. Zelfs Menno zou hier ingegrepen hebben omdat ze zo smerig zijn, en dat zegt heel veel! Maar ik hou me in, want ik heb geen zin in gezeik of een nacht in de cel wegens openbare geweldpleging. En ook al vind ik het alsnog ongepast wat ze zeggen, ze doen het niet recht in haar gezicht. Ik weet daarom ook niet hoe snel ik mijn handen moet wassen zodat ik weg kan, terwijl Rembo & Rembo het nog steeds over haar hebben.
Zodra ik uit de wc stap en de hoek om ga maakt er vrijwel meteen iets warms en zachts contact met mijn lichaam. En gek genoeg weet ik gelijk wie er tegen me aan loopt! Als reflex pak ik haar bovenarmen beet om te voorkomen dat ze naar achter gelanceerd word. Ik hoor hoe ze geschrokken een grote hap lucht neemt en kijkt dan naar haar handen die op mijn borst liggen en dan naar boven... recht in mijn ogen. "Je bent serieus een gevaar voor je medemens wanneer je rond loopt! Ben je jezelf daar bewust van?" Zeg ik droog wanneer ik langzaam haar weer los laat als ik zeker weet dat ze niet alsnog omvalt. Bijna alsof ze vergeten was waar ze op dit moment lagen, laat ze snel haar handen zakken alsof de aanraking haar opeens brandt. En ook al ben ik me er zelf absoluut van bewust waar haar handen liggen, omdat er een soort van elektrische tinteling door mijn lichaam schiet daar waar we elkaar raken, branden doet het zeker niet! "En jij bent echt een onbeschofte lomperik zodra je die mond van je open doet, ben jij jezelf dáár bewust van?" Antwoord ze giftig terug. En met dat stapt ze me voorbij en verdwijnt de damestoiletten in. Even ben ik flabbergasted door dat wat er zojuist gebeurde, door de fragiele maar feisty biergieter Lotte die me duidelijk op mijn plaats zet. Omdat ik wil voorkomen dat ik hier nog steeds als een daap sta wanneer ze terug uit de wc komt, loop ik met de sporen van een glimlach weer naar de rest. Want dit is de tweede keer vanavond dat ik 'lomperik' genoemd werd. En ook al verdien ik het vaak genoeg, biergieter Lotte voegde er 'onbeschofte' aan toe. En dat op een moment dat ik voor de verandering juist een grapje probeerde te maken van de hele situatie. Maar dit viel duidelijk niet echt goed bij haar en heb ik haar oprecht beledigd. En ook al bedoelde ik het niet zo, ik vind haar reactie wel grappig en eentje die ik kan waarderen! Als ik terug ben krijg ik gelijk een nieuw biertje in mijn handen geduwd door Menno. En natuurlijk heb ik het geluk dat we ons inmiddels gemengd hebben met de bandleden… Fijn!
Annemiek heeft Norah aan de rest van de band voorgesteld als haar collega met als gevold dat ze de rest van onze familie ook heeft voorgesteld. Dus als ik er ook bij kom staan, stelt ze mij ook voor aan iedereen als de zoon van. De vriend van biergieter Lotte schud uiteindelijk als laatst mijn hand en ik heb een vermoede dat hij zijn grip onnodig extra verstevigd. Mijn God, straks gaat hij nog tegen haar been pissen om zijn punt duidelijk te maken! En ergens vind ik het lachwekkend dat hij uitgerekend mij ziet als iemand die achter zijn meisje aan zit. Want het laatste waar je mij op zal betrappen is op het versieren van een meisje! Sterker nog, ik wilde vanavond eigenlijk thuis blijven omdat ik juist geen zin had in dat soort aandacht. Want ook al geef ik het niet, ik krijg het wel altijd! En zonder enige aanleiding of aanmoediging. Misschien heb ik 'NIET GEÏNTERESSEERD' in neon letters op mijn voorhoofd knipperen wat ze zien als hard to get en ik daarom interessant voor ze wordt. Ik weet ook dat mijn uiterlijk interessant gevonden wordt, want ook al is het niet overdreven aanwezig, de piercing in mijn onderlip en de tatoeages die niet door mijn kleding bedekt worden trekken hoe dan ook de aandacht. En dat vind ik op zich niet erg, want anders had ik het niet gezet. Maar ik heb het nooit gedaan met de achterliggende gedachten dat ik daarmee kan scoren. Frat boy's ogen gaan van onze handen naar mijn nek en dan naar mijn gezicht, en ik weet wat hij ziet. "Thomas." Zegt hij kortaf. "Mees." Antwoord ik in de zelfde toon, allen klink ik minder vijandig omdat ik daar geen reden toe heb. Een seconden te lang houdt hij mijn hand vast, maar laat dan uiteindelijk los. Wat een sukkel! Hij doet zo achterlijk dat ik me snel moet omdraaien om te voorkomen dat hij ziet dat ik hem aan het uitlachen ben.
Maar ook al heeft híj het niet gezien, Jamie wel! En hij kijkt me daarom met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ik schud mijn hoofd en rol met mijn ogen als ik naar hem toe loop. "Lopen de hormonen op?" Vraagt hij met een raar stemmetje als ik eenmaal naast hem sta. "Ik meen het Mees, ik begin me een beetje zorgen te maken. Moet ik me zorgen maken?" Vraagt hij ongerust en ik geef hem een speelse zet. "Hij is wel knap!" Gaat hij serieus verder als hij zich weer hersteld heeft. "Kappen nou Jamie. Serieus!" En hoe erg ik mijn best ook doe, ik kan het niet helpen dat ik om hem moet lachen. "Ik weet niet wat zijn probleem is, maar het zit hem niet lekker." Verklaar ik uiteindelijk en hij knikt. En dan moet hij zelf grinniken, waarschijnlijk omdat ook hij weet hoe belachelijk dat idee is. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe biergieter Lotte weer terug is en gelijk naar Frat boy loopt. Ik ben ontzettend opgelucht als Annemiek na een paar minuten nog steeds geen aanstalten heeft gemaakt om haar persoonlijk aan me voor te stellen. Maar ondanks dat ik haar verder negeer, staat Marley al zeker twintig minuten met haar te kletsen.
Na tig flirterige blikken, twee zeer handtastelijke vrouwen en vier voorstellen om vanavond ergens anders de nacht door te brengen heb ik mijn grens bereikt. Om te voorkomen dat ik, in het bijzijn van mijn moeder tegen de eerst volgende del uitschiet zeg ik te willen gaan. Pepijn en Norah geven aan dat ze ook naar huis willen dus lopen Pepijn en ik samen naar de garderobe om onze jassen te halen aangezien Jamie, Marley, Menno en Samantha nog even blijven. "Ik heb genoten vanavond Mees. Dat heb ik gemist dit soort uitjes samen." Zegt Norah zacht als we een taxi delen en ik met haar op de achterbank zit. "Ik ook Mam." Met een glimlach knikt ze naar me en legt haar hand een moment op mijn wang. Omdat ik het meest in de buurt woon, ben ik de eerste die uitstapt.
Eenmaal boven stap ik snel nog even onder de douche om de laatste resten bier, met dank aan biergieter Lotte van me af te spoelen. In bed pak ik een boek om nog wat te lezen. Ik wijt het aan het aantal biertjes dat ik heb gedronken dat ik me onrustig voel, want ook al ben ik een heel klein beetje aangeschoten, ik ben niet dronken genoeg om gelijk als een blok in slaap te vallen. Lennox ligt opgerold tegen me aan terwijl mijn vingers haar lui kriebelen en langzaam mindert haar geknor tot ze als een blok lijkt te slapen. Kennelijk ben ik de enige die niet kan slapen! Ook betrap ik mezelf erop dat ik al twintig minuten op de zelfde pagina aan het lezen ben en hem keer op keer op nieuw lees omdat ik maar niet lijkt te onthouden wat mijn ogen registreren.
Mijn gedachten lijken als vanzelf steeds af te dwalen naar twee grote bruine ogen. En geen gewone bruine ogen, maar intense, intelligente bruine ogen. Het enige wat ik me aan haar kan herinneren, alsof de rest van haar een grote blur was. Wat me vooral intrigeert is dat die bruine ogen me iedere keer recht aankeken. En dat lijkt vrij logisch als iemand je aankijkt, maar vaak zijn ogen al snel afgeleid door mijn tatoeages en piercing. Haar leek dit totaal niet op te vallen, alsof het er allemaal niet was. En eigenlijk nu pas besef ik me dit. Ik doe nog een poging om mijn pagina te lezen en dit keer lukt het wel. Dus danig goed dat ik in slaap val met het licht aan en een boek op mijn borst...
Donderdag 6 november
Lotte
Ik zweer het, als er een Kluns Award bestaat dan win ik hem, iedere keer weer! Iedere keer weer zou ik braaf glimlachen naar de fotograven die op de rode loper kiekjes willen trekken van de designers jurk die ik draag. Omdat ik de grote ster ben van die avond, en zo werkt dat dan nu eenmaal. Hoe krijgt iemand het voor elkaar om tegen iemand aan te botsen waardoor die persoon, let wel -met een klets nat shirt- terug moet om een nieuw rondje drinken te bestellen? Moi! En hoe krijgt iemand het voor elkaar om tijdens een optreden tot drie keer toe een fout te maken omdat je te veel bent afgeleid door iemand uit het publiek? Moi! En hoe krijgt iemand het voor elkaar om voor een tweede keer tegen die zelfde persoon aan te botsen? Moi! Maar geeft dat -de aller knapste en mooiste man die ik ooit heb gezien- toestemming om zo onaardig en ronduit onbeschoft tegen me te doen? Snapt hij niet dat ik niet expres tegen hem opbotste? Zowel de eerste, als de tweede keer? En hij reageerde de eerste keer al niet erg cool, maar die tweede keer zou ik nu willen dat hij niets gezegd had. En misschien was het niet zo zeer wat hij zei, maar de manier waarop! En door wat hij mij daardoor liet zeggen, want eerlijk gezegd verbaasde ik mezelf een beetje met mijn reactie op zijn woorden. En misschien stel je jezelf gewoon heel erg aan en bedoelde hij het helemaal niet zo Lotte… Als dat zo is, dan moet ik me helemaal schamen voor mijn eigen reactie! Waarom wind ik me er ook al weer zo over op? Geen idee. Maar toch lukt het me niet om het los te laten. Hot-head zelf lijkt het allang vergeten te zijn, want als ik ongemerkt zijn kant op kijk zie ik dat hij in gesprek lijkt te zijn met... Jamie was zijn naam geloof ik. En Jamie moet lachen om iets wat hij zegt! Gek genoeg voedt dat mijn irritatie alleen maar, want kennelijk heeft hij het wel in zich om aardig en sociaal te doen, mensen zelfs aan het lachen te maken. Maar waarom dan zo bot tegen mij? Laat het gaan! Het kost me enige moeite, maar ik probeer verder niet meer op hem te letten en zorg er voor dat ik met mijn rug naar hem toe sta zodat ik hem hoe dan ook, niet kan zien. Wat maar beter is, want Thomas leek het niet erg te waarderen dat ik een rondje gaf aan een stel wild vreemden mensen. En ergens begrijp ik het wel, want het is een bizar knap stel vreemde. En als hij zou zien dat ik steeds naar Hot-head zou kijken, de meest knappe van het stel… uuuh van de hele kroeg, weet ik nu al dat hij zal denken dat ik me door hem aangetrokken zou voelen. En dát zou de meest belachelijke beschuldiging zijn die er maar bestaat, want Hot-head is absoluut knap, om van te kwijlen zo knap zelfs maar tot iemand zo onvriendelijk zou niemand zich aangetrokken voelen! Al is dat ook niet waar, want de keren dat ik per ongeluk toch zijn kant op keek zag ik wel een vrouw bij hem staan.
"Je ging lekker vanavond schatje. Misschien kunnen we zo gaan en thuis nog wat verder spelen." Ik word uit mijn gedachten gehaald als hij achter me gaat staan, zijn armen om mijn middel slaat en na zijn woorden mijn nek begint te zoenen. Ik draai me om zodat ik hem kan aan kijken, en eigenlijk had ik verwacht dat hij last had van een aanval territoriaal pissing. Want zo gedraagt hij zich namelijk vrijwel nooit, zeker niet in het openbaar en wanneer er bekenden bij zijn. Maar tot mijn verbazing zie ik Hot-head niet meer! Gelijk ben ik opgelucht want ik had het toch een soort van gênant gevonden als hij dit had gezien, want Thomas is niet erg subtiel in zijn bedoelingen. Maar ook betrap ik mezelf erop dat ik een beetje teleurgesteld ben. Maar wat had ik dan verwacht? Dat hij netjes gedag zou zeggen en 'tot een volgende botsing, lopend gevaarte'? En na dat wat ik tegen hem zei? Uuuh, nee inderdaad, dat dacht ik al! "Laten we gaan ja!" Antwoord ik Thomas daarom met een glimlach terug. We zeggen iedereen gedag, inclusief Samantha, Marley en daarom ook Jamie en Menno. Hot-head is de broer van Marley en Menno, iets wat me verbaasde aangezien zij in tegelstelling tot hem wel sociale vaardigheden lijken te hebben en ontzettend aardig zijn zelfs. Vooral Marley! Dat is misschien onaardig gedacht van me. Maar toch is het zo! Ik mocht Marley gelijk, net als Pepijn en Norah. Anne is altijd heel erg te spreken over haar bazin en het is bijna moeilijk voor te stellen dat hij een zoon van haar is. Oké Lotte, wederom heel onaardig gedacht. Iedereen kan toch wel eens een rot dag hebben? Misschien had hij wel zo'n dag. Ik besluit dat dit de oorzaak is. Hij had gewoon zijn dag niet vandaag en daarom leek het maar zo dat hij vanaf het eerste moment dat we tegen elkaar aan liepen een hekel aan me had! Drama queen!
Thomas haalt onze jassen en pakt mijn sax en dan vertrekken we. Hij is met de taxi naar hier gekomen omdat ik met mijn auto ben en zo dus samen naar huis kunnen. En naar huis, betekend naar Thomas als hij het over 'naar huis' gaan heeft. Ondanks dat ik niet met hem samenwoon, en zelfs niet dagelijks bij hem ben refereert hij er wel op die manier naar. Prima! Ik begrijp wat hij wil en bedoeld, daar gaat het om. We rijden in stilte, althans Thomas omdat hij er op stond om te rijden want zoals ik rij vind hij niet prettig. Daar wordt hij misselijk van! En ik heb drie drankjes op, dus véél te veel om überhaupt nog fatsoenlijk te kunnen rijden... Ook al zijn die drankjes verspreidt over een paar uur. Inmiddels weet ik beter dan er tegen in te gaan, want die discussie win ik toch niet. En eigenlijk maakt het me ook niet uit. Ik moest vanmorgen ontzettend vroeg op en heb nog geen moment vandaag even kunnen relaxen. Nu is min of meer voor het eerst dat ik zit zonder iets te hoeven doen of over werk na hoef te denken. Daarom ben ik ook blij als ik eenmaal onder de douche sta om me een beetje op te frissen voor het slapen gaan terwijl Thomas nog iets op zijn computer doet voor zijn werk.
Thomas ontwerpt software voor bedrijven. Ontzettend knap dat hij op zijn zevenentwintigste al een goed lopend bedrijf heeft met zijn beste vriend Jeroen, maar het nadeel is wel dat hij ontzettend veel moet werken. Op elk moment van de dag... en nacht! Hij krijgt het in zijn bol en moet er dan gelijk iets aan doen. Nu werk ik ook veel voor mezelf, maar ik heb gelukkig werk wat ik kan loslaten op een bepaald moment. Soms heb ik het daarom echt met hem te doen. Maar hij verzekert me keer op keer dat hij het niet erg vind, en dat wanneer hij iets wil bereiken hij hier heel hard voor moet werken. En dat doet hij! Net wanneer ik in bed wil stappen komt hij de slaapkamer in lopen en zie ik dat hij ook al in de badkamer is geweest. "Ik had verwacht dat je al zou slapen!" Zegt hij als hij naast me in bed stapt. Wanneer hij ligt draai ik me naar hem toe tot ik half over hem heen lig en word omringd door de vertrouwde geur van zijn douchegel. "Ik dacht dat je nog wat met me wilde spelen." Probeer ik zo zwoel mogelijk en geef hem daarna een zoen. In eerste instantie beantwoord hij de zoen, maar dan duwt hij me voorzichtig met zijn handen op mijn armen van hem af. "Kan dat ook morgen, nu ik eenmaal lig besef ik pas hoe moe ik ben?" "Mij eerst verleiden met je sexy praatjes en me nu afwijzen?" Ik schud met een gemaakt streng gezicht mijn hoofd en doe nog een poging om hem te zoenen. Maar nu houdt hij me tegen. "Ik meen het Lotte. Ik ben echt heel moe." "Ik meen het ook Thomas. En ik ben ook moe, maar het hoeft niet lang te duren!" En met dat kijk ik hem met een opgetrokken wenkbrauw en een scheve glimlach aan. En kennelijk raak ik een gevoelige snaar met mijn opmerking want met een geïrriteerde zucht draait hij zich om waardoor hij met zijn rug naar me toe ligt. "Thomas... Ik bedoelde het niet zo! Kom op nou, het is al meer dan een week geleden. Ik mis je."
"Hmmm- hmmm." Antwoord hij terug, maar blijft liggen waar hij ligt en het enige wat hij doet is het licht uit doen. "Je weet mijn ego wel weer te strelen Lotte." In het donker rol ik met mijn ogen en ga terug op mijn rug liggen, en vouw als een mokkend kind mijn armen samen boven de dekens. "Thomas... Als je blieft?" Fluister ik na een paar minuten, in een laatste poging en draai me ook op mijn zij waardoor ik tegen zijn rug aan lig. Hij wiebelt een klein beetje om me van hem af te schudden, maar heel erg zijn best doet hij niet. Daarom laat ik mijn hand van zijn buik langzaam verder naar beneden glijden tot mijn vingers bij het elastiek van zijn pyjama broek zijn. Maar dan laat hij me schrikken door zich opeens om te draaien en ruw mijn pols te pakken. "GODVERDOMME! Wat begrijp je niet aan NEE?" Roept hij opeens wat er voor zorgt dat ik hem geschrokken aan kijk en mijn pols uit zijn pijnlijke grip los trek. En het enige wat ik daarnaast kan doen is hem met grote geschrokken ogen aan kijken. Nog nooit heeft hij zo tegen me gedaan. Echt nog nooit! "Shit! Sorry Lotte. Ik wilde je niet laten schrikken. Ik ben echt ontzettend moe, ik heb een ton aan werk gedaan en het is nog steeds niet af. Als je blieft, laten we gaan slapen." Het enige wat ik kan is de brok in mijn keel weg slikken en knikken. Hij brengt mijn hand naar zijn mond en kust mijn pols, waarschijnlijk omdat hij zelf ook realiseert dat hij me te ruw heeft vast gepakt. Maar dan draait hij zich weer om en gaat terug liggen!
Sinds een paar maanden is er iets veranderd tussen ons. Is het niet meer zoals het ooit was. En de laatste weken doet hij steeds vaker echt rot tegen me, maar hij heeft nog nooit zo tegen me gedaan als nu net. Diep van binnen weet ik dat er al een paar weken serieus iets mis is, alleen weet ik niet wat. Nu zagen we elkaar al niet dagelijks, maar de momenten dat ik hem wel zie worden steeds minder. En wanneer ik er naar vraag en er met hem over probeer te praten, reageert hij geïrriteerd omdat hij dan vind dat ik de schuld op hem probeer af te schuiven, terwijl ik zelf op dat moment volgens hem het probleem ben! En ik begrijp echt wel dat hij gestrest is door zijn vele werk, maar dat betekend niet dat hij dit op mij moet afreageren. Dus ik stap uit bed en loop naar de stoel waar mijn kleding hangt en begin me in het donker aan te kleden. Ik moet ontzettend veel moeite doen om mijn tranen in bedwang te houden want hij heeft me nog nooit zien huilen. En om onverklaarbare reden wil ik dit graag zo houden. Maar hoe zacht ik ook doe, hij hoort me rommelen en draait zich om nadat hij het lampje op zijn nachtkastje heeft aangedaan. "Wat doe je nou?" Vraagt hij geïrriteerd. "Ik denk dat het beter is als ik gewoon naar huis ga." Om hem heel kinderachtig te stangen leg ik de nadruk op huis. "Doe niet zo stom Lotte. Kom terug in bed en stel je niet zo aan als je blieft." Ik schud alleen mijn hoofd waarna ik mijn shirt over mijn hoofd trek. Ik pak zonder iets te zeggen mijn tas en maak aanstalten om de slaapkamer uit te stappen. Maar nog voor ik dat doe, draai ik me om en kijk hem aan. En ik word beloond met een opgetrokken wenkbrauwen en bijna een geamuseerde blik. Hij denkt dat ik bluf! "Slaap lekker Thomas!" En met dat draai ik me om en loop ik naar beneden, de voordeur uit en naar mijn auto. Ik wacht een paar minuten als ik eenmaal ben ingestapt om te zien of hij achter me aan komt, iets wat ik eigenlijk verwacht. Maar ik zie dat zijn slaapkamer weer donker is en dat de voordeur dicht blijft. Met de tranen in mijn ogen van frustratie, start ik de motor en rij naar huis. Mijn huis. Mijn thuis!
Vrijdag 7 november
Als ik de volgende morgen wakker wordt in mijn eigen bed pak ik gelijk mijn telefoon om te kijken of ik al bericht heb van Thomas. Niets! Geen gemiste oproep, geen whatsapp, niets! Met een zucht ga ik terug liggen en staar een moment naar mijn plafond. De gebeurtenis van gisteravond speelt voor de zoveelste keer in mijn gedachten af en het geeft me een heel onbehagelijk gevoel. Want ook al baal ik van zijn... momenten, ik geef wel om hem. Ondanks dat er eigenlijk niet heel veel bijzonders gebeurt is, voelt het alsof we slaande ruzie hebben gehad. En het zit me ontzettend dwars. Ergens voel ik me ook schuldig dat ik zo maar weg ben gegaan, maar aan de andere kant sta ik wel achter mijn keuze. Maar het feit dat hij nog niets van zich heeft laten horen maakt me toch nerveus. Dat is niks voor hem… Ik twijfel daarom even of ik hem zal bellen, maar ik besluit hem een beetje de ruimte te geven. Misschien is het wel goed als we elkaar even met rust laten, zodat hij hopelijk bijdraait. Daarnaast weet ik dat hij door zijn werk genoeg aan zijn hoofd heeft, en dit zal ongetwijfeld de reden zijn van dit alles. Met die gedachten voel ik mezelf een beetje ontspannen en begint mijn onzekerheid weg te ebben. Omdat ik om negen uur een afspraak heb haast ik me uit bed. Als ik klaar ben en de keuken in loop zie ik een briefje op de koelkast hangen van Jim…
Goedemorgen Lot,
Voor het geval dat, ik ben vanavond niet thuis.
Mocht er iets zijn, ik ben wel bereikbaar!
Pap
Het is duidelijk dat ook Jim het vreemd vind dat ik vannacht thuis ben gekomen. Want ook al woon ik officieel nog thuis, hij wist dat ik naar Thomas zou gaan. Maar het laatste waar ik op zit te wachten is het bespreken van mijn liefdesperikelen met mijn vader, dus ik stuur hem alleen een whatsapp berichtje om te laten weten dat er niets aan de hand is dus hij zich geen zorgen hoeft te maken. Mijn afspraak die morgen verloopt goed en gelukkig zonder al te veel problemen of vertraging. Dat is mooi, want ik heb nu nog een paar minuten over om snel ergens lunch te halen voor ik naar de volgende afspraak moet. En terwijl ik wacht op mijn bestelling pak ik mijn telefoon om te zien of ik inmiddels bericht van Thomas heb gehad. Maar het enige berichtje wat ik heb ontvangen is van Anne.
Annemiek is een van de beste vriendinnen van mijn moeder, en soms voelt het een beetje alsof ik twee moeders heb dankzij Anne. Of gewoon één echte, aangezien mijn eigen moeder niet altijd die rol helemaal volgens het boekje opvolgt. Vaak leek het erop dat ik de ouder was en mijn moeder de losgeslagen tiener. Tot ze Ray leerde kennen, en voor het eerst sinds jaren begon het erop te lijken dat Ray misschien wel een blijvertje was en over de gave beschikte om mijn moeder enigszins te temmen. Natuurlijk was ik hartstikke gelukkig voor mijn moeder, maar ik begon steeds meer het gevoel te krijgen dat ik hen in de weg zat. Meerdere keren heb ik ze betrapt op zoensessies op de bank alsof het een stel verliefde middelbare school kinderen waren. En in de slaapkamer waren hun activiteiten ook niet echt een geheim omdat ik in de kamer ernaast sliep. En ook al zei ze het niet, ik wist dat ze dit vervelend vond voor mij… Maar ook voor zich zelf! Ze moesten zich door mij inhouden terwijl ze hartstikke verliefd waren en niet van elkaar af konden blijven. En daarom heb ik toen besloten om te verhuizen. En tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds blij met deze beslissing. Alleen al omdat ik mijn vader er echt gelukkig mee heb gemaakt. En een vrouwelijke touch in zijn huishouden was daarnaast ook niet bepaald een overbodige luxe, want zijn huis leek wel op een vrijgezellen fort van een student!
De rest van mijn dag verloopt zoals ik had gehoopt. Alleen heb ik om half zeven nog steeds niets van Thomas gehoord. Weer twijfel ik even of ik moet bellen maar iets in me zegt dat het juist verstandig is om hem met rust te laten. Ik vertrouw erop dat wanneer de bui overgewaaid is, hij me wel zal bellen of iets zal sturen. Ik ben zo diep in gedachten gezonken dat ik haar in eerste instantie niet hoor. "Halooohoooo Lotteeeee!" Geschrokken kijk ik op door de twee vingers die ongeduldig voor mijn neus knippen. "Jeetje, sorry! Ik was even ver weg geloof ik." Ze kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan waardoor ik grinnikend opsta om haar fatsoenlijk te begroeten. "Nou ik ben blij dat je weer terug bent. Zullen we?" Vraagt ze als we elkaar kort omhelst hebben en lopen richting de kleedkamers terwijl Jessica gelijk helemaal los gaat over haar date van gisteravond.
En daarom hou ik zo van Jessica! Want als ze eenmaal begint krijg je er geen speld meer tussen. En omdat ik wat dat betreft op Jim lijk en niet zo'n prater ben, ben ik blij dat met een 'echt?' 'oké' 'huhu' ik de perfecte gesprekspartner voor haar ben. En ook al lijken we totaal niet op elkaar, ze betekend heel veel voor me. Misschien juist wel omdat we zo verschillend zijn. Ze is bijvoorbeeld heel druk in haar doen en laten en heeft een zeer uitgesproken mening. Neemt het leven niet echt heel serieus en leeft voor kleding, schoenen en mannen! En alleen daarom al verschillen we als dag en nacht. Want ik ben juist vrij rustig en wordt vaak verweten dat ik te veel na denk en het leven te serieus neem. Ook geef ik niets om kleding en schoenen en ik heb ook niet zo veel ervaring als het om mannen gaat. Althans niet op de manier zoals Jessica, die graag 'past' zoals ze het zelf noemt en vrijwel iedere maand een nieuwe verovering heeft waar ze mee speelt tot het haar gaat vervelen en ze toe is aan iets nieuws. En dat is al vrij snel bij Jessica! Ze maakt wel eens grapjes over haar manier van leven en zegt dan dat het haar roeping is om mijn gebrek aan seksuele uitspattingen te compenseren. Dat ze de uitverkorene is… And I love her to pieces!
Vanavond hebben we afgesproken om te gaan fitnessen en als we ons omkleden en ik het ruim zittende shirt over mijn hoofd trek en iets fatsoeneer, kijkt ze me weer met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Je weet dat je het daar heel warm in gaat krijgen hé?" "Dat zie ik dan wel weer. Maar het is guy's night en ik heb geen zin in die starende ogen als we op de loopband aan het rennen zijn." Antwoord ik terwijl ik mijn veters strik zodat ik haar blik kan ontwijken. Want ook al is het wel echt zo, het is niet de enige reden. Daar waar Thomas me gister bij mijn pols vast heeft gepakt, staan nu drie blauwe strepen van zijn vingers omdat hij het zo ruw deed. Nu heb ik heel snel blauwe plekken, maar ik weet zeker dat ze er naar gaat vragen als ze het ziet. En dat gesprek wil ik heel graag voorkomen! Want ik weet nu al dat ze enorm zal overdrijven en me zal informeren over mijn opties zoals het blijf van mijn lijf huis en dat ze me zal helpen ontsnappen aan mijn man en zijn losse handjes. Jessica is zo gek als een deur en heeft een heel wilde fantasie en het ligt in haar aard om van een mug een olifant te maken. Ook kan ze Thomas niet uitstaan, iets wat ze nooit gedaan heeft overigens en ik weet zeker dat ze ergens zal genieten om te kunnen zeggen; 'zie je wel? Hij deugt niet!'. En ook al ben ik oprecht geschrokken door zijn reactie, Thomas heeft me nog nooit pijn gedaan. Niet fysiek althans! En ik weet ook dat hij er misschien wel meer van is geschrokken dan ik zelf. Het was absoluut zijn bedoeling niet om me pijn te doen. Daarnaast was hij heel duidelijk en ik negeerde dit. Dus eigenlijk was het ook gewoon mijn eigen schuld. Maar dat is iets waar ik Jessica nooit, maar dan ook nooit van zou kunnen overtuigen. "Ik hoop dat ze kijken! Wat vind je van mijn top?" Vraagt ze wanneer ze de onderkant iets naar beneden trekt, alsof het iets uitmaakt. Want ze draagt gewoon een sport BH. Ook al is het officieel een sport top. Maar ik denk dat vele met mij het eens zullen zijn dat het die categorie niet haalt. "Je slutty outfit bedoel je?" Vraag ik met een scheve glimlach en ze gooit haar hoofd naar achter en lacht. "Cool, dat was het statement waar ik voor ging, en dat is geluk kennelijk. Staat de kleur goed, want ik heb ook nog een groene in mijn tas?" Vraagt ze serieus. "Nee het staat goed juist. Mooi bij je oranje tint." Antwoord ik daarom serieus. "Ow, shut up, you walking olive!" En dit keer moeten we alle twee lachen.
Jessica gaat op de trilplaat staan zodat ik naast haar kan steppen. En zoals ik al verwacht had, is het ontzettend druk en door voornamelijk mannen, dus ze haalt daarom alles uit de kast! En ik lig in een deuk omdat ze de meest rare houdingen aanneemt op het trilapparaat. Houdingen die naar mijn idee niet perse iets doen voor haar figuur maar absoluut wel de aandacht trekt van de mannen.
"Oeh, ik denk als ik zo blijf staan dat ik zou kunnen klaarkomen." Fluistert ze na een paar minuten als ze met haar benen in een vreemde hoek gekruist staat. "Ow mijn GOD, KIM!" Fluister ik heel hard waardoor het bijna geen fluisteren meer is en ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Een handeling waar ik niet echt over na dacht aangezien ik aan het steppen ben, en ik verlies daarom bijna mijn evenwicht. En daardoor schiet ze in de lach. Ja, op Jessica kun je echt rekenen in tijden van nood! "Als het zo makkelijk zou gaan, zou ik iedere dag komen om er even op te gaan zitten." Zeg ik vervolgens droog maar wel met een volume zodat alleen zij het kan horen en weer schiet ze in de lach. "Je kan toch op Thomas gaan zitten?" Grinnikt ze en ik kijk haar met grote ogen aan, omdat ik zeker weet dat ik niet de enige was die dat kon verstaan. "Als het dat effect zou hebben zou ik dat ook iedere dag even doen ja!" Antwoord ik na een paar seconden lachend. En opeens stopt ze met lachen en kijkt me weer serieus aan. "Ik wil niet eens weten of je serieus bent, want als dat zo is zou dat echt triest zijn Lot!" "Dat jou beloofde land nu al genoeg heeft aan één blik van elke willekeurige mosselman, hoeft niet te zeggen dat dit voor iedereen geldt." Lachend stapt ze van de trilplaat af en steekt haar hand naar me uit. "Kom orgasm frustie, dan gaan we nog effe rennen en dan vind ik het wel weer welletjes voor vandaag." "Ik ben benieuwd hoe een heftige schaafplek op je kin zou staan!" Vraag ik mezelf hardop af als ze mijn hand pakt om me van de step af te trekken en met me naar de loopband mee. "Ik zou het kunnen hebben, and you know it." Antwoord ze arrogant en we grijnzen naar elkaar.
Als we eenmaal aan het hardlopen zijn praat ze verder over haar date. En ik complimenteer haar met de vooruitgang die ze boekt wat de types betreft, want zijn naam doet me een beetje denken aan een foute gast die op zijn Vespa door Amsterdam rijdt en pillen dealt! Als we klaar zijn douchen we snel en besluiten dan nog wat in het restaurant te gaan eten. Nog steeds heb ik niets van Thomas gehoord en ik denk dat het haar opvalt dat ik een paar keer op mijn telefoon kijk. "Verwacht je een telefoontje of bericht van iemand?" Vraagt ze nonchalant, maar ik hoor de nieuwsgierigheid in haar stem. "Ja van Thomas. Ik heb de hele dag nog niets van hem gehoord nadat we gister... Uuuh, ik denk ruzie hebben gehad." Antwoord ik eerlijk. En haar wenkbrauwen schieten in verbazing omhoog. "Jij en Thomas ruzie? Waarover?" En ik haal mijn schouders op. "Hij heeft het ontzettend druk met zijn werk en is daardoor nogal gestrest. En dat reageert hij af op mij. Alleen gister avond was ik het zat, dus ben ik naar huis gegaan." "Je bent boos naar huis gegaan, en hij heeft nog niets van zich laten horen vandaag?" En ik knik. Ze zegt niets maar kijkt de andere kant op en krabbelt in haar nek, duidelijk in een gebaar dat ze absoluut haar mening heeft over dat wat ik vertel maar ze deze niet met me zal delen. En daar ben ik blij om, want ik weet zeker dat het niet is om Thomas goed te praten of me gerust te stellen met lieve woorden. "Oké, je weet wat ik van hem vind. Maar ik weet dat je om hem geeft, hoe onbegrijpelijk ik dat ook vind. Maar daarom hoop ik dat wat er ook speelt tussen jullie goed komt. Al weet ik zeker dat hij het verdiende dat je weg bent gegaan, dus ik adviseer je om zelf geen contact met hem op te nemen. Laat hem maar zweten en een beetje zijn best voor je doen. En mocht het niet werken en je er niet uit komt met hem... Er zit de hele tijd al een onwijs lekkerding naar je te kijken."
Ik ben haar ontzettend dankbaar, en ze verbaasd me een beetje met haar aanmoedigende woorden. Gelijk merk ik dat het fijn is dat ik het heb kunnen vertellen aan haar, dat ik mijn hart kan luchten en ze me enigszins gerust stelt. Maar haar laatste zin zegt me niets, en ik heb geen idee waar ze het over heeft. Dus daar moet ik een beetje om lachen. "Wat ik meen het! Ik wilde het niet zeggen omdat ik denk dat je jezelf dan heel ongemakkelijk zou voelen. Maar hij kon zijn ogen niet van je afhouden, de hele tijd dat we aan het sporten waren." "Wie dan? Iemand die ik ken? Was het een viezerik?" Vraag ik met een moeilijk gezicht en nu moet zij lachen. "Geen idee wie het is, en nee het is alles behalve een viezerik. Hij had absoluut bijgedragen aan mijn orgasme op die plaat, alleen al met zijn looks." "Je bent niet goed bij je hoofd." En ik lach schuddend mijn hoofd. Maar ze houdt haar handen omhoog alsof ze wil bewijzen dat ze geen gekruiste vingers onder tafel verstopt. "Ik zweer het Lot! En het was geen perverseling, hij leek... ik weet niet. Bijna geïntrigeerd door je. En hij was niet alleen, maar ik denk met een mede student van de modellen academie." En daarop rol ik met mijn ogen. "En waarom heb je het ook al weer niet gewoon daarnet tegen me gezegd?" Vraag ik. "Ow, kom op! Alsof je dan nog relaxed had gesport? Zeg nou zelf. En ik moet aan mijn shape denken weet je. In ieder geval om dit bord friet te kunnen compenseren." En alsof ze haar punt extra duidelijk wil maken steekt ze een frietje in haar mond en kauwt om haar grijns heen. "En bedankt! Alsof ik dan weggegaan zou zijn." Maar Jessica kent me en ze weet dat ik me er inderdaad ongemakkelijk bij zou voelen. "Nee klopt, maar hij keek non stop. Dat had je absoluut aan het rennen gezet." Weer schud ik mijn hoofd, maar ik besluit het er bij te laten. Ergens weet ik zeker dat ze me gewoon zit te klieren. Misschien in een poging om me af te leiden van het hele gedoe met Thomas.
"Ow! Niet gelijk om kijken, en bewijs maar dat je niet gaat rennen. Het ziet er naar uit dat ze naar de bar gaan." Helemaal verstijfd kijk ik haar met grote ogen aan. En ik moet met alles wat ik in me heb voorkomen dat ik me als een ruk om te draaien om te zien over wie ze het heeft, als er al überhaupt iemand te zien is. "Hij heeft ons volgens mij nog niet gezien. En ze gaan inderdaad aan de bar zitten." Ze doet net alsof ze haar hoofd iets draait om met de bovenkant van haar gebogen vinger in haar oog te wrijven alsof er iets in zit. En dan hou ik het niet meer en schiet ik in de lach. Ze gedraagt zich als een slechte undercover agent die een vermoedelijke dader ziet. Maar daar denkt zij heel anders over want gelijk voel ik een scherpe pijn tegen mijn scheen omdat ze me een rot schop onder tafel geeft. Dus met een gênante kreun van de pijn, grijp ik mijn been en kijk haar met grote ogen aan. En nu schiet ze zelf in de lach, waarschijnlijk om hoe ik naar haar kijk op dit moment. "Ow mijn God wat doe je, een Meg Ryan?" Vraagt ze lachend. "Waarom schopte je?" Vraag ik als ik nog steeds over mijn scheen wrijf. "Omdat hij ons door je gênante kreun nu wel heeft gespot!" Ik rol met mijn ogen en draai me om zodat ik kan zien waarom ze zo achterlijk doet.
Maar daar heb ik direct spijt van! Want ik had verwacht dat er helemaal niets te zien zou zijn. Maar er is zeker iets te zien! Ik kijk namelijk recht in de ogen van Hot-head! En dat shockeert me al genoeg, maar wat me nog meer shockeert, zijn de sporen van een sexy scheve glimlach…
