O ecce sanctus longaevus Alexandrus Mahanus qui circa puellas ei voluntati utitur. in cubiculum intrat, ostium claudit. potum lacti a mensa suum sumit. "sibi potum summitto" inquit Alexandrus Mahanus ut ei potum prope ori ponit. Iesum Christum fortunae orat "Pater Noster qui es in caelis. Tibi, Sanctum Iesum Christum, potum concidere ventri sino ut dolum sanare sino. Ascendere ob caelum cum animis figuris pulcherrimis meā volo" Inquit Alexandrus Mahanus ut lacrimas in tristis terget. "Sine amore vel bonis factis te patiar ob mortem"
Post pauca secunda, lux ob Alexandrum Mahanum lucet, eum oculos inanem faciens ut Iesus Christus iuxta Alexandrum apparet. Iesus ob Alexandrum vertit "O Sanctus Alexandrissimus Mahanus meus, potum tuum sanctum fieri" Iesus inquit et manus eius Alexandrum prope ostendit. Parvus panis sanctus in potum eius dans.
"In caelum cum uxores mea esse volo, Sanctus Iesus Christus meus" Alexandrus inquit.
"quin mecum veni ut de terris asendamus?" Iesus respondet
"sed aeternas a puellis sanctissimis quaere volo" Alexandrus respondet
"Potentias quaeretis si potum sanctum hunc bibes" Iesus imperat, ut eius oculos late aperit
Alexandrus potum bibit et post secunda "SANCTUM DOLEUS LAUDO!" statim plorat et manus ob caelum monstrat. Oculos eius lucent ut altissimi angelorum biblicorum. Mens eius usque per spatium ac tempum ascendit. Ante dementiam mergit. Alexandrus unfortunatum multas dimensiones cadit. Iam aetas Alexandri accelerat, mens a dementia deletur.