Disclaimer : I don' t own Jujutsu Kaisen , It belongs to Akutami Gege
Jujutsu Kaisen Fanfiction : Gojo Satoru x Iori Utahime
HIDE IN THE FOREST - PROLOGUE
"จะไปไหนกัน"
เสียงเย็นเฉียบที่ดังขึ้นกลางดึกทำให้คนกลุ่มใหญ่ที่ทำท่าจะย่องออกจากหอพักสะดุ้งโหยง แต่ละคนเหลือบมองหน้ากันอย่างตื่น ๆ โดยเฉพาะคนตัวสูงต้นคิด ที่หมายจะพานักเรียนไปเล่นอะไรแผลง ๆ ในยามค่ำคืน
โกะโจ ซาโตรุ พยายามทำใจดีสู้เสือ เขาหันกลับมายิ้มกว้างให้คนถามที่ตอนนี้มีสีหน้าดำทะมึน
"อุตะฮิเมะยังไม่นอนเหรอ"
เจ้าของชื่อถลึงตาใส่เมื่อเห็นเจ้าตัวยังไม่รู้สึกรู้สา ทั้ง ๆ ที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าการพานักเรียนออกไปข้างนอกตอนกลางดึกโดยไม่มีเหตุอันควรไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง
"ถ้านอนแล้วจะมายืนอยู่ตรงนี้เหรอ"
"แหม...ดุจังเลย...เนอะ ๆ"
อ้าว...ไม่มีใครเนอะกับเขาสักคน
นักเรียนทั้งโตเกียวและเกียวโตล้วนเงียบสนิท นิ่งสนิท ไม่มีสัญญาณเคลื่อนไหว ทำราวกับตายไปแล้ว ทั้ง ๆ ที่ตอนเขาเสนอว่าให้ออกไปเล่นซ่อนแอบตอนกลางคืน ทุกคนต่างพร้อมใจกันกระตือรือร้นตอบรับว่า ไป! เสียดิบดี
"ผมบอกแล้วว่ามันเสี่ยง"ฟุชิงุโระ เมงุมิ จากฝั่งโตเกียวงึมงำขึ้นเบา ๆ เด็กหนุ่มไม่ได้จะลุกขึ้นจากเตียงนักเพราะยังมีอาการอ่อนล้าจากการแข่งขันเบสบอลเชื่อมสัมพันธ์พี่น้องโตเกียวเกียวโตเมื่อช่วงบ่าย แต่ก็ถูกสาวน้อยผมสั้นข้างตัวที่ตอนนี้ถองศอกใส่ท้องจนจุกเดินไปทุบประตูเรียกมา
เขาเตือนแล้ว เตือนทุกคนแล้ว เตือนว่ามันไม่ใช่เสี่ยงอันตราย แต่เสี่ยงจะโดนอาจารย์อุตะฮิเมะตีหัวถ้าจับได้นี่แหละ!
"แค่เล่นซ่อนแอบแล้วก็ชิงธงเอง"คนตัวโตยืนกราน นึกขอบคุณแว่นกันแดดสีดำสนิทที่ปกปิดดวงตาไม่ให้คนอื่นเห็นว่าเขาน่ะ 'เกรงใจ' อาจารย์สาวตรงหน้ามากเพียงใด
ปากไม่เคารพ แต่ใจนบนอบบูชา!
"แต่นี่กลางค่ำกลางคืน แล้วมันเพิ่งจะมีเรื่องมา เกิดเจอเรื่องบ้า ๆ แบบนั้นอีก นักเรียนตกอยู่ในอันตราย นายจะทำยังไง"อุตะฮิเมะหงุดหงิดจนสวดทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ยาวเป็นหางว่าว
นักเรียนเธอก็ห่วง คนตรงหน้า...แม้จะตีกันจะเป็นจะตาย แต่เธอก็ยอมรับว่าเป็นห่วง
เขาจะช่วยทำตัวปกติ ไม่ทำตัวออกนอกลู่นอกทางสักครั้งจะได้ไหม แค่นี้ก็ถูกเพ่งเล็งจนขยับตัวลำบากแล้ว
"ฉันถึงต้องไปด้วยไง กิจกรรมมันเละเทะไปหมดแล้วอุตะฮิเมะก็เห็น ตอนกลางวันก็แค่แข่งเบสบอล เจ้าพวกนี้ยังไม่ได้ยืดเส้นยืดสายเลยด้วยซ้ำ"คนตัวโตอ้างขึ้น เขาชี้ไปยังลูกศิษย์ทั้งฝั่งเธอและฝั่งตนที่ทำหน้าหงอยเมื่อเห็นว่ากิจกรรมที่อาจารย์หนุ่มจากฝั่งโตเกียวคุยเอาไว้ใหญ่โตว่ามันสนุกนักสนุกหนาทำท่าจะถูกขัดขวางเสียแล้ว
เห็นสายตาละห้อยของเด็กนักเรียนแต่ละคนแล้ว...อุตะฮิเมะก็ได้แต่ถอนหายใจยาว
"ฉันจะไปด้วย"
"จริงเหรอ!"ซาโตรุโพล่งขึ้นตาลุกวาวจนแว่นแทบจะแตก ทำเอานักเรียนแต่ละคนประหลาดใจว่าทำไมเขาถึงต้องออกอาการดีใจจนเสียกิริยาเช่นนี้
อุตะฮิเมะกัดริมฝีปาก จิกตาใส่คนที่ทำท่าดี๊ด๊าจนอยากจะปารองเท้าใส่หน้าอย่างโมโห ในขณะเดียวกันใบหน้างดงามที่มีแผลเป็นยาวพาดผ่านนั้นก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ
ไม่ได้หน้าแดงเพราะโมโห แต่หน้าแดงเพราะคิดถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นตอนเล่นซ่อนแอบเมื่อหลายปีก่อน
ไอ้บ้านี่...ไอ้รุ่นน้องเฮงซวยคนนี้...ต้องคิดถึงตอนนั้นอยู่แน่ๆ!