hey, ik ben Hetty en dit is mijn eerste verhaal op .Er worden de laatste tijd niet veel verhalen bij geschreven.hopelijk worden er nog wel verhalen gelezen.r en r
Marije Wolff is 15 jaar oud en een normaal meisje, teminste dat denkt ze.ze krijgt rare dromen over een magische wereld en een school genaamd Hogwarts.Ze beland in die wereld en moet haar geheim bewaren, alleen haar zusje weet er van.

H1. Werkelijkheid

Ik pak mijn dagboek er bij, ik moet op schrijven wat ik zo juist heb gezien in mijn droom. Het kan gewoon niet meer een droom zijn, het is te echt.

droom.Er rent een jongen van een jaar of 16/17 door het bos, hij wordt achterna gezeten door mensen, ze laten met hun houtenstokken veel ravage achter. Er komt een meisje van 17 in zicht, ze richt haar houtenstok op de jongen en zegt een spreuk, de jongen wordt vol in zijn gezicht geraakt.

De zelfde jongen staat tegenover een bleke man, de man spreekt een spreuk uit. Er komt groen licht uit zijn stok, de jongen zegt een andere spreuk. De spreuken raken elkaar. De bleke man gaat dood.
Het voelt nog steeds heel raar, ik kan geen oog meer dicht doen en morgen heb ik weer gewoon school en moet ik vroeg opstaan.

Ik loop de kamer van mijn zusje binnen,

"Psst,Joos."fluister ik zachtjes tegen mijn zusje Josefien.

" La me slape sukkel hé is no veel te vroeg," zegt Joos met een slaaphoofd tegen mij. "Ga bij een ander klagen." ze draait zich om en begint te snurken.

"Ik had weer zo'n rare droom Joos," zeg ik zachtjes, "De dromen worden steeds realistischer, het begint gewoon eng te worden." en ik loop de kamer uit.

Ik haat het zo erg als mijn zusje zo doet, alsof ze geen ene shit om mij geeft. Maar ik weet wel beter, ik ga uit zoeken wie die krulle bol van een zwart harige jongen is met een bril en een litteken op zijn voorhoofd.

Ik laat mij door niemand stoppen, ik moet en zal die jongen vinden, of dat n oiu over een paar jaar is of morgen.

Ik stamp naar beneden, pak de conputer en begin aan mijn onderzoek.

"Urggg." schreeuw ik en smijt met een boek, na uren op het internet te hebben gekeken heb ik nog steeds niks gevonden.

"Wats the matter?" zegt mijn zusje vragend. "Dit, dit is het probleem, niks werkt vandaag mee. Mijn brein stopt, de computer loopt vast en we hebben niet de goeie boeken." zeg ik gefrustreerd mijn bos met licht bruin haar vol met kroes woekert voor mijn ogen.

"En al mijn elastiekjes zijn op, hoe moet ik ooit nog mij haar vast maken zonder elastiekjes?"

"Ehh, niet?" zegt mijn zusje hoopvol, echt wat een fijne hulp ook weer,daar heb ik wat aan. Ik kan het net zo goed aan Bono vragen, hij is mijn paard, licht bruin met zwarte kroes manen.

"Ach laat ook maar, aan jouw heb ik echt niks." zeg ik als ik de computer afsluit en naar boven ga om mijzelf om te kleden.

"Mar, je heb heus wel wat aan mij geef maar toe." zegt Joos met een vrolijk gezicht. Ze staat nonchalant in mijn deuropening. "Doe de deur dicht ik krijg het koud." bijt ik haar toe.

"oké, oké, rustig. Voel de zen van binnen, je innerlijke rust." zegt Josefien en maakt zen gebaren.

"Stop daar mee, ik wordt daar zo niet rustig van, ja." zeg ik woest en ik pak haar arm beet en sleur haar uit mijn kamer.

"Laat mij nou voor één keer met rust." zeg ik en doe de deur achter haar dicht.

"Hi, bon." zeg ik tegen Bono, als ik éénmaal op de manege ben, "Ik ga eerst nog even langs Wiske daarna gaan we rijden." zeg ik en geef Bono nog een aai voordat ik naar Wiske ga om daarna mijn rijspullen te pakken.

Ik zie onderweg iets raars op de grond liggen, het lijkt heel erg op de houtenstokken uit mijn droom. Ik pak hem op, de stok begint te gloeien. Ik kijk angstig om mij heen, heeft iemand mij gezien. Gelukkig niet, maar wat er net gebeurde is nog steeds een raadsel, de stok in mijn hand voelt warm aan, alsof hij mij vertrouwd, 'wat een onzin Marije, een stok heeft geen leven en kan dus niet warm aanvoelen.'

Maar wat als dat wel zou kunnen, wat als er wel zoiets als magie in de wereld zou bestaan, zou dat dan niet geweldig zijn.

Ineens bedenk ik mij, Bono, mijn paard i k moet nog rijden.

Ik hoop dat het rijden mij op een andere gedachten zet en zo niet, dan ga ik op zoek naar antwoorden.

'die antwoorden zullen sneller komen dan je denkt' klinkt een stemmetje zo zacht dat Marije het niet hoort. Maar ooit zal dat stemmetje haar leven veranderen.

kort hoofdstuk, maar ik hoop dat jullie dit leuk vinden.Er komen snel nieuwe delen aan, beloofd.