HIDE IN THE FOREST - EPILOGUE
อิโอริ อุตะฮิเมะ บอกตัวเองว่าเธอเกลียดเขา เกลียดเขาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่แรกพบหน้าตั้งแต่เรียนมัธยม เธอเกลียดที่เขาทำเหมือนกับว่าตัวเองสูงส่งนักหนา เกลียดความอวดดี ความอวดเก่ง ถึงแม้ว่าทุกอย่างที่เธอว่ามานั้นไม่ได้เกินจริงไปแม้แต่น้อย
โกะโจ ซาโตรุ ในวัยยี่สิบห้าปี เป็นผู้ใช้คุณไสยที่เก่งกาจ เขาสูงส่งเป็นถึงเจ้าบ้านของสามตระกูลดัง เขามีดีให้อวด และเขาเป็นคนเก่งแต่ถึงกระนั้น...อุตะฮิเมะก็เลือกที่จะบอกกับตัวเองว่าเธอเกลียดเขา เกลียดที่เขาชอบรังแกตัวเอง หญิงสาวถึงกับหมายมั่นปั้นมือว่า วันหนึ่งเธอจะต้องเอาคืนไอ้รุ่นน้องเฮงซวยคนนี้ให้ได้ เขาจะต้องร้องไห้คร่ำครวญด้วยน้ำมือของ เธอในสักวัน
จนกระทั่งวันนั้นมาถึง...วันแข่งเชื่อมสัมพันธ์ของสองโรงเรียนครั้งที่ยี่สิบเจ็ด
เขาก็พานักเรียนออกไปลอบออกไปทำกิจกรรมพิเรนทร์เช่นวันนี้ ทำให้เธอถึงตอนนั้นกระดกเบียร์เข้าไปสามแก้วแล้วต้องถ่อร่างออกมาด้วย
ซ่อนแอบ
กติกานั้นแสนง่าย ทีมที่หาจะต้องหาคนที่แอบให้เจอทั้งหมดก่อนที่ทีมที่แอบจะหาธงพบ...ธงที่ถูกซ่อนไว้ที่เธอและโกะโจ ซาโตรุ ในครั้งนั้นสถานที่คือโรงเรียนร้าง เธอและซาโตรุหลบอยู่ในห้องเรียนเปลี่ยนเสื้อผ้านักเรียนหญิงอย่างเงียบเชียบ
แต่มันก็เงียบได้ไม่นานนัก เพราะสุดท้ายแล้วฝ่ายชายก็เป็นฝ่ายยั่วประสาทเธอก่อน
ทั้งอ่อนแอ ทั้งตัวเล็กเป็นมด ทั้งให้ระวังริ้วรอยเพราะใกล้จะขึ้นเลขสาม จนหล่อนหัวร้อนไปหมด
รำคาญมากเข้าเธอก็จับเขาดันกับตู้เปลี่ยนเสื้อผ้าเก่า ๆ และพิสูจน์ความอ่อนแอด้วยตัวเอง
เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นอย่างอับอายข้างหูจากปากของคนตัวสูงทำให้เธอได้ใจ เธอจะกดขี่เขา ข่มเหงเขา ปล้ำเขา ทำให้เขารู้ว่าเขาจะปากดีกับใครก็ได้ แต่ไม่ใช่กับเธอ
หารู้ไม่ว่าเขาก็ทำไปแบบนั้นแหละ เพราะสุดท้ายแล้วคนที่ครางไม่หยุดตลอดคืนกลับเป็นตน
อุตะฮิเมะภาวนา...หล่อนภาวนาให้มีนักเรียนรู้ว่ามีธงซ่อนอยู่ที่นี่ แต่คำภาวนานั้นไม่เคยไปถึง เพราะนักเรียนทั้งหมดหากันจนเจอครบหมดแล้ว และคิดว่าคงจะโดนซาโตรุแกล้งจึงพากันกลับไปนอนกันที่หอนอนโรงเรียนโตเกียว
ปล่อยให้เธอถูกรุ่นน้องตัวดีกินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ร้างและฝุ่นจับจนลุกไม่ขึ้น ได้แต่ปล่อยให้เขาอุ้มพากลับมานอนที่โรงเรียน!
หลังจากนั้นอาจารย์สาวก็สาบานกับตัวเองว่า อย่าได้บ้าจี้เล่นอะไรบ้า ๆ กับเขาอีกเด็ดขาด
และที่สำคัญเธอย้ำกับทั้งตัวเองและเขาอย่างหนักแน่น ว่าเรื่องคืนนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ เป็นเพราะเธอเมาเท่านั้น ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม ระหว่างเธอกับเขา
เธอจะเกลียดเขาเหมือนเดิม
ทุกอย่างจะถูกลืมเลือนไป
แต่ไม่ใช่กับซาโตรุ
แม้ปากจะยิ้มรับในสิ่งที่เธอพูด แต่เขากลับเข้าประชิดตัวเธอทีละน้อย แม้จะชอบหยอกเย้าอยู่เช่นเคย แต่ในความหยอกเย้านั้น อุตะฮิเมะกลับสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ โดยเฉพาะดวงตาหลังผ้าปิดที่เธอมองไม่เห็นคู่นั้น
เธอถึงกับสัมผัสได้ถึงความร้อนแรงที่รอการปลดปล่อยอีกครั้ง
"อุตะฮิเมะ คิดอะไรอยู่"เสียงของคนตัวสูงที่นั่งเบียดกระแซะตัวเองใกล้ ๆ ทำให้คนที่คิดถึงอดีตสะดุ้งเฮือก หล่อนพยายามไม่หันกลับไปมองคนถาม ได้แต่เสหน้ามองไปยังผนังถ้ำที่ตัวเองอาศัยซ่อนตัว
ครั้งนี้ซ่อนแอบในป่า...ที่ซ่อนก็มีไม่มาก กว่าจะหาถ้ำที่เล็กขนาดสองคนเบียดได้ ก็เลือดตาแทบกระเด็น
แน่นอนว่าคนหา...ก็คือเขา
"นายจะขยับออกไปหน่อยได้หรือเปล่า มันเบียด"
"กลัวอุตะฮิเมะจะหนาว"
หนาวบ้านเขาสิ นี่มันหน้าร้อน ร้อนจนเหงื่อออกเหนอะหนะไปหมดแล้ว!
"ขยับออกไป"
"แน่ใจเหรอ.."
"ใช่"
"อุตะฮิเมะ"
"อะไร"
"ฉันต้องทำยังไง"
"ทำอะไร"
"ต้องทำยังไงถึงจะได้หัวใจอุตะฮิเมะ"
คนฟังชะงัก หล่อนหันกลับไป หมายจะค้นหาความจริงจังที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงของซาโตรุ ทว่าสิ่งที่ได้เห็นกลับเป็นดวงตาสีฟ้าเป็นประกายที่สบลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ ไหนจะจมูกโด่งเป็นสันที่ปลายของมันแตะต้องกับปลายจมูกของเธออีก
ใกล้จนลมหายใจเป่ารด
ใกล้จนรับรู้ถึงความร้อนระอุที่แผ่ออกมาจากนัยน์ตาคู่นั้น
ผู้ใช้คุณไสยหนุ่มก้มหน้าลงก่อนจะฉกฉวยริมฝีปากอิ่มเคลือบลิปสติกสีส้มปะการังนั้นมาเป็นของตนเมื่อเห็นเธอยังคงงงงัน
เขาคิดถึงริมฝีปากนี้ราวกับจะเป็นบ้า คิดถึงสัมผัสนี้เจียนจะคลั่ง ซาโตรุรอคอยโอกาสจะใกล้ชิดกับเธออีกครั้งมาเป็นปี ปรารถนาจะให้ร่างเล็ก ๆ ร่างนี้อยู่ในอ้อมกอดของเขา สัมผัสเขา แตะต้องเขาเหมือนเมื่อสามปีก่อน
แต่เธอกลับปฏิเสธ ขับไล่ ผลักไส จนเขาที่แม้จะหน้าด้านหน้าทนสักเพียงใด หัวใจก็ยังคงเจ็บแปลบ
สำหรับคนที่ทะนงตนเช่นโกะโจ ซาโตรุ เธอเปรียบเสมือนรอยแผลที่ปริร้าว ที่ต่อให้เขาอยากจะปิดแผลนั้น แต่กลับปิดไม่ได้สักที ได้แต่ปล่อยให้แผลนั้นกว้างขึ้น กัดกินหัวใจของเขามากขึ้น จนมันไม่อาจรักษาได้อีกแล้ว
ความรู้สึกที่ตนมีต่อสตรีตรงหน้ามันสลักลึกเกินไป จนซาโตรุไม่คิดจะรักษามัน
คิดแต่จะใช้เธอ...ปิดรอยแผลนั้นให้ได้
เขาจะไม่ยกเธอให้ใคร ไม่ยอมให้เธอเป็นของคนอื่น อุตะฮิเมะต้องเป็นของเขา...ของเขาเท่านั้น!
อุตะฮิเมะตกใจที่ถูกเขาขโมยริมฝีปากจนผลักร่างสูงออกตามด้วยตวัดมือใส่ใบหน้าหล่อเหลานั้นไปจนหน้าหัน จนทั้งคนที่ถูกตบและคนตบเช่นเธอตกตะลึงไป
เขาปิดมุเก็นอีกแล้ว
"นาย..."อุตะฮิเมะที่รู้สึกผิดเพราะตบคนตรงหน้าเต็มแรงอ้าปากทำท่าจะขอโทษ หากคนขอโทษก่อนกลับเป็นเขา
"ฉันขอโทษ"
หญิงสาวทำอะไรไม่ถูก เธอไม่เคยชินกับการที่ซาโตรุเอ่ยปากขอโทษแล้วขยับถอยห่างออกจากเธอทันทีเช่นนี้
คงเป็นเพราะเขาปิดมุเก็นเพื่อเข้าใกล้เธอแท้ ๆ แต่เธอกลับ...ทำลายศักดิ์ศรีเขาไม่เหลือชิ้นดี ด้วยการตบหน้าทำราวกับเขาเป็นผู้ชายไร้อย่างอายเช่นนี้
"เจ็บหรือเปล่า...ขอดูหน่อย"
คนที่บอกว่าตัวเองเกลียดคนตรงหน้ามาโดยตลอดขยับตัวเข้าไปใกล้ มือนั้นก็เอื้อมออกไปหมายจะจับใบหน้า แต่แล้วก็ต้องนิ่งไปเมื่อมือนั้นหยุดค้างอยู่ก่อนจะถึงเป้าหมาย
เขาเปิดมุเก็นแล้ว
"ช่างเถอะ..."
"ขอฉันดูหน่อย"
"อย่าเข้าใกล้ฉันอีก...ถ้ารังเกียจ...ก็อย่าเข้ามา ฉันไม่อยากทำให้เธอรังเกียจฉันไปมากกว่านี้"เขาตอบเรียบทำท่าจะขยับตัวออกห่าง
"ฉันไม่ได้รังเกียจ ไอ้บ้านี่"เธอโพล่งออกมา ไม่รู้แล้วว่าตัวเองควรรู้สึกเช่นไรกับรุ่นน้องจอมกวนประสาทคนนี้
"ถ้าเกลียดคงไม่ให้เข้าใกล้ ถ้าเกลียดคงไม่ช่วย ถ้าเกลียดจริง ฉันคงไม่ต้องมานั่งสับสนตัวเองอยู่แบบนี้! อื้อ..."
แค่เธอไม่เกลียดเขาก็พอแล้ว
ซาโตรุดันเธอเข้ากับผนังหินก่อนจะประทับริมฝีปากของตนเข้ากับริมฝีปากของเธอ
ปิดปากเธอให้เหมือนกับที่เธอเคยปิดปากเขา
คนถูกจูบอีกครั้งเกร็งตัวในตอนแรก ก่อนมือที่ตอนแรกกำเป็นหมัดไว้จะค่อย ๆ คลายออกแล้วขยับไปคล้องรอบลำคอแกร่งไว้ ริมฝีปากเล็ก ๆ ขยับตามการชักนำจากริมฝีปากของเขา เรียวลิ้นนุ่มเกี่ยวกระหวัดรับสัมผัสร้อนแรงของรุ่นน้องตรงหน้าอย่างเอียงอาย ท่ามกลางหัวใจสองดวงที่เต้นกระหน่ำต่างจังหวะ เริ่มสอดประสานเป็นจังหวะเดียวกันอย่างเนิบช้า
ลมหายใจของอุตะฮิเมะถี่กระชั้นเพราะหายใจไม่ทันจากการจูบมาราธอนของเขา
"โกะโจ...นี่...ไม่ได้นะ"เมื่อเห็นเธอเหนื่อยจากการถูกตนจูบ เขาก็ถอนริมฝีปากออก แล้วย้ายมันไปจูบหนัก ๆ ที่ต้นคอจนขึ้นรอยแดงที่ลำคอขาวผ่องก่อนจะใช้ลิ้นเลียแตะมันเบา ๆ เรียกเสียงครางจากคนที่เพิ่งออกปากห้าม
"เดี๋ยวนักเรียน...ก็หาเจอแล้ว"
"เราจบ...ก่อนหาเจอแน่นอน"เขากระซิบตอบ ระจูบไปตามหัวไหล่มน แล้วย้ำเน้นหนักตรงไหปลาร้าของเธอ
"รู้...อื้อ...อึก...ได้ยังไง"อุตะฮิเมะเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเธอพูดอะไรออกไปบ้าง เพราะเขาเล่นถอดเสื้อของเธอลง แล้วไล่จูบระลงไปตามเนินอกจนเธอแทบควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
"รู้ก็แล้วกัน..."
พวกเกียวโตต้องหาเด็กโตเกียวให้เจอ ส่วนพวกโตเกียวก็ต้องหาธงให้เจอ
เขาก็จับพวกนั้นไปเจอกันเองก็หมดเรื่อง
กว่าจะรู้ตัวว่าถูกแกล้ง..เขากับอุตะฮิเมะคงคลั่งรักกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
"เจ้าเล่ห์"
"ถ้าไม่ทำแล้วจะได้อยู่กับอุตะฮิเมะแบบนี้เหรอ"
บราสีขาวลูกไม้ถูกคนมือไวปลดตะขอแล้วโยนลงพื้นอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะใช้มือคู่นั้นแตะต้องดอกไม้คู่งามของเธอเบา ๆ
แต่แค่สัมผัสเบา ๆ จากฝ่ามือร้อนผ่าวก็ทำให้เจ้าของมันบิดเร่าได้
สามปีมาแล้ว สามปีหลังจากเหตุการณ์นั้น
"อยากกินอุตะฮิเมะไปทั้งตัว...กินได้หรือเปล่า"
เขาเพิ่งมาขอหลังจากถอดเสื้อและบราของเธอโยนลงพื้นไปหมดแล้วเนี่ยนะ! อุตะฮิเมะค้อนขวับ เธอกัดริมฝีปาก
"ได้หรือเปล่า"
ไม่ได้ขอกันละมั้งแบบนี้
"อ๊ะ..."ปลายเท้าของเธอจิกลงไปบนรองเท้าที่สวมอยู่ทันทีที่ชายหนุ่มก้มหน้าใช้เรียวลิ้นแตะปลายยอดอกของตน ก่อนจะครอบครองมันทั้งหมดอย่างหิวกระหาย
"โกะโจ..."
"หือ..."
อุตะฮิเมะส่ายหัวทำให้ผมสีม่วงเข้มจนเกือบดำนั้นสะบัดไปมาระไปตามใบหน้าที่แดงก่ำ เธอพยายามเก็บกลั้นเสียงร้องที่จะหลุดออกมา แต่ก็ยังไม่วายครางออกมาให้คนที่กำลังรังแกตนได้ยินเป็นระยะ ความทรมานทำให้หญิงสาวทำอะไรไม่ถูกได้แต่ใช้มือจิกเข้าไปในกลุ่มผมสีขาวของซาโตรุปล่อยให้เขาดูดกลืนและเคล้นคลึงเธอได้ตามใจ
"ตกลงว่าพอจะได้ใจอุตะฮิเมะบ้างไหม"
"ฉัน..."
"ไม่ได้ตอนนี้ก็ไม่เป็นไร...แต่อุตะฮิเมะก็จะเป็นของใครไม่ได้นะรู้ไหม"
"อื้อ...ไม่...ไม่เป็น"เธอยอมรับคำขอนั้นของเขาอย่างง่ายดาย
ก็จะไม่ให้ง่ายได้ได้อย่างไร ในเมื่อนิ้วเขาไล้ไปมาอยู่ตรงดอกไม้กลางลำตัวเธออย่างยั่วยวนจนชั้นในท่อนล่างของเธอเริ่มฉ่ำชื้น
น้ำหวานจากตัวของอุตะฮิเมะทำให้ซาโตรุพานจะคลั่งขึ้นมาจริง ๆ
"รุ่นพี่คนดี..."เขาเอ่ยชมเบา ๆ ยังคงล่อหลอกอยู่กับเกสรที่ผลิบานของเธอจนหญิงสาวหมดแรงจะต้านทาน ได้แต่ทิ้งตัวพิงกับผนังถ้ำที่ขรุขระ ปล่อยให้เขาค่อย ๆ นำนิ้วนั้นล่วงล้ำเข้าไปภายในร่างกาย
"อื้อ..."
ความคับแน่นทำให้คนดีของชายหนุ่มร้องออกมาอย่างสุดกลั้น ซาโตรุจึงเลื่อนร่างของเขาให้ตรงกับใบหน้าของเธอ ตานั้นก็จับจ้องปฏิกิริยาของอุตะฮิเมะในยามที่เขาขยับนิ้วเข้าออกอย่างไม่ยอมให้คลาดสายตา
เธอสวย..สวยไปหมดทั้งตัว แต่เธอสวยที่สุดในยามที่อยู่ใต้ร่างของเขาแบบนี้
"โกะโจ..."หญิงสาวครวญเสียงหวาน ยิ่งเขาขยับนิ้วเร็วขึ้น ตรงช่วงท้องน้อยของเธอก็ยิ่งสะท้าน จนกระทั่งเขาถอนนิ้วออกแล้วเลื่อนร่างกลับลงไปตรงใจกลางดอกไม้ที่กำลังหลั่งน้ำหวานออกมาจนเต็มที่
"จะทำอะไรน่ะ...นั่นมัน...เดี๋ยว..."
เขาจะบ้าไปแล้วหรือ!
อุตะฮิเมะสมองขาวโพลนทันที หล่อนหวีดร้องไม่เป็นภาษาเมื่อเขาครอบครองดอกไม้ของตนด้วยริมฝีปากที่ทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ!
ไฟรักที่เขาจุด มันมอดไหม้เธอเป็นจุณ ไหม้เธอจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว
ร่างเล็ก ๆ กระตุกเล็กน้อย เมื่อแตะยังปลายขอบสวรรค์ หล่อนทิ้งตัวอย่างไร้เรี่ยวแรงก่อนจะร้องออกมาเบา ๆ เมื่อถูกเขาใช้ริมฝีปากที่ยังวาววามจากน้ำหวานในตัวของเธอประกบลงมาบนกลีบปากนุ่มที่ยังหอบหายใจ
"หวานหรือเปล่า"เขาถามขึ้น หยักยิ้มร้ายกาจเปี่ยมเสน่ห์จนคนมองตาพร่าลาย ได้แต่หน้าแดงระเรื่อไม่ตอบคำ ผู้ใช้คุณไสยหนุ่มจึงขยับไปกระซิบข้างหูแล้วขบปลายติ่งหูนั้นเบา ๆ
"อุตะฮิเมะหวานที่สุด..."
"อื้อ...พอแล้วนะ..."เธอดันตัวเมื่อเห็นเขาจับท่อนขาของตนแยกออกจากกัน แล้วใช้แขนแกร่งนั้นรองรับต้นขาของเธอไว้แทน
"ยัง..."
"เด็ก ๆ..."
"ไม่เจอหรอก...เชื่อสิ"
เหมือนจะรู้ว่าเธอยังกังวล เขาจึงจูบตรงต้นขาและข้อพับหัวเข่าให้เธอคลายใจ ก่อนจะปลดกางเกงแล้วขยับแก่นกายเข้าไปในร่างเธอทีละน้อย
"อื้อ..."
"เจ็บหรือเปล่า"
"มะ...ไม่...แต่..."
แม้ร่างกายเธอจะเป็นใจให้เขาฝากฝังร่างกายไว้ แต่มันก็ยังคงรัดรึงและคับแน่นจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก
เช่นเดียวกับเขาที่ความแน่นนั้นแทบจะเค้นให้ตัวเองปลดปล่อยในตัวเธอทันที
"อุตะฮิเมะ อย่าเกร็ง"
อุตะฮิเมะพยายามหายใจ และทำตามที่เขาว่าจนเธอพยายามจะจับจุดได้ ชายหนุ่มจึงยอมขยับตัวเองทีละน้อย จนทุกอย่างเริ่มเป็นไปตามครรลอง
"ชอบหรือเปล่า"
"อึก..."คนถูกถามไม่มีแก่ใจจะตอบนัก เธอกำลังร้อนไปทั้งตัว ยิ่งเขาขยับลึกมากขึ้นเร็วมากขึ้นเท่าไร สิ่งที่เธอเปล่งออกมาได้ก็มีเพียงเสียงครางเท่านั้น
และนั่นทำให้ซาโตรุไม่พอใจเท่าไรนัก เขาหยุดทันที
"ไม่...อย่า..."
"อุตะฮิเมะชอบหรือเปล่า"
"ชอบ...ชอบสิ"เธอผวาคว้าร่างเขาไว้ด้วยใบหน้าแดงก่ำ สะโพกนั้นขยับเขาหาเขาเองอย่างลืมตัว นัยน์หวานปรืออย่างร้อนรุ่ม
อย่าแกล้งเธออีกเลย
"งั้นอุตะฮิเมะต้องเป็นของซาโตรุเท่านั้นนะ..."
"แต่...แต่ว่า"
ยังจะมีแต่อีกเหรอ...ซาโตรุกำหมัด เขายังคงพยายามยกยิ้มเมื่อเห็นท่าทีลังเลไม่แน่ใจนั้น ทำท่าจะผละออกไปจริง ๆ
ในเมื่อผูกมัดเธอไว้ด้วยอะไรไม่ได้ คนเห็นแก่ตัวเช่นเขาจะผูกมัดเธอไว้ด้วยความต้องการ ให้เธอขาดเขาไม่ได้ เหมือนที่เขาขาดเธอแล้วจะขาดใจ
"นายจะเป็นของฉันหรือเปล่า..."
อุตะฮิเมะโพล่งออกมา
นี่เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยแน่ใจ
เบื้องหลังความร้อนแรงของเขา ความต้องการของเขา คนที่เขาปรารถนาจะมีแค่เธอหรือเปล่า
หรือเห็นว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งจริง ๆ
"ฉันเป็นของอุตะฮิเมะ จะเป็นของอุตะฮิเมะคนเดียว"
จะว่าเธอโง่ก็ได้ที่อยากได้ยินอะไรแบบนี้จากปากของผู้ใช้คุณไสยเช่นซาโตรุ แต่ว่า...คำพูดของเขาที่อ่อนหวานเพียงนี้ ทำให้หัวใจของเธอละลายได้ในพริบตา
"งั้น...โกะโจ...นาย...รัก...ฉันอย่างที่นายต้องการได้เลย"
ซาโตรุยิ้ม เขาทำตามที่เธอออกปากด้วยการกลับเข้าไปในร่างของเธออีก ฝังมันให้ลึกขึ้น ขยับมันอย่างร้อนแรงจนเธอแทบขาดใจ
"อื้อ.."อุตะฮิเมะเปล่งเสียงครางยาวออกมาเมื่อเธอแตะปลายฝั่งฝันอีกครั้ง โดยมีเขาฟุบตามลงมาที่ซอกคอ ปากก็พึมพำ
"แบบนี้หรือเปล่าที่เรียกว่าตายคาอก"