Aan de vooravond van de nieuwe Spelen krijgt Marcus een belangrijke opdracht mee van Whitaker. Op de dag van de Trekking leert Marcus wie de tributen van District 10 zijn

5 maanden later

Met mijn hoofd in mijn handen zit ik op het mooie bed dat voor me is klaargemaakt in mijn coupé. De trein die ons naar het Capitool zal brengen komt langzaam in beweging. Ik aai over de vacht van Shaxa die naast me op het bed zit. Het maakt me rustiger. Ik dwing mezelf rustig adem te halen. Dit is waar ik de afgelopen maanden voor heb getraind. Wanneer deze trein me weer terug zal brengen naar District 10 zal ik Cornelus gedood hebben. Dat heb ik hem beloofd en deze belofte zal ik niet breken. Maar helaas zal ik me niet alleen daar op kunnen concentreren.

1 week eerder

Met een ongekende snelheid geef ik krachtige stoten en trappen tegen de zelfgemaakte bokszak die ik aan het plafond heb gehangen. In de kamer waar ik train is ook een houten blok aan de muur bevestigt die ik gebruik om messen op te werpen. En ook blijf ik mijn spieren trainen en hardlopen om mijn kracht en conditie op pijl te houden. Ik moet in topconditie zijn wanneer ik volgende week naar het Capitool ga.

Cornelus zal ongeveer achter in de veertig zijn, maar hij was altijd in topconditie in zijn tijd dat hij in ons District zat. En nu hij bij de veiligheidsdienst werkt zal hij ook hard getraind worden. Ik moet ervoor zorgen dat ik ook in topconditie ben. Hij weet dat ik achter hem aan zal komen.

Aan het eind van de middag stop ik met trainen en ga ik douchen. Whitaker heeft weer een boodschap achter gelaten bij de smederij. Hij wil me vanmiddag spreken. Ik weet niet waarover, maar het moet belangrijk zijn. Het verzet houdt zich de laatste tijd gedeisd. Zoals verwacht is luitenant Jackson gepromoveerd tot hoofdvredebewaker en niet lang na zijn aanstelling heeft hij wat versoepelingen doorgevoerd. Zo wordt er niet meer gericht geschoten op mensen die de avondklok overtreden. Nu worden deze mensen alleen nog maar opgepakt. En er wordt geen harde jacht meer gemaakt op illegale handeltjes of slachtingen. Het is geen perfecte wereld maar het hielp ons district toch nog door de harde winter heen zonder meer slachtoffers. We besloten dat het verzet zich de komende tijd gedeisd zou houden en dat we de burgemeester met rust zouden laten. Als we druk op hem blijven uitoefenen zal hij vroeg of laat onder deze druk bezwijken. Daar waren we het over eens. Nu laat Whitaker me toch nog bij hem komen voor een ontmoeting. Na gedoucht en aangekleed te zijn vertrek ik met Shaxa naar de koeienstallen.

Niet lang daarna zit ik tegenover Whitaker in het administratiekantoor van de stallen. De medewerkers zijn allemaal druk bezig in de stallen met het melken van de koeien. 'Je zult je wel afvragen waarom ik je alsnog hier laat komen na onze afspraak om ons gedeisd te houden,' zegt Whitaker. Ik knik. Whitaker schraapt zijn keel. 'Ik heb zoals gewoonlijk weer radiocontact gehad met District 13…' 'De radio die ik nog steeds niet mag gebruiken om met Kay te praten?' vraag ik brutaal. Nu ik Kay al een jaar niet meer heb gezien of gesproken mis ik hem steeds meer en het besef dat er gewoon een radioverbinding met District 13 is die ik niet mag gebruiken irriteert me. Whitaker kijkt me even boos aan maar negeert mijn vraag. 'District 13 heeft zorgelijke signalen opgevangen. Sinds een tijdje kunnen ze niet alleen radiosignalen naar de districten sturen, maar ook communicatie opvangen die binnen het Capitool wordt verstuurd. Veel van deze communicatie is gewoon van burgers die onderling praten, maar ze hebben ook communicatie onderschept van overheidsinstanties. En een deel van wat District 13 opvangt baart hun zorgen.' Whitaker pauzeert even.

'District 13 vangt gesprekken op uit het Capitool die erop wijzen dat de geheime dienst een verzetsgroep op het spoor is. Maar de meeste communicatie binnen deze dienst is niet te ontvangen in het gebied van District 13 en de paar gesprekken die ze wel hebben opgevangen zijn gecodeerd. Wat ons in een lastig parket brengt. Want District 13 weet niet welke verzetsgroep de geheime dienst op het spoor is.' Whitaker staat op en begint te ijsberen. 'Alle acties van de verzetsgroepen zijn nu voorlopig gestopt, maar het is van groot belang dat we weten welke groep in gevaar is. We kunnen niet alle groepen evacueren. Dan verliest District 13 zijn invloed binnen de districten. Het is cruciaal dat we weten welke groep in gevaar is zodat de mensen binnen deze groep in veiligheid gebracht kunnen worden terwijl de andere groepen actief kunnen blijven.' Whitaker gaat nu aan de andere kant van de tafel tegenover mij staan en legt zijn handen op de tafel waardoor hij naar voren leunt. 'District 13 wil jou inzetten om erachter te komen welke verzetsgroep in gevaar is. Ik heb hun gezegd dat jij er nog niet klaar voor bent, maar volgens hun is het belang te groot om het niet te proberen. Ik ben het er nog steeds niet mee eens, maar ik heb besloten je nu wel deze opdracht mee te geven.'

Ik heb de hele tijd stil naar Whitaker geluisterd. De vele informatie overvalt me. Ook besef ik me dat dit geen makkelijke opdracht is. Ik kan niet door het Capitool lopen terwijl ik mensen aanklamp met de vraag of ze misschien weten welke verzetsgroep de geheime dienst op het spoor is. 'Dit klinkt niet als een makkelijke opdracht,' zeg ik aarzelend. Whitaker schud zijn hoofd. 'Dat klopt, Marcus. Daarom zou ik ook liever niet hebben dat je dit niet hoefde te doen. Maar District 13 heeft wel gelijk wat betreft het belang van deze missie. We kunnen niemand verliezen. Elk lid van het verzet is van groot belang.'

Ik zucht en veeg mijn klamme handen af aan mijn broek. 'Hoe moet ik dit doen?' vraag ik. Whitaker buigt zich wat naar voren. 'District 13 denkt dat het gaat om één van de grotere verzetsgroepen. Dit zijn verzetsgroepen met 3 of meer leden. Er zijn maar 3 districten die hieraan voldoen. District 5 en 8 zijn er hier twee van.' Bijna wil ik vragen welke district het derde is, maar dan besef ik dat District 10 ook hieraan voldoet. 'Maar wij kunnen het dus ook zijn? Whitaker knikt. 'Snap je nu waarom we dit risico nemen?'

Het heden

Ik kijkt uit het raam naar District 10 waar we met ongekende snelheid van weg rijden. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe ik vorig jaar vertrok als tribuut. Het zou anders moeten voelen om als mentor deze reis te maken, maar ik voel totaal geen verschil. Ik denk aan de twee tributen die met mij de trein in zijn gestapt en zucht. Wat is moeilijker? Een Arena in gaan waar iedereen je wil doden? Of twee kinderen de Arena insturen?

Twee uur geleden

Samen met Nathan sta ik het gemeentehuis. We wachten tot we samen met de burgemeester het podium op zullen stappen. Ik heb nu al tien trekkingen voor de Hongerspelen meegemaakt, maar ik had nooit gedacht dat ik nog eens als mentor op het podium zou staan.

Nathan kwam vanochtend aan in een trein vol met vredebewakers. Een deel ervan staat met ons in het gemeentehuis. Een ander deel staat op het plein om te kijken of iedereen die aanwezig moet zijn ook echt aanwezig is en om mensen in bedwang te houden. Als je kind naar de Spelen moet word je gedrag onvoorspelbaar.

Twee vredebewakers lopen naar de deuren van het gemeentehuis om ze te openen. 'Het is tijd,' zegt de burgemeester. Ik weet dat hij tegen deze taak opziet. Ik heb geen spijt dat we hem overvielen in zijn huis, maar ik had graag gewild dat het anders had gekund. De burgemeester mag laf zijn, maar het is een goede man.

Wanneer we het podium oplopen nemen Nathan en ik plaats op één van de drie stoelen op het podium. De burgemeester loopt naar de microfoon om de mensen te groeten en om het Verdrag van Verraad op te lezen. Hij leest het op dezelfde voorzichtige en plichtmatige toon als de andere jaren waarna hij het woord geeft aan Nathan. Nathan staat op en loopt met zijn kenmerkende keurige passen naar de microfoon.

'Vrolijke Hongerspelen! En mogen de kansen immer in je voordeel zijn! Het is me weer een eer om de uitverkorenen uit District 10 te mogen begeleiden op hun weg naar zowel boete als vergeving. Zoals u allemaal weet beginnen we met de dames.' Hierna loopt hij naar de bol met de ontelbare papiertjes met de namen van de meisjes tussen de twaalf en achttien in ons district. Hij reikt met zijn hand in de bol en laat deze een paar keer door de papiertjes mixen voordat hij er één pakt en wil terug loopt naar de microfoon waar hij het papiertje openvouwt. 'Kendra Fillib.'

De naam zegt mij niets. Ik kijk in het publiek en zie wat beweging in de rij met 16-jarige meisjes. Dan zie ik een meisje uit de rij stappen. Het is een leuk uitziend meisje met donkerblond haar dat nogal krult. Ze houdt zich flink, maar haar handen trillen. Dit ziet ze zelf ook en daarom balt ze haar handen in vuisten die ze strak tegen haar lichtblauwe jurk houdt. Langzaam loopt ze naar het podium.

Nathan wacht geduldig tot ze bij hem is. Hij bekijkt haar theatraal van top tot téén. 'Laat me raden,' zegt hij. 'Een herdersdochter?' vraagt hij waarna hij de microfoon voor haar mond huidt. Het meisje schudt haar hoofd. 'Mijn vader werkt in de kippenstallen,' zegt ze. 'Dan vergis ik me,' zegt Nathan. Maar hij heeft toch deels gelijk. Ik heb dit meisje weleens op de velden zien werken op dagen waar de kinderen niet naar school gaan. Ze heeft veel broertjes en zusjes en haar moeder is al een tijdje geleden gestorven. Ze doet af en toe werk als herderin om wat extra geld te verdienen, maar ze schreef zich vast ook extra in voor wat eten. Nu is dat haar fataal geworden.

'Laten we eens kijken wie er met je mee gaat,' zegt Nathan. Hij loopt naar de glazen bol met jongensnamen waar hij een zorgvuldige blik in werpt voor hij zijn hand in de bol laat zakken en voorzichtig een papiertje pakt. Ik voel hoe ik licht huiver wanneer Nathan zijn mond naar de microfoon brengt om de volgende naam voor te lezen. 'Jullian Siffon!' Terwijl ik bij de eerste naam al gelijk wat gestommel zag bij de rij met 16-jarige meisjes, kan ik nu niet gelijk zien hoe oud het slachtoffer is. Maar dan zie ik toch wat 13-jarige jongens uitwijken om een jongen wat ruimte te geven. Een jongen met gitzwart haar dat in krullen over zijn voorhoofd valt, komt de rij uit geschuifeldt. Hij is duidelijk bang. Met lood in zijn schoenen loopt hij naar het podium.

'Nee!' hoor ik opeens uit de menigte achter de kinderen waar de ouders en andere familieleden van de kinderen staan. Een man duwt mensen opzij om zich een weg uit de menigte te banen. 'Jullian, ga niet!' roept de man. De jongen kijkt om en zijn lip begint te trillen. De man is van plan om het pad naar het podium op te lopen, maar een vredebewaker geeft hem een klap in zijn buik met de kolf van zijn geweer. De man zakt op zijn knieën en krijgt van dezelfde vredebewaker een dreun op zijn achterhoofd waardoor hij kreunend en huilend blijft liggen.

De jongen blijft ondanks dit alles toch met kleine stappen doorlopen naar het podium. Het hele gebeuren heeft iedereen behoorlijk geraakt. Zelfs Nathan is ervan onder de indruk, want ik plaats van dat hij zoals altijd een paar vragen aan de jongen stelt, richt hij zich nu direct op de menigte. 'Dames en heren. Ik presenteer jullie de tributen van District 10!' Het tweetal wordt naar het gemeentehuis geleid en zucht. 'Hoe heeft Abby dit tien jaar volgehouden?' mompel ik.

Het Heden

Nu ben ik degene die met lood in mijn schoenen zit. Erger nog, want ik ben nog geeneens van het bed opgestaan. Ik kan dit niet. Ik heb de Spelen overleeft. Ik heb Abby zelf nog gekend. Ik heb elk vrije moment dat ik heb gehad besteed aan het doorlezen van de boeken van Nathan. Maar niets bereid je voor op de verantwoordelijkheid van twee kinderlevens op je schouders. Maar juist díe verantwoordelijkheid zorgt ervoor dat ik toch opsta en naar het restauratiewagon loop. Ik ben hun enige hoop. De boei die hen wordt toegeworpen in een zee waar in ze anders zeker zullen verdrinken. Wanneer ik binnenkom zie ik dat de twee tributen en Nathan al aan tafel zitten. Ik zie hoe de kinderen gelijk naar me kijken. 'Hallo,' zeg ik met een vaste stem. 'Ik ben Marcus. Jullie mentor.'