Κεφάλαιο 2

Τιτανομαχία

Μετά την έξοδο από το σώμα του Κρόνου, τα αδέρφια βρέθηκαν μπροστά σε έναν ξανθό θεό.

"Χαίρετε! Είμαι ο αδερφός σας, ο Δίας. Εγώ σας έσωσα.", τους είπε με υπεροπτικό ύφος. Ο Άδης σκέφτηκε πως αν η Ήρα κι ο Ποσειδών ήταν υπερήφανοι, ο μικρός ήταν αλαζόνας. Χωρίς να τον εμπιστεύονται πλήρως, τον ευχαρίστησαν δειλά. Ο νεαρός Δίας συμπάθησε τα αδέρφια του… Εκτός από αυτόν που έμοιαζε στον Κρόνο. Ήταν αμίλητος και τον κοίταζε παρατηρώντας τον, κάτι που δεν του άρεσε καθόλου. Ο πατέρας τους είχε αρχίσει να συνέρχεται όμως και δεν ήταν ώρα για τέτοιες σκέψεις.

"Πού θα μπορούσαμε να κρυφτούμε;", τον ρώτησε η Εστία.

"Το πιο ασφαλές μέρος είναι πίσω μου.", είπε ο Δίας με αυτοπεποίθηση. Η Εστία δεν ήθελε αυτή την απάντηση. Αν ήταν έτσι, θα μπορούσε να σταθεί πίσω από τον Άδη. Γι' αυτό, πήρε τα παιδιά και κρύφτηκαν πίσω από τα έπιπλα στην άκρη του δωματίου. Ο Ποσειδών όμως ξέφυγε κι έτρεξε στο πλευρό του μεγάλου αδερφού του. Τη στιγμή που ήταν έτοιμοι να ορμήσουν στη μάχη, τους σταμάτησε ένας Τιτάνας.

"Δεν είναι σοφό να πάτε άοπλοι στη μάχη.", τους είπε ο Ωκεανός. "Θα σκοτωθείτε και οι τρεις."

"Έχει δίκιο.", συμφώνησε ο Άδης. "Πρέπει να προστατεύσουμε και τις αδερφές μας. Δία, ξέρεις αν υπάρχει κάποιο ασφαλές μέρος;"

"Φυσικά. Ακολουθήστε με.", είπε ο Δίας. Κατευθύνθηκαν στην Κρήτη, στο όρος Ίδη, όπου προετοιμάστηκαν για τον πόλεμο. Βρήκαν συμμάχους κι απελευθέρωσαν τους Εκατόγχειρες και τους Κύκλωπες, οι οποίοι κατασκεύασαν πολεμοφόδια, καθώς ήταν εξαίρετοι τεχνίτες.

"Οι προσφορές μας θα σας βοηθήσουν στη μάχη εναντίον των Τιτάνων, αφού μας ελευθερώσατε.", είπε ο γηραιότερος απ' τους Κύκλωπες. "Στο μεγαλύτερο γιο χαρίζουμε την Αόρατη Περικεφαλαία. Αυτή θα σου δώσει τη δύναμη να είσαι αόρατος, όποτε τη φοράς, προκαλώντας έτσι στους εχθρούς σου το φόβο για το άγνωστο. Στο μεσαίο γιο χαρίζουμε την Τρίαινα. Με αυτή θα μοιράζεσαι τη δύναμη του Ωκεανού και θα προκαλείς τρικυμίες και σεισμούς. Θα έχεις υπό την κυριαρχία σου τις θάλασσες και όλα τα πλάσματα που ζουν σε αυτές. Τέλος, στο μικρότερο γιο χαρίζουμε τον Κεραυνό, ένα πανίσχυρο όπλο που θα σου προσφέρει τη δύναμη του Αιθέρος.". Ο Δίας χάρηκε σαν ένα παιδί, που πήρε το ωραιότερο παιχνίδι. Ο Ποσειδώνας κοίταξε τον Άδη να επιθεωρεί την περικεφαλαία του και γύρισε συνοφρυωμένος στους Κύκλωπες.

"Πώς το να είναι αόρατος ο αδερφός μου θα τον βοηθήσει να νικήσει τους αντιπάλους του; Τι είδους δύναμη θα του προσφέρει στη μάχη;"

"Αυτό είναι κάτι που θα το ανακαλύψει ο ίδιος.", απάντησαν. Ο Ποσειδών ήταν έτοιμος να συνεχίσει τις ερωτήσεις αλλά ο Άδης τον έπιασε από τον ώμο.

"Είμαστε όλοι ευγνώμονες για τα δώρα σας, Κύκλωπες.", τους είπε. Έτσι ξεκίνησε η μάχη που όρισε τη μοίρα του κόσμου. Τρεις νέοι θεοί τάχθηκαν εναντίον έξι παντοδύναμων Τιτάνων σε έναν πόλεμο που κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια. Προς το τέλος του, ο Κρείος είχε χτυπήσει τη Δήμητρα και την Ήρα, οι οποίες περπατούσαν αμέριμνες θαυμάζοντας το ανοιξιάτικο τοπίο. Μετά βίας κατάφεραν να ξεφύγουν και να φτάσουν στο καταφύγιό τους. Η Μήτις φρόντισε τα τραύματα ενώ ο Άδης άρπαξε την περικεφαλαία του και χάθηκε στο σκοτάδι. Ποτέ δεν είχαν πάθει κακό οι αδερφές του, είχε φροντίσει ο ίδιος για αυτό. Πώς τόλμησαν αυτοί οι Τιτάνες να σηκώσουν χέρι στις γλυκειές κι αθώες αδερφές του; Τον πλημμύρισε μια οργή που δεν είχε αισθανθεί ποτέ πριν και δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. 'Να τιμωρηθούν', ψιθύρισε μια άγνωστη φωνή στο μυαλό του. 'Ναι', συμφώνησε εκείνος. Μετά από τρομερές μάχες, οι Τιτάνες δεν κατόρθωσαν να αποφύγουν την ήττα. Η Τιτανομαχία τελείωσε με νικητές τους τρεις θεούς.

"Αδερφοί,", είπε ο Δίας στην οικογένειά του, "ας μοιράσουμε μεταξύ μας το βασίλειο του πατέρα. Αποφάσισα να τραβήξουμε κλήρο και ο νικητής να κερδίσει τους ουρανούς.". Η πραγματικότητα όμως ήταν ότι τα βασίλεια διάλεξαν αυτούς κι όχι το αντίστροφο. Ήταν φυσικό να κυβερνήσει ο Δίας τους ουρανούς κατέχοντας τη δύναμη του Αιθέρος. Το ίδιο ίσχυε για τον Ποσειδώνα και τον Άδη, υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: Ποιος θα κυβερνούσε τη γη; Γνώριζαν όλοι καλά ότι αυτός θα κέρδιζε και τους ανθρώπους κι έτσι θα είχε τη μεγαλύτερη δύναμη απ' όλους τους Ολύμπιους. "Πιστεύω ότι αφού είμαι ήδη βασιλιάς των θεών, θα πρέπει να είμαι και βασιλιάς των ανθρώπων.", συμπέρανε ο Δίας. Πράγματι, οι φιλοδοξίες του δεν είχαν όριο.

"Εγώ δε συμφωνώ!", είπε ο Ποσειδών. "Αν θεωρήσουμε πως η γη είναι μια επέκταση της θάλασσας, τότε πρέπει να κυβερνήσω εγώ τους ανθρώπους."

"Μπορείς να ανταπεξέλθεις στις ευθύνες;", τον προκάλεσε ο Δίας.

"Γιατί; Μπορείς εσύ;"

"Αδέρφια, σας παρακαλώ.", τους διέκοψε ο Άδης και ο Ποσειδών υπάκουσε αμέσως προξενώντας εκνευρισμό στον Δία. 'Μα γιατί όλοι υπολογίζουν τόσο τη γνώμη του; Γιατί έχει τόση εξουσία, αφού εγώ είμαι ο βασιλιάς των θεών;', αναρωτήθηκε. "Η γη κατοικείται από τους θνητούς και όπως όλοι ξέρουμε, η λατρεία τους μας διατηρεί. Όποιος έχει τη γη, αποκτά μεγαλύτερη δύναμη. Γι' αυτό, προτείνω οι θνητοί να είναι ελεύθεροι, ώστε να λατρεύουν όποιο θεό επιθυμούν. Αυτό σημαίνει πως όλες οι θεότητες θα έχουν ίσες ευκαιρίες. Ωστόσο, αν υπάρχουν προβλήματα, θα κάνουμε ένα συμβούλιο, για να μη δρα ο ένας πίσω απ' την πλάτη του άλλου. Είμαστε όλοι σύμφωνοι;"

"Ποιος θα είναι ο αρχηγός του συμβουλίου;", τον ρώτησε ο Ποσειδώνας.

"Ο Δίας. Για να ληφθεί όμως μια απόφαση θα είναι όλοι παρόντες."

"Σύμφωνοι.", είπαν οι θεοί καθώς η ιδέα του Άδη φάνηκε δίκαιη και σωστή σε όλους. Μάλιστα, ορκίστηκαν στη Στύγα πως θα τιμούσαν τη συμφωνία αυτή. Με αυτόν τον τρόπο διαιρέθηκε ο κόσμος.