Κεφάλαιο 31
Δεσποσύνες Και Ιππότες
Η Δήμητρα όρμησε στο λαμπρό παλάτι του Ολύμπου διαλύοντας σχεδόν τις πόρτες.
"Τι νομίζεις πως κάνεις;", απαίτησε να μάθει ο Δίας.
"Θα μου την επιστρέψεις πίσω.", ήταν το μόνο που είπε.
"Εάν μιλάς για την κόρη μας, δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Ανήκει ήδη στον Άδη."
"Μόνο δική μου κόρη είναι! Γιατί δεν το βάζεις στο κεφάλι σου επιτέλους; Είσαι τελείως ηλίθιος;"
"Πάψε να γαβγίζεις, Δήμητρα! Θα σου το ξεκαθαρίσω για να το βάλεις στο δικό σου κεφάλι μια και καλή: Η Κόρη είναι παιδί μου. Εσύ είσαι ένα δοχείο, γόνιμη γη, όπου μεγάλωσε ο σπόρος μου. Ως πατέρας, ως δημιουργός της, είχα κάθε δικαίωμα να τη δώσω σε όποιον επιθυμούσα. Να είσαι ικανοποιημένη που έκανα την κόρη μας αρχόντισσα του Κάτω Κόσμου. Σου προτείνω να συγκρατήσεις το θυμό σου, ώστε να συγκρατήσω κι εγώ το δικό μου.". Η Δήμητρα τον πλησίασε αργά και τον χαστούκισε. Του ήταν αδύνατον να ανεχτεί αυτό το χτύπημα στην περηφάνεια του χωρίς να αντεπιτεθεί αλλά τον κεραυνό του δέχτηκε ο Ποσειδώνας, ο οποίος στάθηκε σαν ασπίδα μπροστά της.
"Αδερφέ μου!", φώναξε εκείνη τρέχοντας στο πλάι του.
"Εσύ… Τολμάς να απλώσεις χέρι επάνω μου;", γρύλισε ο Δίας εκτοξεύοντας ακόμη έναν κεραυνό μα η τρίαινα του Ποσειδώνα δημιούργησε ένα υδάτινο τείχος γύρω τους. "Σταμάτα να την προστατεύεις, αδερφέ. Πρέπει να μάθει ποια είναι η θέση της."
"Όσο ζω εγώ, δε θα την πειράξεις."
"Τότε θα τιμωρηθείς κι εσύ μαζί της!". Φωτιά και νερό μάχονταν ασταμάτητα, ώσπου μπήκαν στην αίθουσα η Ήρα και η Εστία.
"Τι συμβαίνει εδώ; Ποσειδών! Δία! Αφήστε κάτω τα όπλα σας!", είπε η Εστία κοιτώντας εκνευρισμένη πότε τον έναν και πότε τον άλλον. "Είμαι σίγουρη ότι το θέμα μπορεί να λυθεί ειρηνικά."
"Δεν έχουμε να συζητήσουμε τίποτα μαζί του. Πάμε να φύγουμε, Ποσειδώνα. Αλλά δώσε βάση στα λόγια μου, Δία! Η γη θα παραμείνει ανενεργή, μέχρι να κρατήσω ξανά την κόρη μου στην αγκαλιά μου!", ανακοίνωσε η Δήμητρα κι εξαφανίστηκαν μέσα σε χιλιάδες μπουρμπουλήθρες.
"Αν νομίζει ότι μπορεί να με κάνει ό,τι θέλει, είναι πολύ γελασμένη.", είπε ο Δίας βράζοντας από θυμό.
"Πρέπει να συζητήσετε και να βρείτε μια λύση.", πρότεινε η Εστία.
"Έχει δίκιο. Ξανασκέψου το, Δία.", προσπάθησε η Ήρα.
"Σταματήστε κι οι δυο σας! Δε χρειάζομαι τις άχρηστες συμβουλές σας! Ειδικά εσύ θα έπρεπε να θυμάσαι πως ορκίστηκες να κάνεις τα πάντα για να μείνει με τη γυναίκα του αυτή τη φορά. Ή θέλεις να επαναληφθούν τα παλιά;", είπε ο Δίας κι έφυγε απ' το παλάτι.
Πέφτοντας η Περσεφόνη ένοιωσε να την κατακλύζει ο πόνος καθώς ο ώμος της εξαρθρώθηκε. Κοίταξε γύρω της μα έβλεπε μόνο σκοτάδι. Είχε χαθεί στα Τάρταρα, που τα έτρεμαν θνητοί κι αθάνατοι.
"Μητέρα… Αιδονέα… Βοήθεια…", ψιθύρισε αδύναμα αλλά ύστερα κατάφερε να φωνάξει, "Αιδονέα, βοήθησέ με…". Ο Άδης ένοιωσε πως κάποιος προσευχόταν σε αυτόν κι αυτή η προσευχή ερχόταν από τα βάθη του Βασιλείου του. Ποιος να τον καλούσε; Στα Τάρταρα, οι ψυχές τον καταριούνταν ή ζητούσαν έλεος ενώ στα Ηλύσια Πεδία τον ευγνωμονούσαν. Όταν αποφάσισε να δώσει προσοχή, κατάλαβε ποιος τον φώναζε. Αμέσως ανέλαβε δράση. Έτρεξε στους στάβλους και πέταξε στα Τάρταρα με τη Δελφύνα.
Στο βασίλειο των ωκεανών, η Δήμητρα βοήθησε τον αδερφό της να ξαπλώσει.
"Αν έκρινε κανείς από το ύφος σου, θα πίστευε ότι είμαι καταδικασμένος. Δεν πεθαίνω, Δήμητρα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς."
"Ξεκουράσου, Ποσειδών. Θα γίνεις καλά."
"Σ' ευχαριστώ και… Συγγνώμη."
"Γιατί μου ζητάς συγγνώμη;"
"Επειδή μου πήρε τόσο καιρό να σε υπερασπιστώ.", αποκρίθηκε ο Ποσειδών μετανοιώνοντας για όλες εκείνες τις φορές που την ταπείνωσαν τα αδέρφια του μπροστά σε όλο το πάνθεον κι αυτός δεν αντέδρασε. Είχε έρθει όμως η ώρα να επανορθώσει. "Θα είμαι η ασπίδα σου απέναντι στον Δία, όποτε χρειαστεί."
"Σε παρακαλώ, μην αναφέρεις το όνομά του.", είπε η Δήμητρα κουρασμένα.
"Όπως θες. Να σου ζητήσω μια χάρη, αδερφούλα;"
"Τι χάρη;"
"Είμαι πολύ ταλαιπωρημένος. Θα σε πείραζε να μου τραγουδήσεις για να κοιμηθώ;". Η Δήμητρα γνώριζε μονάχα ένα νανούρισμα. Το τραγούδησε στον Ποσειδώνα και συγχρόνως ευχήθηκε να την άκουγε και το παιδί της. 'Κόρη… Αν με ακούς, αγάπη μου, όπου κι αν είσαι, μακάρι να είσαι ασφαλής'.